11 listopada w Warszawie około 5 tysięcy osób zebrało się na trasie pochodu
Młodzieży Wszechpolskiej, Obozu Narodowo-Radykalnego i innych ugrupowań
nacjonalistycznych, by zablokować ich marsz. W blokadzie brała udział duża grupa
aktywistów i aktywistek z Poznania związanych z tutejszą sekcją Federacji
Anarchistycznej i Rozbratem. Poznańscy działacze i działaczki brali udział m.in.
w demonstracji na ulicy Podwale. Została ona zaatakowana zarówno przez siły
policyjne, które użyły gazu łzawiącego i pałek, jak też przez grupę
neofaszystów. W rezultacie jeden z aktywistów z Poznania trafił do aresztu,
poniĹźej jego relacja.

11 listopada przyjechałem do Warszawy, aby zaprotestować przeciwko mającemu
odbyć się marszowi nacjonalistów i faszystów przez stolicę. Wraz z innymi
antyfaszystami zablokowaliśmy ulicę Podwale na skrzyżowaniu z Kapitulną, mając z
obu stron uczestników marszu nacjonalistów: w odległości około 200 metrów na
placu Zamkowym oraz w odległości 100 metrów na wysokości ulicy Wąski Dunaj.
Nasza pikieta była zgłoszona w Urzędzie Miasta.

Około godziny 15.00 faszyści zaczęli energicznie maszerować w naszym kierunku,
nie pozostawiając żadnych wątpliwości co do swoich zamiarów, kiedy podeszli
bliżej zaczęli ciskać w tłum kamieniami i butelkami. Było ich około dwustu, nas
niecała setka. Pomiędzy nimi a nami nie znajdowały się żadne siły policji i nie
pozostało nam nic innego jak zmierzyć się z agresywnym tłumem. Na ich drodze
demonstranci rzucili stojące w pobliżu kontenery ze śmieciami. Dopiero w tym
momencie„zomowcy” [Ĺźargon własny policji] rzucili się z pałkami na jedną i
drugą stronę. Powstał ogromny zamęt, w wyniku którego zostałem rzucony na ziemię
przez„zomowcĂłw”. Policjant wykręcił mi ręce, a następnie zaczął okładać mnie
leżącego pięścią po głowie. Nie przestał, nawet wówczas kiedy założył mi już
kajdanki. Policjant przez radio wezwał swych ludzi i razem z nimi zaciągnęli
mnie do jednego z radiowozów stojących na Kapitulnej. Tam zostałem pchnięty na
podłogę pojazdu.

Myślałem, że w tym momencie koszmar ten się dla mnie skończy. Jednak ten sam
policjant, który dokonał zatrzymania, wszedł do radiowozu zatrzaskując drzwi i
kiedy próbowałem się podnieść, aby usiąść na siedzeniu, krzyknął, że teraz to on
dopiero mi pokaże i zaczął mnie bić. Któryś z jego kolegów, z początku próbował
go powstrzymać, mówiąc, żeby dał mi już spokój, ten jednak zachowywał się jakby
był w amoku i nie przestawał mnie uderzać. Leżałem na podłodze radiowozu, mając
ręce skute z tyłu kajdankami, zupełnie bezbronny i ubezwłasnowolniony,
przerażony tym co się dzieje. Policjant klęczał jednym kolanem na moim karku,
tak że nie mogłem się w żaden sposób zasłonić. Pomiędzy ciosami próbowałem mówić
mu, Ĺźe to przecieĹź nic osobistego, krzyczałem:„ratunku!”, powtarzałem:„proszę,
przestań mnie bić”, potem juĹź tylko jęczałem z bĂłlu, mając nadzieję, Ĺźe
zemdleję. Nic nie skutkowało. Inni policjanci wzywani byli do akcji i w
rezultacie za wyjątkiem kierowcy, zostałem sam z sadystą. W pewnym momencie
wyciągnął mi z kieszeni dowód osobisty i widząc, że pochodzę z innego miasta,
krzyczał do mnie:„po c..j tu przyjeĹźdĹźałeś pedale!”. Kiedy z tego wszystkiego
się spi..działem, zaczął wrzeszczeć:„co jest k..wa, co tak j..ie, zes..łeś się
szmato?!?” i bił mnie tym mocniej po głowie.

