czyli jak jewrokołchoz pod niemieckim przywództwem wykończył grecki Antyk:)

przypominam ze dzisiejsze niemcy za czasow Antyku to byli wandale:)

http://biznes.onet.pl/wiadomosci/finanse/bankructwo-grecji-tragedia-w-trzech-aktach/kvgwf8



Grecja niewypłacalna. Tragedia w trzech aktach

Jeszcze kilka dni temu grecka historia miała się skończyć inaczej niż w tragedii Sofoklesa. Ateny i ich wierzyciele pozostali jednak wierni prawom gatunku. Grecja stała się niewypłacalna z pełną premedytacją, a jej wierzyciele z pełną premedytacją jej na to pozwolili.


Z powodu spowolnienia ruchu obrotowego Ziemi ostatni dzień czerwca był o sekundę dłuższy niż normalnie. O tyle też Atenom udało się opóźnić niewypłacalność, która jednak tuż po północy w związku z nieprzelaniem raty kredytu na konto Międzynarodowego Funduszu Walutowego stała się faktem.

Niewypłacalność państwa oznacza, że zostaje ono de facto odcięte od finansowania z zewnątrz, banki nie mają pieniędzy, gospodarka hamuje z piskiem, państwo rozłazi się w szwach, obywatele popadają w ubóstwo. Grecja na razie otrzymuje jeszcze finansowanie z Europejskiego Banku Centralnego, ale kiedy tylko EBC formalnie uzna kraj za niewypłacalny, będzie musiał kroplówkę odciąć.

Prolog do tego dramatu napisano w głębokim XX wieku, kiedy greccy politycy zaczęli szastać pieniędzmi i zapożyczać się na potęgę. Jednak jeszcze do niedawna ten dramat mógł pozostać komedią. Niestety po wejściu Grecji do strefy euro stał się tragedią.

Akt I. Pętla

Grecy wprowadzili swojego konia trojańskiego do eurolandu w 2001 roku. Wewnątrz ukryli masę trupów. Grecja nie spełniała warunków przystąpienia do strefy euro. Przyznała się do tego dopiero kilka lat później. Grecki deficyt był zbyt wysoki, wydatki znacząco przewyższały dochody. Podobnie inflacja, ceny rosły zbyt szybko. Co więcej, grecka waluta – drachma – była rozchwiana i ostro pikowała.

Prześlizgując się do strefy euro, grecki rząd sam sobie zawiązał pętlę wokół szyi. Gospodarka Hellady jest mało produktywna i mało konkurencyjna. Nawet oliwę z oliwek opłaca się sprowadzać z innych państw. Przed wprowadzeniem euro Greków ratowała deprecjacja drachmy, czyli obniżenie jej wartości. Dzięki temu towary „Made in Greece” stawały się dla cudzoziemców tańsze, co napędzało eksport. Dodatkowym bonusem była redukcja zadłużenia kraju. Dość podobną politykę prowadziły zresztą inne kraje południa Europy tradycyjnie nastawione przede wszystkim na popyt wewnętrzny. Z kolei krajów północy, na czele z Niemcami, które celują w handlu zagranicznym, nie interesowało osłabianie ich walut. W euroklubie znalazły się więc państwa reprezentujące modele nie do pogodzenia. Grecy utracili wpływ na kurs euro, ich nowoprzyjętej waluty, które zresztą szybko rosło w siłę. Ich kraj stawał się coraz mniej konkurencyjny.

Pętla zaczęła się zaciskać w 2009 roku, gdy światem wstrząsnął kryzys. Grecka gospodarka w rok skurczyła o 3,1 proc., bezrobocie wzrosło o prawie 2 pkt proc., deficyt budżetowy sięgnął 12,7 proc. PKB. Wcześniej władze Grecji mogłyby zbić kurs drachmy i starą metodą zreanimować gospodarkę, ale po przyjęciu euro miały związane ręce. Rating Hellady spadał w tempie ekspresowym, aż do śmieciowego. Każdy chciał się pozbyć greckich obligacji. Ich cena wylądowała na dnie.

W 2010 roku Grecja poprosiła o pomoc. Komisja Europejska, Europejski Bank Centralny i Międzynarodowy Fundusz Walutowy, zwane trojką, przyznały jej pierwszy pakiet pomocowy. W zamian rząd grecki zgodził się zacisnąć pasa i uzdrowić finanse. W 2012 roku trojka przyznała Atenom drugi pakiet pomocowy. Łącznie w latach 2010-2014 Grecja otrzymała 240 mld euro pomocy, która miała zapobiec jej niewypłacalności. Rząd w Atenach był przez cały ten okres grzeczny i ciął wydatki na potęgę.

