7 skandali polskiej wolności!

Nie wszyscy fetują 25. rocznicę odrodzenia demokracji w Polsce. Wielu Polaków inaczej niż elity ocenia III RP. Bezrobotni, wykluczeni czy upodleni przez fiskusa i służbę zdrowia – w ich ocenie historia wolnej od komunistycznego jarzma Polski charakteryzuje się przewagą porażek nad sukcesami. Nie nam oceniać, kto ma rację. Ale warto podkreślać negatywną stronę bilansu III RP, choćby po to, by wstrząsnąć politykami i upomnieć się o tych, którzy na transformacji ustrojowej wyszli źle

1. Złodziejska prywatyzacja
To termin często obśmiewany przez ekonomicznych beneficjentów III RP. Zwłaszcza przez tych, którzy dorobili się gigantycznych pieniędzy. Ale czy naprawdę zasługuje tylko na kwitowanie rechotem? Czy termin nie oddaje bezkarności, którą manifestowało wielu nuworyszy 20 lat temu? Powiedzieć, że „prywatyzacja była uwłaszczeniem się układu” to może i radykalny osąd, ale chyba nie zrodził się zupełnie bez przyczyny. Ludzie zaczęli posługiwać się nim jak pewnym skrótem myślowym, podsumowującym afery gospodarcze w latach 90.

Prywatyzacja Cementowni Ożarów (1992–1995), w którą zamieszany był słynny lobbysta Marek Dochnal, czy Program Powszechnej Prywatyzacji (PPP) 512 przedsiębiorstw państwowych (w 1996 r. było to ok. 10% majątku skarbu państwa) to tylko ilustracja tego, co się działo. Warto przypomnieć, że NFI, które dzięki PPP miały w swoich portfelach akcje prywatyzowanych przedsiębiorstw, były zarządzane w taki sposób, by maksymalizować zyski biznesmenów i powiązanych z nimi polityków, a nie samych firm. Proces tworzenia i zarządzania NFI był po prostu mechanizmem służącym uwłaszczeniu części klasy politycznej. Po drodze były jeszcze afery z Towarzystwem Ubezpieczeniowym Polisa, Laboratorium Frakcjonowania Osocza, afera sprzętowa z lewymi darowiznami dla szpitali (w którą bezpośrednio zamieszane było Biuro do Spraw Prywatyzacji i Zamówień Publicznych), a także afera FOZZ, PFRON, Art B, Bogatina, alkoholowa czy wekslowa, w której za pomocą spółek skarbu państwa powiązanych z Polskimi Kolejami Państwowymi wystawiane były weksle umożliwiające wytransferowanie pieniędzy z PKP.

Co gorsza, XXI wiek nie przyniósł radykalnych zmian. Apetyty ludzi władzy wciąż nie zostały zaspokojone. Najpierw była afera z prywatyzacją Fabryki Wagon S.A., a później gigantyczna afera TON AGRO. Towarzystwo Obrotu Nieruchomościami AGRO S.A. było spółką zależną Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. W lutym 2003 r. został zatrzymany prezes tej firmy. Zostały mu postawione zarzuty związane m.in. z niegospodarnością przy sprzedaży gruntów, na których budowany był hipermarket Auchan. Trudno wymienić wszystkie afery: hazardowa, Warszawskiej Grupy Inwestycyjnej, tzw. trójkąta Buchacza (chodziło o niegospodarność w spółce Chemia Polska) czy przy informatyzacji wielu państwowych instytucji.

Niektórzy twierdzą, że to, co wyszło na jaw, było jedynie wierzchołkiem góry lodowej. Tak więc ponownie zadajemy pytanie: czy złodziejska prywatyzacja w Polsce to faktycznie termin krzywdzący?

2. Robotnicy, którzy walczyli o wolność, zostali bez środków do życia
Gdy jedni się w III RP bogacili, inni dramatycznie ubożeli. Najlepszym przykładem są losy polskich stoczniowców. Stocznie w Gdyni i Szczecinie zamknięto, a ta w Gdańsku, która była kolebką „Solidarności”, jest dziś swoim cieniem. Ci ze związkowców, którym udało się dojść do władzy, dziś nie narzekają. Ale szeregowy stoczniowiec z „Solidarności” ma pod górkę. Tomasz Serafin (76 l.) pisał do swoich dawnych kolegów w Sejmie i w Senacie listy, w których prosił o pomoc. Mężczyzna nie ma ciepłej wody, lodówki, pralki, ZUS wypłaca mu 780 zł renty za kalectwo, którego się nabawił, gdy został pobity przez esbeków. Żaden z kolegów nie odpisał.

