Rok minął, politycy wciąż się kłócą, Nobel wybierany jest według dziwnych
kryteriów, a na grupie cisza o rozpoczętym właśnie festiwalu filmowym...
Tradycyjnie wybrałem dziwny system wyboru tytułów jakie będę oglądał, więc
pewnie faworytów wśród nich nie będzie... Może to komuś pomoże w wybraniu
seansu dla siebie – a jeśli nie, to przynajmniej w przyszłości ktoś to
przeczyta... Aha, mogą być spoilery i literówki. No i może ktoś się dołączy
do opisywania ;-)

Opisy w następnym poście.

--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Dzień piewszy...


Śpiewając tango / The Tango Singer / La cantante de tango, reż. Diego
Martinez Vignatti, Argentyna/Francja 2008

Moja ocena: 7/10

Młoda kobieta usiłuje stanąć na nogi po rozstaniu. Kluczem w powrocie do
równowagi będą śpiewane przez nią tanga.
Muszę się przyznać z lekkim zaskoczeniem że podobał mi się ten film.
Wybrałem go tylko i wyłącznie na zasadzie wypełniacza, a okazał się bardzo
dobrym początkiem festiwalu. Najważniejszym elementem tego filmu jest
muzyka – przepiękne tanga nie tylko w interpretacji głównej bohaterki, na
pewno warte polecenia nie tylko fanom tej muzyki. Ciekawie w tym filmie
przeprowadzona jest narracja. Po każdym posunięciu się akcji naprzód,
następuje chwila zadumy. Jesteśmy raczeni dłuższym ujęciem, bez żadnej
muzyki – tak byśmy mogli zastanowić się nad tym co przed chwilką
zobaczyliśmy. No i te ujęcia są naprawdę urocze – więc i zdjęcia można
uznać za zaletę tego filmu. Gdyby wyciąć te sceny pełne zadumy i tanga, to
pewnie mielibyśmy materiału na krótkometrażówkę. A tak powstał bardzo
przyjemny w oglądaniu film pełnometrażowy. Wschód/Zachód. Dalaj Lama 14 / Sunrise/Sunset, reż. Vitaly Mansky, Rosja
2008

Moja ocena: 3/10

Filmowa relacja filmowców, którzy mogli spędzić dzień z Dalajlamą.
Spore rozczarowanie. Osoba Dalajlamy wydaje się gotowym tematem na niejeden
bardzo interesujący dokument. A tutaj otrzymaliśmy bardzo nudny reportaż,
który pokazuje bohatera jako osobę gadającą banały i zanudzającego swoich
uczniów wykładowcę. A przecież tak nie jest – pierwszy lepszy wywiad z nim
to doskonale pokazuje. Dodatkowo twórca filmu zdecydował się na dziwny
zabieg i druga połowa filmu jest relacją filmową z powrotu do Rosji – pod
którą podłożone są słowa Dalajlamy. Jak wspominałem wcześniej, zostały
wybrane te strasznie banalne. I na dokładkę narrator usilnie usiłuje uśpić
widza swoim monotonnym głosem...


Zaklinacz tęczy / The Rainbowmaker, reż. Nana Djordjadze,
Niemcy/Finlandia/Holandia/Włochy 2008

Moja ocena: 6/10

Pewien Gruzin po wyjściu z wiezienia przekonuje się, ze żona ma już innego
a dzieci go nie poznają.
Film autorki bardzo lubianych przeze mnie „27 utraconych pocałunków”.
Dlatego wybierałem ten film prawie w ciemno. I niby nie mam powodów do
żałowania, ale nie da się ukryć że pewne rozczarowanie jest. Znowu
znajdujemy się w miejscu w którym magia styka się z realnością – cuda
nikogo nie dziwią, a Śmierć chadza po miasteczku z nieodłączną kosą.
Właśnie, największym atutem tego filmu jest ona oraz dzieci głównego
bohatera, które tłumaczą sobie cały czas wydarzenia – w bardzo interesujący
sposób. Film na pewno będzie atrakcją dla fanów poetyki jaką można spotkać
w filmach Jana Jakuba Kolskiego. Troszkę mi również nie pasowało do reszty
filmu zakończenie – swoim rozmachem i postawą bohaterów. Ale też nie wiem
jak inaczej można by ten film zakończyć...


Wyprawa na Saturna / Journey to Saturn / Rejsen til Saturn, reĹź. Craig
Frank, Kresten Vestbjerg Andersen, Thorbjørn Christoffersen, Dania 2008

Moja ocena: 8/10

Załoga Duńczyków wyprawiają się na Saturna w poszukiwaniu surowców, ale ta
planeta okazuje się zamieszkała…
Świetny kawałek komedii nabijającej się z ogromnej ilości rzeczy.
Zaczynając od schematów s-f, poprzez amerykanów a kończąc na duńskiej
rodzinie królewskiej. Oczywiście, nie jest to jakiś wyrafinowany humor –
bliżej mu do niemieckiej toporności, bowiem ważną rolę w filmie gra
knackwurst. Ale zabawa jest prawie cały czas przednia. W dodatku film można
odczytywać na wielu różnych poziomach. Zarówno jako globalną przestrogę
ekologiczną, jak i jako naśmiewanie się z klasyków kina („You shall not
pass”).  No i takie smaczki jak początek – z ktĂłrego niezadowolony jest
reżyser, ale mi się bardzo podoba, czy też animacja piersi pani naukowiec.
Na pewno niejeden z animatorów miał przy tym niezły ubaw...


WrĂłg / The Enemy / El Enemigo, reĹź. LuĂ­s Alberto Lamata, Wenezuela 2008

Moja ocena: 4/10

Samotna matka jest przesłuchiwana przez młodego prokuratora w szpitalu.
Jest tam operowany jej syn. Ale dlaczego prokurator pofatygował się tam w
środku nocy?
Scenariusz tego filmu bardziej by chyba pasował na deski teatru. Jest
bowiem tekst z dużą ilością dialogów, które odbywają się w małej ilości
miejsc, a biorą w nich udział tak naprawdę tylko dwie osoby. Dodatkowo
wszystko jest to obserwowane statyczną kamerą, przez co nastrój teatru
telewizji się jeszcze bardziej powiększa. Przez co finał, który powinien
chwytać za serce czy też wstrząsać widzem – przyjmuje się obojętnie. Lekkie
rozczarowanie – bo w końcu film zapowiadano jako zdobywcę paru laurów. A i
nie pokazywana kopia była fatalnej jakości.


Szukając słonia / Searching for the elephant, reż. Seung Koo Jhung, Korea
Pd. 2009

Moja ocena: 6/10
Film, dzięki któremu możemy poobserwować puste życie pokolenia
trzydziestolatków z Seulu…
Intrygujący i mocno nierówny film. Na pewno jest o co najmniej półgodziny
za długi i przez to troszkę ciężko się go ogląda – szczególnie rozciągnięte
niczym w „Powrocie króla” zakończenie. Dodatkowo za często pewne rzeczy
dzieją się w mocno naciągany sposób, tak jakby na siłę scenarzysta próbował
wymusić pewne rozwiązania. Poza tym mamy kilka interesujących postaci, jak
na przykład fotograf, odpowiednie rozłożenie akcentów humorystycznych i
grozy, oraz w miarę wciągającą historię. Osobno trzeba podkreślić świetną
pracę kamery. Kiedy trzeba jest rozbiegana niczym myśli bohatera, czasem
zwalnia czy teĹź przyspiesza. A juĹź sposĂłb filmowania rozmowy przy golfie
zapada w pamięć (ogląda się to niczym jakiś mecz tenisa). --
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Użytkownik "abelincoln" <abelincoln@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:pf9dpip4jbqu$.154xqkndsigf7.dlg40tude.net...

No i może ktoś się dołączy
do opisywania ;-)
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Niech bedzie i ja chociaz nie potrafie tak barwnie jak Abe.

Mama jest u fryzjera/Maman est chez le coiffeur rez. Lea Pool/Kanada 2009

Opowiesc o jednym lecie na przedmiesciach Quebec gdzies na poczatku lat 60, nakreslona ze smakiem historia, ze w kazdej rodzinie pod pozorem szczescia kryja sie problemy i rozne dramaty a kiedys konczy sie dziecinstwo, dla niektorych szybciej dla niektorych wolniej,  piekny film z rewelacyjna dziewczyna w roli glownej(Marianne Fortier). Pod koniec na sali rozlegl sie szelest otwieranych opakowan z chusteczkami  i oklaski ;)

Polecam!

9/10

Pzdr,
Nuttyboy

Dzień drugi...

London River, reĹź. Rachid Bouchareb, W. Brytania/Francja/Algeria 2009

Moja ocena: 5/10

Dwójka początkowo obcych sobie ludzi przemierza Londyn w poszukiwaniu
swoich zaginionych w zamachu dzieci.
Film o coraz większej rozpaczy, bezradności i smutku. Dwójka ludzi,
całkowicie się różniących zaczyna dostrzegać, że są jedynymi
sprzymierzeńcami w ogarniętym chaosem mieście. Ciekawie jest tutaj pokazany
Londyn, jako miasto w którym tak naprawdę Brytyjczycy stanowią mało istotne
tło – na każdym kroku widzi się emigrantów. Szkoda że nie udało się twórcom
tak wykorzystać zaskoczenia w końcówce jak planowali – zmiana nastroju jest
tworzona tak od niechcenia, przez co wygląda niezbyt wiarygodnie.
Największym atutem filmu jest Brenda Blethyn, która jednym gestem czy
spojrzeniem potrafi wywołać pożądaną reakcję u widowni.


Lourdes, reĹź. Jessica Hausner, Austria/Francja/Niemcy 2009

Moja ocenia: 9/10

Historia sparaliżowanej Christine, która – by zmniejszyć swoją samotność –
wybiera się na pielgrzymkę do tytułowego Lourdes.
Wydaje mi się, że jest to faworyt do miana najlepszego filmu tegorocznego
festiwalu. Świetny kawałek kina, pełen społecznych obserwacji, przepięknych
scen i dobrego aktorstwa. Zaczyna się od zapadającej w pamięć sceny
początkowej w której ruchy niepełnosprawnych na wózkach czy o kulach
wchodzących na stołówkę wydają się wręcz dopasowane do „Ave Maria”
grającego w tle. Aż po ostatnią scenę, która podsumowuje cały film
minimalnym nakładem środków – nawet bez dialogu. A w trakcie trwania filmu
możemy jeszcze zobaczyć jakim przemysłem stały się pielgrzymki – że
wszystko jest tam zautomatyzowane niczym w fast-foodzie, Ĺźe nawet cud w
trakcie zabiegu przebiega niezauważony. Plus duża ilość interesujących
postaci drugoplanowych, które mają swoją naszkicowaną historię – ale nie
przesłaniają głównego nurtu opowieści. Trzeba to zobaczyć.


