(...)Hagana przejmowała w wielu miejscach ideologię rewizjonistyczną.
Nacjonalizm i szowinizm reprezentowany dotąd oficjalnie jedynie przez
skrajne organizacje stał się podstawowym bodźcem w działaniu dla głównej
zbrojnej organizacji żydowskiej w Palestynie.
Strategia Hagany która wcześniej obejmowała ochronę żydowskich osiedli,
wiosek, kibuców i dróg komunikacyjnych miedzy nimi, od tego momentu
rozpoczęła działania w przejmowaniu terenu wydzielonego przez ONZ pod
przyszłe państwo arabskie, jak również międzynarodowej strefy Jerozolimy
oraz pustynię Negev. Podział Palestyny który oficjalnie został, przyjęty
przez główny nurt syjonistów był zręcznym posunięciem propagandowym.

Już kilka lat wcześniej Ben Gurion zapowiadał:
"Gdy staniemy się siłą dzięki utworzeniu własnego państwa, obalimy podział i
zajmiemy całą Palestynę.
Państwo nasze będzie tylko początkiem w realizacji syjonizmu, jego zadanie
będzie polegało na przygotowaniu dalszej ekspansji.
Państwo będzie musiało wykonać to zadanie nie przez wygłaszanie kazań, ale
dzięki karabinom maszynowym" (6).
(...)"Nie sugerujemy, że teraz przedstawiamy nasz ostateczny cel, który
sięga o wiele dalej, niż cel rewizjonistów - którzy sprzeciwiają się
podziałowi.
Jestem nie chetny by zrezygnować z wielkiej wizji, ostatecznej wizji która
jest organiczną, duchową i ideologiczna częścią składową
moich.syjonistycznych pragnień" (7).
Mówił także:
"Niepełne żydowskie państwo nie może być końcem, ale dopiero początkiem.
Nie możemy poprzestać na tym, możemy osiąść w innych częściach tego kraju i
regionu" (8).

Najpełniej przyszłe ekspansywne plany Ben Guriona zostały wyrażone w 1938r.,
gdy mówił:
"Granice syjonistycznych pragnień zawierają południowy Liban, południową
Syrię, całą Cis-Jordanię i Synaj" (9).

Takie przedstawienie faktów budzi w izraelskim społeczeństwie sprzeciw,
syjonistyczna historiografia przedstawiała przez lata pełne uznanie Bena
Guriona dla planu podziału.
Od początku lat 80-tych ubiegłego wieku trwa spór wśród historyków
izraelskich, gdzie "nowi historycy" zaprzeczają wizji historii
przedstawianej dotychczas w Izraelu (10).
Te syjonistyczne pragnienia mogły być realizowane jedynie poprzez
wyeliminowanie arabskiej populacji Palestyny.

Józef Weitz przewodniczący Departamentu Osadnictwa Agencji Żydowskiej
przedstawiał te plany mówiąc:
"Między nami musi być jasne, że nie może być żadnego pokoju między dwoma
narodami w tym kraju.
Nie osiągniemy naszego celu, jeżeli Arabowie nadal będą w tym kraju.
Jedynym wyjściem jest przeniesienie wszystkich Arabów do sąsiednich państw.
Ani jedna wieś, ani jedna osada nie powinna się ostać" (11).

Od października 1947 r. Hagana została w pełni zmobilizowana, rozpoczynając
walkę z paramilitarnymi oddziałami palestyńskich Arabów.
Był to okres, kiedy kampania terroru wymierzona został nie w sposób
jednostkowy i incydentalny, lecz jako szeroko zakrojona akcja o podstawie
nacjonalistycznej mająca na celu "wyczyszczenie" Palestyny z ludności
nie-żydowskiej.

18 grudnia 1947r. w oddział Hagany zaatakował wioskę al-Khisas, zginęło 10
osób a 5 zostało rannych.
Większość to kobiety i dzieci, które zginęły od ataku granatami i karabinami
maszynowymi(12).

W nocy z 31 grudnina 1947 na 1 stycznia.1948, została zaatakowana wieś Balad
Esh-Sheikh przez silny oddział Hagany, który wszedł do wsi ubrany w stroje
arabskie.
Wrzucano granaty do domów, zginęło 14 Arabów, w tym 10 kobiet i dzieci, 11
osób zostało rannych (13).

