Wspaniały film, leci właśnie na TVP Kultura, cudo PRLu i to jeszcze w czasach zmierzchłych PRLu, rok produkcji 1958-1959, zresztą najlepsza nasza kinematografia była właśnie w czasach PRLu.
Co za obsada, Niemczyk, Karewicz, wyglądają na mężczyzn grubo po 40-ce, a mają zaledwie po 35 lat, Teresa Iżewska, słynna Stokrotka z filmu "Kanał", w "Bazie ludzi umarłych" ma zaledwie 25 lat, Roman Kłosowski 29 lat.

A tu z jednego forum o Iżewskiej, która młodo zmarła:

Teresa Iżewska
Przyczyna śmierci
cOOba
15 lip 2011 0:31

Na co zmarła - ktoś wie, bo jakby nie było jednak chyba za wcześnie ją powołano na górę ?

    damian252
    w odpowiedzi na post: cOOba | 4 sie 2011 19:47

    Cyt. z innej strony .............z tego co wiem, ciężko chorowała na raka.

Gregovski
w odpowiedzi na post: cOOba | 17 sty 2012 16:27

(...)
- nawet miałem plan scenariusza o Teresie Iżewskiej, czyli łączniczce Stokrotce z filmu "Kanał" Andrzeja Wajdy. To ona dochodzi z Tadeuszem Janczarem do kraty kanału. Ale jeszcze lepiej obejrzeć ją w "Bazie ludzi umarłych" Petelskiego. Nieprawdopodobna, zjawiskowa, cudowna kobieta. Piękna wariatka.

- Dlaczego o niej?

- To było świeżo po jej samobójstwie w Gdańsku.

- Znał ją pan?

- Poznałem ją gdy, wyrzuciła mnie ze swojego domu przy ul. Sychty w Gdańsku Wrzeszczu. Jak tu trafiła, nie wiem. Jej mąż był aktorem w Teatrze Wybrzeże i czytał moje wiersze w Radiu Gdańsk, a potem upiliśmy się w akademiku. Odprowadziłem go do domu, zdążył jeszcze nas sobie przedstawić, a potem mnie wyrzuciła, ale zapamiętała. Jak później twierdziła, wpadłem jej w oko przez skórzaną marynarkę, bo podobno Marek Hłasko taką nosił. Teresa była wielką miłością Hłaski i nie tylko.

- A pan?

- Jakiś czas potem spotkaliśmy się w teatrze i zaczął się romans. Ona pisała sztuki, miała momenty wzlotów, ale generalnie to był upadek w tym Gdańsku. A do tego zadawano jej pytania w rodzaju: "Jak ty się teraz czujesz, wchodząc po tych wybojach do Teatru Wybrzeże? Ty, która po filmie > Kanał <wchodziłaś po słynnym czerwonym dywanie w Cannes?". Ciągle żyła w niespełnieniu. Jej ogromne mieszkanie całe było obwieszone lustrami. Nawet idąc do toalety, po drodze miała dwa, trzy lustra. Zatrzymywała się przed każdym z nich. Chciała zwrócić na siebie uwagę. Często dzwoniła, że popełni samobójstwo, jeśli nie przyjadę. Takich prób samobójczych miała wiele, nieraz się na to nabierałem, ale ta ostatnia jej wyszła. Chciałem o tym napisać, bo w momencie, kiedy ona w 1957 roku wchodziła po czerwonym dywanie w Cannes, to ja, ten kacap mały, przestraszony, ryczący za babcią, że nie chce w Polszu, jechałem gdzieś tutaj. Wszystko po to, by się odnaleźć we wspólnym uścisku. Właśnie takie zbitki mnie interesują. Może to jest literatura. W tych dwóch teczkach leżą materiały na taką powieść, choć nie wiem, czy to drożdże, czy martwe płody.

- Widzę napisany ołówkiem tytuł: "Agonia".

- "Agonia", bo bardzo długo umierała. Gdzieś między połową maja a końcem sierpnia. Koleżanki z teatru jeździły, malowały jej paznokcie, robiły makijaż, a ona, Stokrotka, w komie. Taki koniec.

boukun

W dniu 2015-03-09 o 21:38, boukun pisze:

Wspaniały film, leci właśnie na TVP Kultura, cudo PRLu i to jeszcze w
czasach zmierzchłych PRLu, rok produkcji 1958-1959, zresztą najlepsza
nasza kinematografia była właśnie w czasach PRLu.

boukun

Zdaje się prawie wszystko było lepsze, po kiego huja było walczyć z tym PRLem?