Ostatnie dni Emmy Blank / The Last Days Of Emma Blank / De laatste dagen
van Emma Blank, reĹź. Alex van Warmerdam, Holandia/Belgia 2009

Moja ocena: 6/10

Czarna komedia o tym, jak pewna rodzina doprowadza się do kompletnego
rozkładu.
Film podzielony jest na dwie dość wyraźnie rozdzielone części. Komediową i
czarną. Akcenty są rozłożone na tyle równomiernie, że żadna z tych części
nie przytłacza drugiej. Poziom komedii jest slapstickowy, gdzie obok
rozgrywek słownych mamy faceta(udającego psa) robiącego kupę w ogrodzie.
Natomiast druga część pokazuje jak daleko może posunąć się człowiek dla
pieniędzy.   Plusem filmu są na pewno zdjęcia, robione w urokliwej
nadmorskiej części Holandii. Swoją drogą ciekawe jest to, że grający
wspomnianego wcześniej faceta-psa, reżyser i scenarzysta filmu jest dużo
mniej śmieszny na żywo niż w filmie. Plac zabaw / Playground, reż. Libby Spears, USA 2008

Moja ocena: 5/10

Dokument o zjawisku dziecięcej prostytucji.
Bardzo nierówny film. Początek jest dramatycznie slaby, kiedy możemy
posłuchać sobie na temat tego jakim dużym zjawiskiem jest dziecięca
prostytucja i gdzie jest ona najczęściej uprawiana. Kiedy dokument zaczyna
się koncentrować na pojedynczych przypadkach, a w późniejszej części na
powodach dlaczego jest ona takim problemem – zaczyna nabierać rumieńców.
Nie na tyle by nadrobić to co stracił kiepskim początkiem, ale na tyle by
się nie wynudzić w kinie. Co prawda nie wiem czy można aż taką rolę
przypisywać reklamom niebieskich pigułek w telewizji – ale jest to jakiś
przyczynek do dyskusji. Dużą słabością filmu są mało ciekawe i
łopatologiczne wstawki animowane o jakiś dziwnych istotach
kosmitopodobnych. Swoją drogą nie wiedziałem, że w stanach można trafić do
końca życia do publicznie dostępnego rejestru przestępców seksualnych za
oddawanie moczu w miejscach publicznych...


Car / Tsar, reĹź. Pavel Lungin, Rosja 2009

Moja ocena: 3/10

Historia paru lat z życia Iwana Groźnego opowiedziana z iście epickim
rozmachem.
Dziwny film. Gdyby nie spora ilość posoki i tortur jakie widzimy na
ekranie, można by uznać to za średnią komedię. Bowiem niezamierzenie chyba
przez autora jest tam wiele komicznych rzeczy. Jak na przykład Iwan, grany
z manierą rodem z horrorem klasy B – czyli wytrzeszcz oczu i krzyki. Swoją
drogą to był chyba wspierany przez cerkiew moskiewską. Bowiem car jest
wariatem, jego dwĂłr to sadystyczni idioci, caryca ostro zboczona, a lud
ciemny. Tylko patriarcha jest wcieleniem cnót. Zna się na inżynierii, gdy
trzeba wygląda i brzmi jak Gandalf – a na dodatek ratuje dziewczynkę, która
parę scen później jednym świętym obrazkiem pokonuje krwiożerczych polskich
najeźdźców. Swoją drogą to dziwnie wykorzystywane było oświetlenie w tym
filmie – cokolwiek znajdowało się w cieniu było kompletnie niewidoczne,
więc parę razy przy scenach rozmowy połowa uczestniczących była
niewidoczna...


Fish Tank, reĹź. Andrea Arnold, W. Brytania 2008

Moja ocena: 6/10

Trudna nastolatka musi pogodzić się z faktem iż w jej życie zaczyna
wchodzić nowy partner matki.
Można to nazwać brytyjską odpowiedzią na takie filmy jak „Step up” czy „W
rytmie hip-hopu”. Oczywiście z dużym przymrużeniem oka. Bo jest to dużo
bardziej realistyczne podejście do tematu – a fakt iż jedyną tak naprawdę
kochaną przez dziewczynę rzeczą jest taniec, nie prowadzi do jakiegoś mega
happy-endu. I tak, można zauważyć, że scenariusz jest dość przewidywalny,
bo wiadomo jak zostanie rozegrana kwestia nowego gacha matki i gdzie moĹźe
zaprowadzić taniec osobę z „nizin społecznych”. Ale należy też docenić iż
strzelba pokazywana w akcie pierwszym, nie wypala w ostatnim. Perełką – nie
wiem na ile w takich okolicznościach prawdziwe, są dialogi w domu głównej
bohaterki, takie w których niewulgarne słowa stanowią niezbyt częste
przerywniki od wulgaryzmĂłw. --
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Mroczna przystań / The Dark Harbour / Fotoko, reż. Naito Takatsugu, Japonia
2008

Moja ocena: 7/10

Samotny rybak znajduje pewnego dnia w swojej szafie kobietę z dzieckiem.
Całkiem śmieszny komedio dramat opowiedziany za pomocą minimalnych środków.
Dużą rolę odrywa tutaj cisza, dialogi są ograniczone do niezbędnego
minimum. W pierwszym kwadransie filmu słyszymy bodajże trzy słowa. Bardzo
podobał mi się główny bohater, który z kamienną twarzą przyjmuje na siebie
to co rzuca mu los. ZarĂłwno komiczne sytuacje, jak i te duĹźo bardziej
wstrząsające. Bardzo dobry film na udane rozpoczęcie dnia. Wszyscy inni / Everyone Else / Alle Anderen, reż. Maren Ade, Niemcy 09

Moja ocena: 4/10

Historia miłosna o dwójce ludzi wyjeżdżających na wakacje z dala od świata.
Dużo za długi film o dość banalnych prawdach. Związek jest ciężką pracą, im
większe różnice pomiędzy partnerami tym większe iskrzenia, bla bla bla. W
dodatku obserwujemy to na przykładzie  niezbyt interesujących bohaterĂłw.
Facet to jakaś mimoza, a ona troszeczkę jest niedojrzała. Więc i ich
historia niezbyt jest zajmująca. A o twiście w końcówce nawet nie chce mi
się zastanawiać co miał znaczyć. Co ciekawe, Paweł Felis z GW oglądając ten
sam film doszedł do kompletnie innych wniosków – widział tam warstwy, maski
i nawet pociągi mijające się na stacjach. I właśnie dlatego warto chadzać
na festiwale ;-)

Upperdog, reĹź. Sara Johnsen, Norwegia 2009

Moja ocena: 6/10

Młoda kobieta przypadkiem łączy rodzeństwo, rozdzielone podczas adopcji w
innym kraju.
Całkiem sympatyczny film, nawet jeśli weźmie się pod uwagę jego dość trudną
tematykę. Każda z postaci jest dość interesująca, bowiem wszyscy mają
jakieś szkielety schowane w szafach. Najciekawszy jest chyba wątek
żołnierza który zostaje wyrzucony z wojska po „incydencie” w Afganistanie.
Zrobił to do czego był wyszkolony – ale miał pecha, bo zrobił to na oczach
reportera, tutaj widzimy jak ta sytuacja dalej rządzi jego życiem. Na
tradycyjnym wysokim poziomie gra Agnieszka Grochowska. Tak swoją drogą,
kiedyś Peter Greeneway przy okazji „nocnej straży” powiedział że tylko
dlatego wykorzystał polskich aktorów – bo taki był wymóg polskiego
producenta. Gdyby mógł, to by z nich zrezygnował – bo nie potrafią mówić.
Mam nadzieję, że akcent Grochowskiej w tym filmie był udawany, bo trzeba by
było przyznać mu rację...

Zabić sędziego / Kill the Referee / Les arbitres, reż. Yves Hinant, Belgia
2009

Moja ocena: 6/10

Dokument o sędziach piłkarskich, kręcony podczas EURO 2008
Nie da się ukryć, że jest to samograj. Rzecz dotyczy sportu pasjonującego
setki milionów czy też miliardy ludzi – a światek sędziów piłkarskich
zawsze był dość zamknięty dla obserwatora z zewnątrz. Na dodatek twórcą
filmu trafiła się całkiem interesująca gratka. Bowiem po jednym z meczów
premier pewnego środkowoeuropejskiego państwa zasugerował eliminację
sędziującego w tym meczu. I dzięki temu duża część dokumentu jest
poświęcona meczowi Polska-Austria. Do innych ciekawych elementów tego filmu
należą rozmowy jakie ze sobą prowadzą sędziowie w trakcie meczów, czy też
to jak wysoki jest poziom stresu wywoływany przez poszczegĂłlne mecze.  Pechowcy / The Misfortunates / De helaasheid der dingen, reĹź. Felix van
Groeningen, Belgia 2009

Moja ocena: 4/10

Historia nastolatka mieszkającego  w małym miasteczku ze swoją mocno
specyficzną rodziną.
Muszę się szczerze przyznać, że mnie ten na wpół autobiograficzny film nie
wciągnął. Cały czas mi się on wydaje środkiem w psychoterapii autora, która
na pewno dla niego jest bardzo ważna, ale dla mnie dużo mniej. Część widzów
potraktowała ten film jako coś w rodzaju „Z kamerą wśród Belgów”,
naśmiewając się z głupot wygadywanych i robionych przez mocno patologiczną
rodzinę głównego bohatera. A mnie one bardziej żenowały. W dodatku prawie w
ogóle nie jest poruszony chyba najbardziej interesujący temat – czyli to
jak udało się twórcy filmu wyjść z takiego dzieciństwa i zostać kimś w
miarę „normalnym”. Bo sam fakt iż przeniósł się do internatu nie jest
wystarczający...

Metropia , reĹź. Tarik Saleh, Szwecja/Dania/Norwegia/Finlandia 2009  Moja ocena: 6/10

Animowana wizja przyszłej europy, gdzie rządzi wszechobecna korporacja,
władająca metrem.
Interesujący temat, interesujące wykonanie, ale wyszedł z tego nie aż tak
wciągający film s-f. Chyba troszkę za wolne jest tempo opowieści i za dużo
jest słabo naszkicowanych postaci, które pojawiają się tylko po to, by
wykonać przewidziane dla nich zadanie. Jak postać Stefana, który wygląda na
bardzo interesującą osobę, ale my widzimy go na chwilkę tylko. A że film
jest krótki, to i pewnie dodatkowe miejsce by się znalazło. Bardzo ciekawa
natomiast jest wizja europy za te kilkanaście lat, ze zniszczonym światem i
wszechobecną inwigilacją.