3. Niesprawiedliwe prawo deprawuje władzę i oddala ją od społeczeństwa

Ile to już razy słyszeliśmy, że ten lub inny polityk zasłania się immunitetem? Trudno zliczyć. Ile razy wytykaliśmy władzy, że nie może wymagać od społeczeństwa wyrzeczeń, gdy sama ustawia się na lata za pomocą synekur w państwowych spółkach? Właściwie nie było po 1989 r. w Sejmie takiej partii, której członkowie nie korzystaliby z możliwości dorobienia na zasiadaniu w zupełnie bezideowej i bezproduktywnej komisji czy zaoszczędzenia na „delegacjach” (np. na Galapagos, gdzie rzekomo debatowali o ważkich problemach świata). Nie można upominać się o wartości, gdy korzysta się z usług prostytutek lub ma się obity ryj po pijackiej burdzie przed knajpą. Nie można wycierać sobie gęby frazesami o odpowiedzialności, gdy samemu nie daje się dobrego przykładu (zostawiając żonę i dzieci, łamiąc przepisy drogowe, wyjeżdżając na weekend służbowym autem, kręcąc lody na wszystkim, co państwowe). Nie można bezkarnie obrażać całych grup społecznych tylko dlatego, że mają odmienne poglądy, a później – jak gdyby nigdy nic – samemu zmienić barwy polityczne i dokonać 180-stopniowej wolty światopoglądowej. No i nie można raz być przeciwko aborcji, a rok później za całkowitą aborcyjną swobodą i jeszcze za każdym razem pleść androny, że trzeba karać więzieniem lub szpitalem psychiatrycznym tych, którzy myślą inaczej.




Czyż nie na to po­zwo­lo­no po­li­ty­kom w III RP? Czy nie może być tak jak w Ho­lan­dii, gdzie prak­tycz­nie nie ma im­mu­ni­te­tów dla par­la­men­ta­rzy­stów? Dla­cze­go od pol­skich par­la­men­ta­rzy­stów le­piej za­ra­bia­ją tylko wło­scy? Dla­cze­go nie ma re­gu­la­cji, które na­ka­zy­wa­ły­by po­słom przyj­mo­wać wy­bor­ców w swoim biu­rze? Prze­cież obec­ny stan pro­mu­je pa­to­lo­gię, bo funk­cjo­no­wa­nie biur po­sel­skich to fik­cja słu­żą­ca do za­ra­bia­nia jesz­cze więk­szych pie­nię­dzy.

4. Służ­ba zdro­wia dla zdro­wych i bo­ga­tych

To, co dzie­je się w pol­skiej służ­bie zdro­wia, woła o po­mstę do nieba. Po­dej­mo­wa­no dzie­siąt­ki eks­pe­ry­men­tów w celu uspraw­nie­nia i fi­nan­so­we­go uszczel­nie­nia sys­te­mu. Wszyst­ko na nic. Lu­dzie wciąż cze­ka­ją mie­sią­ca­mi (nie­rzad­ko la­ta­mi) na wi­zy­tę u spe­cja­li­sty. Roz­pa­sa­nie nie­któ­rych le­ka­rzy, trak­tu­ją­cych pa­cjen­ta w pań­stwo­wym szpi­ta­lu jak zło ko­niecz­ne, wciąż po­zo­sta­je bez­kar­ne. Ma się wra­że­nie, że or­ga­ni­za­cje śro­do­wi­sko­we chro­nią sta­tus quo.

Zresz­tą nie po­win­no to dzi­wić. Or­dy­na­tor, który prze­śpi dyżur w szpi­ta­lu i ma do­stęp do kart naj­bar­dziej zde­spe­ro­wa­nych pa­cjen­tów, może za­ofe­ro­wać im szyb­ką pomoc w swo­jej pry­wat­nej kli­ni­ce. Za­ra­bia na tym kil­ka­dzie­siąt ty­się­cy mie­sięcz­nie, więc dla­cze­go miał­by chcieć zmian. Do tego do­cho­dzi in­do­len­cja urzęd­ni­ków w NFZ, któ­rzy – po­dob­nie jak po­li­ty­cy – zu­peł­nie stra­ci­li kon­takt z cho­ry­mi.

5. Roz­war­stwie­nie spo­łecz­ne

Pod­czas gdy kraje Eu­ro­py Za­chod­niej za­sta­na­wia­ją się, jak zmniej­szyć dys­pro­por­cje po­mię­dzy po­zio­mem życia naj­bo­gat­szych i naj­bied­niej­szych, w Pol­sce trwa dys­ku­sja, jak bo­ga­ty ma stać się jesz­cze bo­gat­szy, by pomóc bied­niej­sze­mu. Jak bo­ha­te­rów przed­sta­wia się ludzi fi­nan­so­we­go suk­ce­su, któ­rzy na licz­nych ga­lach ni­czym hol­ly­wo­odz­cy ce­le­bry­ci roz­da­ją au­to­gra­fy ma­lucz­kim. Pro­mo­wa­ne są po­sta­wy „po­staw wszyst­ko na jedną kartę” i „nie licz się z kosz­ta­mi”, co oczy­wi­ście skut­ku­je pra­co­ho­li­zmem, roz­pa­dem więzi ro­dzin­nych i znie­czu­li­cą spo­łecz­ną. Ci, któ­rzy do­cho­dzą do pie­nię­dzy, od­gra­dza­ją się od tych, któ­rzy ma­jąt­ku nie zbili, mu­ra­mi luk­su­so­wych osie­dli. War­tość czło­wie­ka prze­li­cza­na jest na pie­nią­dze. Za­sa­da, że sza­cu­nek na­le­ży się każ­de­mu bez wzglę­du na jego sta­tus ma­jąt­ko­wy, ule­gła ero­zji, jakby ze­sta­rza­ła się i nie pa­su­je do cza­sów, w któ­rych hołd skła­da się tylko bo­ga­tym.