30-31 stycznia 1947 wieś Balad al-Shaikh (Tel Hanan) została zaatakowana
przez wspólny oddział Pierwszego Batalionu Palmachu i Brygady Karmelowej pod
dowództwem Haima Avinoama.
W tej operacji zginęło ponad 60 osób.
Większość ofiar stanowili cywile zamordowani we własnych domach (14).

W nocy z 4 na 5 stycznia 1948 Hotel Semiramida w Jerozolimie został
wysadzony w powietrze przez oddział Hagany.
26 osób poniosło śmierć, miedzy innymi hiszpański dyplomata, oraz wiele
kobiet i dzieci.
W specjalnym śledztwie Brytyjczyków Hagana przyznała się do zamachu
twierdząc, że była tam baza oddziałów arabskich.
Śledztwo jednak wykazało, iż nie było tam żadnej bazy oddziałów arabskich, a
sam zamach był "masowym morderstwem niewinnych ludzi" (15).

Nocą z 14 na 15 lutego 1948 r. w wiosce Sa'sa' oddział izraelski wysadził
ponad 20 budynków wraz z przebywającymi tam mieszkańcami, ponad 60 ofiar
śmiertelnych (16).

15-20 lutego 1948 Czwarty Batalion Palmachu, pod dowództwem Josefa Tabenkina
wkroczył do wioski Qisarya.
Wszyscy wieśniacy, którzy nie zdążyli uciec zostali zamordowani (17).

1-4 maja 1948 w Ayn al.-Zayntun oraz pobliskich wsiach, w ciągu 3 - 4 dni
zdarzyło się pięć osobnych masakr.
Trzeci batalion Palmach i batalion OC pod dowództwem Moshe Kelmana wrzucał
do domów wieśniaków granaty, siedemdziesięciu pojmanych wieśniaków z rękami
związanymi zostało rozstrzelanych.
Kelman wyznaczył Netiva Ben-Yehuda by rozwiązał ręce umarłym przed
oczekiwaną wizytą Czerwonego Krzyża (18).

W nocy z 13 na 14 Maja 1948 w Abu Susa oddział izraelski pojmał 12
mieszkańców, 10 mężczyzn i 2 kobiety (starsza i młoda).
Mężczyźni i starsza kobieta zostali rozstrzelani od razu.
Młoda kobieta została wielokrotnie zgwałcona, a następnie zastrzelona (19).

18 maja 1948 r. w Akr, w kilka miesięcy po zdobyciu miasta izraelscy
żołnierze dokonywali systematycznych mordów na pozostałych w mieście
Arabach. Porucznik Petite obserwator ONZ wiedział o zamordowaniu ponad 100
mieszkańców miasta.
Dla reszty utworzono specjalne getto w części starego miasta.
Opisuje on przypadek Mohammeda Fayeza Soufiego i czterech innych osób,
którzy zostali złapani na próbie przedostania się z getta do swojego domu,
po dostawieniu pistoletów do skroni zostali zmuszeni do wypicia cyjanku
(20).

20 maja z wioski al-Kabri, uciekli wszyscy mieszkańcy oprócz siódemki
dzieci, która się ukryła.
Dowódca 2l batalionu Dov Yirmiya ustawił dzieci pod ścianą a następnie
rozkazał oddać salwę z karabinu maszynowego.
W drodze z wioski wszyscy napotkani na drodze przez ten oddział uchodźcy
zostali rozstrzelani salwami z karabinu maszynowego, mężczyźni po
przesłuchaniu strzałem w tył głowy.
Dowódca brygady po takich operacjach wojskowych doczekał się nominacji na
generała brygady (21).

22 maja 1948 w wsi Tantura ponad 200 wieśniaków, głównie młodych ludzi
zostało rozstrzelanych przez Brygadę Alexanronii (22).
11 czerwca 1948 atakiem na miasto Lydda dowodził major Mosze Dajan.
Miasto poddało się.
Przez megafon nawoływano ludność miasta do stawienia się w meczecie.
Gdy ponad 80 ludzi przyszło, zostali w meczecie rozstrzelani, następne 20-50
osób zostało zmuszonych do uprzątnięcia ciał i również podzieli ten sam los.
Po tym wszystkim mieszkańcy Lydda i sąsiadującego Ramle zostali wypędzeni z
Lydda, w wyniku, którego prawdopodobnie prawie setka zmarła (23).
Icchak Rabin, późniejszy premier Izraela w swoich pamiętnikach napisał, iż w
trakcie spotkanie z Ben Gurionem i Jigalem Allonem, ten ostatni spytał Ben
Guriona: "Co zrobimy z ludnością Lydda?", ten mu odparł: "Wypędzić ich"
(24).
Podczas marszu w pustynnym upale zmarło ponad 100 osób głównie starców i
dzieci.
W historiografii, jak i w pamięci wielu Palestyńczyków, to wydarzenie
zostało nazwane "marszem śmierci z Lydda" (25).

