4  czerwca,  20 rocznica klęski  czy zwycięstwa?

Reżim rządzący obecnie chce  dzień 4 czerwca  , 20 rocznicę wyborów do tzw. Sejmu Kontraktowego uczcić jako dzień zwycięstwa nad "komunizmem" ( którego w Polsce nigdy nie było) natomiast ludzie pracy  i większość społeczeństwa uważa ten dzień  jako początek  klęski ( zerwanie Umów Sierpniowych zawartych  miedzy strajkującymi i rządem , zrezygnowanie z realizacji 21 wynegocjowanych postulatów, przekształcenie podstępnie Niezależnego Samorządnego   Związku Zawodowego ,  w partię polityczną pod nazwą Solidarność, , sięganie po władzę w państwie) . Po 2O latach, po  przeprowadzeniu tzw. transformacji  ustrojowej , ludzie pracy, i zdecydowana większość  społeczeństwa , uważa, że więcej straciła , niż zyskała. Trzeba przypominać , że strajki sierpniowe miały polepszyć , a nie pogorszyć sytuacje ludzi pracy i odbywały się pod hasłem: socjalizm tak, wypaczenia, nie . Strajkujący nie chcieli powrotu do kapitalizmu. Prof. Zbigniew Brzeziński  lansował wtedy pogląd  tzw. Konwergencji  ustrojowej : wybranie i zostawienie wszystkich pozytywnych zdobyczy ludzi prac, społecznych   i połączyć z pozytywnymi osiągnięciami kapitalizmu. Niestety, ówcześni manipulatorzy nastrojami społecznymi nie skorzystali z tej  rady.   Ale każda rocznica jest dobrą okazją do społecznej refleksji; ukazania kto w tym okresie zyskał, a kto stracił? Co zyskała klika cwaniaków która,  przejęła podstępnie władzę  i reaktywowała kapitalizm w Polsce , i to w jego prymitywnej formie dziwiętnastowiecznej, a co stracili ludzie pracy, społeczeństwo.  Przede wszystkim owa klika cwaniaków, używając  szyldu związkowego Solidarność dorwała się do kasy, i jak mówił Aleksander Małachowski, że tak jej ryje przywarły do koryta, że teraz trzeba by je siekierą odrąbywać. A co zyskali ludzie pracy, Naród ?  Wydziedziczenie z majątku, który społeczeństwo z dużymi wyrzeczeniami budowało przez około 40 lat, a nawet dłużej, bo trzeba doliczyć  osiągnięcia 19 lat II RP.  Dziś 60 proc. Polaków żyje w biedzie, a około 40 proc w skrajnej nędzy. Kolejne rządy prowadzą prawie jawnie planową eutanazje  wobec ludzi w wieku poprodukcyjnym,  emerytów, rencistów, chorych, niedołężnych, dzieci, bezrobotnych . Eutanazja  prowadzona jest  w sposób wyrafinowany - odmawia  się pomocy medycznej, np. uniemożliwia leczenie i  stosowanie leków, ze względów finansowych ;  niektóre zabiegi i lekarstwa ratujące  życie lub zmniejszające cierpienie są dla tych ludzi niedostępne finansowo. Stają wobec dylematu: czy wykupić lekarstwo , czy zapłacić czynsz, inne świadczenia, wydać na podstawowe wyżywienie? Biedni, głodne dzieci, bezdomni,  bezrobotni ,szukający  chleba u obcych,  żebrzące , grzebiący po śmietnikach , to powszechne zjawisko w Solidarnościowej Polsce. Czy oni  też powinni  się cieszyć,  świętować tę rocznicę? Co oni zyskali na transformacji ustrojowej? A może  inicjatorzy  tym wykluczonym z życia publicznego , biednym, bezrobotnym , bezdomnym, głodnym, powiedzą, z czego powinni się cieszyć  i za co mają być wdzięczni  tym, którzy obalili komunizm,  którego w Polsce nigdy nie było. Czy można się dziwić , że coraz częściej słyszy się westchnienie  za PRL i hasło - komuno wróć.

Leszek Skonka -

  - Komitet Pamięci Ofiar Stalinizmu w Polsce

Były działacz przedsierpniowej opozycji (ROPCiO), twórca Wolnych Związków Zawodowych na Dolnym  Śląsku, współorganizator strajku w sierpniu  1980 we Wrocławiu.