A prze­cież nie jest winą rol­ni­ków, któ­rzy przez całe życie kar­mi­li świ­nie w PGR, że nie zdo­by­li od­po­wied­nich kom­pe­ten­cji, by po­ra­dzić sobie w mie­ście. Nie jest winą szwacz­ki, że jej tkal­nia zban­kru­to­wa­ła, bo wszyst­ko szyje się dziś w Chi­nach. Czy można winić hi­sto­ry­ka za to, że nie może zna­leźć pracy w za­wo­dzie? Od lat udzie­la on ko­re­pe­ty­cji bez ubez­pie­cze­nia spo­łecz­ne­go, co bę­dzie skut­ko­wa­ło nędzą na stare lata...

6. Nie­dzia­ła­ją­ce pań­stwo

Niektórzy mówią, że państwo u nas nie działa. Inni mówią: to nieprawda, państwa już dawno nie ma! Jedno jest pewne. Do instytucji państwowych w Polsce trzeba mieć ograniczone zaufanie. Bo jak tu mieć zaufanie do urzędu, który – w najlepszym razie – traktuje człowieka jak rubrykę w dokumencie. A rubryka, jak wiadomo, nie czuje, nie skarży się, nie protestuje. Tak jak nie protestuje dziecko, które przechodzi gehennę w patologicznej rodzinie. Tak jak nie protestują podopieczni domów opieki społecznej czy wychowankowie instytucji rzekomo resocjalizujących, w których nastolatki uczą się jedynie pogardy dla świata i agresji. Z drugiej strony – gdy państwo nie ma narzędzi samoograniczających się, dochodzi do tak gorszących afer jak te z Lwem Rywinem czy z Amber Gold. A jeśli nie ma kontroli, to i nie ma strachu przed konsekwencjami. Ileż katastrof było z tego powodu, że gdzieś ktoś nie dopilnował regulaminu. Dziś mówi się głośno, że katastrofa smoleńska była właśnie konsekwencją tego, iż zawiodło państwo i jego procedury.

7. Polski wymiar niesprawiedliwości

Sprawa śmierci Krzysztofa Olewnika, a ściślej to, w jaki sposób ją prowadzono, to już symbol. Rodzina nie mogła liczyć ani na policję, ani na prokuraturę. Dziwne zależności personalne powodowały dziwne zbiegi okoliczności. Ginęły akta, dowody, zacierano ślady, a rodzice zamordowanego Krzysztofa wciąż muszą rozdrapywać niezabliźnioną ranę. Nie wszyscy wytrzymują to psychicznie. Ostatnio powiesiła się kobieta, która nie mogła doczekać się sprawiedliwości w nierównym sporze z fiskusem, choć kilkanaście razy – bo jej sprawa wielokrotnie trafiała na wokandę –potrafiła udowodnić, że urzędnicy skarbowi nie mają racji. Ale system ją pokonał. Trzeba też tu przypomnieć sprawę Romana Kluski, przedsiębiorcy, którego państwo doprowadziło do bankructwa. Kluska był kiedyś jednym z najbogatszych Polaków, ale przegrał ze skarbowym matrixem i już nie miał siły na to, by odbudowywać dawną potęgę. Sądy też zawiodły w tej sprawie. Nikt nie poniósł konsekwencji...

Chichotem historii jest też to, że generał Wojciech Jaruzelski nie został nigdy osądzony (mniejsza o wyrok, który – przynajmniej teoretycznie – mógł przecież być nawet uniewinniający) i do końca swoich dni pobierał wysokie uposażenie, a ci, którzy walczyli z komuną, nierzadko klepią straszną biedę.

Czy to jest sprawiedliwe?

DO BUDY KUNDLU PODSZYWACZU!

MW

Użytkownik "Mark Woydak" <markwoydak@outlook.com> napisał w wiadomości news:lmu4h0$kcu$1dont-email.me...

7 skandali polskiej wolności!

Nie wszyscy fetują 25. rocznicę odrodzenia demokracji w Polsce. Wielu Polaków inaczej niż elity ocenia III RP. Bezrobotni, wykluczeni czy upodleni przez fiskusa i służbę zdrowia – w ich ocenie historia wolnej od komunistycznego jarzma Polski charakteryzuje się przewagą porażek nad sukcesami. Nie nam oceniać, kto ma rację. Ale warto podkreślać negatywną stronę bilansu III RP, choćby po to, by wstrząsnąć politykami i upomnieć się o tych, którzy na transformacji ustrojowej wyszli źle

1. Złodziejska prywatyzacja
To termin często obśmiewany przez ekonomicznych beneficjentów III RP. Zwłaszcza przez tych, którzy dorobili się gigantycznych pieniędzy. Ale czy naprawdę zasługuje tylko na kwitowanie rechotem? Czy termin nie oddaje bezkarności, którą manifestowało wielu nuworyszy 20 lat temu? Powiedzieć, że „prywatyzacja była uwłaszczeniem się układu” to może i radykalny osąd, ale chyba nie zrodził się zupełnie bez przyczyny. Ludzie zaczęli posługiwać się nim jak pewnym skrótem myślowym, podsumowującym afery gospodarcze w latach 90.

