Pełny tekst można poczytać tu:
http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/encyclicals/documents/hf_ben-xvi_enc_20090629_caritas-in-veritate_pl.html

A oto fragment:

34.  Miłość w prawdzie stawia człowieka wobec zdumiewającego doświadczenia,
jakim jest dar.

W swoim życiu otrzymuje on darmo wiele różnych rzeczy, co często nie jest
uznawane z powodu wyłącznie produktywistycznej i utylitarystycznej wizji
życia.

Istota ludzka została stworzona do daru, który ją wyraża i urzeczywistnia
jej wymiar transcendentny.

Czasem człowiek współczesny żywi mylne przekonanie, że jest jedynym twórcą
samego siebie, swojego życia i społeczeństwa.

To mniemanie jest konsekwencją egoistycznego skupienia się na sobie, które
wywodzi się - mówiąc językiem wiary - z grzechu pierworodnego.

Mądrość Kościoła zawsze sugerowała, że należy brać pod uwagę grzech
pierworodny także w interpretacji faktów społecznych i budowie
społeczeństwa:

<Nieuwzględnianie tego, że człowiek ma naturę zranioną, skłonną do zła, jest
powodem wielkich błędów w dziedzinie wychowania, polityki, działalności
społecznej i obyczajów> (85).

Do dziedzin, w których ujawniają się zgubne skutki grzechu, doszła już od
dawna gospodarka. Mamy tego ewidentny dowód również dzisiaj.

Przekonanie człowieka, że jest samowystarczalny i że potrafi usunąć zło
obecne w historii jedynie poprzez swoje działania, doprowadziło go do
uznania szczęścia i zbawienia za immanentne formy dobrobytu materialnego i
działania społecznego.

Z kolei przekonanie o tym, że ekonomia wymaga autonomii, która nie musi
ulegać <wpływom> o charakterze moralnym, doprowadziło człowieka do tego, że
nadużył narzędzia, jakim jest ekonomia, w sposób wręcz niszczycielski.

Z czasem przekonania te doprowadziły do powstania systemów gospodarczych,
społecznych i politycznych, które podeptały wolność osoby i grup społecznych
i właśnie dlatego nie były w stanie zapewnić obiecywanej sprawiedliwości.

Jak stwierdziłem w mojej Encyklice Spe salvi, w ten sposób odbiera się
historii nadzieję chrześcijańską (86), stanowiącą przecież potężny zasób
możliwości społecznych w służbie integralnego rozwoju ludzkiego, do którego
należy dążyć w wolności i sprawiedliwości.

Nadzieja wspiera rozum i daje mu siłę potrzebną do ukierunkowania woli (87).
Jest już obecna w wierze, co więcej, z niej się rodzi.

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.

Powiedz mi kto cie spodzil pedale a cie pomszcze.

Znowu musiałeś publicznie zwymiotować swoje "myśli"?

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.