Esterhazy , reż. Izabela Plucińska (Polska/Niemcy 2009)

Moja ocena: 7/10

Pewien mały królik przyjeżdża do Berlina w poszukiwaniu zony dla siebie...
Bardzo sympatyczna krótkometrażówka. Wciągająca historia poszukiwania
swojej drugiej połówki przez interesującego bohatera. Autorce udało się
spowodować, że świat pełen takich rzeczy jak króliki rozmawiające z ludźmi
traktujemy jak coś normalnego. Wielkim plusem jest gwiazdozbiór głosów w
dubbingu filmu – bardzo przyjemnie się tego słucha. No i nigdy nie
spodziewałem się, że będę żałował iż mur berliński został zburzony – bo
zniszczyło to raj...


--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Użytkownik "abelincoln" <abelincoln@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:pu1de2dk5uq6.cxy0searto9c$.dlg40tude.net...

Upperdog, reż. Sara Johnsen, Norwegia 2009

Moja ocena: 6/10

Młoda kobieta przypadkiem łączy rodzeństwo, rozdzielone podczas adopcji w
innym kraju.
Całkiem sympatyczny film, nawet jeśli weźmie się pod uwagę jego dość trudną
tematykę.

Wlasnie powazna tematyka i sympatyczny fim - to mi nie bardzo pasuje.

Mam nadzieję, że akcent Grochowskiej w tym filmie był udawany, bo trzeba by
było przyznać mu rację...

Udawany czy nie, jak najbardziej na miejscu. No i mowi wyraznie.
Tu nie ma sie co czepiać

Zabić sędziego / Kill the Referee / Les arbitres, reż. Yves Hinant, Belgia
2009

Moja ocena: 6/10

Dokument o sędziach piłkarskich, kręcony podczas EURO 2008
Nie da się ukryć, że jest to samograj. Rzecz dotyczy sportu pasjonującego
setki milionów czy też miliardy ludzi - a światek sędziów piłkarskich
zawsze był dość zamknięty dla obserwatora z zewnątrz. Na dodatek twórcą
filmu trafiła się całkiem interesująca gratka. Bowiem po jednym z meczów
premier pewnego środkowoeuropejskiego państwa zasugerował eliminację
sędziującego w tym meczu. I dzięki temu duża część dokumentu jest
poświęcona meczowi Polska-Austria. Do innych ciekawych elementów tego filmu
należą rozmowy jakie ze sobą prowadzą sędziowie w trakcie meczów, czy też
to jak wysoki jest poziom stresu wywoływany przez poszczególne mecze.

Za plusy tego filmu, daje tworcy plusa, a za tendencyjne powtorki
krytycznej sytuacji z 92 minuty kolorowy kartonik.


Pozdrawiam
G

Dnia Mon, 12 Oct 2009 15:00:08 +0200, Gre napisał(a):

Upperdog, reż. Sara Johnsen, Norwegia 2009

Wlasnie powazna tematyka i sympatyczny fim - to mi nie bardzo pasuje.

Właśnie - mi też to średnio pasuje, ale dla mnie ten film był
sympatyczny... Pisząc zastanawiałem się jakiego przymiotnika użyć i ten
właśnie najlepiej określał moje odczucia...

Zabić sędziego / Kill the Referee / Les arbitres, reż. Yves Hinant, Belgia
2009

Za plusy tego filmu, daje tworcy plusa, a za tendencyjne powtorki
krytycznej sytuacji z 92 minuty kolorowy kartonik.

Jakie tendencyjne - skoro sędzia zatrzymuje grę by przestrzec zawodników
przed szarpaniem za koszulki, a nasz "orzeł" kilka sekund później to
powtarza, to tylko o nim to świadczy. Tutaj ważniejsze od jakichkolwiek
powtórek było to co mówił sędzia...


--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Użytkownik "abelincoln" <abelincoln@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:1txfo3kw7iebb$.1dfv8d4mji35y$.dlg40tude.net...

Dnia Mon, 12 Oct 2009 15:00:08 +0200, Gre napisał(a):

Upperdog, reż. Sara Johnsen, Norwegia 2009

....

Właśnie - mi też to średnio pasuje, ale dla mnie ten film był
sympatyczny... Pisząc zastanawiałem się jakiego przymiotnika użyć i ten
właśnie najlepiej określał moje odczucia...

tez widzialm ten film i slowo sympatyczny jest apropos
ale być powinno.

Zabić sędziego / Kill the Referee / Les arbitres, reż. Yves Hinant, Belgia
2009

Za plusy tego filmu, daje tworcy plusa, a za tendencyjne powtorki
krytycznej sytuacji z 92 minuty kolorowy kartonik.

Jakie tendencyjne - skoro sędzia zatrzymuje grę by przestrzec zawodników
przed szarpaniem za koszulki, a nasz "orzeł" kilka sekund później to
powtarza, to tylko o nim to świadczy. Tutaj ważniejsze od jakichkolwiek
powtórek było to co mówił sędzia...

wszystko jest wazne, to czego rezyser nie pokazał też.
Jak bialy szarpie czerwonego (imho aktora) to widac,
ale jak w tej samej chwili (w tym zamym zdarzeniu) czerwony szarpie bialego
to tego nie pokazuje i o tym sie nie mowi.

Im dalej od filmu tym bardziej wydaje mi sie dzielo Hinanta powierzchowne.
G.

Dnia Tue, 13 Oct 2009 09:46:08 +0200, Gre napisał(a):

Zabić sędziego / Kill the Referee / Les arbitres, reż. Yves Hinant,

Im dalej od filmu tym bardziej wydaje mi sie dzielo Hinanta powierzchowne.
G.

Dokłądnie - taki temat-samograj, co naprwdę trzeba by się postarać by go
popsuć, ale nic powazniejszego o sędziach się nie dowiadujemy...

--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Zabiłem moją matkę / I killed my mother / J'ai tue ma mere, reż. Xavier
Dolan, Kanada 2009

Moja ocena: 8/10

Opowieść o burzliwym I pełnym emocji związku pomiędzy matką a synem.
Bardzo mocny film – na pewno warty obejrzenia. Film dostał nagrodę w Cannes
jako film niezależny, i dostał ją w pełni zasłużenie. Pokazana nam tutaj
bardzo toksyczna relacja matki z synem oddziałuje mocno, szczególnie że
jest odgrywana przez „oryginalnych” uczestników tych wydarzeń. Film ogląda
się ze ściśniętym gardłem, i to uczucie pozostaje jeszcze długo po seansie. Jedyną rzeczą do której mógłbym się ewentualnie przyczepić to krótkie
wstawki mające pokazywać myśli autora – ale utrzymane w innej poetyce niż
cały film, przez co troszkę do niego nie pasujące. Skandal! / Outrage, reż. Kirby Dick, USA 2008

Moja ocena: 6/10

Dokument o politykach którzy oficjalnie potępiają homoseksualizm, a
jednocześnie sami są gejami. Interesujący dokument pokazujący skalę hipokryzji wśród amerykańskich
polityków. Ciekawie się ogląda to, jak bardzo potrafią oni zaprzeczać dość
oczywistym poszlakom wskazującym ich prawdziwą orientację seksualną. Smutne
jest to, że są oni bardzo dobrym przykładem tego, że najmocniej walczymy z
rzeczami, których nie potrafimy zaakceptować u samych siebie. Swoją drogą
ciekawe jak wygląda ta sytuacja u nas. Bowiem takich zaciekłych anty, i na
dodatek będących zatwardziałymi kawalerami kilku by się znalazło...


Dezinformacja / Defamation / Hashmatsa, reĹź. Yoav Shamir, Izrael / Austria
2009

Moja ocena: 7/10

Dokument poruszający problem antysemityzmu dzisiaj – patrząc z perspektywy
izraelskiego filmowca.
Warty zobaczenia film. Film zaczyna się dość komediowo – ale w miarę
oglądania zamiera uśmiech na ustach i chyba nawet zaczyna się pojawiać
przerażenie. Reżyser w rozmowie wzbraniał się przed użyciem stwierdzenia
„pranie mózgu” - ale to, co serwuje się młodym Żydom by wzmóc w nich
patriotyzm i chęć poświęcenia się dla Ojczyzny ciężko nazwać inaczej. Wobec
tego późniejsze pokazanie, że za sporą ilością informacji o antysemityzmie
stoją organizacje je zwalczające – już aż takie straszne nie jest, bowiem
tego się można spodziewać. Miasteczko Panika / A Town Called Panic, reż. Stephane Aubier, Vincent
Patar, Belgia/Francja 2009

Moja ocena: 5/10

Pełnometrażowa wersja surrealistycznego serialu o przygodach kowboja, konia
i Indianina. Sympatyczna i śmieszna komedyjka. Mi aż tak się ten film nie podobał, ale
sądząc po reakcjach widowni, przedstawiony na ekranie mocno surrealistyczny
świat ludziom się bardzo podobał. Ciekawy jest wykorzystywany sposób
animacji – bowiem bohaterami są figurki, takie z dziecięcych zabaw.
Powoduje to, że w niezbyt dużym stopniu mogą się zmieniać – ale można
wybaczyć jeśli zaakceptuje się konwencję tego filmu. A też trzeba przyznać,
że doskonale pasują do mocno surrealistycznego klimatu.


Siedem minut w niebie / Seven Minutes in Heaven / Sheva Dakot Be'gan Eden ,
reĹź. Omri Givonand, Izrael 2008

Moja ocena: 6/10

Historia młodej dziewczyny która przeżywszy zamach terrorystyczny próbuje
wrócić do normalności.
Trudny film do oglądania. Po pierwsze ponieważ opowiada o procesie radzenia
sobie z ogromną traumą – rzeczą z którą mało który z widzów miał do
czynienia i przez to ciężko jest „wejść” w skórę bohaterki i rozmieć to co
przeżywa. A po drugie – reżyser nie prowadzi akcji liniowo, nie dość że
obserwujemy proces przypominania sobie wydarzeń przez bohaterkę, to
dodatkowo widzimy rzeczy które są tylko w jej wyobraźni – i to co może się
zdarzyć w przyszłości. W ostatnich scenach jest to wyjaśnione – co jak i
dlaczego, ale na pewno wcześniej potrzebna jest spora porcja uwagi widza. Wszystko na widoku / We live in public, reż. Ondi Timoner, USA 2009

Moja ocena: 6/10

Portret jednego z pionierĂłw internetu o tym, Ĺźe wizjoner wcale nie ma
łatwego życia...
Siedząc zawodowa w sprawach związanych z internetem nie miałem okazji
usłyszeć o kimś takim jak Josh Harris – a z tego co tu widzimy, to
powinienem, bowiem sporo rzeczy z rozwoju społeczeństwa informatycznego
przewidział długo przed ich zaistnieniem. Jak na przykład wszechobecną
obecność kamer i dążenie ludzi do zaistnienia poprzez coraz większy
ekshibicjonizm. Co jego doprowadziło do upadku. Dokument chyba najbardziej
polecałbym osobom zajmujących się IT czy psychologią. Innych może troszkę
nie wciągnąć...