Prywatyzacja Cementowni Ożarów (1992–1995), w którą zamieszany był słynny lobbysta Marek Dochnal, czy Program Powszechnej Prywatyzacji (PPP) 512 przedsiębiorstw państwowych (w 1996 r. było to ok. 10% majątku skarbu państwa) to tylko ilustracja tego, co się działo. Warto przypomnieć, że NFI, które dzięki PPP miały w swoich portfelach akcje prywatyzowanych przedsiębiorstw, były zarządzane w taki sposób, by maksymalizować zyski biznesmenów i powiązanych z nimi polityków, a nie samych firm. Proces tworzenia i zarządzania NFI był po prostu mechanizmem służącym uwłaszczeniu części klasy politycznej. Po drodze były jeszcze afery z Towarzystwem Ubezpieczeniowym Polisa, Laboratorium Frakcjonowania Osocza, afera sprzętowa z lewymi darowiznami dla szpitali (w którą bezpośrednio zamieszane było Biuro do Spraw Prywatyzacji i Zamówień Publicznych), a także afera FOZZ, PFRON, Art B, Bogatina, alkoholowa czy wekslowa, w której za pomocą spółek skarbu państwa powiązanych z Polskimi Kolejami Państwowymi wystawiane były weksle umożliwiające wytransferowanie pieniędzy z PKP.

Co gorsza, XXI wiek nie przyniósł radykalnych zmian. Apetyty ludzi władzy wciąż nie zostały zaspokojone. Najpierw była afera z prywatyzacją Fabryki Wagon S.A., a później gigantyczna afera TON AGRO. Towarzystwo Obrotu Nieruchomościami AGRO S.A. było spółką zależną Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. W lutym 2003 r. został zatrzymany prezes tej firmy. Zostały mu postawione zarzuty związane m.in. z niegospodarnością przy sprzedaży gruntów, na których budowany był hipermarket Auchan. Trudno wymienić wszystkie afery: hazardowa, Warszawskiej Grupy Inwestycyjnej, tzw. trójkąta Buchacza (chodziło o niegospodarność w spółce Chemia Polska) czy przy informatyzacji wielu państwowych instytucji.

Niektórzy twierdzą, że to, co wyszło na jaw, było jedynie wierzchołkiem góry lodowej. Tak więc ponownie zadajemy pytanie: czy złodziejska prywatyzacja w Polsce to faktycznie termin krzywdzący?

2. Robotnicy, którzy walczyli o wolność, zostali bez środków do życia
Gdy jedni się w III RP bogacili, inni dramatycznie ubożeli. Najlepszym przykładem są losy polskich stoczniowców. Stocznie w Gdyni i Szczecinie zamknięto, a ta w Gdańsku, która była kolebką „Solidarności”, jest dziś swoim cieniem. Ci ze związkowców, którym udało się dojść do władzy, dziś nie narzekają. Ale szeregowy stoczniowiec z „Solidarności” ma pod górkę. Tomasz Serafin (76 l.) pisał do swoich dawnych kolegów w Sejmie i w Senacie listy, w których prosił o pomoc. Mężczyzna nie ma ciepłej wody, lodówki, pralki, ZUS wypłaca mu 780 zł renty za kalectwo, którego się nabawił, gdy został pobity przez esbeków. Żaden z kolegów nie odpisał.

3. Niesprawiedliwe prawo deprawuje władzę i oddala ją od społeczeństwa

Ile to już razy słyszeliśmy, że ten lub inny polityk zasłania się immunitetem? Trudno zliczyć. Ile razy wytykaliśmy władzy, że nie może wymagać od społeczeństwa wyrzeczeń, gdy sama ustawia się na lata za pomocą synekur w państwowych spółkach? Właściwie nie było po 1989 r. w Sejmie takiej partii, której członkowie nie korzystaliby z możliwości dorobienia na zasiadaniu w zupełnie bezideowej i bezproduktywnej komisji czy zaoszczędzenia na „delegacjach” (np. na Galapagos, gdzie rzekomo debatowali o ważkich problemach świata). Nie można upominać się o wartości, gdy korzysta się z usług prostytutek lub ma się obity ryj po pijackiej burdzie przed knajpą. Nie można wycierać sobie gęby frazesami o odpowiedzialności, gdy samemu nie daje się dobrego przykładu (zostawiając żonę i dzieci, łamiąc przepisy drogowe, wyjeżdżając na weekend służbowym autem, kręcąc lody na wszystkim, co państwowe). Nie można bezkarnie obrażać całych grup społecznych tylko dlatego, że mają odmienne poglądy, a później – jak gdyby nigdy nic – samemu zmienić barwy polityczne i dokonać 180-stopniowej wolty światopoglądowej. No i nie można raz być przeciwko aborcji, a rok później za całkowitą aborcyjną swobodą i jeszcze za każdym razem pleść androny, że trzeba karać więzieniem lub szpitalem psychiatrycznym tych, którzy myślą inaczej.




Czyż nie na to po­zwo­lo­no po­li­ty­kom w III RP? Czy nie może być tak jak w Ho­lan­dii, gdzie prak­tycz­nie nie ma im­mu­ni­te­tów dla par­la­men­ta­rzy­stów? Dla­cze­go od pol­skich par­la­men­ta­rzy­stów le­piej za­ra­bia­ją tylko wło­scy? Dla­cze­go nie ma re­gu­la­cji, które na­ka­zy­wa­ły­by po­słom przyj­mo­wać wy­bor­ców w swoim biu­rze? Prze­cież obec­ny stan pro­mu­je pa­to­lo­gię, bo funk­cjo­no­wa­nie biur po­sel­skich to fik­cja słu­żą­ca do za­ra­bia­nia jesz­cze więk­szych pie­nię­dzy.

