http://www.millionaire.pl/w-jaki-sposob-mafia-kradnie-cale-firmy.html

Bardzo długie ale warte przeczytania. Jak dyspozycyjne mendy prokuratorskie, sądowe i urzędnicze prowadzone na krótkiej smyczy ładnie doprowadziły do przejęcia własności biznesmena. II PRL w soczewce.

Pozostaje pytanie, nieodpowiedziane w artykule: czy nowy właściciel też (przyadkowym przypadkiem) był związany z WSI jak to było w przypadku Kluski i G.Knosowskiego?*

SkrĂłt:
"Okazało się, Ĺźe główny akcjonariusz Polmozbytu przepisał, sądząc, Ĺźe naleĹźy tak zrobić, aby zdywersyfikować udziały, znaczący pakiet akcji swojej cĂłrce długo przed aresztowaniem, ktĂłra miała 19 lat i zaczynała studia na Uniwersytecie Jagiellońskim na Wydziale Zarządzania i ona rĂłwnieĹź została 19 maja 2003 aresztowana. W areszcie powiedziano jej, Ĺźe ojciec się jej wypiera, Ĺźe wszystko wyśpiewał, Ĺźe zrzuca winę na nią itp. i po miesiącu dziewczyna zmiękła i zgodziła się na poddanie dobrowolnej karze i w ramach za tzw. szkody, ktĂłre rzekomo wyrządziła zgodziła się oddać  akcje na rzecz spółki Polmozbyt w ramach rekompensaty.

Okazało się także, że spółka Polmozbyt w ramach kontroli dostała także domiary podatkowe. Pan naczelnik tak pokierował sprawą, że akcje, które miał od córki właściciela przeszły w ramach roszczeń Urzędu Skarbowego na własność urzędu skarbowego, który z kolei sprzedał inwestorowi, który zapłacił jakieś śmieszne pieniądze i dzisiaj jest głównym właścicielem spółki Polmozbyt."


mi
*) Kluska zdradził, że miał ofertę ukręcenia sprawy i trop kierował do delegatury WSI. Sprzedał potem Optimus ITI, które zostało założone z funduszy operacyjnych... a to już inna bajka. ;)

W jaki sposób mafia kradnie całe firmy

O mojej działalności

Obecnie mam 55 lat. W  czasach PRL-u naleĹźałem do opozycji, byłem internowany, angaĹźowałem się w młodzieĹźowy Ruch Młodej Polski, później byłem doradcą przewodniczącego Zarządcy Regionu w Solidarności na Śląsku. Po zakończeniu stanu wojennego kontynuowałem działalność opozycyjną. Do zajęcia się przedsiębiorczością zachęcił mnie Mirosław Dzielski, jedna z bardziej znanych osĂłb w Krakowie, (filozof, polityk, człowiekiem ktĂłry miał wizję). Razem z nim i wieloma innymi osobami załoĹźyłem w połowie lat 80-tych, (dokładnie w 1985 roku) Krakowskie Towarzystwo Przemysłowe, ktĂłre miało na celu propagowanie idei wolnej przedsiębiorczości, gospodarki wolnorynkowej i prywatnej formy własności. UwaĹźałem, Ĺźe to jest moja misja – w jakiś sposĂłb Ĺźyciowa, Ĺźe zaangaĹźowanie na rzecz pro kapitalistycznych róşnych przedsięwzięć jest tym co Polsce jest rzeczywiście potrzebne, po to, abyśmy mogli przygotowywać sobie i kadry i koncepcje rozwoju gospodarczego. Mirosław Dzielski uwaĹźał, Ĺźe myśląc o Polsce, moĹźemy się skoncentrować na tych mniejszych ojczyznach, nie musimy tylko i wyłącznie myśleć w kategoriach globalnych, co dla całej Polski  i uwaĹźał, Ĺźe moĹźemy rĂłwnieĹź sporo zrobić dla samego Krakowa. W związku z tym w 1988 roku zorganizował seminarium, gdzie była ta światlejsza część aparatu partyjnego, ktĂłra była związana z uczelniami i tam właśnie krakowscy przedsiębiorcy, czy ludzie z uczelni, ktĂłrzy myśleli o gospodarce wolnorynkowej, przedstawiali pewne idee reformy, powiedziałbym małych krokĂłw, Ĺźe w Krakowie powstanie strefa wolnej przedsiębiorczości, czy pewne regulacje, ktĂłre mogły być korzystne, a rĂłwnocześnie nie wywracać całego porządku politycznego,  ktĂłry w tamtych czasach wydawał się, Ĺźe jest stosunkowo odległy. Okazało się, Ĺźe z jednej strony te działania miały jakiś skutek, bo sporo osĂłb zaczęło myśleć twĂłrczo. Ustawa Pana Wilczka, myślę, Ĺźe w jakieś mierze teĹź była efektem podobnych działań w całej Polsce.

W 1989 roku pojawiały się nowe moĹźliwości i uwaĹźałem, Ĺźe moją powinnością jest  zaangaĹźowanie na rzecz juĹź takich prawdziwych inicjatyw gospodarczych, oczywiście kontynuując działalność na rzecz rozwoju moĹźliwości dla ludzi, ktĂłrzy nie mieli dostępu do literatury wolnorynkowej, do myśli wolnorynkowej. Byłem jednym z załoĹźycieli Instytutu Mirosława Dzielskiego, ktĂłry wydawał publikacje właśnie na tematy gospodarcze i jakby pewnej myśli ekonomicznej związanej z gospodarką wolnorynkową. Zorganizowaliśmy pierwszą szkołę biznesu w Krakowie itp.

Narodowy Fundusz Inwestycyjny

W poważniejszy biznes wszedłem w 1995 roku, kiedy zostałem dyrektorem inwestycyjnym w jednym z Narodowych Funduszy Inwestycyjnych. Wcześniej prowadziłem działalność doradczą, zaangażowany byłem w programy restrukturyzacyjne różnych przedsiębiorstw, przeważnie prywatnych i w 1995 roku rzeczywiście mogłem działać na szerszą skalę. NFI są dzisiaj różnie oceniane, ale ten mój NFI Magna Polonia wydaje mi się, że był funduszem bardzo uczciwym i bardzo twórczo podchodzącym do rzeczywistości. Zrealizowaliśmy sporo projektów inwestycyjnych i kilkuletnia działalność przyniosła mi rzeczywiście sporo doświadczeń i wiedzy. Jednak mój okres zaangażowania w Fundusz miał jedną zasadniczą wadę, ponad połowę czasu musiałem spędzać poza Krakowem, jeżdżąc po Polsce lub po Warszawie. Po kilku latach stwierdziłem, że wolę się angażować we własne przedsięwzięcie, ale lokalnie w Krakowie tak, abym mógł więcej czasu spędzać w domu.

