Bywają w dziejach kina komedie nigdy nie nakręcone, ale mam nadzieję, że nie stanie się tak z filmem „Pan Donald szuka swego światopoglądu”.

Wyobraźmy sobie bowiem taką np. scenę – Monte Cassino, Tusk już jako
premier RP, od lat blisko siedmiu miłościwie nam niepanujący nad sytuacją, przemawia z okazji 70. rocznicy słynnej bitwy, jednej z najważniejszych w dziejach XX wieku. I nagle na naszych oczach zaczyna młodnieć w oczach – widzimy rosnące włosy, oczy jaśnieją i jakby mniej wilcze, by zacytować klasyka, barki podniesione, nie gniecione jeszcze tymi potwornymi zmaganiami z „brzydką panną bez posagu”, jak nazywają Polskę jego najbliżsi doradcy do spraw zagranicznych. Głos może nie tak pewny, gestykulacja nie tak profesjonalna jak dziś, a język ciała nie zdradza jeszcze wielkiego piłkarza polskiej polityki, ale już wtedy wie. I Tusk, 18 maja 2014 roku, na tydzień przed eurowyborami mówi na Monte Cassino tak:

     Polskość jako zadany temat… Wydawałoby się: tylko usiąść i pisać. A tu pustka, tylko gdzieś w oddali przetaczają się husarie i ułani, powstańcy i marszałkowie, majaczą Dzikie Pola i Jasna GĂłra, dziejowe misje, polskie miesiące, zwycięstwa klęski. Zwycięstwa?

Oklaski z pierwszych rzędów zajmowanych przez rządową delegację.

     Jak wyzwolić się z tych stereotypĂłw, ktĂłre towarzyszą nam niemal od
urodzenia, wzmacniane literaturą, historią, powszechnymi resentymentami? Co pozostanie z polskości, gdy odejmiemy od niej cały ten wzniosło-ponuro-śmieszny teatr niespełnionych marzeń i nieuzasadnionych rojeń?

Oklaski z pierwszych rzędów zajmowanych przez rządową delegację, kilka osób w euforii zrywa się z krzeseł.

     Polskość to nienormalność – takie skojarzenie narzuca mi się z bolesną uporczywością, kiedy tylko dotykam tego niechcianego tematu. Polskość wywołuje u mnie niezmiennie odruch buntu: historia, geografia, pech dziejowy i BĂłg wie co jeszcze, wrzuciły na moje barki brzemię, ktĂłrego nie mam specjalnej ochoty dĹşwigać, a zrzucić nie potrafię (nie chcę mimo wszystko?), wypaliły znamię i każą je z dumą obnosić.

Oklaski z pierwszych rzędów zajmowanych przez rządową delegację, cała w
euforii zrywa się z krzeseł, Tusk macha im z uśmiechem, reszta
zgromadzonych jest przerażona, rozbiega się po lesie, premier opiera się o jeden z krzyży, wyjmuje cygarko i zapala. Koniec sceny.

Prawda, że niezwykłą drogę przeszedł niedoszły nauczyciel historii od
tamtych słów, spisanych w 1987 roku w ankiecie „Znaku” - do klasztoru Monte
Cassino, pod którym przemawiał w niedzielę z okazji 70. rocznicy tamtej
niezwykłej bitwy? I mówił, że „dumny może być naród i jest dumny, który ma
takich bohaterów”?

A dlaczego komedia? Bo tylko ona mogłaby wyczerpująco odpowiedzieć na
pytanie, czy dziś Donald Tusk myśli tak, jak wtedy, gdy w PRL wypełniał
ankietę, a mówi co innego, bo może mu to przysporzyć ostatnich
niezdecydowanych wyborców, czy też myśli już inaczej, a polskość przestała mu się kojarzyć z „nienormalnością”. Krótko mówiąc: czy naprawdę jest z bohaterów Monte Cassino dumny, czy jedynie, jak pisał przed laty, dumę tę każą mu odczuwać „historia, geografia, pech dziejowy i Bóg wie co jeszcze”. Nie trzeba pytać Boga, panie premierze, to coś się nazywa „kampania wyborcza”. Kampania na Monte Cassino.

W dniu .05.2014 o 19:03 Mark Woydak <markwoydak@outlook.com> pisze:

Bywają w dziejach kina komedie nigdy nie nakręcone, ale mam nadzieję, Ĺźe  nie stanie się tak z filmem „Pan Donald szuka swego światopoglądu”.