Jednak wielu Greków uznało, że polityka cięć nie tylko nic nie daje, ale wręcz pogarsza ich położenie. W latach 2009-2014 bezrobocie wzrosło z 9,1 proc. do 27,2 proc., a dług publiczny do PKB wzrósł ze 112,9 proc. do 175 proc. Te wskaźniki miały się jednak poprawiać – dług miał lada chwila zacząć maleć, a bezrobocie już zaczęło spadać. Na początku 2015 roku wyniosło ono już 25,7 proc. Ponadto w zeszłym roku po raz pierwszy od pięciu lat miał miejsce wzrost konsumpcji prywatnej. Gospodarka miała się rozpędzać. O ile w 2014 roku wzrosła o 0,8 proc., to w 2015 roku miało to być aż 2,5 proc. Podniesiono również rating Grecji. Ale te owoce przyszły zbyt późno. W międzyczasie nastąpiło zmęczenie materiału.

Akt II. Nóş rzeźnicki

Politycy greccy cięć dokonywali nie skalpelem, a nożem rzeźnickim. Przez ostatnich kilka lat liczba samobójstw wzrosła o ponad jedną trzecią. W samej stolicy dziesiątki tysięcy osób zostały odcięte od prądu. Niegdyś dobrze zarabiający ludzie musieli iść na żebry, zwykle z dala od domu. O ile jeszcze dom udało im się zachować. Karmieniem potrzebujących musiały zająć się kooperatywny wolontariuszy. Chorych na raka zmuszono do opłacenia leczenia z własnej kieszeni. Ulice zaczęły straszyć opuszczonymi sklepami. Część osób została zmuszona oddać swoje dzieci do adopcji.

Winą za swoją tragedię Grecy obarczyli wierzycieli, głównie Niemców, którzy posiadają najwięcej greckiego długu i którzy są najbardziej kojarzeni z imperatywem cięć. Dlatego ubierali kukły przedstawiające Angelę Merkel w strój kapo i przyprawiali jej geometryczny wąs pod nosem. Uważali, że są regularnie upokarzani za błędy i oszustwa swoich polityków. Nie brali na poważnie połajanek rynków finansowych, które same kilka lat wcześniej wywołały kryzys. Czuli, że tracą honor i suwerenność.

To przełożyło się na wynik wyborów parlamentarnych na początku tego roku, które wygrała skrajnie lewicowa Syriza. Premierem został Aleksis Cipras, a ministrem finansów Janis Warufakis. Byli to zupełnie nowi ludzie u sterów państwa. Dotychczas bowiem władzą wymieniali się greccy konserwatyści i socjaliści. Na rynkach zapanował popłoch. Bowiem Syriza, idąc do wyborów, obiecywała przerwanie „kryzysu humanitarnego” i zerwanie z polityką cięć, m.in. poprzez zapewnienie darmowego prądu, komunikacji miejskiej, żywności dla biednych i lepszej ochrony zdrowia dla bezrobotnych. Syriza zobowiązała się podnieść płacę minimalną do poziomu z 2011 roku (a więc o 171 euro) i podwyższyć najniższe emerytury o 8,3 proc. Do tego obiecano nowe miejsca pracy, ulgi fiskalne i darowanie długów najbardziej zadłużonym Grekom. Część obietnic już spełniła. Było to równoznaczne z zerwaniem rozmów z trojką. Instytucja trojki została zlikwidowana, ale wierzyciele nie rozpłynęli się w powietrzu.

Marksista, ikona seksu, najciekawszy człowiek świata. Kim jest Janis Warufakis?

Zobacz więcej

Pieniądze na wydatki nowego rządu miały pochodzić z walki z korupcją i oszustwami. Ale to by nie wystarczyło. Syriza domagała się więc od wierzycieli częściowego obcięcia zadłużenia, które łącznie z pomocą trojki wynosi horrendalne 320 mld euro. Do tego miały dojść pieniądze z drugiego, i póki co ostatniego, programu pomocowego. Program kończył się 30 czerwca tego roku. Wypłatę ostatniej raty w wysokości 7,2 mld euro wierzyciele uzależnili jednak od reform gospodarczych obiecanych w kończącym się programie. Syriza o nich nawet nie chciała słyszeć. Niestety jej położenie pogarszał fakt, że bez tych pieniędzy Grecja nie miała, jak spłacić 1,6 mld euro raty kredytu należnej MFW, którą również trzeba było uregulować do końca czerwca. Jak to w greckim dramacie, jedność miejsca, czasu i akcji.