KRAKMEAT i SAFRI

W 1999 roku zwolniłem się z Funduszu i wspólnie z dwoma przyjaciółmi zrealizowaliśmy wykup managerski Krakowskich Zakładów Mięsnych oraz Towarzystwa Inwestycyjnego SAFRI. Był to czas, w którym zaczął się właśnie kryzys gospodarczy i rzeczywiście, był to czas w którym przedsiębiorcy mieli pod górkę. Tzn. zawsze mieli pod górkę, ale weszły pewne uwarunkowania makroekonomiczne, które spowodowały, że kredyty spowrotem zaczęły drożeć, a popyt zaczął maleć. Weszliśmy w te dwa przedsięwzięcia w sytuacji, która nie sprzyjała osiąganiu szybkich sukcesów. Okazało się jednak, że 4 lata wytężonej pracy spowodowały, że osiągnęliśmy pewien sukces, a właściwie duży sukces ponieważ zrealizowaliśmy nasze zamierzenia. Co prawda trwało to 2 lata dłużej niż planowaliśmy, ale zrealizowaliśmy je.
Krakowskie zakłady mięsne były zapuszczone z dramatycznym stanem technicznym, położone w centralnym punkcie Krakowa, w zapuszczonej dzielnicy w odległości ponad kilometr od rynku, nad Wisłą. Nasz pomysł polegał na tym, żeby oczyścić ten teren z działalności związanej z przetwórstwem mięsa i przenieść tą działalność na peryferie Krakowa do dzielnicy przemysłowej, która by do tego się nadawała i na tym miejscu można by kontynuować działalność zakładu, który był rzeczywiście najstarszym przemysłowym funkcjonującym zakładem Krakowa, ponieważ data założenia rzeźni miejskiej w Krakowie była 1878 (akurat za naszej kadencji obchodziliśmy 125 rocznicę istnienia zakładu).

Aby ten cel osiągnąć czekała nas długa droga, podstawowym warunkiem było znalezienie dewelopera, który ten teren prawie 6 ha w centrum Krakowa, byłby w stanie zagospodarować, czyli kupić od nas, a równocześnie my w tym samym czasie wybudujemy zakład i przeniesiemy tam produkcję. Z dzisiejszej perspektywy wygląda to rzeczywiście prosto, jednak nie w realiach zmieniającego się prawa związanego z nieruchomościami.

UwaĹźaliśmy, Ĺźe ten teren jest unikalny, dlatego zadbaliśmy o to, aby inwestor rzeczywiście chciał zachować to co było tam z punktu widzenia urbanistycznego, czy architektonicznego najcenniejsze w starym zakładzie.  Zakład był mini miasteczkiem z bardzo wysokim płotem, o ktĂłrym mało kto wiedział jak w środku wygląda.  Natomiast w środku, poza halami produkcyjnymi, ktĂłre były w opłakanym stanie, istniała piękna uliczka dookoła ktĂłrej znajdowało się chyba 6 bardzo ładnych obiektĂłw, domeczkĂłw z czerwonej cegły z XIX i z początku XX wieku. My uwaĹźaliśmy, Ĺźe warto to odsłonić i pokazać Krakowianom oraz dobudować do tych zabytkowych obiektĂłw nowe, ktĂłre przyniosą inwestorowi sukces i spowodują, Ĺźe będzie to ładne i funkcjonalne oraz biznesowo korzystne dla nas i dla inwestora.

Okazało się, że taki inwestor się znalazł – była to firma, która prowadzi w Warszawie Galerię Mokotów, firma GTC, z którą podpisaliśmy umowę w 2001 roku. Umowa została zawarta na pewnych warunkach, które trzeba było spełnić, aby inwestor mógł ten teren kupić. Rzeczywiście powiem, że cena tej nieruchomości, którą udało nam się wynegocjować była najwyższa w Krakowie (prawie 9 milionów dolarów). Wtedy dolar był lepiej nominowany niż Euro. Mówię to po to, aby za chwilę wytłumaczyć, że ta cena nie była bez znaczenia w kontekście późniejszych wydarzeń.

Równolegle zaczęliśmy realizować projekt budowy nowego zakładu. Znaleźliśmy dobrą lokalizację, znaleźliśmy miejsce gdzie udało nam się wybudować zakład i w kwietniu 2003 roku, czyli prawie po 2 latach od podpisania tej umowy najważniejszej z inwestorem, udało nam się otworzyć (z taką małą uroczystą oprawą, na której był wojewoda, prezydent miasta, biskup Nycz i wielu innych znakomitych gości), z hukiem nowy zakład. Uważaliśmy, że jest on sukcesem dla Krakowa, ponieważ w tym 2003 roku nie było za wiele inwestycji przemysłowych, były oczywiście inwestycje mieszkaniowe czy komercyjne, ale inwestycji strikte przemysłowych nie. Byliśmy jedyną fabryką otwartą w latach 2002-2004 w Krakowie. Uważaliśmy, że tworzymy 300 nowych miejsc pracy, zakład był zgodny z normami unijnymi, nowe wyposażenie, wszystko na najwyższym poziomie. Znawcy branży, rzeczywiście mówili, że jest to najnowocześniejszy zakład w Polsce południowej związany z przetwórstwem mięsnym.

Równolegle były działania związane ze spółką SAFRI, która była naszą drugą spółką, którą wykupiliśmy. Sprzedała one swoje główne aktywa, czyli spółkę Polmozbyt inwestorowi, który jakby oddzielił się i prowadził swój własny biznes od dwóch lat.

Przebieg kontroli

Opowiem Państwu co się wydarzyło w obu spółkach chronologicznie, gdyż niektóre wątki się łączą, niektóre są osobne, ale chronologia pozwoli nam to uporządkować.
Na początku lutego 2003 roku do ówczesnego prezesa zarządu firmy Polmozbyt przyjechał osobiście, co się nie zdarza nigdy, ale wtedy właśnie się zdarzyło, naczelnik urzędu skarbowego i zawiadomił go, że jutro od 7.00 rano rozpoczyna kontrolę w spółce Polmozbyt i w związku z tym życzy sobie wszystkich dokumentów, wszystkich osób żeby były na miejscu itd. Jak naczelnik zapowiedział tak zrobił. Następnego dnia zaczęła się kontrola, która trwała do późnej jesieni 2003 roku.

