Dym jest we Wrocławiu. A dymią mieszkańcy osiedla na ktĂłre władze miasta chcą przenieść obozowisko CyganĂłw koczujących teraz gdzieś w środku miasta. Mieszkańcy ich nie chcą, bo – jak argumentują – nie chcą teĹź “kradzieĹźy, dewastacji, degradacji środowiska i włamań do samochodĂłw”.  I mają prawo nie chcieć. No, ale  - powie ktoś – oto przecieĹź przykład wzorcowej ksenofobii. A ja mam jednak wątpliwości.

Bo ta ksenofobia, to ponoć przede wszystkim niechęć i nieuzasadniony strach przed obcymi. Tymczasem w przypadku mieszkańców ulicy Henrykowskiej absolutnie to odpada. Ich strach jest bowiem uzasadniony. Oni jakieś osiem lat temu mieli już “przyjemność” koegzystencji z Cyganami, od której to przyjemności ich jednak wyzwolono, po to, by teraz znów ich uszczęśliwić. Czyli mieszkańcy Henrykowskiej dobrze wiedzą co mówią i a jeszcze lepiej czują co ich czeka. Stad też protestują a my nie powinniśmy się temu dziwić. Kto tego nie czuje niech poeksperymentuje. Każdy Cygan z pewnością przyjmie zaproszenie pod wasz dach.

Niestety, prawdopodobnie jestem ostatnią osobą, która powinna o tym pisać, i na ten temat się wypowiadać, bowiem zakładam że jestem nieobiektywny. W latach szczenięcych mocno, mieszkałem w pewnym miasteczku (na szczęście krótko), mając za sąsiadów Cyganów, którzy jakimś cudem jako żywo przypominali dzisiejszych Romów. Nie wiem czy to zbieżność przypadkowa, ale tak właśnie jest.

No, i ci mieszkający w sąsiedztwie Cyganie, a takĹźe wygląd naszych klatek blokowych i otoczenia, plus ich natrętny styl bycia (klimaty takie mniej więcej jak z fotki na gĂłrze), to jedno z najgorszych wspomnień mojej młodości. Dziś jeszcze na wspomnienie tego miasteczka i tego osiedla chce mi się rzygać. I nic na to nie poradzę, tak mi się to  w pamięci zakodowało i utrwaliło, mimo deklarowanej wielokrotnie, takĹźe na stronach tego blogu, otwartości na innych i ich specyficzną czasem kulturę.

Przeto szczerze współczuję mieszkańcom wrocławskiej ulicy Henrykowskiej, bo oczami wyobraźni widzę już ten sajgon. I współczuje im też, że życie zmusza ich do dokonywania tak dramatycznych wyborów, a mianowicie czy być ksenofobem, czy może w imię poprawności jednak ksenofilem; czy przyjmować dość ekscentrycznych bliźnich z otwartymi ramionami, czy raczej z zaciśniętymi pięściami. A tego wyboru dokonać muszą, no chyba że miasto jakimś cudem uwolni ich od ciężaru.

PS. Wiem, że niektórzy bywalcy i goście mogą być tym wpisem oburzeni, ale co tu ukrywać, co udawać? Piszę jak jest i jak czuję, że mam dystans mniej lub bardziej uzasadniony do czegoś co się nazywa polityczną poprawnością i szczególnie tego nie ukrywam. Bo do tego, jak do wszystkiego, należy mieć dystans, a nie ślepo i bez zastanowienia (a często nieszczerze) powtarzać dyrdymały. Ot…

http://tiny.pl/q5frp

--
Kłótnia z idiotą jest jak gra w szachy z gołębiem. Nieważne, jak dobrze grasz, gołąb i tak przewróci wszystkie figury, nasra na szachownicę i będzie dumny z wygranej.