Ferdynand Chaber (ur. 16 kwietnia 1907 w Tarnowie, zm. 7 maja 2005 w Warszawie) – żydowski działacz komunistyczny.Syn bogatej rodziny żydowskich handlarzy winem. Został on w latach dwudziestych komunistą.
Studiował prawo i ekonomię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od marca 1929 roku był członkiem antypolskiej Komunistycznej Partii Polski (pseudonimy "Krzysiek", "Bolek"). Przed II wojną światową spędził 6 lat w więzieniu, skazany za działalność przeciwko suwerenności i nie­pod­leg­ło­ści Polski. Okres II wojny światowej spędził spokojnie w Związku Radzieckim. Do 1941 roku przebywał we Lwowie, biorąc czynny udział w sowieckich strukturach okupacyjnych niszczących polski Lwów.

W kwietniu 1945 roku został skierowany do pracy w cenzurze prasowej Polski Ludowej, po jej wydzieleniu z Wydziału Propagandy. Został kierownikiem wydziału w Centralnym Biurze Kontroli Prasy w II Departamencie Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, a następnie przeniesiony do pracy w Komitecie Centralnym PPR (gdzie był zastępcą kierownika Wydziału Prasy i Wydawnictw KC oraz zastępcą Wydziału Propagandy). Funkcję tę pełnił również w PZPR, aż do przejścia na emeryturę w 1967 roku.Pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 2).

Ferdynand Chaber jest ojcem Heleny Łuczywo.

Helena Łuczywo nazwisko swe odziedziczyła po mężu Witoldzie Łuczywo, działaczu opozycji demokratycznej i organizatorze podziemnej poligrafii w czasach PRL-u.Jest córką działaczy komunistycznych żydowskiego pochodzenia, Ferdynanda Chabera (1907– 2005) i Doroty (Debory) z domu Guter. Rozwiedziona z Witoldem Łuczywą, działaczem opozycji demokratycznej i organizatorem podziemnej poligrafii w czasach PRL-u. Mają córkę Łucję, absolwentkę Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego.Przyjaciółka Adama Michnika.- Helena Łuczywo jest absolwentką Liceum im. Klementa Gottwalda, czeskiego komunisty. Utworzone w 1951 roku było jedynym warszawskim liceum bez lekcji religii. Uczniowie rekrutowali się wyłącznie z rodzin stalinowskich aparatczyków, prokuratorów wojskowych, oficerów politycznych, zamieszkujących pobliskie wojskowe bloki w rejonie ulic: Nowowiejska, Piękna i Filtrowa.

Helena Łuczywo była oczywiście uczestniczką żydowskich ruchawek w marcu 1968 roku. Należała do Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej (przybudówka PZPR). W 1977 współzakładała i do 1981 redagowała pismo „Robotnik”, w 1981 była redaktor naczelną agencji prasowej „Solidarność” i pracowała dla „Daily Telegraph”, w latach 1982-1989 redagowała „Tygodnik Mazowsze”, największe pismo podziemnej „Solidarności”. W 1989 uczestniczyła ze strony opozycyjnej w obradach rady ds. mediów Okrągłego Stołu, no bo przecież do tak ważnych rozmów nie wolno było dopuścić opozycji narodowej i antykomunistycznej a tylko tą związaną z lewackim KOR. W 1989 wraz z Michnikiem założyła „Gazetę Wyborczą” , w której objęła stanowisko zastępcy redaktora naczelnego Adama Michnika. Do 2004 była wiceprezesem zarządu Agory. W latach 2004-2007 była faktyczną naczelną „Gazety Wyborczej”.
Międzynarodowa masoneria wyraziła jej nie raz swe uznanie: W 1989 otrzymała nagrodę Harvard University Niemann Foundation Lyons Award for Conscience and Integrity in Journalism, w 1986 – Radcliffe’s Bunting Institute Peace Fellowship, a w 1999 została wyróżniona Knight International Press Fellowship Award. Według miesięcznika „Forbes” Helena Łuczywo należy do najbardziej wpływowych kobiet w Polsce. W 2008 roku znalazła się na 5. miejscu w rankingu „Forbesa”. W 2002 roku oraz w latach 2004-2005 notowana była na liście najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost”. Należy ją podziwiać, iż w kraju „tak wściekle antysemickim”, jak Polska, uzyskała nie tylko olbrzymie wpływy polityczne, ale i olbrzymie bogactwo, o którym przeciętny Polak nawet by nie umiał zamarzyć, a jakby nawet zamarzył, to by go wtrącono do więzienia za antysemityzm.


--

"Główną motywacją mojej aktywności publicznej była potrzeba władzy
i żądza popularności. Ta druga była nawet silniejsza od pierwszej,
bo chyba jestem bardziej próżny, niż spragniony władzy. Nawet na pewno..."

- Donald Tusk: Gazeta Wyborcza, 15–16 października 2005