Myśmy w kwietniu 2003 roku otwarli z dużym pozytywnym rozgłosem, kładę tutaj nacisk na słowo „pozytywnym”, nową inwestycję, nowy zakład. Uważaliśmy że restrukturyzując starą fabrykę daliśmy Krakowowi możliwość odkrycia nowych terenów dla siebie i jednocześnie kontynuowaliśmy działalność na terenach już do tego przeznaczonych. Uważaliśmy, że to jest sukces, robiliśmy to w sposób otwarty, informowaliśmy o wszystkim pracowników i opinię publiczną, udzielaliśmy wywiadów prasowych. Uważaliśmy, że pewna przejrzystość jest naszym atutem, bo tak rozumieliśmy pewną powinność społeczną, że biznes ma nie tylko wymiar indywidualny, ale także społeczny. Chcieliśmy, aby nasz przykład był tym przykładem pozytywnym, w sytuacji w której rzeczywiście było dużo artykułów jak to przedsiębiorcy oszukują pracowników, pracownicy pracodawców itp. My pokazaliśmy, że pewne trudne programy, można realizować przy otwartej kurtynie, przy przejrzystości, wiarygodności i rzetelności działania.

22 kwietnia 2003 roku otworzyliśmy fabrykę, natomiast 19 maja 2003 roku rozpoczęły się aresztowania w spółce Polmozbyt z którą byliśmy z 2 kolegami związani, ale dużo wcześniej. W chwili aresztowania żadnych związków z nią nie mieliśmy, ponieważ kupił ją przedsiębiorca, który sam ją rozwijał.

Zostało tam 6 osĂłb  aresztowanych. Tradycyjnie o godzinie 6 rano, kominiarki, wiadomo jak to funkcjonuje. Dla nas to był szok, bo w prawdzie nie mieliśmy Ĺźadnych kontaktĂłw, ale byliśmy zdziwieni, mieliśmy jakby nie patrzeć jakąś wiedzę na temat tej spółki. Nie spodziewaliśmy się, Ĺźe mogły tam być jakieś nieprawidłowości i skąd taka sytuacja. Okazało się, Ĺźe parę miesięcy później po wakacjach w 2003 roku. Dokładnie 21 lub 22  września zadzwonił do mnie ten sam naczelnik urzędu skarbowego i zapytał się, kto jest właścicielem zakładĂłw mięsnych. Naczelnik, ktĂłry dzwoni do managera czy do osoby związanej z firmą i przez telefon wypytuje o stan własnościowy to dosyć niestandardowa sytuacja, no ale zgodnie z przyjętymi zasadami pewnej przejrzystości, otwartości odpowiedziałem mu zgodnie z prawdą, Ĺźe jest to spółka akcyjna, gdzie jest trzech właścicieli, ja i dwĂłch moich kolegĂłw. On odłoĹźył słuchawkę i okazało się, Ĺźe 2 lub 3 dni później 25 września, po mnie oraz po dwĂłch moich kolegĂłw przyszli Panowie z CBŚ.

Aresztowania

O 6.02 moja mama, która mieszkała piętro wyżej niż moja rodzina powiedziała: – „Lechu, właśnie do mnie zadzwonili i stoją pod domem z CBŚ, może wyjdź do nich”. Oczywiście odpowiedziałem, że zaraz wyjdę. Włożyłem na siebie jakieś spodnie, było jeszcze ciepło, więc nie zmieniałem podkoszulki wyszedłem do nich. Oczywiście tłoczyli się przed bramą, kamery itd. Ja spokojniutko powiedziałem, że zapraszam, wejdźcie sobie i jeżeli macie jakieś potrzeby to nie ma problemu. Powiedziałem, że proszę bardzo wszystko jest do dyspozycji. Żona spytała się czy piją kawę czy herbatę. To ich jakoś uspokoiło więc wyłączyli kamerę. Zaczęła się kilkugodzinna rewizja.

Dzieci jeszcze były stosunkowo małe. Najpierw był zakaz, że nie mogą wychodzić do szkoły, ale moja córka, która miała jakąś klasówkę tego dnia, troszeczkę była w szoku powiedziała, że absolutnie musi wyjść i mogę w pewnym stopniu powiedzieć, że się im wyrwała i wyszła z domu, chociaż wiem, że w innych przypadkach dzieciom zakazali policjanci wychodzić z domu. U mojego kolegi, który był aresztowany w pierwszej turze właśnie tej w maju, była dziewczynka, maturzystka, która miała tego dnia maturę ustną z języka polskiego i rzeczywiście policjanci o godzinę opóźnili jej wyjście z domu, dopiero po rewizji. Wyszła w szoku, oczywiście zdała maturę, ale było to traumatyczne przeżycie dla niej. W innym przypadku, kiedy były jeszcze mniejsze dzieci niż u mnie, był chłopczyk, który miał iść tego dnia pierwszy raz do szkoły, bo był to 1 września. Było to wielkie święto w rodzinie itp. Oczywiście nie poszedł i tak się zamknął w sobie, że przez rok praktycznie do nikogo się nie odzywał. Chłopak do tej pory ma problemy psychologiczne.

Na komendzie

Teraz wrócę do swojego przypadku. 25 września kiedy jadę z tymi funkcjonariuszami CBŚ na komendę, byłem przekonany, że jest to jakaś pokazówka, że jakieś nieporozumienie, byłem przekonany, że wrócę popołudniu, że jak prokurator mnie przesłucha to mu wszystko wyjaśnię. Nie miałem nic do ukrycia, biznes prowadziliśmy w sposób jak najbardziej otwarty.

Pierwsze zaskoczenie to takie, że siedzę na tej komendzie i nic się nie dzieje. Siedzę, siedzę i siedzę w jakimś pokoju do którego zwożono rzeczy zabrane z rewizji u mojego wspólnika Pawła Reja i zabrali mu też komórkę, której on nie wyłączył. Ja wyłączyłem komórkę, więc nie dzwoniła, była gdzieś indziej, ale w tym pokoju gdzie ja siedziałem oczywiście w towarzystwie funkcjonariuszy była też jego komórka, która dzwoniła i ja widziałem co się wyświetla na ekranie. Otóż dzwonił przedstawiciel inwestora z którym mieliśmy finalizować transakcję wejścia kapitałowego, inwestora branżowego do naszego zakładu, do tego nowo wybudowanego na przedmieściach Krakowa, który nazwaliśmy Krak Meat. Dzwonił, gdyż umówiliśmy się, że tego dnia ustalimy, kiedy będziemy podpisywali umowę już transakcyjną. Paweł był jego głównym rozmówcą, więc chciał się umówić na konkretną datę i godzinę podpisania tej umowy. Przez godzinę czy dwie regularnie dzwonił co 15 minut.