--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

'Opowieści złotego wieku' prezentowane na tym festiwalu składają się jedynie z dwóch części (a nie pięciu) i trwają ok. 90 min. wbrew temu co można wyczytać na stronie festiwalu czy w gazetce. wszystkie oparte na scenariuszu Cristiana Mungiu, który zasłynął fenomenalnymi '4 miesiącami...' nagrodzonymi Złotą Palmą. zdaje się reżyserię każdej z części powierzył komu innemu dla siebie pozostawiając pierwszą opowieść o butelkach, ale głowy nie dam. obie historyjki są słodko-gorzkie albo raczej zabawno-tragiczne, nastrojowe, ze znakomicie absorbującymi uwagę widza zdjęciami, ale nieszczególnie wyszukane i każdy, kto spodziewał się powtórki napięcia czy biegłości narracyjnej z '4 miesięcy...' może poczuć się zawiedziony.

6-7/10

Użytkownik "Ensitherum" <ensitherum@NOSPAM.pl> napisał w wiadomości news:hb2btm$m44$1news.onet.pl...

'Opowieści złotego wieku' prezentowane na tym festiwalu składają się jedynie z dwóch części (a nie pięciu) i trwają ok. 90 min. wbrew temu co można wyczytać na stronie festiwalu czy w gazetce. wszystkie oparte na scenariuszu Cristiana Mungiu,

O tym, ze to skrocona wersja dowiedziaem kiedy pojawily sie napisy koncowe.
Przed seansem mila pani zapowiedziale, ze bedzie to "wersja rezyserska",
ale kto skojarzyl, że bedzie to polowa tego co zapowiadal katalog.
Usprawiedliwiano sie potem, ze to rezyser przyslal taka wersje.
Moze chodzi o to ze film byl pokazywany w jednej z sekcji konkursowych
i Mungiu przyslal dwa "swoje" kawalki.
Jakby nie patrzec festiwalowy balagan.
Dla ustalenia uwagi:-) Ja oberzalem historje o zlodziejach powietrza
i opowiastke o kierowcy ciezarowki z kurami


który zasłynął fenomenalnymi '4

miesiącami...' nagrodzonymi Złotą Palmą. zdaje się reżyserię każdej z części powierzył komu innemu dla siebie pozostawiając pierwszą opowieść o butelkach, ale głowy nie dam. obie historyjki są słodko-gorzkie albo raczej zabawno-tragiczne, nastrojowe, ze znakomicie absorbującymi uwagę widza zdjęciami, ale nieszczególnie wyszukane i każdy, kto spodziewał się powtórki napięcia czy biegłości narracyjnej z '4 miesięcy...' może poczuć się zawiedziony.

6-7/10

Minelo sporo od czasow, o ktrory opowiadaja nowele C. Mungiu
i to co wtedy bylo dramatyczn dzias wszystko wydaje sie smieszne.
Film jest komedia, trudno wiec zarzucac mu brak napiecia
znanego z "4 miesiecy, ...". Blizszy stylem jest wczesniejszemu
"Zachodowi" (zwlaszcza historia z butelkami), pokazywanemu na wff kilka lat temu .
Podobalo mi przedstawienie postaci (nie sa komediowymi figurami), scenografia i kostiumy.
Troszeczke akcja sie wlecze.
Niezly film historyczny.  Szkoda, że nie moglem zobaczyć pozostalych czesci,
o innych rumuńskich "urban legend".

Pozdrw
G.

Gre pisze:

Minelo sporo od czasow, o ktrory opowiadaja nowele C. Mungiu
i to co wtedy bylo dramatyczn dzias wszystko wydaje sie smieszne.
Film jest komedia, trudno wiec zarzucac mu brak napiecia

w sumie masz rację, chociaż gdyby (uwaga spoiler, uwaga spoiler...) dziewczyna z pierwszej części skręciłaby kark podczas ucieczki przed policją (milicją?) dramat byłby gotowy:)

Użytkownik "Ensitherum"

[...]
:-)

dziewczyna z pierwszej części

Ładniutka. Mam nadziej, że zrobi kariere.
G.

Obiad w środku sierpnia / Mid-August Lunch / Pranzo di Ferragosto, reż.
Gianni Di Gregorio, Włochy 2008

Moja ocena: 6/10

Starszy mężczyzna podczas szalejących w Rzymie upałów musi się zaopiekować
kilkoma starszymi paniami.
Bardzo urokliwy film. Może stwierdzenie ze pełen ciepła jest lekką
przesadą, bowiem starsze panie potrafią naprawdę dać popalić. Swojemu
opiekunowi, ale ogólnie jest ten film dość urokliwy. A starsze panie? Są
grane przez znajome czy też rodzinę reżysera i może dzięki temu potrafią
przykuć swoją obecnością uwagę widza. Czasem zachowują się jak grupa
nastolatków na wycieczce – a tylko czasem tak jak przystało na nobliwe
damy. Swoją drogą ciekawa jest obserwacja jak we Włoszech wyglądają związki
matka-syn, kiedy nawet kiedy on zbliża się do sześćdziesiątki – ona wciąż
rządzi...

Disco i wojna atomowa / Disco and Atomic War, reĹź. Jaak Kilmi, Kiur Aarma,
Estonia 2009

Moja ocena: 6/10

Dorastanie w ZSRR w na terenach dzisiejszej Estonii było pełne przygód i
radości. Nie wiedziałem, że „Emmanuelle” miała aż taki wpływ na przyspieszenie
upadku komunizmu. A z tego co tutaj można zaobserwować, to miało spory.
Widzimy tutaj mały wycinek historii zimnej wojny – całkiem ciekawy. W
dodatku jest to spojrzenie na poważną historię w bardzo lekki sposób, co
nie znaczy że nieistotny. Szczególnie że możemy zobaczyć parę archiwalnych
fragmentów z fińskiej i radzieckiej telewizji, które są bardzo
interesujące. No i ta antena rtęciowa, co zagłuszała pobliską bazę
rakietową...

Z 32, reĹź. Avi Mograbi, Izrael/Francja, 2008

Moja ocena: 2/10

Wspomnienie zabójstwa przypadkowego zabójstwa palestyńskiego policjanta
wspominane przez uczestnika tego zdarzenia.
Straszny film. Gadanie, gadanie, gadanie... Potem piosenka – i znowu
gadanie. Nudne niczym flaki z olejem wspominanie mało istotnego epizody z
historii izraelsko-palestyńskiej. W dodatku co chwilkę nam się wcześniejsze
informacje powtarza. I na dodatek reżyser śpiewający od czasu do czasu
piosenki o tym co przed chwilką widzieliśmy. Absolutna strata czasu. Jedyne
co mnie zaintrygowało, to pytanie dlaczego tak twórca eksperymentuje z
zamazywaniem twarzy swoich bohaterĂłw. Zaczyna od plamy, potem jest plama z
otworami na oczy – a kończy na naklejonej bardzo realistycznej animacji,
którą zdradzają ręce przykładane do twarzy przechodzące pod nią. Kwestia rozmiaru / A Matter Of Size / Sipur Gadol, reż. Erez Tadmor, Sharon
Maymon,  Izrael/Francja/Niemcy, 2008

Moja ocena: 7/10

Historia kilku otyłych facetów, którzy zamiast się odchudzać wybierają
sport w którym ich waga będzie atutem. Może to nie najlepszy dobór słów – ale jest to lekka komedia romantyczna, z
naciskiem na to pierwsze słowo. Co prawda bohaterami są wielcy ludzie, ale
tematyka dotyczy spraw które dotyczą większości – akceptacja samego siebie.
I tak, jak chyba kaĹźda komedia romantyczna jest  schematyczna i
przewidywalna, ale nie znaczy to że jest nudno. Fajnie się to ogląda, czas
szybko upływa – czego można chcieć więcej? Żołnierzyk / Little Soldier / Lille Soldat, reż. Annette K. Olesen, Dania
2008

Moja ocena 7/10

Po powrocie z Afganistanu duńska żołnierka zostaje ochroniarzem call-girl. Mocne kino rodem z Danii, w którym mało które odpowiedzi są podawane na
tacy. Na przykład wiemy jaki wpłynął pobyt w Iraku na psychikę bohaterki –
ale możemy tylko się domyślać ze strzępów informacji co tam się zdarzyło, i
jak to wpłynie na jej postępowanie. Trine Dyrholm grająca główną rolę w tym
filmie bardzo dobrze oddaje burze emocji jaką przechodzi bohaterka – mi
szczególnie zapadła w pamięć scena herbatki u klienta preferującego
nekrofilię, kilkoma spojrzeniami przekazuje co o nim sądzi i co się zaraz
stanie. I zakończenie – mocne, trochę szokujące i pozostawiające z wieloma
znakami zapytania...

Najszczęśliwsza dziewczyna na świecie / The Happiest Girl in the World /
Cea mai fericita fata din lume, reĹź. Radu Jude, Rumunia/Holandia 2009

Moja ocena: 5/10

Młoda Rumunka wygrywa samochód w konkursie pewnego producenta soków,
jeszcze musi tylko nakręcić reklamę tego produktu. Taki nijaki jakiś ten film był. Oglądało się go w miarę przyjemnie – ale
jednocześnie nic by się nie straciło jeśli by poszło się zobaczyć coś
kompletnie innego. Jedyną ciekawą rzeczą był sposób kręcenia – chyba tak
niezależnie. Wiele scen jest kręconych z oddali, w kadr często wchodzą
przypadkowe osoby, a u głównej bohaterki w kilku scenach widać okablowanie
mikrofonu. W ostatnich latach kino rumuńskie podniosło poprzeczkę dość
wysoko – tym razem pokonać jej się nie udało...


