Obama z Młocin. Przylot prezydenta USA do Warszawy niewiele zmieni i będzie miał znaczenie przede wszystkim propagandowe

Oj, dana-dana, przyjeżdża Obama, a świat realny jest niepoznawalny, oj dana…” Nic to, że - jak mawia młódź - „olał” nas wcześniej razy sześć. Był w Berlinie przed i po zdobyciu fotela prezydenta USA, był w Baden-Baden, Dreźnie i dwa razy w Pradze, a Warszawę omijał szerokim łukiem. Niby miał być na pochówku prezydenta Lecha Kaczyńskiego na Wawelu, ale wykpił się pyłem wulkanicznym, wolał pograć w golfa.

No, nie zapomniałem, w końcu do nas wpadł, kwiaty na Grobie Nieznanego Żołnierza i pod Pomnikiem Bohaterów Getta złożył, i nawet chwilę sobie pogawędził z żydowskimi uczestnikami tej uroczystej chwili. Rzecz jasna, dla naszego premiera i prezydenta też znalazł czas, a i Katedry Polowej Wojska Polskiego, aby spojrzeć w twarze rodzinom ofiar katastrofy smoleńskiej nie pominął, po czym kawalkada czarnych limuzyn ruszyła w kierunku Okęcia i Air Force One zniknął w chmurach.

W kwestii formalnej, powodem zawitania Baracka Obamy nad Wisłę był szczyt przywódców państw środkowowschodniej Europy, którego zlekceważyć nie mógł. To jednak niezły kawałek starego kontynentu, zaś pochodzący stąd emigranci to w USA spora grupa wyborców. Jeśli myślał o reelekcji, musiał zatrzeć złe wrażenie, że złożył najwierniejszych sojuszników Ameryki na ołtarzu poprawy stosunków z Rosją - dostrzegły to nawet media za oceanem. Co pozostało po tej wizycie? Zdjęcie, jakie czerwony burak, wówczas lider SLD Grzegorz Napieralski zrobił sobie na tle prezydenta…