No i teraz taka sytuacja trochę filmowa. To wejście tego inwestora miało zwieńczyć naszą 4 letnią bardzo ciężką pracę. Miało jakby umożliwić zakładowi pełny rozwój i zwiększyć zdolności produkcyjne. No i widzę telefon, który jest. Oczywiście nie mogę podnieść bo funkcjonariusze by nie pozwolili, ale z drugiej strony nawet gdybym mógł to co bym mu powiedział, że gniję w jakiejś komendzie i nie wiem co się będzie działo? Może jest jakieś nieporozumienie, może jakaś pomyłka. Zęby zaciskałem, ale nic nie mogłem zrobić.

Wieczorem. Może to była 19.00 może 20.00, po całodniowym siedzeniu na komendzie, wziął mnie prokurator. W międzyczasie okazało się, że żona zadbała, aby zaprzyjaźniony adwokat przybył i był rzeczywiście przy tej rozmowie. Natomiast Pan prokurator Andrzej Kwaśniewski, który nadal robi karierę przedstawił mi zarzuty. To jest taka procedura, jak one wędrują później do sądu to się nazywa akt oskarżenia, natomiast postanowienie o przedstawieniu zarzutów to jest ten pierwszy etap. Czytam na 6 stronach, coś co jest kompletnie jakimś Orwelem. Totalna abstrakcja. Czytam, że we wszystkich firmach w jakich działałem w ostatnich 5 czy 6 latach powstały jakieś gigantyczne straty, jakieś gigantyczne machlojki, które działają na szkodę wszystkich podmiotów w których byłem w radach nadzorczych, zarządach lub współwłaścicielem. Byłem ponoć w zmowie i w porozumieniu i działaliśmy w zorganizowanej grupie przestępczej, że praliśmy brudne pieniądze i jeszcze parę innych rzeczy. Zarzucano mi straty na 65 milionów złotych. Kiedy to czytałem byłem naprawdę w szoku. Czytać takie rzeczy, kiedy człowiek rzeczywiście borykał się z biedą w pewnym sensie, bo prowadząc biznes uważaliśmy, że nie można go obciążać dodatkowymi kosztami nawet jak się jest właścicielem to uważaliśmy, że fair jest działanie, że do momentu kiedy ten biznes się nie ustabilizuje, że kiedy ponosimy straty związane z inwestowaniem, nie będziemy też jako właściciele brali np. wynagrodzenia z tytułu zasiadania w Radzie Nadzorczej. Rzeczywiście mieliśmy taką filozofię, że dostawaliśmy pieniądze na utrzymanie rodzin, natomiast nie bierzemy z firmy pieniędzy na luksusy czy nowe inwestycje. Oczywiście dopóki sytuacja się nie rozwinie na tyle, że firmę będzie stać na to, żeby nam wypłacać dywidendę czy jakieś inne źródło naszych zarobków. W tym momencie ja czytam, że prokurator mi zarzuca, że wytransferowałem z moich spółek 65 milionów złotych. To jest rzecz, której nie zapomnę nigdy, trudno zresztą byłoby zapomnieć. Natomiast powiedziałem mu – „Panie prokuratorze to jest jakieś kompletne nieporozumienie, ja jestem przedsiębiorcą, jestem działaczem gospodarczym, nie jestem oszustem, nie jestem człowiekiem, który działał na szkodę tych firm, Pan się po prostu myli”. Odpowiedział że „zobaczymy, zobaczymy” że będzie śledztwo, że będę mógł się wykazać, że to jest nieprawda, ale on był przekonany, że to jest prawda. Argumentował to tym, że świetnie zna się na gospodarce i ekonomii, że jest oczytany. Podawał nawet przykłady, że jakieś kursy odbywał, ale ja widzę, że on nie ma pojęcia nawet o czym mówi. Nie mam słów, aby go opisać. Bełkot, no totalny biznesowy i ekonomiczny bełkot.

Przesłuchanie trwało mniej więcej godzinę. Rozstaliśmy się i poszedłem na dołek czyli do aresztu. Byłem opozycjonistą i siedziałem w PRL-u w więzieniach więc nie było to dla mnie nowością. Ten plus, Ĺźe jak człowiek ma biografię jakąś to potrafi to wykorzystać, aby się specjalnie nie przejąć. Na drugi dzień po tym dołku, gdzieś tam popołudniu wzięto mnie na rozprawę sądową tzw. aresztową. Na tej rozprawie po raz pierwszy byłem w sądzie, nigdy wcześniej nie miałem okazji. Okazało się, Ĺźe występuję jako człowiek podejrzany i jest miejsce, Ĺźe moĹźna coś powiedzieć na swoją obronę do sądu. Oczywiście powiedziałem, Ĺźe te wszystkie zarzutu są nieprawdziwe, nie poparte dowodami i polega na jakimś nieporozumieniu albo na nieprawdzie. Natomiast niezaleĹźnie od tego poprosiłem sąd, aby wziął pod uwagę, Ĺźe jesteśmy właścicielami i głównymi managerami zakładu, ktĂłry po długiej i ciężkiej restrukturyzacji jest w przededniu podpisania najwaĹźniejszej umowy w tych ostatnich latach i Ĺźe jeĹźeli nas zabraknie to nie będzie tej umowy i zakład moĹźe po prostu upaść i 300 pracownikĂłw i kilkuset kooperantĂłw straci pracę. Prawie tysiąc miejsc pracy w sytuacji 2003 roku gdzie bezrobocie było wysokie i szalejące, nawet na poziomie 23%, to jest rzecz społecznie cenna. Nawet niezaleĹźnie od tego czy jestem winny czy nie, Ĺźeby sąd wziął to pod uwagę. Sąd się poszedł naradzać. Adwokat do mnie powiedział, Ĺźe osiągnąłem personalnie sukces o tyle duĹźy, Ĺźe sąd się naradzał chyba godzinę czy nas aresztować czy nie. W innych sytuacjach jest to rutyna i trwa  do 15 minut. Sąd myśląc godzinę doszedł jednak do wniosku, Ĺźe jesteśmy na tyle duĹźymi zbrodniarzami gospodarczymi, Ĺźe naleĹźy nas zamknąć. Jak postanowił, tak zrobił. Siedzieliśmy prawie 9 miesięcy. Co ciekawe, przez te 9 miesięcy nie byliśmy ani razu przesłuchiwani! Jest więc to taka działalność panĂłw prokuratorĂłw, ktĂłrzy piszą do wniosku do sądu, Ĺźe istnieje groĹşba matactwa trzeba wyjaśnić w międzyczasie wszystkie okoliczności, po czym przez 9 miesięcy nikogo nie przesłuchują.