4. Służ­ba zdro­wia dla zdro­wych i bo­ga­tych

To, co dzie­je się w pol­skiej służ­bie zdro­wia, woła o po­mstę do nieba. Po­dej­mo­wa­no dzie­siąt­ki eks­pe­ry­men­tów w celu uspraw­nie­nia i fi­nan­so­we­go uszczel­nie­nia sys­te­mu. Wszyst­ko na nic. Lu­dzie wciąż cze­ka­ją mie­sią­ca­mi (nie­rzad­ko la­ta­mi) na wi­zy­tę u spe­cja­li­sty. Roz­pa­sa­nie nie­któ­rych le­ka­rzy, trak­tu­ją­cych pa­cjen­ta w pań­stwo­wym szpi­ta­lu jak zło ko­niecz­ne, wciąż po­zo­sta­je bez­kar­ne. Ma się wra­że­nie, że or­ga­ni­za­cje śro­do­wi­sko­we chro­nią sta­tus quo.

Zresz­tą nie po­win­no to dzi­wić. Or­dy­na­tor, który prze­śpi dyżur w szpi­ta­lu i ma do­stęp do kart naj­bar­dziej zde­spe­ro­wa­nych pa­cjen­tów, może za­ofe­ro­wać im szyb­ką pomoc w swo­jej pry­wat­nej kli­ni­ce. Za­ra­bia na tym kil­ka­dzie­siąt ty­się­cy mie­sięcz­nie, więc dla­cze­go miał­by chcieć zmian. Do tego do­cho­dzi in­do­len­cja urzęd­ni­ków w NFZ, któ­rzy – po­dob­nie jak po­li­ty­cy – zu­peł­nie stra­ci­li kon­takt z cho­ry­mi.

5. Roz­war­stwie­nie spo­łecz­ne

Pod­czas gdy kraje Eu­ro­py Za­chod­niej za­sta­na­wia­ją się, jak zmniej­szyć dys­pro­por­cje po­mię­dzy po­zio­mem życia naj­bo­gat­szych i naj­bied­niej­szych, w Pol­sce trwa dys­ku­sja, jak bo­ga­ty ma stać się jesz­cze bo­gat­szy, by pomóc bied­niej­sze­mu. Jak bo­ha­te­rów przed­sta­wia się ludzi fi­nan­so­we­go suk­ce­su, któ­rzy na licz­nych ga­lach ni­czym hol­ly­wo­odz­cy ce­le­bry­ci roz­da­ją au­to­gra­fy ma­lucz­kim. Pro­mo­wa­ne są po­sta­wy „po­staw wszyst­ko na jedną kartę” i „nie licz się z kosz­ta­mi”, co oczy­wi­ście skut­ku­je pra­co­ho­li­zmem, roz­pa­dem więzi ro­dzin­nych i znie­czu­li­cą spo­łecz­ną. Ci, któ­rzy do­cho­dzą do pie­nię­dzy, od­gra­dza­ją się od tych, któ­rzy ma­jąt­ku nie zbili, mu­ra­mi luk­su­so­wych osie­dli. War­tość czło­wie­ka prze­li­cza­na jest na pie­nią­dze. Za­sa­da, że sza­cu­nek na­le­ży się każ­de­mu bez wzglę­du na jego sta­tus ma­jąt­ko­wy, ule­gła ero­zji, jakby ze­sta­rza­ła się i nie pa­su­je do cza­sów, w któ­rych hołd skła­da się tylko bo­ga­tym.

A prze­cież nie jest winą rol­ni­ków, któ­rzy przez całe życie kar­mi­li świ­nie w PGR, że nie zdo­by­li od­po­wied­nich kom­pe­ten­cji, by po­ra­dzić sobie w mie­ście. Nie jest winą szwacz­ki, że jej tkal­nia zban­kru­to­wa­ła, bo wszyst­ko szyje się dziś w Chi­nach. Czy można winić hi­sto­ry­ka za to, że nie może zna­leźć pracy w za­wo­dzie? Od lat udzie­la on ko­re­pe­ty­cji bez ubez­pie­cze­nia spo­łecz­ne­go, co bę­dzie skut­ko­wa­ło nędzą na stare lata...

6. Nie­dzia­ła­ją­ce pań­stwo

Niektórzy mówią, że państwo u nas nie działa. Inni mówią: to nieprawda, państwa już dawno nie ma! Jedno jest pewne. Do instytucji państwowych w Polsce trzeba mieć ograniczone zaufanie. Bo jak tu mieć zaufanie do urzędu, który – w najlepszym razie – traktuje człowieka jak rubrykę w dokumencie. A rubryka, jak wiadomo, nie czuje, nie skarży się, nie protestuje. Tak jak nie protestuje dziecko, które przechodzi gehennę w patologicznej rodzinie. Tak jak nie protestują podopieczni domów opieki społecznej czy wychowankowie instytucji rzekomo resocjalizujących, w których nastolatki uczą się jedynie pogardy dla świata i agresji. Z drugiej strony – gdy państwo nie ma narzędzi samoograniczających się, dochodzi do tak gorszących afer jak te z Lwem Rywinem czy z Amber Gold. A jeśli nie ma kontroli, to i nie ma strachu przed konsekwencjami. Ileż katastrof było z tego powodu, że gdzieś ktoś nie dopilnował regulaminu. Dziś mówi się głośno, że katastrofa smoleńska była właśnie konsekwencją tego, iż zawiodło państwo i jego procedury.