Pod koniec czerwca 1948r. w Elot (w okolicach Nazaretu) oddział żydowski
zatrzymały czterdziestu sześciu młodych ludzi i wywiózł w nieznanym
kierunku. 3 sierpnia zostali znalezieni martwi w rowie na wzgórzu w pobliżu
wioski (26).

24-29 wrzesień 1948r. masakra w wiosce Hula na terytorium Libanu.
Opis oficera biorącego udział w masakrze:
"Podczas operacji Hiram otrzymałem sprawozdanie, że w tej wsi nic było
żadnego oporu i żadnej nieprzyjacielskiej działalności.
Dwóch wyższych oficerów wydało jednak rozkaz rozstrzelania wszystkich
mieszkańców i wysadzenia wszystkich domów, zginęło ponad 100
wieśniaków"(27).

29 października 1948r. wieś al-Dawayima.
Opis żołnierza, członka Mapam - Shabatai Kaplana:
"Wieś została zajęta bez walki przez 89 brygadę(8 batalion).
Najpierw zostało zabitych 80 do 100 osób, mężczyzn, kobiet, dzieci.
Dzieci zabijane były przez rozbijanie ich głów kijami.
Nie było domu bez trupów.
Mieszkańcy zostali zamknięci w swych domach, kilka kobiet wywleczonych z
nich zostało zgwałconych i zastrzelonych.
Jeden z dowódców wezwał saperów do podłożenia ładunków wybuchowych od domy.
Domy z jeszcze żyjącymi mieszkańcami zostały wysadzone.
Łącznie liczba zabitych wynosiła około 200"(28).

30 października mieszkańcy wioski Eilbaun wywiesili białe flagi na widok
zbliżających się wojsk izraelskich, zgromadzili się w kościele, a duchowny
greckokatolicki ksiądz Markos poddał wieś.
Najpierw jeden wieśniak został zastrzelony a drugi raniony.
Następnie wybrano z wioski dwanaścioro dzieci i rozstrzelano je na oczach
rodziców (29).

30 października 1948 r. w wiosce Safsaf wojsko izraelskie zapędziło całą
ludność wioski na plac między dwoma budynkami.
Wybrano cztery dziewczyny (jedna miała 13 lat), które zaprowadzono do
pustego domu i tam zgwałcono (jedna przeżyła), następnie 70 osobom zawiązano
oczy i rozstrzelano jedno po drugim (30).

