... jakĹźe inna od tej malowanej przez merdia w Polsce :

http://www.niezalezna.pl/blog/show/id/3613

"Białoruś, Białoruś - czyli widziane z dołu



Wróciłam kilka dni temu z podróży na Białoruś w rodzinnych sprawach i
przyznam, że to co widziałam na własne oczy tak diametralnie różni się
od tego co przekazują nam solidarnie wszystkie media, że naprawdę
zaniemówiłam. Pozwolę sobie przemówić własnym głosem w dniu kiedy nawet
zwierzęta robią to bezkarnie.



Pierwszy raz w życiu byłam na Białorusi 15 lat temu. Pojechałam ze
znajomą jej samochodem terenowym Muscel, z dwoma obronnymi psami, wprost
do Pińska. Nasz zamysł, żeby samochód nie różnił od spotykanych w
terenie powiódł się w 100%. Na szosach spotykałyśmy oprócz różnych
wersji prymitywnych samochodów terenowych jeszcze tylko słynnego Ziła
105 ( ził sto piać- trochę ciągnąć, trochę pchać).

Odwiedziłyśmy w Pińsku biskupa Świątka, który znał mego dziadka
Włodzimierza Bocheńskiego właściciela majątku Widybór i zamieszkałyśmy
na wskazanej przez niego kwaterze u Polki, cĂłrki przedwojennego oficera,
której nie udało się uciec z sowieckiego raju. Niezwykle serdeczna i
gościnna osoba nie chciała korzystać z przywiezionych przez nas zapasów.
Chciała żebyśmy przeżyły choćby kilka dni tak jak żyje ona i większość
ludzi na Białorusi. Zapamiętałam, że jej emerytura ( jeżeli dobrze
pamiętam 240 zajczykow, jak nazywali swoją walutę) wystarczała na 4
kilogramy żółtego sera. Dlatego ser i wędlinę jadła dwa razy w roku – na
Boże Narodzenie i na Wielkanoc i to w śladowych ilościach. Połowę
emerytury pochłaniał czynsz reszta musiała starczyć na utrzymanie. Jadła
prawie wyłącznie kartofle.

Zapamiętałam menu dnia, który poświęciłyśmy na zwiedzanie Pińska: na
śniadanie wspaniała kartoflanka, na obiad ołatki, na kolację sałatka
kartoflana z 1 ( słownie jednym) śledziem na trzy osoby, którego kupiła
na rynku na naszą cześć i dumnie przyniosła za ogon.

Następnego dnia pojechałyśmy do Widybora. Przed wyjazdem znajomi
straszyli nas wizją brudnej poleskiej wsi pełnej rezunow z nożami w
zębach mordujących znienawidzonych pamieszczikow. Było zupełnie inaczej.
Trafiłyśmy do czyściutkiej wsi z drewnianymi schludnymi domkami i
maleńkimi ogródkami. Zapamiętałam ścieżki wysypane świeżym, żółtym
piaseczkiem. Ludzie witali nas bardzo serdecznie i pytali, kiedy
wracamy. Odpowiadałam ze ściśniętym sercem, że nigdy. Nawet gdyby jakimś
cudem zmieniły się stosunki własnościowe w Europie i zechciano nam oddać
naszą ziemię, nie byłoby sensu jej brać. Po przeprowadzonych przez
sowietów melioracjach Widybór zamienił się w step porośnięty karłowatymi
brzĂłzkami.

W pobliskim Osowie odwiedziłyśmy syna łowczego dziadka. Byli szczęśliwi,
że mogą nas godnie przyjąć- tego dnia mieli odrobinę masła do chleba.
Mężczyzna powiedział nam, że ostatnio ( 15 lat temu) władze przydzielały
każdemu po 10 hektarów z naszego majątku, ale nikt nie chciał tego brać.
Po co ziemia, która nie będzie rodzić.