Akt 3. Gruba czerwona linia

Po pięciu miesiącach negocjacji Ateny miały przedstawić plan reform, który byłby do zaakceptowania przez wierzycieli. Zamiast tego Warufakis na spotkanie z szefem KE Jeanem Claudem Junckerem, szefem EBC Mario Draghim i szefową MFW Christine Lagarde przyjechał z żądaniem zapewnienia restrukturyzacji Grecji długów. Wierzyciele odmówili cięcia długu, zanim Grecja nie przyjmie i nie wprowadzi reform. Według doniesień wyrazili też irytację wobec odmowy przeprowadzenia zmian na rynku pracy, w emeryturach, w płacach i podatkach. Te partia Ciprasa określiła jako „czerwoną linię”, której nie zamierzała przekroczyć. I nie przekroczyła. Kolejne rozmowy ostatniej szansy, aż do późnych godzin 30 czerwca, nie przyniosły żadnego rezultatu. Zapowiedź referendum w sprawie przyjęcia propozycji wierzycieli, które odbędzie się w najbliższą niedzielę, przyszła zbyt późno.

Syriza doprowadziła do niewypłacalności państwa z premedytacją. Kiedy na finiszu rozmów pojawiły się pierwsze informacje o możliwym porozumieniu, w Atenach zawrzało. Kompromis byłby dla Greków przegraną, a Syriza stałaby się zdrajcą. Tyle że decydując się niewypłacalność, Syriza sama może zbankrutować politycznie. W krajach, które stawały się niewypłacalne, poparcie dla partii rządzącej drastycznie spadało i traciła ona władzę. Nic dziwnego. Np. w Argentynie poniżej granicy ubóstwa znalazło się niemal 60 proc. obywateli, a ponad jedna czwarta poniżej granicy skrajnego ubóstwa. Być może już niedługo zamiast kukieł Angeli Merkel Grecy będą więc palić kukły Warufakisa i Ciprasa. Choć w przypadku porozumienia przywracającego politykę cięć obaj politycy sami mogliby ucierpieć. Nie tylko ich kukły.

Również dawna trojka z premedytacją pozwoliła Grecji na niewypłacalność. Od dalszego losu Grecji zależy to, co wydarzy się w pozostałych mających kłopoty finansowe państwach z grupy PIGS (ang. świnie), co jest skrótem od Portugalii, Irlandii, Grecji i Hiszpanii (od ang. Spain). Poza Portugalią, gdzie lewica jest mocno poszatkowana, w krajach tych rosną w siłę ugrupowania, które wzorem Syrizy sprzeciwiają się cięciom – w Irlandii jest to Sinn Féin, a w Hiszpanii Podemos. Dramatyczne obrazki z Grecji ogarniętej chaosem mogą odstraszyć wyborców przed głosowaniem na te partie. Wtedy cięcia staną się jedyną obowiązującą doktryną na Starym Kontynencie. Jak w micie, Europa da się porwać, tyle że nie złotemu bykowi, ale germańskiemu turowi. I nikt już wtedy nie będzie pamiętał o Warufakisie i jego pomyśle, aby zamiast cięcia wydatków rzeźnickim nożem powiązać spłatę długu ze wzrostem gospodarczym. Nikt już nie będzie pamiętał, że można inaczej.


--
General Skalski o zydach w UB :

"Rozanski, Zyd, kanalia najgorszego gatunku, razem z Brystigerowa, Fejginami, to wszystko (...) nie byli ludzie."

prof. PAN Krzysztof Jasiewicz o zydach :

"Zydow gubi brak umiaru we wszystkim i przekonanie, ze sa narodem
wybranym. Czuja sie oni upowaznieni do interpretowania wszystkiego,
takze doktryny katolickiej. Cokolwiek bysmy zrobili, i tak bedzie
poddane ich krytyce - za malo, ze zle, ze zbyt malo ofiarnie. W moim
najglebszym przekonaniu szkoda czasu na dialog z Zydami, bo on do
niczego nie prowadzi... Ludzi, ktorzy uzywają slow 'antysemita',
'antysemicki', nalezy traktowac jak ludzi niegodnych debaty, ktorzy
usiluja niszczyc innych, gdy brakuje argumentow merytorycznych. To oni
tworza mowe nienawisci".