Na wolności

Wyszliśmy w 2004 roku. W czerwcu 2005 roku prokurator skierował akt oskarżenia w sprawie Polmozbytu. Ta sprawa dla mnie i dla mojego wspólnika była sprawą poboczną, gdyż myśmy się z tą firmą kilka lat wcześniej rozstali. Natomiast w głównej sprawie, w której mieliśmy zarzuty zakładów mięsnych oczywiście śledztwo trwało nadal i stało się odrębnym postępowaniem.

W czerwcu 2005 roku akt oskarżenia wpłynął do sądu. Rozprawy zaczęły się w lutym 2006 i do dnia dzisiejszego się nie zakończyły. Przewód sądowy jeszcze trwa. Główna perełka, którą pan prokurator przedstawił, czyli 750 stronicowa ekspertyza, zrobiona przez nijakiego biegłego została oczywiście odrzucona przez sąd jako stronnicza i niewiarygodna i sąd już 3 rok szuka nowych ekspertów i jest szansa, że być może do końca roku jakaś dodatkowa ekspertyza w tej sprawie zostanie zrobiona.

Umorzenie

Dla nas podstawowy wątek po 7 letnim śledztwie – 31 grudnia 2009 roku to, że sprawa została umorzona przez tą samą prokuraturę okręgową w Krakowie. Oczywiście nie przez prokuratora Kwaśniewskiego, tylko innego prokuratora, który na 96 stronach pisze, dlaczego te zarzuty są bez sensu i dlaczego nie mogły być postawione, bo wszystko było zgodnie z prawem. Okazuje się, że jak prokurator może to jednak potrafi tą wiedzę ekonomiczną sobie przyswoić.

Co z zakładem?

Teraz co się działo z zakładem. Otóż my byliśmy już przygotowani do wejścia inwestora, natomiast firma, po wszystkich dotychczasowych inwestycjach była zadłużona. Po przedłużeniu nam na kolejne 3 miesiące aresztu, pod koniec 2003 roku zgodziliśmy się na podstawie pewnej rekomendacji naszych współpracowników, którzy byli na wolności, podpisać umowę sprzedaży zakładu, żeby go ratować. Sprzedaży za symboliczną złotówkę, firmie budowlanej, wobec której mieliśmy największy dług. Uważaliśmy, że to co możemy zrobić to przynajmniej sprzedamy, aby firma nie upadła, nie zapadła się pod ziemię, natomiast żeby przetrwała, my nie zarobimy, ale przynajmniej firma przetrwa.

Na skutek roĹźnych działań, co do ktĂłrych nie ma jednoznacznej opinii, ale myślę, Ĺźe było to teĹź   inspirowane, nowy właściciel nie rozwinął zakładĂłw mięsnych, poszły one w upadłość. Do dzisiaj jest tam dewastacja, jest to majątek w pewnym sensie niczyj, przejął go ktoś jeszcze inny. Jest to przykład wandalizmu biurokratycznego, Ĺźe najnowocześniejsze zakłady po praktycznie roku działania zostały kompletnie zdewastowane, upadły i dzisiaj tam hula wiatr.

Co z Polmozbytem?

Ciekawa sytuacja się przedstawiała w firmie Polmozbyt, w której od wielu lat nie działaliśmy, ale jak rozpoczął się nasz proces zaczęliśmy poznawać również sprawę Polmozbytu od strony tych managerów, którzy byli aresztowani i którzy zaczęli opowiadać jak ta sytuacja się przedstawiała.

Aresztowanie miało miejsce 19 maja 2003 roku i praktycznie na drugi dzień po aresztowaniu przyszedł faks z Ministerstwa Skarbu Państwa domagający się zwołania walnego zgromadzenia akcjonariuszy z jednym tylko punktem – zmiany w radzie nadzorczej. Ponieważ cały zarząd był aresztowany więc nie było komu tego walnego nawet zwołać. W związku z tym pod presją Pana naczelnika urzędu skarbowego, który cały czas w tej spółce był jako kontroler i jako nadzorujący swoich pracowników, pod jego presją walne zgromadzenia zwołała księgowa, mimo, że kompetencje do zwoływania walnych zgromadzeń ma wyłącznie zarząd spółki. Ona była tylko główną księgową i prokurentem. Takiej kompetencji nie miała. Jednak jakimś „dziwnym” trafem Monitor Sądowy i Gospodarczy przyjął od niej zawiadomienie o walnym zgromadzeniu i na dzień 30 czerwca 2003 roku takie walne zgromadzenie zostało zwołane.

Pech chciał dla prokuratora i dla Pana naczelnika, że na wolności został człowiek, który miał pełnomocnictwo do reprezentowania większościowego akcjonariusza, który był w areszcie. Pełnomocnik normalnie zgodnie z procedurą pobrał dokumenty i zabukował się na walne zebranie. Główna księgowa w porozumieniu z panem naczelnikiem nie wpisała go na listę akcjonariuszy, a fizycznie wynajęta firma ochroniarska nie wpuściła go na walne zgromadzenie. On oczywiście od razu zaskarżył uchwały, a uchwała była praktycznie tylko jedna, polegała na zmianie Rady Nadzorczej spółki Polmozbyt w której jedynym akcjonariuszem, który się wpisał na listę akcjonariuszy to był skarb Państwa, który miał w tym czasie zaledwie 15% akcji. Przewodniczącym Rady Nadzorczej został oczywiście Naczelnik Urzędu Skarbowego, który kontrolował spółkę. Widocznie bardzo mu się ta spółka spodobała i uważał za pewne, że jest ją w stanie dobrze poprowadzić.