Wracałam do Warszawy zupełnie załamana. (Tu ważne zastrzeżenie. Nie
wypowiadam się w imieniu ziemiaństwa ani w imieniu ziemiaństwa kresowego
ani nawet rodziny- wyłącznie w swoim własnym.) Gdybym spotkała zamożnych
ludzi żyjących spokojnie na naszej rozparcelowanej ziemi, byłabym
naprawdę szczęśliwa i zapomniałabym o wszelkich roszczeniach. Napotkałam
jednak bezbrzeżną nędzę i – jak mi się wtedy wydawało- całkowity brak
perspektyw. Walec historii zgniótł tych ludzi bardziej niż nas. Byli bez
żadnych przyczyn wywożeni na Syberię ( jak mówili całymi ulicami) tylko
dlatego, że gdy sowieci zamknęli mojego dziadka w więzieniu w Pińsku
udali się do władz z delegacją prosząc o jego uwolnienie. Wykazali niską
świadomość klasową, więc dziadek został natychmiast zamordowany a oni
ukarani wywĂłzkami.



Świadomość zbiorowa obija się od brzegu do brzegu jak kiepski żeglarz w
wąskim kanale.

Po stereotypie, jakim był pan krwiopijca grzejący sobie nogi w
rozpłatanym brzuchu parobka, przyszedł czas na stereotyp dobrego ojca,
dzięki któremu jego ciemni i niezdolni do samodzielnego życia poddani
Ĺźyli w harmonii i w dobrobycie i przy kaĹźdym powrocie pana z
zagranicznych wojaży witali go jak rodzina, z błogosławieństwem na
ustach ( ale z czapką w ręku, albo podejmując pod nogi). Prawda nie jest
bynajmniej pośrodku. Jest gdzie między tymi skrajnymi stereotypami.
Wydaje mi się, że obowiązuje tu humanistyczny odpowiednik zasady
Heisenberga.

Jeżeli opiszemy dokładnie sytuację ziemiaństwa, skupimy się na balach,
polowaniach, kuligach, obrazach i posągach w parku, a nawet na pracy u
podstaw, jaką było uczenie wiejskich dzieci i leczenie chorych- poddani
(czy najemni chłopi) stają się florą i fauną tamtych okolic. Od czasu do
czasu jakiś Gryciuk zabłyśnie w tej narracji tak, jak opowiada się o
koniu wyróżniającym się ze stada maścią, zachowaniem albo tragicznym losem.

Jeżeli skupimy się na losach ludzi ze wsi – trudno uwierzyć, że w cieniu
dworu toczyło się tak autentyczne, prawdziwe, pełne dramatów życie, tak
bardzo różne od tego wzorcowego, ziemiańskiego.



Siedząc na ganeczku z ludźmi, którzy pomimo naszych protestów zabili na
naszą cześć ostatniego królika i otworzyli butelkę porzeczkowego wina (
przyznam, że wypicie tego wymagało sporego samozaparcia) przeżyłam coś
bardzo dziwnego. Pełną identyfikację z tymi ludźmi bez odrzucenia
dziedzictwa rodzinnych opowiadań, czyli rzeczywistości widzianej z
górującego kiedyś ( nawet topograficznie) nad wsią dworu. Oni
powiedzieli, że czują coś podobnego. Nasze wspomnienia w przedziwny
sposób się spotkały, bez poczucia obcości, wyższości czy niższości, bez
resentymentów. Dobrze wspominali dziadka, który pomagał im na przednówku
( było to kolejne, nawet nie następne pokolenie, ale pamięć przetrwała)
i moją matkę, która pisała w Warszawie prace dyplomową na SGH na temat
rolnictwa poleskiego. Miała zamiar zająć się intensyfikacją gospodarki i
parcelacją tego ogromnego i prowadzonego ekstensywnie majątku.
Powiedziała kiedyś, że psy w Widyborze jadły lepiej niż ludzie na wsi i
było to jej zdaniem niedopuszczalne. Była osobą niezwykłej uczciwości,
więc wierzę jej a nie różnym „ziemianom”, którzy niedawno odkryli swe
wątpliwe pochodzenie i zajmują się hagiografią stosunków na kresach
Rzeczpospolitej w stylu Chaty wuja Toma.