Jeszcze na koniec kilka słów na temat „Witajcie w życiu”. Jak dla mnie –
sytuacja z tym filmem pokazało amatorstwo organizatorów festiwalu. Po
pierwsze – według komunikatu film został zgłoszony przez jakiegoś pana z
firmy producenckiej, a wycofany przez zupełnie innego własciciela praw. I
tutaj albo każdy może zgłosić film na festiwal – niezależnie od tego czy ma
do niego prawa? Czy też może uzgodniono projekcje z właścicielem praw(czyli
TVP), a on się teraz z tego wycofał? Jeśli to drugie – to dlaczego, znając
wcześniejsze perypetie tego filmu nie podpisano odpowiedniej umowy? Na
„gębę” to można się umawiać na piwo... Przy umowie, ewentualnymi procesami
martwiła by się TVP, a nie festiwal. No i ostatania kwestia – filmu
pokazanego w zastępstwie. „Zabić sędziego” jest fajnym filmem, ale jego
planowane projekcje już były i wszyscy co chcieli go zobaczyć już to
zrobili. Nie można było zorganizować zastępstwa tak jak w przypadku
„Chinki”? Przecież głośno o możliwości zablokowania „Witajcie w życiu” było
już w zeszłym tygodniu – a wynegocjowanie i sprowadzenie dvd (bo z niego
odbywają się niektóre projekcje w Multikinie sala 1) z jakimś filmem który
nie został wcześniej zakwalifikowany do festiwalu aż tak długo nie trwa...


--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Użytkownik "abelincoln" <abelincoln@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:1nvs98lqkgyi5$.1qoonnd17yeuk$.dlg40tude.net...

Żołnierzyk / Little Soldier / Lille Soldat, reż. Annette K. Olesen, Dania
2008

Moja ocena 7/10

Po powrocie z Afganistanu duńska żołnierka zostaje ochroniarzem call-girl.
Mocne kino rodem z Danii, w którym mało które odpowiedzi są podawane na
tacy. Na przykład wiemy jaki wpłynął pobyt w Iraku na psychikę bohaterki -
ale możemy tylko się domyślać ze strzępów informacji co tam się zdarzyło, i
jak to wpłynie na jej postępowanie. Trine Dyrholm grająca główną rolę w tym
filmie bardzo dobrze oddaje burze emocji jaką przechodzi bohaterka - mi
szczególnie zapadła w pamięć scena herbatki u klienta preferującego
nekrofilię, kilkoma spojrzeniami przekazuje co o nim sądzi i co się zaraz
stanie. I zakończenie - mocne, trochę szokujące i pozostawiające z wieloma
znakami zapytania...

imho
Dla mnie to kolejny dunski film, ktory zbudowany jest
na przedstawieniu rodzinnych relacji, majacych raczej
radcorowy komponent obyczajowy (Bo czy to takie zwyczajne,
że corka wozi kochanke ojca do pracy polegajacej
na rypswyps za pieniadze.).
A dalej mamy przedstawione rozne postawy wobec narzucajacej
sie rzeczywstości i samą rzeczywistość aktualną, ktora jaka jest wiedzą
najlepiej cynicy. Wyzierające z filmu kwestie moralne (np. kto robi
dobrze, a kto źle), są raczej zostawione do indywidualnego
rozstrzygnięcia widza.

Wystawilem ocene dobry
pozdrw
G.
ps
Trine Dyrholm pamietam  z niedawno wyswietlanego dobrego "Zniknięcia".
http://www.filmweb.pl/f438415/Znikni%C4%99cie,2008

Użytkownik "abelincoln"

i może ktoś się dołączy
do opisywania ;-)

"Moon" rez. Duncan Jones
Film s-f.
Dzieje sie na Książycu w przyszlosci, w czasach
kiedy uzyskuje sie tam ważne dla świata paliwo.
Jest stacja, jest kosmos,  jest Ziemia, są ludzie, sa maszyny
Opis tu
http://www.wff.pl/fest/2009/showperformance.xml?f=1845

Scenografia i kostiumy - stylowo i rozsądnie oldskoolowo
Widoki - kosmiczne
Aktorstwo - dobre

imho:
film przywodzi na mysl najlepsze z tych dziel klasyki s-f,
ktore zaliczyć mozna do klasyki kina w ogole.
(Aczkolwiek nie wiem czy do nich dołączy.)
Nie napisze, ktore przywodzi, żeby nie zepsuć.
Niepokoi a nawet straszy (chodzi mi o wymowe, przeslanie)
i stawia pytania (np. quo vadis homo). A przy tym jest debiutem reżysera
i nie jest pozbawionym dozy humoru.
Polecam
G.

Najlepszy kontakt / Contact high, reĹź. Michael Glawogger,
Austria/Niemcy/Polska/Luksemburg, 2008

Moja ocena: 8/10

Torba z dziwną zawartością powoduje, że grupa szemranych osobników nagle
ląduje w polskim Drogomyślu… Nie wiem jak to inaczej określić niż porypany film. Ale w najbardziej
pozytywnym tego słowa znaczeniu. Pełen mocno abstrakcyjnego humoru,
dziwnych zwrotów akcji i nieprawdopodobnych sytuacji. No i ten pościg
malucha za mustangiem. Zwycięski na dodatek. Miejsca i języki  zmieniają
się co chwilkę, ale mimo to nie da się zagubić w tej szalonej orgii
pomysłów. Nie wiem tylko czy w stanie „wyższej świadomości” nie będzie się
tego oglądało jeszcze lepiej... Słyszałem, jak ludzie porównywali ten film
do „Las Vegas parano” - ale nie widziałem, więc się nie wypowiadam. Niewypowiedziane / Unspoken, reż. Fien Troch, Belgia, 2008

Moja ocena: 4/10

Belgijskie małżeństwo zmaga się z konsekwencjami zaginięcia przed 4 laty
cĂłrki.
Spokojny, wyciszony i powolny film, koncentrujący się głównie na
spustoszeniach jakie w psychice bohaterów sprawo zniknięcie córki. Dlatego
dużo więcej o ich kondycji mówią nam zachowania i reakcje niż jest
wyjaśniane w dialogach. Film toczy się bardzo powoli – jak dla mnie troszkę
za powoli.  Troszkę lepiej jest kiedy w drugiej części koncentrujemy się na
matce, która przeżywa kolejną traumę. Wtedy uwaga przykuwana do ekranu jest
znacznie większa. Vegas: na podstawie prawdziwej historii Vegas: Based on a True Story, reż.
Amir Naderi, USA 2008

Moja ocena: 2/10

Skromny film o tym, co miasto Vegas może zrobić z ludźmi, kiedy natrafią na
perspektywę łatwego zarobku. Film tak nudny, nieciekawy, przewidywalny – i wszystko to co złego można o
filmach powiedzieć, że aż jego oglądanie bolało. To co ludzie robią dla
wizji pieniędzy jest znane od wieków, dlatego nie jest tak łatwo zrobić
udany film na ten temat. Ale jak pokazał pokazywany również na tym
festiwalu „Ostatnie dni Emmy Blanc” - można to zrobić udanie i
interesująco. A tutaj jedyne na co było stać twórcę to gadanie, gadanie,
gadanie i potem kopanie, kopanie, kopanie. Film ten wybrałem przede
wszystkim ze względu na nazwisko reżysera – o którym słyszałem same
pochlebne opinie, ale jakoś nie miałem okazji zetknąć się wcześniej z jego
twórczością. Cóż, już wiem że miałem szczęście, bo ocena jest troszeczkę
naciągana...


Na wylot / Can Go Through Skin / Kan door huid heen, reĹź. Esther Rots,
Holandia, 2009

Moja ocena: 6/10

Po napadzie kobieta dochodzi do siebie na spokojnej wiejskiej farmie –
zupełnie innej od dotychczasowego zgiełku wielkiego miasta. Dość mocny i dołujący film. Możemy przekonać się w jakie mroczne miejsca
może trafić ludzki umysł po tak traumatycznym wydarzeniu jak próba
zabójstwa. Tutaj cały czas balansujemy pomiędzy poprawą – a demonami
czającymi się w zakamarkach umysłu. Szkoda, że słabo został naszkicowany
wątek zemsty – przez to do końca nie wiadomo, a przynajmniej mi się nie
udało tego rozgryźć – co się zdarzyło naprawdę, a co było tylko wizjami
umysłu bohaterki. Grająca główną rolę Rifka Lodeizen jest sporym atutem
filmu. Na pewno ciężko jest pokazać osobę w dwóch krańcowo rożnych stanach
– a jej się to tutaj doskonale udało.

Castro, reĹź. Alejo Mogvillansky, Argentyna 2009

Moja ocena: 6/10

Wszyscy szukają tajemniczego Castro. Ale kim on jest? I dlaczego go
szukają…
Zakręcona komedia w której akcja szybko przenosi się z miejsca na miejsce a
widz nie ma czasu nawet się zastanowić dlaczego... Szybko się przenosi,
ponieważ prawie cały czas wszyscy na ekranie biegają i się gonią.
Najlepszym przykładem radosnego chaosu jaki panuje w tym filmie jest scena
pościgu samochodowego. Samochody, ich obsada – nawet osoby goniące –
zmieniają się co chwilkę i łatwo można się w tym kilkuminutowym chaosie
pogubić. Ale zabawa jest przednia – i chyba o to w komedii chodzi. Tylko
troszkę nie pasuje zakończenie, nie wyjaśniające nic i niezbyt umotywowane.

Ocipinka seksu / Teat Beat of Sex, reż Signe Baumane, USA/Włochy/Łotwa
2007/2009

Moja ocena: 7/10

Kilka jednominutowych opowiastek o seksie z kobiecego punktu widzenia.
Fajna zabawa, która jednocześnie zawiera w sobie sporo mądrości o seksie.
Ale chyba troszkę lepiej byłoby oglądać te jednominutowe odcinki osobno. Bo
przy nastym, troszkę zaczyna to być monotonne. Louise-Michel, reż. Gustave de Kervern, Benoît Delépine, Francja, 2008

Moja ocena: 5/10

Pracownicy zlikwidowanej fabryki postanawiają przeznaczyć odprawy na
nietypowy cel – opłatę dla kilera.
Pomysł bardzo intrygujący – ale już wykonanie troszkę gorsze. Bowiem żarty
cały czas bazują na fakcie iż zadanie wykonywane jest przez niezbyt
rozgarnięte osoby, przez co cały czas wplątują się w nowe kłopoty. Trafiają
się naprawdę fajne pojedyncze sceny – jak na kutrze rybackim, gdzie dwójka
bohaterów na „zadanie” płynie w luku w towarzystwie przemycanych
emigrantów. Ale częściej mamy żarty na poziomie dość niskim. Film wywołał
dość mieszane uczucia – bowiem ilość osób opuszczających seans w trakcie
trwania była podobna do tych wybuchających śmiechem co chwilkę. --
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Dzisiaj nie było zbyt interesująco...