7. Polski wymiar niesprawiedliwości

Sprawa śmierci Krzysztofa Olewnika, a ściślej to, w jaki sposób ją prowadzono, to już symbol. Rodzina nie mogła liczyć ani na policję, ani na prokuraturę. Dziwne zależności personalne powodowały dziwne zbiegi okoliczności. Ginęły akta, dowody, zacierano ślady, a rodzice zamordowanego Krzysztofa wciąż muszą rozdrapywać niezabliźnioną ranę. Nie wszyscy wytrzymują to psychicznie. Ostatnio powiesiła się kobieta, która nie mogła doczekać się sprawiedliwości w nierównym sporze z fiskusem, choć kilkanaście razy – bo jej sprawa wielokrotnie trafiała na wokandę –potrafiła udowodnić, że urzędnicy skarbowi nie mają racji. Ale system ją pokonał. Trzeba też tu przypomnieć sprawę Romana Kluski, przedsiębiorcy, którego państwo doprowadziło do bankructwa. Kluska był kiedyś jednym z najbogatszych Polaków, ale przegrał ze skarbowym matrixem i już nie miał siły na to, by odbudowywać dawną potęgę. Sądy też zawiodły w tej sprawie. Nikt nie poniósł konsekwencji...

Chichotem historii jest też to, że generał Wojciech Jaruzelski nie został nigdy osądzony (mniejsza o wyrok, który – przynajmniej teoretycznie – mógł przecież być nawet uniewinniający) i do końca swoich dni pobierał wysokie uposażenie, a ci, którzy walczyli z komuną, nierzadko klepią straszną biedę.

Czy to jest sprawiedliwe?

W dniu .06.2014 o 06:29 Mark Woydak <markwoydak@outlook.com> pisze:

7 skandali polskiej wolności!

Nie wszyscy fetują 25. rocznicę odrodzenia demokracji w Polsce. Wielu  PolakĂłw inaczej niĹź elity ocenia III RP. Bezrobotni, wykluczeni czy  upodleni przez fiskusa i słuĹźbę zdrowia – w ich ocenie historia wolnej  od komunistycznego jarzma Polski charakteryzuje się przewagą poraĹźek nad  sukcesami. Nie nam oceniać, kto ma rację. Ale warto podkreślać negatywną  stronę bilansu III RP, choćby po to, by wstrząsnąć politykami i upomnieć  się o tych, ktĂłrzy na transformacji ustrojowej wyszli Ĺşle

1. Złodziejska prywatyzacja
To termin często obśmiewany przez ekonomicznych beneficjentĂłw III RP.  Zwłaszcza przez tych, ktĂłrzy dorobili się gigantycznych pieniędzy. Ale  czy naprawdę zasługuje tylko na kwitowanie rechotem? Czy termin nie  oddaje bezkarności, ktĂłrą manifestowało wielu nuworyszy 20 lat temu?  Powiedzieć, Ĺźe „prywatyzacja była uwłaszczeniem się układu” to moĹźe i  radykalny osąd, ale chyba nie zrodził się zupełnie bez przyczyny. Ludzie  zaczęli posługiwać się nim jak pewnym skrĂłtem myślowym, podsumowującym  afery gospodarcze w latach 90.

Prywatyzacja Cementowni OĹźarĂłw (1992–1995), w ktĂłrą zamieszany był  słynny lobbysta Marek Dochnal, czy Program Powszechnej Prywatyzacji  (PPP) 512 przedsiębiorstw państwowych (w 1996 r. było to ok. 10% majątku  skarbu państwa) to tylko ilustracja tego, co się działo.. Warto  przypomnieć, Ĺźe NFI, ktĂłre dzięki PPP miały w swoich portfelach akcje  prywatyzowanych przedsiębiorstw, były zarządzane w taki sposĂłb, by  maksymalizować zyski biznesmenĂłw i powiązanych z nimi politykĂłw, a nie  samych firm. Proces tworzenia i zarządzania NFI był po prostu  mechanizmem służącym uwłaszczeniu części klasy politycznej. Po drodze  były jeszcze afery z Towarzystwem Ubezpieczeniowym Polisa, Laboratorium  Frakcjonowania Osocza, afera sprzętowa z lewymi darowiznami dla szpitali  (w ktĂłrą bezpośrednio zamieszane było Biuro do Spraw Prywatyzacji i  ZamĂłwień Publicznych), a takĹźe afera FOZZ, PFRON, Art B, Bogatina,  alkoholowa czy wekslowa, w ktĂłrej za pomocą spółek skarbu państwa  powiązanych z Polskimi Kolejami Państwowymi wystawiane były weksle  umoĹźliwiające wytransferowanie pieniędzy z PKP.

Co gorsza, XXI wiek nie przyniĂłsł radykalnych zmian. Apetyty ludzi  władzy wciąż nie zostały zaspokojone. Najpierw była afera z prywatyzacją  Fabryki Wagon S.A., a później gigantyczna afera TON AGRO. Towarzystwo  Obrotu Nieruchomościami AGRO S.A. było spółką zaleĹźną Agencji Własności  Rolnej Skarbu Państwa. W lutym 2003 r. został zatrzymany prezes tej  firmy. Zostały mu postawione zarzuty związane m.in. z niegospodarnością  przy sprzedaĹźy gruntĂłw, na ktĂłrych budowany był hipermarket Auchan.  Trudno wymienić wszystkie afery: hazardowa, Warszawskiej Grupy  Inwestycyjnej, tzw. trĂłjkąta Buchacza (chodziło o niegospodarność w  spółce Chemia Polska) czy przy informatyzacji wielu państwowych  instytucji.