Jak zwykle nasi przywĂłdcy bąknęli coś-tam, coś-tam o zniesieniu wiz dla PolakĂłw, Obama coś-tam, coś-tam zapewnił, Ĺźe się stara, tarczę antyrakietową w Redzikowie, zaplanowaną przez administrację Georga Busha, diabli wzięli - dla przypomnienia, prezydent USA ogłosił decyzje o zaniechaniu jej budowy na konferencji prasowej (sic!) w Białym Domu akurat 17 września, w rocznicę napaści czerwonoarmistĂłw na Polskę… - krĂłtko mĂłwiąc, nawet niezbyt zainteresowani polityką, przeciętni Polacy, zaczęli mĂłwić, „a na cholerę nam taka miłość”. Tym bardziej, Ĺźe w międzyczasie Obama zawitał do Moskwy. Tam teĹź były zdjęcia, ale nie zrobione sobie na jego tle przez jakiegoś rosyjskiego polityka-wypierdka, lecz oficjalne, mające dowieść, Ĺźe USA otworzyły z piękną i bogatą Rosją nowy, partnerski rozdział. Na powitanie kremlowscy gospodarze wręczyli gościowi album z fotografiami kontrolowanych obiektĂłw wojskowych - niech wie i pamięta, Ĺźe w przyrodzie nic nie ginie. Nieco później prezydent Rosji wpadł do byłej juĹź, gruzińskiej prowincji Osetii Południowej. Ta zbuntowana „republika” oddała Rosjanom tereny pod budowę baz wojskowych, a ci obiecali bronić jej „niepodległości” do krwi ostatniej. I znĂłw w świat poszły zdjęcia serdecznych uściskĂłw moskiewskich obrońcĂłw wolności i demokracji z osetyjskim prezydentem Eduardem Kokojtem… Dyplomatyczny majstersztyk ze strony Moskwy! W relacjach USA z Europą środkową i naszym krajem było juĹź tak Ĺşle, Ĺźe polityczne „vipy” z naszego regionu załkały w gremialnie podpisanym liście do Obamy: „Jesteśmy przyjaciółmi StanĂłw”, a „Amerykanie przestali się martwić o nasz region” - poĹźalili się prezydenci, były premier i byli ministrowie z Polski, Litwy, Łotwy, Estonii, Czech, Słowacji i Rumunii. I ostrzegli: nasze kraje „poparły niepopularną wojnę w Iraku”, ale teraz „będą bardziej ostroĹźne w popieraniu USA”. Chyba, Ĺźe Obama zmieni swe podejście do Rosji, ktĂłra „metodami z XXI wieku chce osiągać XIX-wieczne cele”, czyli podbić nas, poprzez - jak było w tym - wojnę ekonomiczną, blokady energetyczne, podstępne inwestycje, manipulowanie mediami i przekupstwa. Powiało zgrozą. Bynajmniej nie z tego powodu, Ĺźe w naszą stronę zmierzała juĹź kawaleria rosyjskich tankistĂłw, lecz z zawstydzającej niemocy i zgiętej w pasie, Ĺźebraczej postawy bądĹş co bądĹş prominentnych autorĂłw tego listu. Na końcu zabrakło tylko: „BoĹźe coś Polskę”… Oto spora połać Europy błagała o łaskę prezydenta USA, by chronił ją przed Rosją, notabene liczącą tylko 140 mln obywateli. Skoro przypomniałem tych kilka jeszcze nie pożółkłych fotografii, warto odświeĹźyć sobie w pamięci i tę ze szczytu potęg gospodarczych oraz Rosji G-8 w L’Aguili, ze wzrokiem Obamy i Ăłwczesnego prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy`ego wbitym w tyłek młodej Brazylijki - to wszystko, o czym świat dowiedział się o tym wydarzeniu, ktĂłre zakończyło się komunikatem, iĹź „dialog o problemach globalnych powinien być kontynuowany”… W ocenie naszego rodaka za oceanem, niegdyś doradcy Białego Domu, Zbigniewa Brzezińskiego, gdyby Amis mięli wybierać między dobrymi stosunkami z Polską lub Francją czy Niemcami, woleliby tych ostatnich. Z całym szacunkiem dla pana profesora, teĹź mi odkrycie… W 1945 r., przy aprobacie zachodnich aliantĂłw Rosjanie - jak  to obrazowo ujął niemiecki tygodnik „Die Zeit” - „wsadzili Polsce palec komunizmu w odbyt”. Podczas prezydentury Obamy mamy nieprzyjemność czuć poniĹźej plecĂłw jego palec. Nasza polityka zagraniczna legła w gruzach, czeska, notabene, teĹź. Premier Mirek TopolĂĄnek, szef rządu w latach 2006-2009, kwitował postawę Waszyngtonu: „WrĂłciliśmy do roli, jaką znamy w środkowej Europie z ostatnich stu lat - znĂłw nie mamy pewnych sojusznikĂłw i nie jesteśmy pewni swego bezpieczeństwa. To zagroĹźenie i ja tak to czuję”. Nie da się ukryć, prezydent Obama supermanem nie jest. ChociaĹź bywało, Ĺźe zbierał gratulacje. Jak np. wtedy, gdy jednym uderzeniem zabił muchę, podczas wywiadu udzielanego telewizji CNBC. Największy mocarz świata najpierw ją ostrzegł, znaczy muchę: „idĹş stąd!”,  a Ĺźe ta go nie posłuchała i siadła mu na ręce - łup…! „NieĹşle, co?”, spytał redaktora wskazując głową na smętne resztki owada. „Congratulations, Mr. President!”, zachwyciły się złośliwie media za oceanem i rozpoczęły dyskusje, jak wzmocnić słabnące znaczenie USA w polityce międzynarodowej. Zdaniem Brzezińskiego, wobec rosnącego potencjału Chin, silna pozycja USA powinna być w przyszłości oparta na dwĂłch filarach: „na tradycyjnych sprzymierzeńcach” w Europie (z Turcją włącznie), i… Rosji. Tę ciekawą, moĹźna rzec - Ĺźyczeniową konstatację Brzeziński zawarł w swej najnowszej książce pt. „Strategiczna wizja. Ameryka a kryzys globalnej potęgi”. Konia z rzędem temu, kto po przeczytaniu tej skądinąd wielce interesującej lektury zgadnie, ktĂłrych to „tradycyjnych sprzymierzeńcĂłw” USA miał na myśli nasz Kawaler Orderu Orła Białego. W jego ujęciu, USA miałyby pełnić rolę „lidera Zachodu”. Tyle, Ĺźe w zachodniej Europie, poza Brytyjczykami, takie kraje jak Francja i zjednoczone Niemcy moĹźna dziś co najwyĹźej określać mianem sojusznikĂłw Ameryki w trybie warunkowym, o czym Waszyngton przekonał się nie raz. Z ParyĹźa i Berlina jest bliĹźej do Moskwy, nie tylko w sensie geograficznym. Ich powiązania gospodarcze, jak np. niemiecko-rosyjska pępowina gazowa czy lukratywne kontrakty FrancuzĂłw i NiemcĂłw na unowocześnianie rosyjskiej armii to fakty, ktĂłre mĂłwią same za siebie. W przeciwieństwie do polityki, pieniądze nie śmierdzą… Dzięki takiej postawie „unijnej lokomotywy” Europa popada w coraz większe uzaleĹźnienie od Rosji. Pominę juĹź milczeniem budowane przez kanclerza Gerharda SchrĂśdera „partnerstwo strategiczne” z Rosją, antyamerykańską oś ParyĹźa-Berlina i Moskwy, czy taki drobiazg, jak wręczenie w Saksonii Władimirowi Putinowi, byłemu agentowi KGB w DreĹşnie, Orderu Zasługi za niemiecko-rosyjskie zbliĹźenie, z 18 karatową podobizną św. Jerzego na koniu, symbolizującego… „zwycięstwo dobra nad złem”. Niemcy i Francuzi prowadzą własna politykę i własne interesy, nierzadko sprzeczne ze strategią USA. Przykładem moĹźe być blokowanie przez Berlin i ParyĹź włączenia Turcji do UE, oraz uniemoĹźliwienie akcesji Ukrainy i Gruzji do NATO. Z tych teĹź powodĂłw synchronizacja polityki USA i eurowspĂłlnoty to dziś po prostu utopia. Wprawdzie unia jest, jak mawiano kiedyś o Zachodnich Niemczech, gospodarczym kolosem, lecz politycznym karłem. Pod względem PKB zajmuje pierwsze miejsce w świecie - wyprzedza USA, a Chiny wręcz bije na głowę; (PKB w UE wynosi 15,6 bln, w Chinach 7,3 bln), nie ma to jednak Ĺźadnego przełoĹźenia w polityce międzynarodowej, wspĂłlna polityka zagraniczna czy obronna Europy nie istnieje. To samo dotyczy braku synchronizacji polityki energetycznej, ktĂłra w dzisiejszej dobie ma tak wielkie znaczenie, jak potencjał wojskowy, a moĹźe nawet większe. Jako jeden organizm unia nie jest i przynajmniej w najbliĹźszych latach nie będzie dla USA partnerem godnym zaufania. Co zaś dotyczy budowania przez Waszyngton partnerstwa z Rosją, Obama przekonał się o znaczeniu tego słowa w języku rosyjskim po swym „resecie”. Rosjanie zbroją się z usłuĹźną pomocą Francji i Niemiec, i konsekwentnie, krok po kroku odtwarzają swą dawną strefę wpływĂłw. Zresztą Władimir Putin bynajmniej nie kryje swych zamiarĂłw, mĂłwił o tym podczas jego ostatniego zaprzysiężenia. Rosja ma stać się „centrum Euroazji”, w planach kremlowskich politykĂłw miejsca dla, jak to określa Brzeziński, „silnej pozycji USA” nie ma. Trzeba było dopiero aneksji Krymu, by ta „oczywista-oczywistość” dotarła do świadomości waszyngtońskiej administracji, więc coś z tym fantem trzeba zrobić. Putin był na Krymie, gdzie urządził sobie pokaz siły dosłownie i w przenośni, więc Obama postanowił przylecieć do Warszawy. Światowe mocarstwo „olewało” nas przez ostatnie lata, ale nadal chciałoby dominować w polityce globalnej. „Yes we can, we need a Chanche…”, zdaje się powtarzać sobie w duchu Obama, ktĂłry w ocenie wielu rodakĂłw ma dziś opinię najbardziej nieudolnego prezydenta w dziejach USA, i usiłuje podreperować nadszarpnięty wizerunek Ameryki. Takie teĹź są prawdziwe motywy ponownego odkrycia przez niego naszego kraju i całej Europy środkowowschodniej. I znĂłw, jak podczas poprzedniej wizyty nad Wisłą, przyjazd Obamy do Warszawy ma podwĂłjne dno: jego obecność, ktĂłra ma uświetnić 25 rocznicę pierwszych wolnych wyborĂłw w państwach dawnego ostbloku, akurat zbiegła się ze szczytem G-7 w Brukseli, tym razem bez udziału Rosji, oraz z obchodami 70 rocznicy lądowania zachodnich aliantĂłw w Normandii. No i, co waĹźne, tak jak poprzednio, prezydent spotka się z przedstawicielami państw regionu, oraz - to nowe - z ukraińskim prezydentem-elektem Petrem Poroszenko. Tym razem pogromca muchy z wywiadu CNBC, chce ubić ich kilka za jednym uderzeniem. Zastępca doradcy prezydenta ds. bezpieczeństwa Ben Rhodes juĹź zapowiedział, Ĺźe Obama wygłosi przemĂłwienie, w ktĂłrym nawiąże do historii polskiej walki o wolność i demokrację, i podkreśli swą troskę „o bezpieczeństwo Polski i innych sojusznikĂłw Ameryki w tym regionie”. No, to chyba powinniśmy wszyscy dać na mszę w jego intencji… Wiara i czekanie na cud to nasza specjalność. Ĺťe kpię i umniejszam powagę tej wizyty? Nie wiem, czy Obama zdoła uwieść politykĂłw naszego regionu, wiem, Ĺźe przemawiać potrafi. MoĹźe nawet odkryje, tak jak podczas pobytu w Irlandii, gdzie doszukał się korzeni swej rodziny i pochwalił walory ciemnego piwa Guinness, Ĺźe jego pra-pra-pra przodek pochodził z Młocin i, Ĺźe najlepiej smakuje mu jasne Tyskie z Polski. MoĹźe nawet i o rychłym zniesieniu wiz coś napomkni. Nie powinno to jednak robić na nas większego wraĹźenia. Jak mawiają sami Amerykanie, „nie zakochuj się w politykach, oni zawsze łamią ci serce”.