Ten człowiek, który zaskarżył uchwałę walnego zgromadzenia, nazywa się Grzegorz Nicia, po to, aby sąd w KRS nie wpisał nowej rady nadzorczej, która w międzyczasie wymieniła zarząd. Odwołała ten zarząd, który był aresztowany i powołała swój zarząd, który był pod kontrolą Pana naczelnika. Okazało się, że pan prokurator Kwaśniewski, który dowiedział się o tym, że jest taki śmiałek, który kwestionuje te decyzje, po prostu zaaresztował człowieka i kazał mu, żeby wycofał to powództwo o uznanie tych uchwał za nieważne. Pan Grzegorz Nicia oczywiście odmówił, tym bardziej heroicznie, że miał trójkę dzieci małych i trudną sytuację rodzinną, natomiast kompletnie odmówił współpracy z prokuratorem. Powiedział, że nie odwoła i rzeczywiście nie odwołał.

Pan prokurator razem z panem naczelnikiem bardzo intensywnie zabiegali w sądzie, Ĺźeby ta decyzja walnego zgromadzenia jednak została wpisana w KRS, pomimo tego, Ĺźe jest zaskarĹźona, a decyzja o tym, czy sąd uzna zaskarĹźenie czy nie odbywała się z formalnych powodĂłw. W styczniu 2004 roku prokurator napisał pismo i odbył szereg rozmĂłw z panią przewodnicząca wydziału rejestrowego. Są na to dokumenty. Nacisnął ją po to, aby wpisała nowe władze, rzekomo w interesie społecznym. Oczywiście sąd to zrobił. Po tygodniu było pismo, Ĺźe została wpisana nowa ekipa Rady Nadzorczej i Zarządu. Czyli bezprawne przejęcie firmy stało się faktem. Jest to tyle ciekawe i waĹźne, Ĺźe 5 lat później dzięki bardzo heroicznej postawie Grzegorza Nici Sąd Apelacyjny  dokładnie w 5 rocznicę walnego zgromadzenia wydał postanowienie o uniewaĹźnieniu tych uchwał, poniewaĹź jak wziął dokumenty z ktĂłrych jasno wynika, Ĺźe akcjonariusz nie został wpisany na listę akcjonariuszy, pomimo, Ĺźe prawidłowo złoĹźył dokumenty spółce i nie został fizycznie dopuszczony na walne zgromadzenie to nie było innego wyjścia. Trwało to jednak 5 lat, firma została juĹź daleko przejęta przez uzurpatora.

Grzegorz Nicia w czasie swojego aresztowania przeżył trudne chwile. Między innymi taką, że prokurator w pewnym momencie, kiedy po raz kolejny Grzegorz odmówił mu współpracy powiedział, że w takim razie „weźmie jego dzieci do domu dziecka”, ponieważ żona była w ciąży i musiała rodzić. W związku z tym adwokat Grzegorza złożył wniosek, aby go wypuścić ze względu na trudną sytuację rodzinną. Prokurator wezwał Grzegorza, że w takim wypadku składa on wniosek o umieszczenie dzieci w domu dziecka. Mimo tego, Grzegorz, podkreślam, heroicznie, trwał na swojej pozycji. Nie dał się zastraszyć. Pomimo tego, że funkcjonariusz CBŚ był w szpitalu w którym miała rodzić żona Grzegorza, i próbował zniechęcić szpital do przyjmowania jej jako pacjentki, ponieważ jest żoną gangstera, wielkiego przestępcy itp. Był to mały szpital, na szczęście lekarze byli odporni i ją przyjęli.

Okazało się, że wygrana w sądzie, która unieważniała decyzję walnego zgromadzenia miała umiarkowane znaczenie. Ponieważ, aby odwrócić ciąg wydarzeń w spółce należy unieważnić wszystkie następne uchwały, które były podjęte w ciągu tych lat. W ciągu tych lat wielokrotnie zmieniła się Rada Nadzorcza, Zarząd itp., a samą spółkę przejął uzurpator.

Uzurpator to określenie na prywatnego człowieka, który jak sądzimy, a mamy na to niezbite dowody na piśmie, musiał być w zmowie z instytucjami państwa i za bezcen przejął spółkę Polmozbyt, w której majątku były również różne nieruchomości, w tym jedna bardzo znacząca, o wartości 100 milionów zł. Jak jednak spółka trafiła do uzurpatora?

Okazało się, Ĺźe główny akcjonariusz Polmozbytu przepisał, sądząc, Ĺźe naleĹźy tak zrobić, aby zdywersyfikować udziały, znaczący pakiet akcji swojej cĂłrce długo przed aresztowaniem, ktĂłra miała 19 lat i zaczynała studia na Uniwersytecie Jagiellońskim na Wydziale Zarządzania i ona rĂłwnieĹź została 19 maja 2003 aresztowana. W areszcie powiedziano jej, Ĺźe ojciec się jej wypiera, Ĺźe wszystko wyśpiewał, Ĺźe zrzuca winę na nią itp. i po miesiącu dziewczyna zmiękła i zgodziła się na poddanie dobrowolnej karze i w ramach za tzw. szkody, ktĂłre rzekomo wyrządziła zgodziła się oddać  akcje na rzecz spółki Polmozbyt w ramach rekompensaty.

Okazało się także, że spółka Polmozbyt w ramach kontroli dostała także domiary podatkowe. Pan naczelnik tak pokierował sprawą, że akcje, które miał od córki właściciela przeszły w ramach roszczeń Urzędu Skarbowego na własność urzędu skarbowego, który z kolei sprzedał inwestorowi, który zapłacił jakieś śmieszne pieniądze i dzisiaj jest głównym właścicielem spółki Polmozbyt.

Media o naszej sprawie

To jest zarys pewnego działania, ktĂłre miało miejsce w Krakowie od 2003 do 2009 roku. Pierwsze artykuły, ktĂłre na nasz temat były pozytywne, ukazały się na  jesieni 2008 roku. Dopiero wyrok, ktĂłry Grzegorz Nicia uzyskał od sądu zrobiły naprawdę duĹźe wraĹźenie na mediach. Były teĹź audycje w telewizji. Sprawa nabrała rozgłosu. Okazało się, Ĺźe w naszych sprawach pojawiają się podobni prokuratorzy, czy wręcz ci sami, ktĂłrzy właśnie Pana Romana Kluskę oskarĹźali, więc nie ulega wątpliwości, Ĺźe KrakĂłw jest miejscem na mapie, niejedynym niestety, ale na pewno takim w ktĂłrym ta machina urzędnicza ma swoje ekstremum.