NiektĂłrzy twierdzą, Ĺźe to, co wyszło na jaw, było jedynie wierzchołkiem  gĂłry lodowej. Tak więc ponownie zadajemy pytanie: czy złodziejska  prywatyzacja w Polsce to faktycznie termin krzywdzący?

2. Robotnicy, którzy walczyli o wolność, zostali bez środków do życia
Gdy jedni się w III RP bogacili, inni dramatycznie uboĹźeli. Najlepszym  przykładem są losy polskich stoczniowcĂłw. Stocznie w Gdyni i Szczecinie  zamknięto, a ta w Gdańsku, ktĂłra była kolebką „Solidarności”, jest dziś  swoim cieniem. Ci ze związkowcĂłw, ktĂłrym udało się dojść do władzy, dziś  nie narzekają. Ale szeregowy stoczniowiec z „Solidarności” ma pod gĂłrkę.  Tomasz Serafin (76 l.) pisał do swoich dawnych kolegĂłw w Sejmie i w  Senacie listy, w ktĂłrych prosił o pomoc. Mężczyzna nie ma ciepłej wody,  lodĂłwki, pralki, ZUS wypłaca mu 780 zł renty za kalectwo, ktĂłrego się  nabawił, gdy został pobity przez esbekĂłw. Ĺťaden z kolegĂłw nie odpisał.

3. Niesprawiedliwe prawo deprawuje władzę i oddala ją od społeczeństwa

Ile to juĹź razy słyszeliśmy, Ĺźe ten lub inny polityk zasłania się  immunitetem? Trudno zliczyć. Ile razy wytykaliśmy władzy, Ĺźe nie moĹźe  wymagać od społeczeństwa wyrzeczeń, gdy sama ustawia się na lata za  pomocą synekur w państwowych spółkach? Właściwie nie było po 1989 r. w  Sejmie takiej partii, ktĂłrej członkowie nie korzystaliby z moĹźliwości  dorobienia na zasiadaniu w zupełnie bezideowej i bezproduktywnej komisji  czy zaoszczędzenia na „delegacjach” (np. na Galapagos, gdzie rzekomo  debatowali o waĹźkich problemach świata). Nie moĹźna upominać się o  wartości, gdy korzysta się z usług prostytutek lub ma się obity ryj po  pijackiej burdzie przed knajpą. Nie moĹźna wycierać sobie gęby frazesami  o odpowiedzialności, gdy samemu nie daje się dobrego przykładu  (zostawiając Ĺźonę i dzieci, łamiąc przepisy drogowe, wyjeĹźdĹźając na  weekend słuĹźbowym autem, kręcąc lody na wszystkim, co państwowe). Nie  moĹźna bezkarnie obraĹźać całych grup społecznych tylko dlatego, Ĺźe mają  odmienne poglądy, a później – jak gdyby nigdy nic – samemu zmienić barwy  polityczne i dokonać 180-stopniowej wolty światopoglądowej. No i nie  moĹźna raz być przeciwko aborcji, a rok później za całkowitą aborcyjną  swobodą i jeszcze za kaĹźdym razem pleść androny, Ĺźe trzeba karać  więzieniem lub szpitalem psychiatrycznym tych, ktĂłrzy myślą inaczej.




CzyĹź nie na to pozwolono politykom w III RP? Czy nie moĹźe być tak jak w  Holandii, gdzie praktycznie nie ma immunitetĂłw dla parlamentarzystĂłw?  Dlaczego od polskich parlamentarzystĂłw lepiej zarabiają tylko włoscy?  Dlaczego nie ma regulacji, ktĂłre nakazywałyby posłom przyjmować wyborcĂłw  w swoim biurze? PrzecieĹź obecny stan promuje patologię, bo  funkcjonowanie biur poselskich to fikcja służąca do zarabiania jeszcze  większych pieniędzy.

4. Służba zdrowia dla zdrowych i bogatych

To, co dzieje się w polskiej słuĹźbie zdrowia, woła o pomstę do nieba.  Podejmowano dziesiątki eksperymentĂłw w celu usprawnienia i finansowego  uszczelnienia systemu. Wszystko na nic. Ludzie wciąż czekają miesiącami  (nierzadko latami) na wizytę u specjalisty. Rozpasanie niektĂłrych  lekarzy, traktujących pacjenta w państwowym szpitalu jak zło konieczne,  wciąż pozostaje bezkarne. Ma się wraĹźenie, Ĺźe organizacje środowiskowe  chronią status quo.

Zresztą nie powinno to dziwić. Ordynator, ktĂłry prześpi dyĹźur w szpitalu  i ma dostęp do kart najbardziej zdesperowanych pacjentĂłw, moĹźe  zaoferować im szybką pomoc w swojej prywatnej klinice. Zarabia na tym  kilkadziesiąt tysięcy miesięcznie, więc dlaczego miałby chcieć zmian. Do  tego dochodzi indolencja urzędnikĂłw w NFZ, ktĂłrzy – podobnie jak  politycy – zupełnie stracili kontakt z chorymi.