Film, w ktĂłrym gram / A Film With Me In It, reĹź. Ian FitzGibbon, Irlandia,
2008

Moja ocena: 4/10

Bezrobotny aktor ma bardzo pechowy dzień. Komedia którym jedynym chyba źródłem humoru są coraz głupsze pomysły dwójki
głównych bohaterów. A ze są to osobnicy o dużej wyobraźni, której
zdroworozsądkowa strona nie istnieje, więc są one lekko mówiąc odjechane.
Mnie osobiście taki humor średnio bawi, więc aż tak się na tym filmie
dobrze nie bawiłem. Szczególnie że następujące po sobie wypadki śmiertelne
są dość przewidywalne i nie trzeba być ekspertem od „oszukać przeznaczenie”
by je przewidywać. Przyjemnie za to ogląda się epizody z gwiazdami – jak
ten z Nielem Jordanem. Stracone czasy / Lost Times / Utolsó idök, reż. Aron Matyassy, Węgry, 2009

Moja ocena: 4/10

Drobny przemytnik szuka sprawiedliwości po tym, jak jego autystyczna
siostra zostaje zgwałcona.
Film się rozpoczyna bardzo długo, potem następuje gwałt i dalej toczy się
we wcześniejszym bardzo niespiesznym tempie. I tak do końca. W dodatku
twórcy próbują nam na siłę dodatkowo umotywować postępowanie bohatera –
tylko Ĺźe ono tego nie potrzebuje, bo jest doskonale usprawiedliwione. A tak
dostajemy parę postaci, które mają jedynie za zadanie pokazać że bohater
jest pod ścianą. Tylko że on w tej sytuacji jest od początku, a te dodatki
tylko rozwlekają film. Poza tym widzowie dostają rozwiązanie zagadki
dotyczącej winnych bardzo szybko, a bohaterowi musi pomóc dopiero przypadek
– tak jakby scenarzysta nie za bardzo wiedział jak to powiązać i wprowadził
zbieg okoliczności. Słowenka / Slovenian girl / Slovenka, reż. Damjan Kozole,
Słowenia/Niemcy/Serbia/Chorwacja, 2009

Moja ocena: 4/10

Młoda studentka chce tanim kosztem podwyższyć swój poziom życia. Ale nie
zawsze wszystkie koszty są znane…
Ciężko jest sympatyzować z bohaterką filmu, która zachowuje się w taki
idiotyczny sposób. A to kupuje mieszkanie na które jej nie stać, a to ledwo
uchodząc z rąk oprychów nawet nie zmienia wyglądu by jej nie rozpoznano czy
też nawet nie wyłącza dzwonka telefonu uciekając przed nimi. Ale za to w
końcówce nagle staje się rozsądniejsza i robi rzeczy które zrobić powinna
na początku. Tylko że wtedy by nie było tego film. Dużo ciekawszy jest
wątek ojca głównej bohaterki. Dostajemy tylko szczątki informacji, ale
sądzą po byłej żonie i zespole – wiele ciekawych rzeczy tam mogło się
dziać. Pięć dni bez Nory / Nora's Will / Cinco días sin Nora, reż. Mariana
Chenillo, Meksyk 2008

Moja ocena: 4/10

Były mąż samobójczyni będzie musiał opiekować się jej ciałem do pogrzebu.
Ale dlaczego on?
Hmmm, nie wiem jak podejść do tego filmu. Bo jest to taka mieszanka komedii
z dramatem rodzinnym. Tylko Ĺźe komedia jest na bardzo niskim poziomie,
czego przykładem jest znalezienie wibratora babci przez wnuczęta. A dramat
jest średnio wciągający, bowiem poza byłym mężem nie ma interesujących
osób, są one takie dość papierowe. A mąż w końcówce nagle zmienia front i
mamy cukierkowe wręcz zakończenie. Wcześniej zaciekle walczył by nie
zachowywać się tak jak sobie zaplanowała samobójczyni – ale jedno zdjęcie
wystarczyło by zmienił swoje zasady o 180 stopni. No i przez pół seansu
zastanawiało mnie, że skoro zmarła miała 63 lata, była żonata ponad 30 lat,
a od 20 jest rozwódką, to w jakim wieku wychodziła za mąż?

Pragnienie / Thirst, reĹź. Chan-Wook Park, Korea Pd. 2009

Moja ocena: 4/10

Przypadkiem ksiądz zostaje wampirem. A jak to wampir – zaczyna sobie cenić
przyziemne przyjemności...
Jakby to powiedzieć – nie jestem fanem kina Chan-Wook Parka, więc nie wiem
czy powinienem ten film oceniać. Bo jest to wszystko do czego ten reżyser
przyzwyczaił widzów. Brutalność, hektolitry krwi i dylematy moralne
wylewające się z ekranu. Jest to film o wampirze, ale wielbiciele tych
stworów raczej nie powinni sobie ostrzyć zębów na seans – bowiem wampiryzm
jest tutaj tylko pretekstem do rozmowy o zupełnie innych rzeczach. No i co
to za wampir, który odbija się w lustrze? Aha – film jest chyba troszkę za
długi, niektóry sceny się bardzo dłużą, jak na przykład scena seksu w
szpitalu.

--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Świat cieni / Long Shadows / Schattenwelt, reż. Connie Walther, Niemcy,
2008

Moja ocena: 4/10
Konfrontacja pomiędzy sprawcą a córką ofiary zamachu terrorystycznego
sprzed lat.
Film zapowiadał się dość ciekawie, ale niestety tylko zapowiadał. Okazał
się być nudnawym filmem o zemście, zrozumieniu i może nawet przebaczeniu.
To co się dzieje na ekranie nie jest zbyt wciągające, a na dodatek chyba
troszkę podrasowano scenariusz – bo w końcu orientacja seksualna syna
dawnego terrorysty nie jest widzowi do niczego potrzebna. Reżyserka mówiła
po projekcji, że film powstał by pokazać młodemu pokoleniu, że ludzie z RAF
nie są bohaterami jak się niektórym wydaje. Tego się chyba nie udało, bo
tutaj morderca wychodzący z więzienia jest chyba najsympatyczniejszą
postacią... Mój Boże / Oh my god, reż. Peter Rodger, USA, 2009

Moja ocena: 4/10

Dokument o tym, jak w dzisiejszych czasach pojmuje się Boga. Po seansie było słychać, że jest to naiwna pocztówka, pokazująca jak piękne
są religie i że tak naprawdę niewiele się one różnią od siebie. Według
reżysera miało to na celu przekonanie osób które uważają, że ich religie
usprawiedliwiają krzywdę niewiernych, że są w błędzie. Dla mnie to bardzo
naiwne założenie, że ktokolwiek się tym przejmie. Bo w końcu osoby
„oświecone” o tym wiedzą, a „fanatycy” raczej tak łatwo nie zmienią
poglądów. Interesująco natomiast w tym filmie zaprezentował się montaż.
Reżyser jest cenionym realizatorem reklamówek – i to widać. Dynamiczne
sceny połączone z dość agresywną muzyką bardzo dobrze się ogląda. Lymelife, reż. Derick Martini, USA ,2008

Moja ocena: 6/10

Dzieje dwóch rodzin obserwowane przez nastoletniego chłopca na tle zmian
końca lat 70. Jest to dość wtórny film oparty na schematycznym scenariuszu. Ale ponieważ
dość dobrze się go ogląda, więc aż tak bardzo na to nie narzekałem.
Szczególnie że dobrze ogląda się rodziców głównego bohatera granych przez
Aleca Baldwina i Jill Hennessy. I widać sporą nostalgię za przełomem lat
siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, kiedy twórcy filmu dorastali. Ale
jeśli chce się zobaczyć porządny kawałek kina mówiący o podobnych sprawach
– to lepszy będzie seans „Burzy lodowej” Anga Lee. Zwykli ludzie / Nothing personal / Rien De Personnel, reż. Mathias Gokalp
(Francja 09)

Moja ocena: 4/10

Historia pewnego przyjęcia firmowego.
Impreza firmowa pokazywana jest w kilku opowieściach z punktu widzenia
różnych osób, i za każdy razem dowiadujemy się coraz więcej. I coś co
wyglądało na zwykłą imprezę okolicznościową okazuje się komedią pomyłek.
Kino francuskie dość dobrze się czuje w tego rodzaju gatunku, by
przypomnieć tylko „Plotkę” - ale tutaj to się niezbyt udało. Jest dużo
sytuacji na ekranie które zna większość osób pracujących we większych
firmach, więc niezbyt one śmieszą na ekranie.

Pierwszy Oddział: Moment prawdy / First Squad The Moment Of Truth, reż.
Ashino Yoshiharu, Aljosha Klimov, Misha Shprits, Rosja/Japonia/Kanada, 2009

Moja ocena: 5/10

Grupa nastolatków z nadzwyczajnymi umiejętnościami walczy z hitlerowcami na
froncie wschodnim.
Całkiem interesująca animacja, opowiadająca ciekawą historię. Szkoda tylko
że co chwilkę opowiść przerywana jest wstawkami z stylizowanymi
wypowiedziami „historyków” i „weteranów” (bo chyba są to wypowiedzi
sfabrykowane) którzy komentują na bieżąco wydarzenia z animowanej historii.
Powoduje to, że tempo narracji co chwilkę spada i średnio dobrze się to
ogląda. No i szkoda że jest ten film taki krótki, bo raptem 70 minut. To jeszcze nie koniec / Will Not Stop There / Nije kraj, reż. Vinko Bresan,
Chorwacja/Serbia, 2008

Moja ocena: 6/10

Czy można pokochać dziewczynę grającą mocno pornograficznego czerwonego
kapturka? Bardzo sympatyczna komedia gangstersko-miłosna rodem z Bałkanów. Ogląda się
to miło i przyjemnie, szczególnie gdy do akcji wkracza cygański narrator –
ze swoimi licznymi mądrościami życiowymi. Na dobrym poziomie jest
aktorstwo, szczególnie w wykonaniu dwójki głównych bohaterów. Jedyne co
może przeszkadzać, to fakt iż opowieść rozwija się dość długo i powoli. Ale
z drugiej strony – melodie wygrywane na nosie, mają swój urok...