Przylot Obamy do Warszawy będzie miał bowiem znaczenie głównie propagandowe. Prawda jest taka, że dla USA, obojętnie z jakim gospodarzem Białego Domu, białym, czarnym, żółtym czy czerwonym, będziemy liczącymi się partnerami tylko wtedy, gdy sami o to zadbamy. Istnieje bowiem prosta jak drut zależność: im silniejsze będą kraje naszego regionu, w tym Polska, tak pod względem gospodarczym jak i wojskowym, tym większy będzie respekt nie tylko USA.

Do budy zawszony kundlu podszywaczu!

MW

--

Użytkownik "Mark Woydak" <markwoydak@outlook.com> napisał w wiadomości news:lmjiup$tn7$5dont-email.me...

Obama z Młocin. Przylot prezydenta USA do Warszawy niewiele zmieni i będzie miał znaczenie przede wszystkim propagandowe

Oj, dana-dana, przyjeżdża Obama, a świat realny jest niepoznawalny, oj dana…” Nic to, że - jak mawia młódź - „olał” nas wcześniej razy sześć. Był w Berlinie przed i po zdobyciu fotela prezydenta USA, był w Baden-Baden, Dreźnie i dwa razy w Pradze, a Warszawę omijał szerokim łukiem. Niby miał być na pochówku prezydenta Lecha Kaczyńskiego na Wawelu, ale wykpił się pyłem wulkanicznym, wolał pograć w golfa.

No, nie zapomniałem, w końcu do nas wpadł, kwiaty na Grobie Nieznanego Żołnierza i pod Pomnikiem Bohaterów Getta złożył, i nawet chwilę sobie pogawędził z żydowskimi uczestnikami tej uroczystej chwili. Rzecz jasna, dla naszego premiera i prezydenta też znalazł czas, a i Katedry Polowej Wojska Polskiego, aby spojrzeć w twarze rodzinom ofiar katastrofy smoleńskiej nie pominął, po czym kawalkada czarnych limuzyn ruszyła w kierunku Okęcia i Air Force One zniknął w chmurach.

