# Karta zaufania

Chodzę na wybory, bo uważam że to nie tylko mój obowiązek, ale przede  wszystkim przywilej, z którego nie zamierzam rezygnować. Staram się  wybierać rozumnie i to akurat każdy z wybierających pewnie mógłby o sobie  powiedzieć, przy czym kryteria wyboru są bardzo różne. Jakieś trzeba mieć,  choć czy istnieją takie niezawodnie sprawiające, że nie będę swego wyboru  żałować, nie wiem. Czasem mam jakąś wiedzę o kandydacie na którego  głosuję, czasem nie i wtedy ufam ugrupowaniu, które daje mu referencje.

Karta wyborcza to dla mnie nie tylko wyraz zaufania do kompetencji  kandydata, ale i do jego walorów osobowościowych i etycznych. Po prostu  nie chciałabym się kiedyś za niego wstydzić. No i do tego, głosując na  przyszłego posła lub senatora, przyczyniam się do jego ochrony  immunitetem. To, jakby nie było, duża doza zaufania i odpowiedzialności.

Często zastanawiam się, czy podobne refleksje nawiedzają także liderów  partyjnych? Czy może jest im wszystko jedno, jak się ich protegowani  prywatnie prowadzą, byle robili, czego się od nich na danym stanowisku  wymaga? Zresztą może życie prywatne polityków nie ma nic do rzeczy?

Dla mnie ma. Jakoś sobie nie wyobrażam, żebym mogła zagłosować na osobę,  której przytrafia się nieobyczajne zachowanie, przemoc domowa lub  nadużywanie. W moim przekonaniu np. poseł, w sejmie i poza nim, jest  ciągle tą samą osobą: uczciwą lub nie, rzetelną lub nie, prawą lub nie.  Nie bywa się za dnia brunetem, a wieczorem blondynem. Jeśli ktoś krzywdzi  i oszukuje bliskich, lekceważy powszechnie przyjęte normy współżycia  społecznego, to dlaczego nie miałby oszukać mnie i zlekceważyć inne normy?  Dobrze by było, żeby liderzy decydując się na wpisanie kogoś na listy  wyborcze pamiętali, że są także tacy wyborcy, jak ja.
Ze strony:
http://tnij.org/99032s9

--
stevep
-- -- -
Używam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/