Wyobraźmy sobie bowiem taką np. scenę – Monte Cassino, Tusk już jako
premier RP, od lat blisko siedmiu miłościwie nam niepanujący nad  sytuacją, przemawia z okazji 70. rocznicy słynnej bitwy, jednej z  najwaĹźniejszych w dziejach XX wieku. I nagle na naszych oczach zaczyna  młodnieć w oczach – widzimy rosnące włosy, oczy jaśnieją i jakby mniej  wilcze, by zacytować klasyka, barki podniesione, nie gniecione jeszcze  tymi potwornymi zmaganiami z „brzydką panną bez posagu”, jak nazywają  Polskę jego najbliĹźsi doradcy do spraw zagranicznych. Głos moĹźe nie tak  pewny, gestykulacja nie tak profesjonalna jak dziś, a język ciała nie  zdradza jeszcze wielkiego piłkarza polskiej polityki, ale juĹź wtedy wie.  I Tusk, 18 maja 2014 roku, na tydzień przed eurowyborami mĂłwi na Monte  Cassino tak:

     Polskość jako zadany temat… Wydawałoby się: tylko usiąść i pisać. A  tu pustka, tylko gdzieś w oddali przetaczają się husarie i ułani,  powstańcy i marszałkowie, majaczą Dzikie Pola i Jasna GĂłra, dziejowe  misje, polskie miesiące, zwycięstwa klęski. Zwycięstwa?

Oklaski z pierwszych rzędów zajmowanych przez rządową delegację.

     Jak wyzwolić się z tych stereotypĂłw, ktĂłre towarzyszą nam niemal od
urodzenia, wzmacniane literaturą, historią, powszechnymi resentymentami?  Co pozostanie z polskości, gdy odejmiemy od niej cały ten  wzniosło-ponuro-śmieszny teatr niespełnionych marzeń i nieuzasadnionych  rojeń?

Oklaski z pierwszych rzędĂłw zajmowanych przez rządową delegację, kilka  osĂłb w euforii zrywa się z krzeseł.

     Polskość to nienormalność – takie skojarzenie narzuca mi się z  bolesną uporczywością, kiedy tylko dotykam tego niechcianego tematu.  Polskość wywołuje u mnie niezmiennie odruch buntu: historia, geografia,  pech dziejowy i BĂłg wie co jeszcze, wrzuciły na moje barki brzemię,  ktĂłrego nie mam specjalnej ochoty dĹşwigać, a zrzucić nie potrafię (nie  chcę mimo wszystko?), wypaliły znamię i każą je z dumą obnosić.

Oklaski z pierwszych rzędów zajmowanych przez rządową delegację, cała w
euforii zrywa się z krzeseł, Tusk macha im z uśmiechem, reszta
zgromadzonych jest przeraĹźona, rozbiega się po lesie, premier opiera się  o jeden z krzyĹźy, wyjmuje cygarko i zapala. Koniec sceny.

Prawda, że niezwykłą drogę przeszedł niedoszły nauczyciel historii od
tamtych słów, spisanych w 1987 roku w ankiecie „Znaku” - do klasztoru  Monte
Cassino, pod którym przemawiał w niedzielę z okazji 70. rocznicy tamtej
niezwykłej bitwy? I mĂłwił, Ĺźe „dumny moĹźe być narĂłd i jest dumny, ktĂłry  ma
takich bohaterów”?

A dlaczego komedia? Bo tylko ona mogłaby wyczerpująco odpowiedzieć na
pytanie, czy dziś Donald Tusk myśli tak, jak wtedy, gdy w PRL wypełniał
ankietę, a mówi co innego, bo może mu to przysporzyć ostatnich
niezdecydowanych wyborcĂłw, czy teĹź myśli juĹź inaczej, a polskość  przestała mu się kojarzyć z „nienormalnością”. KrĂłtko mĂłwiąc: czy  naprawdę jest z bohaterĂłw Monte Cassino dumny, czy jedynie, jak pisał  przed laty, dumę tę każą mu odczuwać „historia, geografia, pech dziejowy  i BĂłg wie co jeszcze”. Nie trzeba pytać Boga, panie premierze, to coś  się nazywa „kampania wyborcza”. Kampania na Monte Cassino.

Do budy kundlu.
--
stevep
-- -- -
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/