--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Two Horses of Genghis Khan / Chingisiyn hoyor zagal, reĹź. Byambasuren
Davaa, Niemcy/Mongolia 2009

Moja ocena: 4/10

Dokument o podroży pewnej pieśniarki przez Mongolię jaka powoli odchodzi w
przeszłość. Film będący pocztówką dla ewentualnych turystów. Prawie kompletny brak
fabuły, tylko ładne widoczki i dużo gadania o tym co się teraz w Mongolii
robi i co się robiło drzewiej. Przy parę niezbyt przyjemnych obrazków na
temat tego co może czekać ten kraj w przyszłości. A wszystko to podlane
sporą ilością tubylczej muzyki – nawet wpadającej w ucho. Plus smutny
epilog – naprawdę piękne kostiumy i rekwizyty z filmu zostały wkrótce po
realizacji zniszczone wskutek zamieszek...

Kimjongilia, reĹź. NC Heikin, USA/Francja/Korea Pd., 2009

Moja ocena: 6/10

Dokument o przeżyciach uciekinierów z Północnej Korei. Smutny dokument nie tylko o Korei Północnej ale również i o tym co może
grozić uchodĹşcom po przedostaniu się do Chin.  Sama tematyka tego dokumentu
jest dość wciągająca, więc nie wiem czy są potrzebne wstawki z tancerkami
mające chyba podkreślić słowa wypowiadane przez uchodźców. Poza tym dość
interesujące są fragmenty programów północnokoreańskiej telewizji
pokazujące w jak bardzo nierzeczywisty jest przekaz władz...

Policjant, przymiotnik / Politist, Adjectiv, reĹź. Corneliu Porumboiu,
Rumunia, 2009

Moja ocena: 6/10

Policjant odmawia aresztowania młodego dealera narkotyków – bo nie zgadza
się z surowością prawa.
Film przedstawia żmudną policyjną robotę. Naprawdę żmudną. Dokładnie jest
pokazane jak odbywa się śledztwo w mało istotnej sprawie, wszystkie
obserwacje podejrzanych czy kwerendy w archiwach. A te czynności są
pokazywane w długich, pełnych monnotonnych zdjęć, ujęciach bez muzyki czy
dialogów. Zakres działań pokazanych tutaj w amerykańskim serialu pewnie
zajął by mniej czasu niż pokazana tutaj scena jedzenia zupy przez
policjanta. Ale mimo tego ogląda się ten film dość interesująco i nie nuży
ta jego dokładność.

Jerichow, reĹź. Christian Petzold, Niemcy, 2008

Moja ocena: 5/10

Klasyczna historia trójkąta miłosnego w ujęciu niemieckim. Bardzo schematyczny dramat szekspirowski. Tym razem jako stary król
oglądamy tureckiego emigranta, władającego imperium ponad trzydziestu budek
z kebabem. Średnio jest ten film wciągający, a fabuła bardzo przewidywalna.
Na dodatek postacie wszystkie wierzchołki tego trójkąta nie są zbyt
interesujące, a w temperaturę uczuć kochanków jakoś ciężko jest uwierzyć –
bowiem staje się to ot tak, beż żadnych zapowiedzi.

Yurie, moja miłość / My Love, Yurie, reż. Ko Eun-Ki, Korea Pd. 2008

Moja ocena: 8/10

Historia o tym, co się dzieje jak się zawrze pakt z Diabłem… Bardzo fajna baśń filmowa rodem z Południowej Korei. Co prawda do teraz nie
wiem czy morałem jest „10 lat szczęścia jest warte wiecznego czekania” czy
też „rachunek wystawiony przez Diabła będzie zawsze za wysoki” - ale to
chyba najmniej ważne jest. Bowiem samo oglądanie filmu sprawia ogromną
zabawę. Szczególnie rządzi na ekranie aktor grający diabła, nie udało mi
się znaleźć jak się nazywa – szarżuje cały czas na granicy parodii, ale
chyba o to chodzi w tego rodzaju filmie. No i urocza wybranka głównego
bohatera...

Cudowna / The Miraculous / La Milagrosa, reĹź. Rafael Lara, Columbia, 2008

Moja ocena:7/10

Porwany przez partyzantów chłopak usiłuje przetrwać w niebezpiecznym dla
niego otoczeniu. Kawałek naprawdę solidnego mocnego kina – z fragmentami na naprawdę wysokim
poziomie, jak  scena końcowej bitwy. I to przy małym budĹźecie, bowiem
wyniósł on 2,5 mln dolarów. Pewne wątki troszeczkę mi nie pasowały,
wyglądały na dopisane by rozjaśnić troszkę ten film, jak na przykład romans
pomiędzy zakładnikiem a partyzantką. Ale po spotkaniu z reżyserem na którym
stwierdził że było wiele takich przypadków i film pokazuje mocno uśrednioną
historię porwanego, już mam mniejsze wątpliwości co do obecności takich
lżejszych fragmentów. Jedna informacja podana przez reżysera troszkę mnie
zaskoczyła, troszkę ponad rok po kręceniu materiału, z batalionu wojska
który ochraniał produkcję i jednocześnie grał żołnierzy w filmie – nie żyje
60% ludzi...


--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Użytkownik "abelincoln" <abelincoln@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:szchx0rerjzr.11s01nrjysel9$.dlg40tude.net...

Policjant, przymiotnik / Politist, Adjectiv, reż. Corneliu Porumboiu,
Rumunia, 2009

Moja ocena: 6/10

Policjant odmawia aresztowania młodego dealera narkotyków - bo nie zgadza
się z surowością prawa.
Film przedstawia żmudną policyjną robotę. Naprawdę żmudną. Dokładnie jest
pokazane jak odbywa się śledztwo w mało istotnej sprawie, wszystkie
obserwacje podejrzanych czy kwerendy w archiwach. A te czynności są
pokazywane w długich, pełnych monnotonnych zdjęć, ujęciach bez muzyki czy
dialogów. Zakres działań pokazanych tutaj w amerykańskim serialu pewnie
zajął by mniej czasu niż pokazana tutaj scena jedzenia zupy przez
policjanta. Ale mimo tego ogląda się ten film dość interesująco i nie nuży
ta jego dokładność.

Po moim seansie na spotkaniu z producentka,
doszlo do polemiki miedzy widzami. Jedna pani zarzucila filmowi
dluzyny, a nawet sugerowala przemontowanie i zrobienie filmu
krotkometrazowego. W kontraktaku (inni dwaj widzowie) padly argumenty, że jest ok
bo taka konstrukcja fabuly pozwala uczestnictwo w filmowych zdarzeniach.
Ja lubie take skupione filmy i przychylam sie do tej drugiej strony,
 aczkowiek ostrzegam, żeby nie ogladac tego filmu będąc niewyspanym.
G.

Złudzenia optyczne / Optical Illusions / Ilusiones Ăłpticas, reĹź.  Cristian
Jimenez, Chile, 2009

Moja ocena: 5/10

Kilka historii opowiadających o skutkach jakie niosą za sobą zmiany.
Dość powoli się rozpędzająca fabuła, ale jak już jej się udało rozpędzić,
to całkiem fajnie się go ogląda. Nie jest po jakieś arcydzieło, i po
wyjściu z kinowej sali nie pozostaje długo w pamięci. Więc nie ma co
żałować jeśli się go nie obejrzało. W dodatku ten film pokazuje dość
średnio atrakcyjne wnioski, że w przeważającej większości zmiany prowadzą
nas tylko w gorszą stronę...

Favela w ogniu / Favela On Blast, reĹź. Leandro HBL, Wesley Pentz,
Brazylia/USA, 2008

Moja ocena: 3/10

Dokument o mocno energetycznej muzyce rodem z Rio de Janeiro - funk
carioca.
Niestety, ale jest to film nudny i monotonny. Wszystko odbywa się w
schemacie: krotki fragment  piosenki, wypowiedz i w koło Macieju. A ta
muzyka jest na jeden bit, więc szybko zaczyna być nużąca, jeśli nie jest
się fanem tego typu dźwięków. Tak naprawdę jedyną rezrywką jest słuchanie
(a właściwie czytanie) tekstów, bo są one zabójcze. Albo dosadnie o
rĹźnięciu, albo  banalnie o ciężkim losie. Czyli lokalny folklor na miarę
rapu czy też discopolo. Ale swoją droga najbardziej zastanowiła mnie w
filmie kwestia, że jak się puszcza dzisiejszej młodzieży wykonawców tej
muzyki sprzed 20 lat – to nie widzą różnicy. To po co tworzyć nową?

15, różni reżyserzy, Bułgaria, 2009

Moja ocena: 7/10

15 etiud na temat kolejnych lat jakie upłynęły od czasu demokratycznej
rewolucji w Bułgarii. Bardzo fajny zbiór filmików pokazujące bardziej impresje twórców niż
historię Bułgarii, ale nie zmienia to faktu, że prezentują solidny poziom,
a wśród nich takie perełki jak „omlet” czy też „pociąg do Sofii”.
Reprezentowanych jest wiele gatunków zaczynając od melancholijnego „In
memorian” aż po lekko odjechaną komedią o zombi „666”. Kostucha / The Bone Man / Der Knochenmann, reż. Wolfgang Murnberger,
Austria 2008

Moja ocena: 7/10

Prywatny detektyw trafia w trakcie śledztwa do miejsca w którym jest pełno
mięsa. Ale czy tylko pochodzącego od kurczaków?
Czarna komedia czy teĹź moĹźe bardziej thriller komediowy. KtĂłry bardzo
dobrze się z wyzwań jakie rzucają mu te gatunkowe ograniczenia wywiązuje.
Mamy sporo elementów komediowych i kogoś, kto nie waha się prowokować
kanibalizmu. Gdzieś tam jeszcze jest w tle wątek miłosny – więc wszyscy
powinni być zadowoleni. Fabuła też potrafi zaskoczyć, żeby wspomnieć tylko
wyjaśnienie zagadki, która zaczęła lawinę wydarzeń w tym filmie.

Girlfriend Experience, reĹź. Steven Soderbergh, USA, 2009

Moja ocena: 5/10

Kryzys ma wpływ również na tak “podstawową” branżę jak seks – przekonuje
się o tym pewna luksusowa call-girl. Mam ambiwalentne odczucia wobec tego filmu. Bo z jednej strony jest to
mocno przegadany film, którego fabuła jest bardzo skąpa. Ale z drugiej
ogląda się w miarę przyjemnie i nie przeszkadza za bardzo to ciągłe gadanie
co miała na sobie dziewczyna jak spotykała się z klientem. Szkoda tylko, że
tak nagle się on kończy, tak naprawdę na niczym. No ale, najwyraźniej takie
było założenie reżysera, że w końcu trzeba czymś publiczność zaskoczyć...