Stan na dzisiaj

Dzisiejszy stan jest taki, że ciągle jestem oskarżonym w sądzie. Jednak po przedstawieniu faktycznego przebiegu wydarzeń oraz kompromitacja biegłego spowodowało, że w połowie 2009 roku, sąd poprosił mnie, żebym zrobił coś w rodzaju własnej ekspertyzy. Pomimo, że jestem oskarżonym to jednak jestem człowiekiem, który ma pewną wiedzę dotyczącą mechanizmu wykupu managerskiego, a to było u podstaw naszych zarzutów. Miałem 2 miesiące, żeby zrobić własną ekspertyzę do sprawy, w której byłem oskarżony i taką ekspertyzę przedstawiłem sądowi i sąd z dużym zainteresowaniem przyjął to co miałem do powiedzenia. Mogę się pochwalić tym, że w jednej sprawie jestem oskarżonym i biegłym powołanym przez sąd. Jest to pewien ewenement w Polsce, ale ewenement pozytywny, że sąd chce się dowiedzieć, jak było naprawdę i jakie są te mechanizmy gospodarcze.

W drugiej sprawie, tej dla nas podstawowej, mamy oczywiście umorzone śledztwo, ale z tego umorzenia nic dla nas nie wynika, ponieważ firma już się dawno skończyła, natomiast niedobitki firmy, bo działaliśmy w holdingu, toczą jeszcze zażarte boje z urzędem skarbowym, gdyż nie powiedziałem Państwu, że równocześnie z kontrolą w Polmozbycie rozpoczęła się kontrola skarbowa w naszej grupie Krak Meat. Przed aresztowaniem we wrześniu 2003 roku otrzymaliśmy protokół z kontroli UKS, która pomimo, że była drobiazgowa i trwała kilka miesięcy nie dopatrzyła się żadnych uchybień formalnych w księgowości czy podatkach. Natomiast zasygnalizowała jedną rzecz, którą nie zdążyliśmy oprotestować, gdyż nas zamknięto. Urząd skarbowy zakwestionował kwoty czynszu, którą płaciła firma produkująca wędliny, za wynajem starych nieruchomości, które były przygotowywane do sprzedaży i należały do innej spółki akcyjnej, która także wchodziła w skład naszego holdingu.

Co nam zarzucają teraz?

Okazało się, że stara rzeźnia, która miała 8 ton amoniaku, który w każdej chwili groził katastrofą ekologiczną, która miała już warunki, które uchybiały normom higienicznym, cudem żeśmy przekonywali inspektorów sanitarnych, żeby nam umożliwili dociągnięcie do momentu wybudowania nowego zakładu, aby nie było na rynku informacji, że Krak Meat zszedł z rynku i przestał produkować. Chcieliśmy, aby odbyło to się w sposób ciągły. Ponieważ byliśmy na stratach to czynsz między spółkami w ramach jednego holdingu był wymyślony, czy też wykreowany po to, aby można było realnie zapłacić, a nie nabijać puste faktury i tworzyć fikcyjne konstrukcje księgowe. Okazało się, że panie z UKS wiedziały lepiej jaki czynsz powinniśmy zapłacić i stwierdziły, że stawka czynszu jest za niska ponieważ – uwaga! – „kupcy w rejonie Krakowa Śródmieścia za lokale handlowe płacili stawki znacznie wyższe”. Nasza umowa dzierżawy, która miała w sobie hale produkcyjne itp, wiadomo co trzeba do zakładu produkcyjnego, została przeszacowana do stawek, które kupcy płacą w centrum Krakowa, co spowodowało naliczenie zaległych podatków VAT, karnych odsetek, dochodowego itp. kompletnie absurdalnego, nie związanego z żadnym dochodem, z przychodem z niczym takim na około 3,5 miliona zł. Po naszym zamknięciu te domiary zostały zasądzone. Po to, aby jak przypuszczamy, pozbawić nas resztek pieniędzy, ponieważ my mieliśmy w jednej z tych spółek, która miała największy domiar zgromadzone pieniądze po to, aby łącznie z inwestorem branżowym mieliśmy dokapitalizować jesienią 2003 roku zakład produkcyjny. Mieliśmy na koncie ponad 3 miliony złotych i dokładnie te pieniądze nam wzięto z konta. Cudem kancelaria prawna, która z nami współpracowała długo postanowiła nas bronić i wszystkie decyzje zostały zaskarżone kiedy my byliśmy w areszcie. Po 5 latach w 2008 roku, dokładnie 25 czerwca przeżyliśmy moment satysfakcji, ponieważ wszystkie decyzje zostały odrzucone przez Naczelny Sąd Administracyjny. Pieniędzy jeszcze nie otrzymaliśmy, gdyż NSA działa w ten sposób, że decyzja jest unieważniona, ale idzie do ponownego rozpatrzenia – do tych samych inspektorów, aby jeszcze raz rozpatrzyli! Oni teraz porównali stawki czynszowe nie do kupców centrum Krakowa, ale do innych zakładów, które funkcjonowały w doskonałych obiektach i wyliczyli w zasadzie te same pieniądze i jeszcze raz nam zafundowano te same decyzje. W jednej tylko decyzji nie zdążyli, więc nam trochę pieniędzy zwrócili, bo musieli, ale pozostałe decyzje wszystkie zaskarżyliśmy w tym samym trybie. W tym momencie czekamy ponownie na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Jaka jest działalność urzędnika? Ano dostaje on pensję z naszych podatków i jeżeli przysporzy Skarbowi Państwa podatków, dostaje on jakąś wielką premię. Nie wiem czy jest prawdą, że nawet do poziomu 20-25% tego co wygrzebie od firm. Urzędnik ma etat i nie zależy mu czy to będzie szybko czy krótko, wszystkie decyzje musi skarżyć i dla niego to jest wygodne. My jako przedsiębiorcy, musimy w międzyczasie zarobić na siebie i na naszych prawników i na tego urzędnika. Pomimo zwycięstwa w NSA, mamy jeszcze raz dokładnie tą samą sprawę. Nie mamy złudzeń, jeżeli jeszcze raz wygramy przed NSA to prawdopodobnie jeszcze raz wróci do rozpatrzenia do tych samych urzędników.