5. Rozwarstwienie społeczne

Podczas gdy kraje Europy Zachodniej zastanawiają się, jak zmniejszyć  dysproporcje pomiędzy poziomem Ĺźycia najbogatszych i najbiedniejszych, w  Polsce trwa dyskusja, jak bogaty ma stać się jeszcze bogatszy, by pomĂłc  biedniejszemu. Jak bohaterĂłw przedstawia się ludzi finansowego sukcesu,  ktĂłrzy na licznych galach niczym hollywoodzcy celebryci rozdają  autografy maluczkim. Promowane są postawy „postaw wszystko na jedną  kartę” i „nie licz się z kosztami”, co oczywiście skutkuje  pracoholizmem, rozpadem więzi rodzinnych i znieczulicą społeczną. Ci,  ktĂłrzy dochodzą do pieniędzy, odgradzają się od tych, ktĂłrzy majątku nie  zbili, murami luksusowych osiedli. Wartość człowieka przeliczana jest na  pieniądze. Zasada, Ĺźe szacunek naleĹźy się kaĹźdemu bez względu na jego  status majątkowy, uległa erozji, jakby zestarzała się i nie pasuje do  czasĂłw, w ktĂłrych hołd składa się tylko bogatym.

A przecieĹź nie jest winą rolnikĂłw, ktĂłrzy przez całe Ĺźycie karmili  świnie w PGR, Ĺźe nie zdobyli odpowiednich kompetencji, by poradzić sobie  w mieście. Nie jest winą szwaczki, Ĺźe jej tkalnia zbankrutowała, bo  wszystko szyje się dziś w Chinach. Czy moĹźna winić historyka za to, Ĺźe  nie moĹźe znaleźć pracy w zawodzie? Od lat udziela on korepetycji bez  ubezpieczenia społecznego, co będzie skutkowało nędzą na stare lata...

6. Niedziałające państwo

NiektĂłrzy mĂłwią, Ĺźe państwo u nas nie działa. Inni mĂłwią: to nieprawda,  państwa juĹź dawno nie ma! Jedno jest pewne. Do instytucji państwowych w  Polsce trzeba mieć ograniczone zaufanie. Bo jak tu mieć zaufanie do  urzędu, ktĂłry – w najlepszym razie – traktuje człowieka jak rubrykę w  dokumencie. A rubryka, jak wiadomo, nie czuje, nie skarĹźy się, nie  protestuje. Tak jak nie protestuje dziecko, ktĂłre przechodzi gehennę w  patologicznej rodzinie. Tak jak nie protestują podopieczni domĂłw opieki  społecznej czy wychowankowie instytucji rzekomo resocjalizujących, w  ktĂłrych nastolatki uczą się jedynie pogardy dla świata i agresji. Z  drugiej strony – gdy państwo nie ma narzędzi samoograniczających się,  dochodzi do tak gorszących afer jak te z Lwem Rywinem czy z Amber Gold.  A jeśli nie ma kontroli, to i nie ma strachu przed konsekwencjami.. IleĹź  katastrof było z tego powodu, Ĺźe gdzieś ktoś nie dopilnował regulaminu.  Dziś mĂłwi się głośno, Ĺźe katastrofa smoleńska była właśnie konsekwencją  tego, iĹź zawiodło państwo i jego procedury.

7. Polski wymiar niesprawiedliwości

Sprawa śmierci Krzysztofa Olewnika, a ściślej to, w jaki sposĂłb ją  prowadzono, to juĹź symbol. Rodzina nie mogła liczyć ani na policję, ani  na prokuraturę. Dziwne zaleĹźności personalne powodowały dziwne zbiegi  okoliczności. Ginęły akta, dowody, zacierano ślady, a rodzice  zamordowanego Krzysztofa wciąż muszą rozdrapywać niezabliĹşnioną ranę.  Nie wszyscy wytrzymują to psychicznie. Ostatnio powiesiła się kobieta,  ktĂłra nie mogła doczekać się sprawiedliwości w nierĂłwnym sporze z  fiskusem, choć kilkanaście razy – bo jej sprawa wielokrotnie trafiała na  wokandę –potrafiła udowodnić, Ĺźe urzędnicy skarbowi nie mają racji. Ale  system ją pokonał. Trzeba teĹź tu przypomnieć sprawę Romana Kluski,  przedsiębiorcy, ktĂłrego państwo doprowadziło do bankructwa. Kluska był  kiedyś jednym z najbogatszych PolakĂłw, ale przegrał ze skarbowym  matrixem i juĹź nie miał siły na to, by odbudowywać dawną potęgę. Sądy  teĹź zawiodły w tej sprawie. Nikt nie poniĂłsł konsekwencji...

Chichotem historii jest teĹź to, Ĺźe generał Wojciech Jaruzelski nie  został nigdy osądzony (mniejsza o wyrok, ktĂłry – przynajmniej  teoretycznie – mĂłgł przecieĹź być nawet uniewinniający) i do końca swoich  dni pobierał wysokie uposaĹźenie, a ci, ktĂłrzy walczyli z komuną,  nierzadko klepią straszną biedę.

Czy to jest sprawiedliwe?

Do budy parszywy kundlu.

--
stevep
-- -- -
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/