Tym razem, przed samymi wyborami na Białorusi, wybrałam się z córką do
Brześcia w poszukiwaniu dokumentów.

Doznałam szoku- szoku pozytywnego. Z poprzedniej podróży zapamiętałam
Brześć jako jedną wielką ruinę. Rozpadające się kamienice, nieliczne
bloki z wielkiej płyty, puste sklepy i szarzy ludzie patrzący w ziemię i
nie odpowiadający na najprostsze pytania.

Obecnie Brześć jest przepięknie odnowiony. Z ogromnym pietyzmem
odrestaurowano przedwojenne domki i kamieniczki. Gdyby mnie ktoś
wypuścił z samochodu na jednym z bulwarów i zapytał gdzie jestem,
odpowiedziałabym, że w południowej Francji.

Sklepy są zaopatrzone lepiej niż w Warszawie, produkty o wiele tańsze (
dla nas), ludzie dobrze ubrani, dzieci z kolorowymi plecakami.
Rozmawiają swobodnie, śmieją się, podejmują rozmowę z Polakami. ( akcent
zdradzał nas natychmiast). Żadnych milicjantów na rogach ulic, którymi
nas straszono w Polsce. Przez cały tydzień widziałyśmy tylko jeden
radiowóz i to z daleka. Nikt nas nie legitymował, nikt nie sprawdzał
naszych bagaĹźy. W archiwach przyjmowano nas bardzo Ĺźyczliwie ( 15 lat
temu nikt nie chciał nawet podnieść głowy znad biurka).

Wieczorami w hotelu słuchałam przedwyborczych wystąpień Łukaszenki z
prawdziwym zainteresowaniem, wręcz fascynacją. Powiem więcej –
całkowicie zgadzałam się z jego diagnozą. Mówił jak wielkim problemem
jest unowocześnienie Białorusi bez pozbycia się ( kak w Polsze)
własności ziemi, banków i kluczowych przedsiębiorstw. W jaki sposób
prowadzić prywatyzację i reprywatyzację, żeby nie oznaczało to
zniszczenia do gruntu tego wszystkiego, co z takim trudem zbudowano (
kak w Polsze) i wyrzucania ludzi na bruk. Ironicznie podśmiewał się z
pomarańczowej rewolucji na Ukrainie gdzie „ rewolucjonistom” dostarczano
cateringowe posiłki i pozwalano tańczyć na placach. Przypomniał, że to
oni Białorusini wsadzili Rosjan na „czemodany”.

Jestem dość podejrzliwa, szczególnie wobec reżimu, który od lat
przedstawia się nam jak imperium diabła wcielonego. Wchodziłam na
podwórka, żeby sprawdzić czy czasem Brześć nie jest „potiomkinowską
wsią”. Rozmawiałam z ludźmi przy każdej okazji. Wszyscy mówili żeby nie
ulegać stereotypom. Wielu z nich widzi w Łukaszence jedynego obrońcę
przed zamachem obcego kapitału na ich narodową własność.

Nie wiem jak wyglądały wybory w Mińsku, bo Brześć to jednak prowincja,
nie wiem jak liczono głosy i kogo bito. Nie wiem również, kto
manifestował na ulicach i za jakie pieniądze organizowano protesty.

Wiem jednak dobrze, jaka była atmosfera w Brześciu w przeddzień samych
wyborów. Nikt mi nie wmówi, że ludzie się boją. Ulotki innych kandydatów
rozdawano bez przeszkĂłd na ulicach i w kawiarniach, dyskutowano z
cudzoziemcami.

Wrócę na Białoruś na wiosnę, pojadę do Widybora , porozmawiam z
„tutejszymi”- jak sami nazywają się nasi widyborscy ludzie. Będę bardzo
uważnym obserwatorem z dołu.

Na pewno nie ulegnę stereotypom kreowanym nie wiem przez kogo i nie wiem
w jakim celu."