Znalazłem ciekawy materiał na temat relacji posko-żydowskich w czasachsanacji, wojennych i powojennych. Wycinek z tegoż:

Polscy historycy peerelu, ktorzy nie należeli do układu nomenklaturowego

i nie chcieli kłamać, nie mogli wowczas zajmować się problematyką polsko-żydowską.

Blokował ich kontekst polityczny, w tym także to, że gdyby chcieli pisać (w wersji prawdziwej

i suwerennej, a nie chwilowo i utylitarnie dozwolonej przez władze, jak w 1968 r.) o stosunkach

polsko-żydowskich w XX w., nie mogliby nie pisać o Żydach-bolszewikach, o Żydach

w UB, w prokuraturze, w propagandzie zohydzającej AK itd. To prawda, że istniała zgoda

tylko na przedstawianie martyrologii i heroizmu Polakow pod okupacją. Ale nie wszystkich

8 ROZMOWY BIULETYNU

Fot. T. Ginter

Polakow. W tej wizji historii nie można było mowić np. o bohaterstwie żołnierzy Legionow

Piłsudskiego. A kto mogł obnażyć działania ludzi, ktorzy w 1920 r. stanęli po stronie sowieckiej

i na sowieckich bagnetach probowali wprowadzić do Polski władzę komunistyczną?

To byli Żydzi, ktorzy potem, w roku 1944 i w latach następnych, znaleźli się w aparacie władzy.

W peerelu nie mogły się pojawić pełne informacje na temat kadry kierowniczej MBP

i PZPR. Mniejszość żydowska, zmniejszając się liczebnie - kolejno po roku 1946, 1956

i 1968 - funkcjonuje w ramach państwa komunistycznego jako jego benefi cjent, a zatem

jako kolaborująca z władzą komunistyczną (jest taki raport przedstawicieli amerykańskiej

organizacji żydowskiej z 1967 r., w ktorym pisze się, że mniejszość żydowska w peerelu ma

najwięcej praw, że władza marksistowska - czytaj antykatolicka - daje rękojmię wyznawcom

judaizmu, że kultura żydowska jest i będzie tolerowana przez komunistow).

Po wojnie to wszystko zamykało usta Polakom, ktorzy jeszcze nie tak dawno ratowali Żydow,

i historykom, ktorzy chcieliby poprowadzić uczciwą debatę publiczną na temat postaw

polskich wobec Żydow w czasie II wojny światowej.

Całość:

http://ipn.gov.pl/download.php?s=1&id=16740

boukun