W kwestii formalnej, powodem zawitania Baracka Obamy nad Wisłę był szczyt przywódców państw środkowowschodniej Europy, którego zlekceważyć nie mógł. To jednak niezły kawałek starego kontynentu, zaś pochodzący stąd emigranci to w USA spora grupa wyborców. Jeśli myślał o reelekcji, musiał zatrzeć złe wrażenie, że złożył najwierniejszych sojuszników Ameryki na ołtarzu poprawy stosunków z Rosją - dostrzegły to nawet media za oceanem. Co pozostało po tej wizycie? Zdjęcie, jakie czerwony burak, wówczas lider SLD Grzegorz Napieralski zrobił sobie na tle prezydenta…

Jak zwykle nasi przywĂłdcy bąknęli coś-tam, coś-tam o zniesieniu wiz dla PolakĂłw, Obama coś-tam, coś-tam zapewnił, Ĺźe się stara, tarczę antyrakietową w Redzikowie, zaplanowaną przez administrację Georga Busha, diabli wzięli - dla przypomnienia, prezydent USA ogłosił decyzje o zaniechaniu jej budowy na konferencji prasowej (sic!) w Białym Domu akurat 17 września, w rocznicę napaści czerwonoarmistĂłw na Polskę… - krĂłtko mĂłwiąc, nawet niezbyt zainteresowani polityką, przeciętni Polacy, zaczęli mĂłwić, „a na cholerę nam taka miłość”. Tym bardziej, Ĺźe w międzyczasie Obama zawitał do Moskwy. Tam teĹź były zdjęcia, ale nie zrobione sobie na jego tle przez jakiegoś rosyjskiego polityka-wypierdka, lecz oficjalne, mające dowieść, Ĺźe USA otworzyły z piękną i bogatą Rosją nowy, partnerski rozdział. Na powitanie kremlowscy gospodarze wręczyli gościowi album z fotografiami kontrolowanych obiektĂłw wojskowych - niech wie i pamięta, Ĺźe w przyrodzie nic nie ginie. Nieco później prezydent Rosji wpadł do byłej juĹź, gruzińskiej prowincji Osetii Południowej. Ta zbuntowana „republika” oddała Rosjanom tereny pod budowę baz wojskowych, a ci obiecali bronić jej „niepodległości” do krwi ostatniej. I znĂłw w świat poszły zdjęcia serdecznych uściskĂłw moskiewskich obrońcĂłw wolności i demokracji z osetyjskim prezydentem Eduardem Kokojtem… Dyplomatyczny majstersztyk ze strony Moskwy! W relacjach USA z Europą środkową i naszym krajem było juĹź tak Ĺşle, Ĺźe polityczne „vipy” z naszego regionu załkały w gremialnie podpisanym liście do Obamy: „Jesteśmy przyjaciółmi StanĂłw”, a „Amerykanie przestali się martwić o nasz region” - poĹźalili się prezydenci, były premier i byli ministrowie z Polski, Litwy, Łotwy, Estonii, Czech, Słowacji i Rumunii. I ostrzegli: nasze kraje „poparły niepopularną wojnę w Iraku”, ale teraz „będą bardziej ostroĹźne w popieraniu USA”. Chyba, Ĺźe Obama zmieni swe podejście do Rosji, ktĂłra „metodami z XXI wieku chce osiągać XIX-wieczne cele”, czyli podbić nas, poprzez - jak było w tym - wojnę ekonomiczną, blokady energetyczne, podstępne inwestycje, manipulowanie mediami i przekupstwa. Powiało zgrozą. Bynajmniej nie z tego powodu, Ĺźe w naszą stronę zmierzała juĹź kawaleria rosyjskich tankistĂłw, lecz z zawstydzającej niemocy i zgiętej w pasie, Ĺźebraczej postawy bądĹş co bądĹş prominentnych autorĂłw tego listu. Na końcu zabrakło tylko: „BoĹźe coś Polskę”… Oto spora połać Europy błagała o łaskę prezydenta USA, by chronił ją przed Rosją, notabene liczącą tylko 140 mln obywateli. Skoro przypomniałem tych kilka jeszcze nie pożółkłych fotografii, warto odświeĹźyć sobie w pamięci i tę ze szczytu potęg gospodarczych oraz Rosji G-8 w L’Aguili, ze wzrokiem Obamy i Ăłwczesnego prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy`ego wbitym w tyłek młodej Brazylijki - to wszystko, o czym świat dowiedział się o tym wydarzeniu, ktĂłre zakończyło się komunikatem, iĹź „dialog o problemach globalnych powinien być kontynuowany”… W ocenie naszego rodaka za oceanem, niegdyś doradcy Białego Domu, Zbigniewa Brzezińskiego, gdyby Amis mięli wybierać między dobrymi stosunkami z Polską lub Francją czy Niemcami, woleliby tych ostatnich. Z całym szacunkiem dla pana profesora, teĹź mi odkrycie… W 1945 r., przy aprobacie zachodnich aliantĂłw Rosjanie - jak  to obrazowo ujął niemiecki tygodnik „Die Zeit” - „wsadzili Polsce palec komunizmu w odbyt”. Podczas prezydentury Obamy mamy nieprzyjemność czuć poniĹźej plecĂłw jego palec. Nasza polityka zagraniczna legła w gruzach, czeska, notabene, teĹź. Premier Mirek TopolĂĄnek, szef rządu w latach 2006-2009, kwitował postawę Waszyngtonu: „WrĂłciliśmy do roli, jaką znamy w środkowej Europie z ostatnich stu lat - znĂłw nie mamy pewnych sojusznikĂłw i nie jesteśmy pewni swego bezpieczeństwa. To zagroĹźenie i ja tak to czuję”. Nie da się ukryć, prezydent Obama supermanem nie jest. ChociaĹź bywało, Ĺźe zbierał gratulacje. Jak np. wtedy, gdy jednym uderzeniem zabił muchę, podczas wywiadu udzielanego telewizji CNBC. Największy mocarz świata najpierw ją ostrzegł, znaczy muchę: „idĹş stąd!”,  a Ĺźe ta go nie posłuchała i siadła mu na ręce - łup…! „NieĹşle, co?”, spytał redaktora wskazując głową na smętne resztki owada. „Congratulations, Mr. President!”, zachwyciły się złośliwie media za oceanem i rozpoczęły dyskusje, jak wzmocnić słabnące znaczenie USA w polityce międzynarodowej. Zdaniem Brzezińskiego, wobec rosnącego potencjału Chin, silna pozycja USA powinna być w przyszłości oparta na dwĂłch filarach: „na tradycyjnych sprzymierzeńcach” w Europie (z Turcją włącznie), i… Rosji. Tę ciekawą, moĹźna rzec - Ĺźyczeniową