--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Użytkownik "abelincoln" <abelincoln@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:16y2cf541pqmf.1460tonne4ltt.dlg40tude.net...

Kostucha / The Bone Man / Der Knochenmann, reż. Wolfgang Murnberger,
Austria 2008

Moja ocena: 7/10

Prywatny detektyw trafia w trakcie śledztwa do miejsca w którym jest pełno
mięsa. Ale czy tylko pochodzącego od kurczaków?
Czarna komedia czy też może bardziej thriller komediowy. Który bardzo
dobrze się z wyzwań jakie rzucają mu te gatunkowe ograniczenia wywiązuje.
Mamy sporo elementów komediowych i kogoś, kto nie waha się prowokować
kanibalizmu. Gdzieś tam jeszcze jest w tle wątek miłosny - więc wszyscy
powinni być zadowoleni. Fabuła też potrafi zaskoczyć, żeby wspomnieć tylko
wyjaśnienie zagadki, która zaczęła lawinę wydarzeń w tym filmie.

Widzialem. Niezly.
Dobry scenariusz, reżyseria i aktorzy. Dobor aktorw do rol bardzo dobry
- uroda austriackich aktorek nadeje temu filmowi lokalnego kolorytu:-)
Detektyw Brenner nie byl mi wczesniej znany. Robi dobre wrazenia-
jest wystarczajaco ciekawski i ma te odrobine melalncholi i pragmatyzmu jednoczesnie.
Nie łatwo okreslić gatunek, moze komedia sensacyjna z dreszczykiem.
G.

Czas na małe podsumowanie. W tym roku nawet udało mi się zgodzić zarówno z
jury jak i publicznością...

Wyniki oficjalne:
http://www.wff.pl/content/nowiny/0910017_25WFF.xml

Wyniki plebiscytu publiczności:
http://www.wff.pl/content/nowiny/091018.xml
Chyba troszkę kiepsko wybierałem filmy – po 3 z fabularnych i
dokumentalnych widziałem... Patrząc na moje oceny, to poziom się podniósł w porównaniu z zeszłym
rokiem, co prawda o niecałe 2% - ale jest to krok w odpowiednim kierunku
;-)

Najlepszy film: „Lourdes” - zdecydowanie i bezwarunkowo najlepszy film jaki
widziałem na tegorocznym festiwalu i chyba nawet w tym roku.

Najlepszy dokument: „Dezinformacja” - może i jest troszczę skrzywiony
lewicowo ten dokument – ale pokazuje wiele ważnych rzeczy, jak na przykład
to dlaczego nie ma szans w najbliższym czasie na zakończenie konfliktu
bliskowschodniego. Zwycięzca według jury, czyli „Disco i wojna atomowa” -
był blisko, ale moim skromnym zdaniem troszkę mu zabrakło...

Największe zaskoczenie: „Najlepszy kontakt”, wybrany z braku laku – bo to
był jedyny seans o tej porze, a okazał się ogromną porcją zabawy. Na pewno
jeszcze do niego wrócę, ale z udziałem napojów wyskokowych, wtedy powinien
być jeszcze bardziej interesujący...

Największe rozczarowanie: „Everyone Else” - niby nagrodzony Srebrnym
Niedźwiedziem w Berlinie film, a tak naprawdę jeden wielki banał, broniący
się tylko ładnymi widoczkami i ewentualnie obsadą...

Najsłabszy film:  „Vegas: Based on a True Story”. Do teraz mnie oczy bolą
od tego filmu, Wtórna fabuła goniona przez oczywistości i posypana
schematami. A to wszystko w ciągnącym się sosie. A ponoć to bardzo ceniony
reĹźyser jest...

Honorowa nagroda Pustego Pudełka Po Popcornie Z Zaciekami Po Sosie
Karmelowym (bo nadana powtĂłrnie): dla organizatorĂłw. Za:
1.Postępowanie przy odwołaniu „Witajcie w życiu!”, pisałem o tym wcześniej.
2. Dywersyfikacja godzin seansów. Rozumiem że miało ro rozładować tłumy
przy sąsiadujących ze sobą salach. Ale dlaczego w Kinotece w sąsiednich
salach 1 i 2 oraz 3 i 4 filmy zaczynały się o tej samej porze? Poza tym,
przy planowaniu dwóch seansów z rzędu spędzało się dodatkowo czas by
sprawdzać czy przypadkiem film nie skończy się już po rozpoczęciu projekcji
innego interesującego filmu.
3.Indywidualnie dla osoby zajmującej isę dźwiękiem puszczanym z DVD w
Multikinie sali 1. Na seansie „Cara” było głośno, ale przy „Kill the
referee” troszkę przesadzono. Głośniki kinowe – przecież dość mocne – nie
radziły sobie, ludzie wychodzili z tego powodu, a ja po projekcji czułem
się jak po porządnym koncercie rockowym...

Dziękuję za uwagę – i obiecuję już więcej nie dyskutować z samym sobą ;-)

--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Użytkownik "abelincoln" <abelincoln@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:1lskdwe44mchu.10f502bdqouy3.dlg40tude.net...

.....

Chyba troszkę kiepsko wybierałem filmy - po 3 z fabularnych i
dokumentalnych widziałem...

Widzialem jeden z dziesiatki najlepszych fabul wg publicznosci (Cyganerie)
i jeden z nagrodzonych przez jury (Wschodnie zabawy). Ale przeciez nie o to chodzi.

Dziękuję za uwagę - i obiecuję już więcej nie dyskutować z samym sobą ;-)

Dzięki za relacje, kilka filmow sobie wynotuje
G.

On Mon, 19 Oct 2009 13:17:45 +0200, abelincoln
<abelincoln@poczta.onet.pl> wrote:

Dnia Mon, 19 Oct 2009 11:44:43 +0200, Gre napisał(a):

Użytkownik "abelincoln" <abelincoln@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:1lskdwe44mchu.10f502bdqouy3.dlg40tude.net...

....

Chyba troszkę kiepsko wybierałem filmy - po 3 z fabularnych i
dokumentalnych widziałem...

Widzialem jeden z dziesiatki najlepszych fabul wg publicznosci (Cyganerie)
i jeden z nagrodzonych przez jury (Wschodnie zabawy). Ale przeciez nie o to chodzi.

Tak, nie o to chodzi. Ale tak człowiek sobie przypomina największe kwiatki,
i potem żałuje że jednak nie wybrał czegoś innego - bardziej wartego
obejrzenia. Z drugiej strony - co to by była za przyjemność iść na same
pewniaki...

a jestes pewien, ze te jak okreslasz pewniaki, by ci sie podobaly, a z
drugiej strony zawsze tak bedzie, szczegolnie z tak wielkimi spedami
jak festiwal warszawki, ze cos sie obejrzalo i stracilo czas, a czegos
sie nie obejrzalo i teraz sie zaluje. opisy filmow czesto myla. w
wiarygodnosc recenzji filmow w czasie pokazow jeszcze
przedpremierowych nie zawsze mozna liczyc. wpadki sa i beda, ale
wszystko jakos tam buduje w wiedze czy emocje i doswiadczenia. <rs>

Dnia Mon, 19 Oct 2009 11:36:59 -0400, rs napisał(a):

a jestes pewien, ze te jak okreslasz pewniaki, by ci sie podobaly, a z
drugiej strony zawsze tak bedzie, szczegolnie z tak wielkimi spedami
jak festiwal warszawki, ze cos sie obejrzalo i stracilo czas, a czegos
sie nie obejrzalo i teraz sie zaluje. opisy filmow czesto myla. w

Oczywiście - nia mam pewności, ale jest większa szansa na obejrzenie
fajnych filmów, w końcu vox populi...
Z drugiej strony, można zauwazyć, że w konkursie publiczności wysoko są
filmy łatwe i przyjemne - przynajmniej tak sądzę po oberzajnych
tegorocznych i zeszłorocznych, więc nawet jeśli film by się nie podobał, to
przynajmniej oglądanie go nie było by męczace...



--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Użytkownik "rs" <no.address@no.spam.pl> napisał w wiadomości news:e51pd5ltee4pcuit08no0bbqt2ghl5c1bm4ax.com...

On Mon, 19 Oct 2009 13:17:45 +0200, abelincoln
<abelincoln@poczta.onet.pl> wrote:

....

Tak, nie o to chodzi. Ale tak człowiek sobie przypomina największe kwiatki,
i potem żałuje że jednak nie wybrał czegoś innego - bardziej wartego
obejrzenia. Z drugiej strony - co to by była za przyjemność iść na same
pewniaki...

[pisze tu bo orginalnego postu nie widze]
To zawsze jest dylemat co obejrzec.
Inna sprawa ze te pewniaki, czyli filmy ktore zwyciezają
w rankingu najwcześniej wykupionych biletow,
pozniej nie potwierdzaja tych wysokich miejsc
w plebiscycie publiczosci. Mozna miec do tego taki
stosunek, ze nie jest nudno, samemu mozna odkrywac
ameryke.


[...]

sie nie obejrzalo i teraz sie zaluje. opisy filmow czesto myla. w

W tym  roku te opisy byly nienajgorsze albo nauczylem sie je wlasciwie czytac.

[...]

wszystko jakos tam buduje w wiedze czy emocje i doswiadczenia.
<rs>

Właśnie tak. Obejrzalem kilknaście filmow, z ktrorych dwa mi sie
mniej podobaly, ale i tak nie zaluje tych seansow.
Dobrze wiedziec gdzie co w trawie piszczy i na jaki temat.
Pozdrw
 G.

dzięki za recenzje tak w ogóle:)

Ja też czytałam Twe relacje i dzięki za nie :) Dziwię się, że tylko jedna osoba na grupie o filmie zamieszczała relację z największego wydarzenia filmowego w roku, tym bardziej cenne były one ;)
a.

Użytkownik "Ensitherum" <ensitherum@NOSPAM.pl> napisał w wiadomości news:hbi32q$6vb$1news.onet.pl...

dzięki za recenzje tak w ogóle:)

On Mon, 19 Oct 2009 22:07:26 +0200, "Archea" <archea@gazeta.pl> wrote:

Ja też czytałam Twe relacje i dzięki za nie :) Dziwię się, że tylko jedna osoba na grupie o filmie zamieszczała relację z największego wydarzenia filmowego w roku, tym bardziej cenne były one ;)
a.

zaraz. nie tylko jedna, ale co najmniej trzy. <rs>