Marek Król, (WPROST)  " NIE POLEZIE ORZEŁ W GWna


„Sen Wyspiańskiego o Polsce wolnej, żal do współczesnej, ból, sarkazm, ten
porachunek poetycki z własnym pokoleniem Wajda przetłumaczył na język filmu, a
raczej na wrzask i bełkot. Inteligencję tych czasów przedstawił nam jako bandę
niezdolnych do czynu kabotynów, którym w pijackim zamęcie coś tam we łbach się
majaczyło. Kazał nam zapomnieć, że z tego środowiska, z tej ziemi, już za lat
30 wyszli pierwsi od lat polscy żołnierze”. W czasach, z których pochodzi ten
cytat, nie należało przypominać, że żołnierze ci to legiony Piłsudskiego. Nie
napisał tych słów jakiś wyznawca kaczyzmu czy ideolog PiS. To fragment
felietonu z początku lat 70. Antoniego Słonimskiego.
Nikt tak konsekwentnie nie zwalczał w tamtych czasach popieranego przez partię
i rząd zjawiska wajdalizmu jak twórca tego zapomnianego określenia– Antoni
Słonimski. Co było istotą wajdalizmu, wyjaśnia następny cytat z felietonu
Słonimskiego.„Niechęć swoją do romantycz-nych kart naszej historii wyraził
już Wajda w ?Popiołach? Żeromskiego. Już nam pokazał, że napoleonidzi, którzy
nieśli do Polski sztandary wolności i hasła rewolucji francuskiej, to były
żałosne łachudry, kondotierzy spraw przegranych, niepochowane trupy ziemi
jałowej". Mijały lata i wydawać by się mogło, że wajdalizm rósł w siłę. Wizja
Polski jako brzydkiej panny na are-nie międzynarodowej, niezbyt lubianego
członka rodziny europejskiej, zdominowała, wydawało się, serca i umysły
Polaków.
Katastrofa w której zginął prezydent Lech Kaczyński i znacząca część
elit przeciwstawia-jąca się takiej wizji Polski zdegradowanej, ich tragiczna
śmierć, mogła ostatecznie pogrzebać dycha Wernyhory. Ku zaskoczeniu salonu i
jego autorytetów tysiące, a może setki tysięcy Pola-ków w ostatnim tygodniu
noc i dzień składało hołd prezydentowi i jego żonie Marii, pierwszej parze
najjaśniejszej Rzeczpospolitej.
Mimo, że wcześniej sam Donald Tusk zdegradował prezydenturę do
żyrandola i czerwo-nego dywanu, powtarzając, że prezydent nie jest mu do
niczego potrzebny, mimo nieustannego poniżania prezydenta przez Komorowskiego,
Niesiołowskiego i Palikowa, mimo tego wszystkie-go Lech Kaczyński doczekał się
wdzięczności i szacunku Polaków. Był z nich dumny i jako pierwszy obywatel
kochał, szanował i wierzył w wielkość swoich rodaków. I dlatego, choć poni-
żany i niedoceniany za życia, po tragicznej śmierci stał się wielkim symbolem
dumnej Polski. A symbole w Polsce są bardzo niebezpieczne, bo mogą zniszczyć
wieloletni dorobek postępowych polskich Europejczyków, ukrywających brzydką
pannę w kątach salonów Brukseli, Paryża czy Berlina.
Nie dość, że wbrew zaleceniom Polacy zaczęli się narodowo bałamucić,
to jeszcze ten pochówek pary prezydenckiej na Wawelu. To był kolejny policzek
dla postępowego salonu i zagrożenie, że prawicowo-romantyczna hydra , demony,
jak je nazywał Kazimierz Kutz, urosną w siłę. Bezideowe palikmioty nie mogły
na coś takiego pozwolić. Redaktor Adam chwycił zde-nerwowany za telefon i
zadzwonił do Andrzeja do Krakowa.„ A…a…Aaandrzej naa…na… na-pisz list. Zde…
zde..zdewaweluj Kaczora. Ty ma&#8230;masz sukces z ty&#8230;tym<Katyniem>  , to&#8230; tobie
wolno. A my w&#8230;w&#8230;w<Gazecie>  cię po&#8230;po&#8230;poprzemy&#8221;. Trudno odmówić racjonalno-ści
działaniu redaktora, który pokochał jak nikt inny organizacyjną funkcję prasy.
Niestety po-parcie było niewielkie, bo Polacy nie dorośli do poziomu
wandalizmu historii.
Niezależnie od opinii i ocen prezydenta Kaczyńskiego Polacy pożegnali
swojego prezy-denta, podkreślam: swojego prezydenta, po królewsku. Jestem z
tego dumny, bo moi rodacy jesz-cze raz potwierdzili to, o czym w&#8222;Weselu&#8221; tak
dobitnie pisał Stanisław Wyspiański:&#8221;Ptok pto-kowi nie jednaki/Człek człekowi
nie dorówna/ dusa dusy zajrzy w oczy,/nie polezie orzeł w gówna.&#8221; A dzisiaj
już wiemy: nie polezie orzeł w GWna, drodzy redaktorzy.