konstatację Brzeziński zawarł w swej najnowszej książce pt. „Strategiczna wizja. Ameryka a kryzys globalnej potęgi”. Konia z rzędem temu, kto po przeczytaniu tej skądinąd wielce interesującej lektury zgadnie, ktĂłrych to „tradycyjnych sprzymierzeńcĂłw” USA miał na myśli nasz Kawaler Orderu Orła Białego. W jego ujęciu, USA miałyby pełnić rolę „lidera Zachodu”. Tyle, Ĺźe w zachodniej Europie, poza Brytyjczykami, takie kraje jak Francja i zjednoczone Niemcy moĹźna dziś co najwyĹźej określać mianem sojusznikĂłw Ameryki w trybie warunkowym, o czym Waszyngton przekonał się nie raz. Z ParyĹźa i Berlina jest bliĹźej do Moskwy, nie tylko w sensie geograficznym. Ich powiązania gospodarcze, jak np. niemiecko-rosyjska pępowina gazowa czy lukratywne kontrakty FrancuzĂłw i NiemcĂłw na unowocześnianie rosyjskiej armii to fakty, ktĂłre mĂłwią same za siebie. W przeciwieństwie do polityki, pieniądze nie śmierdzą… Dzięki takiej postawie „unijnej lokomotywy” Europa popada w coraz większe uzaleĹźnienie od Rosji. Pominę juĹź milczeniem budowane przez kanclerza Gerharda SchrĂśdera „partnerstwo strategiczne” z Rosją, antyamerykańską oś ParyĹźa-Berlina i Moskwy, czy taki drobiazg, jak wręczenie w Saksonii Władimirowi Putinowi, byłemu agentowi KGB w DreĹşnie, Orderu Zasługi za niemiecko-rosyjskie zbliĹźenie, z 18 karatową podobizną św. Jerzego na koniu, symbolizującego… „zwycięstwo dobra nad złem”. Niemcy i Francuzi prowadzą własna politykę i własne interesy, nierzadko sprzeczne ze strategią USA. Przykładem moĹźe być blokowanie przez Berlin i ParyĹź włączenia Turcji do UE, oraz uniemoĹźliwienie akcesji Ukrainy i Gruzji do NATO. Z tych teĹź powodĂłw synchronizacja polityki USA i eurowspĂłlnoty to dziś po prostu utopia. Wprawdzie unia jest, jak mawiano kiedyś o Zachodnich Niemczech, gospodarczym kolosem, lecz politycznym karłem. Pod względem PKB zajmuje pierwsze miejsce w świecie - wyprzedza USA, a Chiny wręcz bije na głowę; (PKB w UE wynosi 15,6 bln, w Chinach 7,3 bln), nie ma to jednak Ĺźadnego przełoĹźenia w polityce międzynarodowej, wspĂłlna polityka zagraniczna czy obronna Europy nie istnieje. To samo dotyczy braku synchronizacji polityki energetycznej, ktĂłra w dzisiejszej dobie ma tak wielkie znaczenie, jak potencjał wojskowy, a moĹźe nawet większe. Jako jeden organizm unia nie jest i przynajmniej w najbliĹźszych latach nie będzie dla USA partnerem godnym zaufania. Co zaś dotyczy budowania przez Waszyngton partnerstwa z Rosją, Obama przekonał się o znaczeniu tego słowa w języku rosyjskim po swym „resecie”. Rosjanie zbroją się z usłuĹźną pomocą Francji i Niemiec, i konsekwentnie, krok po kroku odtwarzają swą dawną strefę wpływĂłw. Zresztą Władimir Putin bynajmniej nie kryje swych zamiarĂłw, mĂłwił o tym podczas jego ostatniego zaprzysiężenia. Rosja ma stać się „centrum Euroazji”, w planach kremlowskich politykĂłw miejsca dla, jak to określa Brzeziński, „silnej pozycji USA” nie ma. Trzeba było dopiero aneksji Krymu, by ta „oczywista-oczywistość” dotarła do świadomości waszyngtońskiej administracji, więc coś z tym fantem trzeba zrobić. Putin był na Krymie, gdzie urządził sobie pokaz siły dosłownie i w przenośni, więc Obama postanowił przylecieć do Warszawy. Światowe mocarstwo „olewało” nas przez ostatnie lata, ale nadal chciałoby dominować w polityce globalnej. „Yes we can, we need a Chanche…”, zdaje się powtarzać sobie w duchu Obama, ktĂłry w ocenie wielu rodakĂłw ma dziś opinię najbardziej nieudolnego prezydenta w dziejach USA, i usiłuje podreperować nadszarpnięty wizerunek Ameryki. Takie teĹź są prawdziwe motywy ponownego odkrycia przez niego naszego kraju i całej Europy środkowowschodniej. I znĂłw, jak podczas poprzedniej wizyty nad Wisłą, przyjazd Obamy do Warszawy ma podwĂłjne dno: jego obecność, ktĂłra ma uświetnić 25 rocznicę pierwszych wolnych wyborĂłw w państwach dawnego ostbloku, akurat zbiegła się ze szczytem G-7 w Brukseli, tym razem bez udziału Rosji, oraz z obchodami 70 rocznicy lądowania zachodnich aliantĂłw w Normandii. No i, co waĹźne, tak jak poprzednio, prezydent spotka się z przedstawicielami państw regionu, oraz - to nowe - z ukraińskim prezydentem-elektem Petrem Poroszenko. Tym razem pogromca muchy z wywiadu CNBC, chce ubić ich kilka za jednym uderzeniem. Zastępca doradcy prezydenta ds. bezpieczeństwa Ben Rhodes juĹź zapowiedział, Ĺźe Obama wygłosi przemĂłwienie, w ktĂłrym nawiąże do historii polskiej walki o wolność i demokrację, i podkreśli swą troskę „o bezpieczeństwo Polski i innych sojusznikĂłw Ameryki w tym regionie”. No, to chyba powinniśmy wszyscy dać na mszę w jego intencji… Wiara i czekanie na cud to nasza specjalność. Ĺťe kpię i umniejszam powagę tej wizyty? Nie wiem, czy Obama zdoła uwieść politykĂłw naszego regionu, wiem, Ĺźe przemawiać potrafi. MoĹźe nawet odkryje, tak jak podczas pobytu w Irlandii, gdzie doszukał się korzeni swej rodziny i pochwalił walory ciemnego piwa Guinness, Ĺźe jego pra-pra-pra przodek pochodził z Młocin i, Ĺźe najlepiej smakuje mu jasne Tyskie z Polski. MoĹźe nawet i o rychłym zniesieniu wiz coś napomkni. Nie powinno to jednak robić na nas większego wraĹźenia. Jak mawiają sami Amerykanie, „nie zakochuj się w politykach, oni zawsze łamią ci serce”.