Odpowiedzialność prokuratorów

JeĹźeli chodzi o odpowiedzialność prokuratorĂłw to wiara, Ĺźe prokurator moĹźe być pociągnięty do odpowiedzialności jest wiarą fikcyjną, poniewaĹź nie znam nikogo, kto został pociągnięty do odpowiedzialności. Mogę tylko powiedzieć, Ĺźe ten nasz prokurator zaczynał karierę jak zaczynał aresztowania w Polmozbycie w Prokuraturze Rejonowej, został delegowany do Prokuratury Okręgowej i błyskawicznie przeskoczył do Prokuratury Apelacyjnej, potem do Oddziału Krakowskiego Prokuratury Krajowej. Włos mu z głowy nie spadł. Ja złoĹźyłem doniesienie na róşne przestępstwa, ktĂłre robił. Postępowanie w sprawie przekroczenia uprawnień  toczy się w Gliwicach. Mogę jednak powiedzieć, Ĺźe prokurator w Gliwicach toczył tak tą sprawę, tak przesłuchiwał świadkĂłw, aby broń boĹźe nie wyszła jakaś sprawa, Ĺźe te przekroczenia występowały i umorzył po niecałym roku to postępowanie. Myśmy je zaskarĹźyli i poniewaĹź właściwy miejscowo sąd jest w Krakowie, a w Krakowie w sądzie pracuje Ĺźona Pana prokuratora Kwaśniewskiego, właśnie w tym sądzie ktĂłry ma rozpatrywać apelację od umorzenia śledztwa w Gliwicach. Sąd podjął mądrą decyzję, wysłał do Sądu NajwyĹźszego prośbę o wyznaczenie innego sądu do rozpatrzenia tego odwołania. W sprawie tego śledztwa w Gliwicach uzyskałem status pokrzywdzonego i sytuacja w ktĂłrej mogę przez 5 godzin przesłuchiwać prokuratorĂłw, ktĂłrzy byli w naszej sprawie, jest to jednak moment satysfakcji. RĂłwnieĹź naczelnika urzędu skarbowego i kilka innych takich kreatur. Było to bardzo wyczerpujące energetycznie, ale ciekawe. Moja Ĺźona widziała bezpośrednio po wyjściu z przesłuchania prokuratora Kwaśniewskiego, ktĂłry przez godzinę rozmawiał przez komĂłrkę maksymalnie zdenerwowany. Są to takie momenty ktĂłre przysparzają satysfakcji, aczkolwiek wolałbym, takiej satysfakcji w Ĺźyciu oczywiście nie mieć.

Naczelnik urzędu skarbowego również ma się dobrze. Poszedł na zasłużoną emeryturę i naucza w Wyższej Szkole jakiejś technicznej w Tarnowie. Nikt nie został posunięty do odpowiedzialności.

Podsumowanie

Myśmy uważali, że należy biznes prowadzić z otwartą przyłbicą, przejrzyście itp. Okazało się, że ta metoda jest nieskuteczna. Czy inna metoda byłaby bardziej skuteczna, tego nie wiem. Kiedy okazało się, że nasze nieruchomości są warte 9 milionów dolarów zlekceważyliśmy taki sygnał, że na początku 2003 roku przyszło jakieś pismo z prokuratury, że tam są jakieś badania i proszą o przysłanie, tej umowy jaką podpisaliśmy na sprzedaż tej nieruchomości. Myśmy myśleli, że jakaś pomyłka czy niedomówienie, myśmy oczywiście wszystko wysłali i każdej informacji udzieliliśmy. Prokurator na początku 2003 roku miał napisane – 9 milionów dolarów – więc chłopcy są „przypakowani”, więc trzeba ich po prostu załatwić, nie mam wątpliwości, że to w ten sposób poszło. Pytanie co można zrobić? Jeżeli prokuratura żąda dokumentu, to nie można powiedzieć, że tego dokumentu nie ma, bo w tym momencie jest człowiek niezgodny z przepisami. Nie mam tezy jednoznacznej, czy można było się przed tym wszystkim uchronić. Dla mnie natomiast osobiście ja gdybym działał inaczej niż otwarcie, miałbym mniejszą satysfakcję, bo mam poczucie, że byłem wobec tego Państwa fair. Zrobiłem wszystko, żeby ten mój biznes był przejrzysty, był korzystny nie tylko dla właścicieli czy pracowników, ale też dla otoczenia Krakowa, który zyskał nowy zakład przemysłowy i ładny obiekt komercyjny. Gdybym tak nie robił, tylko robił jakoś pokątnie, inaczej to po prostu skutek byłby ten sam, ale moja satysfakcja daleko mniejsza.

Naszą sprawą nie zainteresowały się prawie Ĺźadne organizacje pozarządowe. Grzegorz Nicia zwrĂłcił się do Fundacji Helsińskiej, ktĂłra jednak nie wyróşniła go tym, Ĺźe przyjdzie na sprawę ich delegat. Prosili tylko, aby ich informować. Były w czasie aresztowania pisma do Rzecznika Praw Obywatelskich. OdpowiedĹş była jedna i to odpowiedĹş Ĺźenująca. Pan rzecznik i inne tego typu instytucje odpowiadają, Ĺźe wszystko jest zgodne z prawem, gdyĹź to nie Pan prokurator decyduje o areszcie tylko niezawisły sąd, na ktĂłrego nie ma sposobu. Sąd najczęściej dowiaduje się 15-30 minut przed rozprawą jakie są akta w tej sprawie i widać nawet na korytarzach jak wĂłzeczkiem pół godziny przed rozprawą wprowadzane są akta.  Taki sędzia ile ma czasu aby się zastanowić. Jest to pewna fikcja, ktĂłra jest ładnie opakowana dla świata, Ĺźe to sądy decydują. Teraz jest moĹźe trochę lepiej bo tych spraw głośnych trochę było, ale to jest w duĹźej mierze jak uwaĹźam – fikcja.

Lech Jeziorny
zapis seminarium alternatywnego
www.seminarium.asbiro.pl

Użytkownik "mi" <mariano.italianoUSUN@op.pl> napisał w wiadomości news:igqild$q7$1news.onet.pl...

http://www.millionaire.pl/w-jaki-sposob-mafia-kradnie-cale-firmy.html

Bardzo długie ale warte przeczytania. Jak dyspozycyjne mendy prokuratorskie, sądowe i urzędnicze prowadzone na krótkiej smyczy ładnie doprowadziły do przejęcia własności biznesmena. II PRL w soczewce.

Przecież mamy trójpodział władzy, czyli władza sądownicza ma takie samo prawo aby sobie dorobić.
Nic co przeczytałem mnie nie zaskoczyło.

--
A.