Leżałem zupełnie sterroryzowany. Z zewnątrz dochodziły mnie odgłosy walk
ulicznych. Policjanci gorączkowo próbowali wydostać się radiowozem z Kapitulnej.
W końcu przyjechała więźniarka. Radiowóz, w którym byłem, podjechał najbliżej
jak mógł więźniarki. Zomowcy, ciągnąc mnie za nogi, wywlekli mnie z auta. Z
trudem stałem na nogach. Policjanci popychali mnie między sobą i okładali
pięściami po głowie na dystansie tych około dziesięciu metrów jakie dzieliło nas
do wejścia więźniarki, wskrzeszając znaną mi tylko z opowieści z PRL-u„ścieĹźkę
zdrowia”. Dopiero po dojściu do samochodu przestałem być bity. Jednak, gdy
policjant w środku zaczął mnie wypytywać, czy jestem z ONR-u, czy„od
anarchistĂłw”, a ja odpowiadałem konsekwentnie, Ĺźe odmawiam składania wyjaśnień
jeden z dowĂłdcĂłw zapytał się z przodu„co jest k..wa, fika? Jeszcze mu mało?”.
Do więźniarki ładowani byli kolejni ludzie. Z początku byłem zupełnie
zdezorientowany, gdyż pierwszym po mnie zatrzymanym był jeden z naszych
przeciwników. Ręce miał w przeciwieństwie do mnie wolne i obawiałem się, że
wpuszczają go w ten sposĂłb tylko po to, by ten takĹźe sobie na mnie„pouĹźywał”.
Ten jednak widząc mój stan, przestraszony sam założył ręce do tyłu. Przy innych
uczestnikach marszu nacjonalistów wiezionych ze mną na komisariat na Wilczej
znaleziono między innymi młotek (jak tłumaczył się posiadacz:„do samoobrony”) i
nóż. Jeden z nich miał zupełnie zakrwawioną twarz i ręce.

Na Wilczej zostaliśmy zaprowadzeni wszyscy do sali konferencyjnej komisariatu.
Policjanci hurtem sporządzali protokoły zatrzymania. Nikt, z tego co wiem,  nie
został wówczas pouczony o przysługujących mu prawach. Policjanci wypytywali się
kolejno o nasze dane osobowe, nie bacząc zupełnie, że mogły być one usłyszane
przez ludzi z drugiej strony. Ja, swoje dane, wręcz wyszeptałem do ucha
policjantki. Andrzej S. (antyfaszysta) natomiast zrobił o to awanturę. Z
początku inspektor policji wrzeszczał na niego i wygrażał się, w rezultacie
jednak dane Andrzeja zostały spisane w innym pomieszczeniu. Zarzuty policja
ustalała sugerując się bardziej statystyką niż realnymi przesłankami. Większość
nacjonalistów otrzymało mandaty w wysokości dwustu złotych z art.50 KW, które
przyjęli i zaraz potem zostali wypuszczeni. Policjanci mieli świetne humory, co
chwilę słychać było ich głośny śmiech, sypali żarcikami. Miny zrzedły im dopiero
wówczas, gdy Andrzej głośno zaczął się skarżyć na zbyt ciasno założone
plastikowe obręcze, którymi byliśmy skrępowani. Nazywał to torturowaniem ludzi a
nie ubezwłasnowolnieniem.  Po pewnym czasie więc policja zamieniła nam je
„łaskawie” na kajdanki.

Pomimo, że domagałem się oględzin lekarza, pomocy lekarskiej udzielono mi po
paru godzinach, dopiero wtedy, gdy pogotowie przyjechało do pana Roberta
Biedronia. Resztę tego wieczoru spędziłem na badaniach w szpitalu Banacha. Na
komisariat na Wilczej w asyście policji, dowieziono mnie dopiero około godziny
22. W celi przejściowej zobaczyłem wówczas sześciu antyfaszystów skarżących się,
że chociaż siedzą tam kilka godzin, nie mają żadnych kocy, nie dostali nic do
picia, nie pozwalano im także udać się do toalety. Wówczas też dostałem kopię
protokołu zatrzymania sporządzonego bez mojego udziału. Noc spędziłem na dołku,
na ulicy Jagiellońskiej, gdzie dostałem się, będąc wieziony tajniacką furą 130
km na godzinę po nocnej Warszawie, przejeżdżając nie raz na czerwonym świetle.

Nazajutrz przywieziono mnie z powrotem na ulicę Wilczą na przesłuchanie.
Podejrzewany jestem o naruszenie nietykalności osobistej funkcjonariusza w
związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych. Po paru godzinach
powtarzania co rusz, że odmawiam składania wyjaśnień, po dokonaniu zdjęć przez
techników kryminalistyki i potwierdzeniu miejsca pobytu, zostałem wypuszczony na
wolność.

Z informacji jakie zebrałem, policjantem, który mnie katował był młodszy
aspirant z kompanii szóstej Kamil Sądej.

Więcej:
http://www.rozbrat.org/publicystyka/kontrola-spoeczna/1477-po-chuj-tu-przyjezdzales-pedale-relacja-aresztowanego-aktywisty


Jedynym komentarzem, jaki przychodzi mi do głowy, to słowa Ulrike Meihof: "Gliny
to nie ludzie, można do nich strzelać"