Przylot Obamy do Warszawy będzie miał bowiem znaczenie głównie propagandowe. Prawda jest taka, że dla USA, obojętnie z jakim gospodarzem Białego Domu, białym, czarnym, żółtym czy czerwonym, będziemy liczącymi się partnerami tylko wtedy, gdy sami o to zadbamy. Istnieje bowiem prosta jak drut zależność: im silniejsze będą kraje naszego regionu, w tym Polska, tak pod względem gospodarczym jak i wojskowym, tym większy będzie respekt nie tylko USA.

W dniu .06.2014 o 04:01 Mark Woydak <markwoydak@outlook.com> pisze:

Obama z Młocin. Przylot prezydenta USA do Warszawy niewiele zmieni i  będzie miał znaczenie przede wszystkim propagandowe

Oj, dana-dana, przyjeĹźdĹźa Obama, a świat realny jest niepoznawalny, oj  dana…” Nic to, Ĺźe - jak mawia młódĹş - „olał” nas wcześniej razy sześć.  Był w Berlinie przed i po zdobyciu fotela prezydenta USA, był w  Baden-Baden, DreĹşnie i dwa razy w Pradze, a Warszawę omijał szerokim  łukiem. Niby miał być na pochĂłwku prezydenta Lecha Kaczyńskiego na  Wawelu, ale wykpił się pyłem wulkanicznym, wolał pograć w golfa.

No, nie zapomniałem, w końcu do nas wpadł, kwiaty na Grobie Nieznanego  Ĺťołnierza i pod Pomnikiem BohaterĂłw Getta złoĹźył, i nawet chwilę sobie  pogawędził z Ĺźydowskimi uczestnikami tej uroczystej chwili. Rzecz jasna,  dla naszego premiera i prezydenta teĹź znalazł czas, a i Katedry Polowej  Wojska Polskiego, aby spojrzeć w twarze rodzinom ofiar katastrofy  smoleńskiej nie pominął, po czym kawalkada czarnych limuzyn ruszyła w  kierunku Okęcia i Air Force One zniknął w chmurach.

W kwestii formalnej, powodem zawitania Baracka Obamy nad Wisłę był  szczyt przywĂłdcĂłw państw środkowowschodniej Europy, ktĂłrego zlekcewaĹźyć  nie mĂłgł. To jednak niezły kawałek starego kontynentu, zaś pochodzący  stąd emigranci to w USA spora grupa wyborcĂłw. Jeśli myślał o reelekcji,  musiał zatrzeć złe wraĹźenie, Ĺźe złoĹźył najwierniejszych sojusznikĂłw  Ameryki na ołtarzu poprawy stosunkĂłw z Rosją - dostrzegły to nawet media  za oceanem. Co pozostało po tej wizycie? Zdjęcie, jakie czerwony burak,  wĂłwczas lider SLD Grzegorz Napieralski zrobił sobie na tle prezydenta…