Zgodnie z wytycznymi Ben Guriona, Hagana zaadoptowała bezwzględną politykę
represji, w celu sterroryzowania ludności arabskiej.
To właśnie działania Hagany, a nie grup ekstremistycznych takich jak Irgun
Cwai Leumi, czy Lohamei Herut of Israel, spowodowały exodus Palestyńczyków w
1948 r.
Nacjonalistyczne dążenie do absorpcji coraz większego terytorium spowodowały
rozlanie się fali terroru na coraz większy teren.
W wyniku ich działań swoje domy opuściło 750 tysięcy arabskich mieszkańców
Palestyny z prawie 400 wiosek, miejscowości, miast.
Pod koniec 1948 r. Hagana została przekształcona najpierw w Tsahal, a
następnie w Izraelskie Siły Obronne (I.D.F) - regularną armię państwa
Izrael. Oczywiście nie wszystkie działania Hagany w czasie tzw. Wojny o
Niepodległość Izraela (w najnowszej historiografii rozpowszechniają się
nazwy: "pierwsza wojna żydowsko-arabska", lub "wojna 1948-49") były tak
barbarzyńskie, jednak chcąc poznać przyczyny obecnej sytuacji na Bliskim
Wschodzie należy je poznać.
Przypisy:
1. Yishuv - społeczność żydowska w Palestynie za czasów mandatu
brytyjskiego.
2. Histadrut - centrala żydowskich związków zawodowych
3. Selfa Lance, Zionism: False Messiah, "International Socialist Review",
Spring 1998.
4. Brenner Lenni, Zionism in the Age of the Dictators A Reappraisal,
http://www.marxists.de/middleast/brenne/index.htm, s 112. Patrz także:
Schoenman Ralph, The Hidden History of Zionism, Veritas Press, Vallejo
California 1988 s. 69.
5. Mimo, iż sama wcześniej planowała zamach na hotel Króla Dawida, a także
wspierała Irgun w przygotowaniach do niego.
6. Schoenman Ralph, The Hidden History of Zionism, Veritas Press, Vallejo
California 1988 s. 98.
7. Tamże s. 96.
8. Tamże.
9. Tamże.
10. W periodyku "Tikun" (Marzec/Kwiecień 1998) Benny Morris pisał: " Kiedy
przywództwo Yishuv formalnie przyjęło rezolucję w 1947r. mówiącą o dużym
terenie dla izraelskiego społeczeństwa.Ben Gurion sprzeciwił się i był
niezmiernie nieszczęśliwy faktem podziału, chciał jak najwcześniej wywołać
wojnę jako idealną okazję, by rozszerzyć granice nowego państwa , poza
granice podziału ONZ kosztem Palestyńczyków".
11. Said Edward, "Question Palestine" Vintage 1980. s.33.
12. Khalidi, Walid, All That Remains: The Palestinian Villages Occupied and
Depopulated by Israel in 1948, "The Institute for Palestine Studies", 1992.
s. 465-466.
13. Tamże, s. 151-154
14. Sami Hadawi, Bitter Harvest: A Modern History of Palestine, New York,
1990 , s. 88. Who Are the Terrorists? s. 21.
15. Who Are the Terrorists?, s. 19.
16. Jon Kimche and David Kimche, Both Sides of the Hill: Britain and the
Palestine War. London: Secker & Warburg, 1960, s. 84. Hadawi , Bitter, s.
88. Patrz także: Who Are the Terrorists?, s. 21-22.
17. Not Only Deir Yassin (Guy Erlich, "Hair" 6 Maj 1992), Również: Morris,
Birth..., s. 54.
18. Morris, Birth..., s. 102, s. 321. Not Only Deir Yassin.
19. Morris, Birth..., s. 127. Również: Not Only Deir Yassin.
20. Palumbo Michael, The Palestinian Catastrophe: The 1948 Expulsion of a
People from Their Homeland, Quartet, 1987, s. 119
21. Not Only Deir Yassin. Również: Morris, Birth..., s 125.
22. Pappe Ilan, Journal Palestine Studies; Vol XXX. nr 3 [Spring 2001; Issue
119].
23. Palumbo M, Palestinian ..s.126-138.Patrz także: Hadawi S.,, Bitter
Harvest, s. 88. również: Not Only Deir Yassin. Morris, Birth..., s. 205-206.
24. Pamiętniki Icchaka Rabina wydane w Izraelu zostały ocenzurowane, komitet
cenzurujący nie dopuścił do opublikowania fragmentów opisujących wygnanie
mieszkańców Lydda i Rumle. Dopiero po kilku latach " New York Times"
opublikował wycięte fragmenty, a do izraelskiej społeczności dotarły dzięki
audycji radiowej w okrojonej formie i z komentarzem zaprzeczającym faktom
podanym przez Rabina. Patrz: Shipler David, Arabowie i Żydzi w Ziemi
Obiecanej, Warszawa 2003, s. 51.
25. The Lydda Deatch March, "The Link", Volume 33, Issue, July-August 2000.
26. Sabri Jiryis, Arabs in Israel, New York, 1976, s. 154.
27. Hadawi, Bitter..., s. 89, patrz także: Morris. Birth..., s. 350.
28. Morris, Birth..., s. 222-223. Patrz także: Simha Flapan, The Birth of
Israel: Myths and Realities, New York: Pantheon, 1987, s. 94.
29. Morris, Birth..., s. 229. Również: Palumbo, Palestinian.... s. 164.
30. Morris, Birth..., s. 350.
źródło http://adamkrawczyk.com/2-artykuly_04-05-21.html