Felieton Dawida Warszawskiego z cyklu Prognoza Pogody

Ubiegłotygodniową genewską konferencję Durban II o rasizmie ONZ oficjalnie
uznała za sukces. Wprawdzie zbojkotowało ją ze względu na antysemickie treści w
dokumentach przygotowawczych osiem państw (w tym Polska), ale większość członków
jednak przybyła.

Wprawdzie przybył też irański prezydent Ahmadineżad i po raz kolejny zaatakował
"dokonaną przez Zachód syjonistyczną inwazję Palestyny", ale przynajmniej nie
powtórzył swej znanej tezy, że Zagłada nigdy nie miała miejsca. Wprawdzie
dokument końcowy potwierdza dokument końcowy konferencji Durban I, w którym
Izrael jako jedyne państwo na świecie został oskarżony o rasizm, ale
przynajmniej zarzut ten nie zostaje explicite powtórzony.

W sumie ten kompromisowy sukces przypomina sytuację, do której doszło w 2006 r.
w Mohylewie. Lokalna gazeta opublikowała tam artykuł oskarżający Żydów o
popełnianie mordów rytualnych. Gmina żydowska złożyła doniesienie do
prokuratury, a w odpowiedzi milicja wszczęła śledztwo, by ustalić, czy Żydzi
popełniają te mordy, czy nie.

W końcu zawarto kompromis: gmina wycofała doniesienie, a milicja umorzyła
śledztwo. Dla obrońców praw człowieka taki białoruski kompromis, wszystko jedno,
czy w Mohylewie, czy w Genewie, sukcesem jednak nie jest.

Wśród innych osiągnięć Durbanu II wymienia się wycofanie z dokumentu końcowego
wniosku o prawne ściganie "zniesławienia religii", przy którym niemal do końca
upierały się państwa muzułmańskie, powołując się na aferę z duńskimi
karykaturami Mahometa. Karykatury te istotnie były w złym guście, ale stanowiły
nie naruszenie praw człowieka, lecz realizację zasady swobody wypowiedzi.
Obrońcy praw człowieka winni bronić prawa do publikacji takich treści - wszystko
jedno, czy godzących w Mahometa, czy w Mojżesza, Jezusa, Buddę czy Quetzalcoatla
- i potępiać antyzachodnie zamieszki zorganizowane w odwecie w państwach
muzułmańskich, w których zginęło ponad sto osób.

Autorzy dokumentu końcowego chcieliby, aby publikacja takich treści była w
przyszłości prawnie zakazana. W istocie to oni jednak, a nie karykaturzyści,
zniesławiają islam, prezentując go jako religię krwawej nietolerancji. Podobnie
zniesławiają chrześcijaństwo ci, którzy szerzą krwawy mit o żydowskich mordach
rytualnych, a judaizm - czciciele pamięci Barucha Goldsteina, mordercy
muzułmanów w Hebronie.

Nie łudźmy się: wniosek o ściganie "zniesławiania religii" nie zniknie. Poparła
go już Rada Praw Człowieka ONZ, co ma jednak tę dobrą stronę, że przez moment
Rada przestała się zajmować jedynie potępianiem Izraela (czego tyczy się 20 z 25
dotychczas uchwalonych przez Radę rezolucji potępiających).

Temat będzie powracał na forach ONZ. Tymczasem Birma (rzecz wyjątkowa, potępiona
w jednej z rezolucji Rady) już przeszła w tej kwestii od słów do czynów. Tydzień
temu aresztowano i oskarżono o zniewagę religii dwóch członków opozycyjnej i
prześladowanej partii NLD, za to że w pagodzie modlili się o wolność dla 2,1
tys. birmańskich więźniów politycznych.

Prokuratorzy zapewne przypomnieli im przy okazji podstawowe nauczanie buddyzmu,
iż przyczyną cierpienia jest pragnienie: przestańcie pragnąć wolności, a nie
będziecie cierpieć w więzieniu. Proste, prawda?

Proste jak myśl tych, którzy pragną uchronić religie przed krytyką, której
religie, jak i wszystkie inne ludzkie działania, nawet te z Bożego natchnienia,
potrzebują jak powietrza. Proste jak białoruski kompromis. Proste jak kajdanki i
knebel. I kto tu w końcu zniesławia religie?

http://wyborcza.pl/1,75477,6550721,Bialoruski_kompromis.html

--