Jak zwykle nasi przywĂłdcy bąknęli coś-tam, coś-tam o zniesieniu wiz dla  PolakĂłw, Obama coś-tam, coś-tam zapewnił, Ĺźe się stara, tarczę  antyrakietową w Redzikowie, zaplanowaną przez administrację Georga  Busha, diabli wzięli - dla przypomnienia, prezydent USA ogłosił decyzje  o zaniechaniu jej budowy na konferencji prasowej (sic!) w Białym Domu  akurat 17 września, w rocznicę napaści czerwonoarmistĂłw na Polskę… -  krĂłtko mĂłwiąc, nawet niezbyt zainteresowani polityką, przeciętni Polacy,  zaczęli mĂłwić, „a na cholerę nam taka miłość”. Tym bardziej, Ĺźe w  międzyczasie Obama zawitał do Moskwy. Tam teĹź były zdjęcia, ale nie  zrobione sobie na jego tle przez jakiegoś rosyjskiego  polityka-wypierdka, lecz oficjalne, mające dowieść, Ĺźe USA otworzyły z  piękną i bogatą Rosją nowy, partnerski rozdział.. Na powitanie kremlowscy  gospodarze wręczyli gościowi album z fotografiami kontrolowanych  obiektĂłw wojskowych - niech wie i pamięta, Ĺźe w przyrodzie nic nie  ginie. Nieco później prezydent Rosji wpadł do byłej juĹź, gruzińskiej  prowincji Osetii Południowej. Ta zbuntowana „republika” oddała Rosjanom  tereny pod budowę baz wojskowych, a ci obiecali bronić jej  „niepodległości” do krwi ostatniej. I znĂłw w świat poszły zdjęcia  serdecznych uściskĂłw moskiewskich obrońcĂłw wolności i demokracji z  osetyjskim prezydentem Eduardem Kokojtem… Dyplomatyczny majstersztyk ze  strony Moskwy! W relacjach USA z Europą środkową i naszym krajem było  juĹź tak Ĺşle, Ĺźe polityczne „vipy” z naszego regionu załkały w gremialnie  podpisanym liście do Obamy: „Jesteśmy przyjaciółmi StanĂłw”, a  „Amerykanie przestali się martwić o nasz region” - poĹźalili się  prezydenci, były premier i byli ministrowie z Polski, Litwy, Łotwy,  Estonii, Czech, Słowacji i Rumunii. I ostrzegli: nasze kraje „poparły  niepopularną wojnę w Iraku”, ale teraz „będą bardziej ostroĹźne w  popieraniu USA”. Chyba, Ĺźe Obama zmieni swe podejście do Rosji, ktĂłra  „metodami z XXI wieku chce osiągać XIX-wieczne cele”, czyli podbić nas,  poprzez - jak było w tym - wojnę ekonomiczną, blokady energetyczne,  podstępne inwestycje, manipulowanie mediami i przekupstwa. Powiało  zgrozą. Bynajmniej nie z tego powodu, Ĺźe w naszą stronę zmierzała juĹź  kawaleria rosyjskich tankistĂłw, lecz z zawstydzającej niemocy i zgiętej  w pasie, Ĺźebraczej postawy bądĹş co bądĹş prominentnych autorĂłw tego  listu. Na końcu zabrakło tylko: „BoĹźe coś Polskę”… Oto spora połać  Europy błagała o łaskę prezydenta USA, by chronił ją przed Rosją,  notabene liczącą tylko 140 mln obywateli. Skoro przypomniałem tych kilka  jeszcze nie pożółkłych fotografii, warto odświeĹźyć sobie w pamięci i tę  ze szczytu potęg gospodarczych oraz Rosji G-8 w L’Aguili, ze wzrokiem  Obamy i Ăłwczesnego prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy`ego wbitym w  tyłek młodej Brazylijki - to wszystko, o czym świat dowiedział się o tym  wydarzeniu, ktĂłre zakończyło się komunikatem, iĹź „dialog o problemach  globalnych powinien być kontynuowany”… W ocenie naszego rodaka za  oceanem, niegdyś doradcy Białego Domu, Zbigniewa Brzezińskiego, gdyby  Amis mięli wybierać między dobrymi stosunkami z Polską lub Francją czy  Niemcami, woleliby tych ostatnich. Z całym szacunkiem dla pana  profesora, teĹź mi odkrycie… W 1945 r., przy aprobacie zachodnich  aliantĂłw Rosjanie - jak  to obrazowo ujął niemiecki tygodnik „Die Zeit”  - „wsadzili Polsce palec komunizmu w odbyt”. Podczas prezydentury Obamy  mamy nieprzyjemność czuć poniĹźej plecĂłw jego palec. Nasza polityka  zagraniczna legła w gruzach, czeska, notabene, teĹź. Premier Mirek  TopolĂĄnek, szef rządu w latach 2006-2009, kwitował postawę Waszyngtonu:  „WrĂłciliśmy do roli, jaką znamy w środkowej Europie z ostatnich stu lat  - znĂłw nie mamy pewnych sojusznikĂłw i nie jesteśmy pewni swego  bezpieczeństwa. To zagroĹźenie i ja tak to czuję”.. Nie da się ukryć,  prezydent Obama supermanem nie jest. ChociaĹź bywało, Ĺźe zbierał  gratulacje. Jak np. wtedy, gdy jednym uderzeniem zabił muchę, podczas  wywiadu udzielanego telewizji CNBC. Największy mocarz świata najpierw ją  ostrzegł, znaczy muchę: „idĹş stąd!”,  a Ĺźe ta go nie posłuchała i siadła  mu na ręce - łup…! „NieĹşle, co?”, spytał redaktora wskazując głową na  smętne resztki owada. „Congratulations, Mr. President!”, zachwyciły się  złośliwie media za oceanem i rozpoczęły dyskusje, jak wzmocnić słabnące  znaczenie USA w polityce międzynarodowej. Zdaniem Brzezińskiego, wobec  rosnącego potencjału Chin, silna pozycja USA powinna być w przyszłości  oparta na dwĂłch filarach: „na tradycyjnych sprzymierzeńcach” w Europie  (z Turcją włącznie), i… Rosji. Tę ciekawą, moĹźna rzec - Ĺźyczeniową  konstatację Brzeziński zawarł w swej najnowszej książce pt.  „Strategiczna wizja. Ameryka a kryzys globalnej potęgi”. Konia z rzędem  temu, kto po przeczytaniu tej skądinąd wielce interesującej lektury  zgadnie, ktĂłrych to „tradycyjnych sprzymierzeńcĂłw” USA miał na myśli  nasz Kawaler Orderu Orła Białego. W jego ujęciu, USA miałyby pełnić rolę  „lidera Zachodu”. Tyle, Ĺźe w zachodniej Europie, poza Brytyjczykami,  takie kraje jak Francja i zjednoczone Niemcy moĹźna dziś co najwyĹźej  określać mianem sojusznikĂłw Ameryki w trybie warunkowym, o czym  Waszyngton przekonał się nie raz. Z ParyĹźa i Berlina jest bliĹźej do  Moskwy, nie tylko w sensie geograficznym. Ich powiązania gospodarcze,  jak np. niemiecko-rosyjska pępowina gazowa czy lukratywne kontrakty  FrancuzĂłw i NiemcĂłw na unowocześnianie rosyjskiej armii to fakty, ktĂłre  mĂłwią same za siebie. W przeciwieństwie do polityki, pieniądze nie  śmierdzą… Dzięki takiej postawie „unijnej lokomotywy” Europa popada w  coraz większe uzaleĹźnienie od Rosji. Pominę juĹź milczeniem budowane  przez kanclerza Gerharda SchrĂśdera „partnerstwo strategiczne” z Rosją,  antyamerykańską oś ParyĹźa-Berlina i Moskwy, czy taki drobiazg, jak  wręczenie w Saksonii Władimirowi Putinowi, byłemu agentowi KGB w  DreĹşnie, Orderu Zasługi za niemiecko-rosyjskie zbliĹźenie, z 18 karatową  podobizną św. Jerzego na koniu, symbolizującego… „zwycięstwo dobra nad  złem”. Niemcy i Francuzi prowadzą własna politykę i własne interesy,  nierzadko sprzeczne ze strategią USA. Przykładem moĹźe być blokowanie  przez Berlin i ParyĹź włączenia Turcji do UE, oraz uniemoĹźliwienie  akcesji Ukrainy i Gruzji do NATO. Z tych teĹź powodĂłw synchronizacja  polityki USA i eurowspĂłlnoty to dziś po prostu utopia. Wprawdzie unia  jest, jak mawiano kiedyś o Zachodnich Niemczech, gospodarczym kolosem,  lecz politycznym karłem. Pod względem PKB zajmuje pierwsze miejsce w  świecie - wyprzedza USA, a Chiny wręcz bije na głowę; (PKB w UE wynosi  15,6 bln, w Chinach 7,3 bln), nie ma to jednak Ĺźadnego przełoĹźenia w  polityce międzynarodowej, wspĂłlna polityka zagraniczna czy obronna  Europy nie istnieje. To samo dotyczy braku synchronizacji polityki  energetycznej, ktĂłra w dzisiejszej dobie ma tak wielkie znaczenie, jak  potencjał wojskowy, a moĹźe nawet większe. Jako jeden organizm unia nie  jest i przynajmniej w najbliĹźszych latach nie będzie dla USA partnerem  godnym zaufania. Co zaś dotyczy budowania przez Waszyngton partnerstwa z  Rosją, Obama przekonał się o znaczeniu tego słowa w języku rosyjskim po  swym „resecie”. Rosjanie zbroją się z usłuĹźną pomocą Francji i Niemiec,  i konsekwentnie, krok po kroku odtwarzają swą dawną strefę wpływĂłw.  Zresztą Władimir Putin bynajmniej nie kryje swych zamiarĂłw, mĂłwił o tym  podczas jego ostatniego zaprzysiężenia. Rosja ma stać się „centrum  Euroazji”, w planach kremlowskich politykĂłw miejsca dla, jak to określa  Brzeziński, „silnej pozycji USA” nie ma. Trzeba było dopiero aneksji  Krymu, by ta „oczywista-oczywistość” dotarła do świadomości  waszyngtońskiej administracji, więc coś z tym fantem trzeba zrobić.  Putin był na Krymie, gdzie urządził sobie pokaz siły dosłownie i w  przenośni, więc Obama postanowił przylecieć do Warszawy. Światowe  mocarstwo „olewało” nas przez ostatnie lata, ale nadal chciałoby  dominować w polityce globalnej. „Yes we can, we need a Chanche…”, zdaje  się powtarzać sobie w duchu Obama, ktĂłry w ocenie wielu rodakĂłw ma dziś  opinię najbardziej nieudolnego prezydenta w dziejach USA, i usiłuje  podreperować nadszarpnięty wizerunek Ameryki. Takie teĹź są prawdziwe  motywy ponownego odkrycia przez niego naszego kraju i całej Europy  środkowowschodniej. I znĂłw, jak podczas poprzedniej wizyty nad Wisłą,  przyjazd Obamy do Warszawy ma podwĂłjne dno: jego obecność, ktĂłra ma  uświetnić 25 rocznicę pierwszych wolnych wyborĂłw w państwach dawnego  ostbloku, akurat zbiegła się ze szczytem G-7 w Brukseli, tym razem bez  udziału Rosji, oraz z obchodami 70 rocznicy lądowania zachodnich  aliantĂłw w Normandii. No i, co waĹźne, tak jak poprzednio, prezydent  spotka się z przedstawicielami państw regionu, oraz - to nowe - z  ukraińskim prezydentem-elektem Petrem Poroszenko. Tym razem pogromca  muchy z wywiadu CNBC, chce ubić ich kilka za jednym uderzeniem. Zastępca  doradcy prezydenta ds. bezpieczeństwa Ben Rhodes juĹź zapowiedział, Ĺźe  Obama wygłosi przemĂłwienie, w ktĂłrym nawiąże do historii polskiej walki  o wolność i demokrację, i podkreśli swą troskę „o bezpieczeństwo Polski  i innych sojusznikĂłw Ameryki w tym regionie”. No, to chyba powinniśmy  wszyscy dać na mszę w jego intencji… Wiara i czekanie na cud to nasza  specjalność. Ĺťe kpię i umniejszam powagę tej wizyty? Nie wiem, czy Obama  zdoła uwieść politykĂłw naszego regionu, wiem, Ĺźe przemawiać potrafi.  MoĹźe nawet odkryje, tak jak podczas pobytu w Irlandii, gdzie doszukał  się korzeni swej rodziny i pochwalił walory ciemnego piwa Guinness, Ĺźe  jego pra-pra-pra przodek pochodził z Młocin i, Ĺźe najlepiej smakuje mu  jasne Tyskie z Polski. MoĹźe nawet i o rychłym zniesieniu wiz coś  napomkni. Nie powinno to jednak robić na nas większego wraĹźenia. Jak  mawiają sami Amerykanie, „nie zakochuj się w politykach, oni zawsze  łamią ci serce”.

Przylot Obamy do Warszawy będzie miał bowiem znaczenie głównie  propagandowe. Prawda jest taka, Ĺźe dla USA, obojętnie z jakim  gospodarzem Białego Domu, białym, czarnym, żółtym czy czerwonym,  będziemy liczącymi się partnerami tylko wtedy, gdy sami o to zadbamy.  Istnieje bowiem prosta jak drut zaleĹźność: im silniejsze będą kraje  naszego regionu, w tym Polska, tak pod względem gospodarczym jak i  wojskowym, tym większy będzie respekt nie tylko USA.

Do budy podszywający się kundlu.

--
stevep
-- -- -
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/