Wszyscy ludzie dobrej woli zgodzą się chyba co do tego, że jednym z
najpiękniejszych, najbardziej podniosłych i dowodzących niewyczerpanych
możliwości samonaprawy Kościoła z wszelkiego ziemskiego brudu, momentów w
Jego historii był ten dzień (prawdopodobnie 16 kwietnia 1209 roku), kiedy
papież Innocenty III przyjął na audiencji brata Franciszka, zatwierdzając
regułę założonego przezeń zakonu.

Pamiętamy z podań i z ikonografii, przede wszystkim z fresku Giotta, tę
scenę; lecz przecież, gdy na nią patrzymy, trudno nie dostrzec owej
coincidentia oppositorum, jaką jest "harmonia kontrastu" pomiędzy
wspaniałością Pontifexa, papieskiego imperatora i jego dworu, olśniewającym
przepychem złota i purpury, a zgrzebnością "burych habitów" mnichów
ratujących przed upadkiem Kościół.

Konieczne przeto zdaje się jedno i drugie, łącznie, ale osobno.

Papież Innocenty i brat Franciszek są dwoma filarami Kościoła, ale papież
nie jest Franciszkiem, a Franciszek nie jest papieżem.

I oto dziś stajemy w obliczu zupełnie nowej sytuacji: papież stał się
Franciszkiem, Franciszek został papieżem, bieguny schodzą się w jednym
punkcie, "góra" i "dół", "oś świata" i "pył ziemi" już nie dopełniają się,
lecz utożsamiają. (...)

Papież Franciszek, więc "papież ubogi", otwiera być może już ten ostatni
etap, w którym - jeśli nie on sam, lecz któryś z jego bliskich następców -
zostanie wyzuty przez świat z wszelkich oznak władzy, wypędzony ze stolicy,
stanie się nawet Papa Incognitus, podążającym ciernistymi ścieżkami, jak ów
ostatni "Benedykt awinioński" z opowieści Raspaila (i jak ów tajemniczy
pielgrzym wczoraj na Placu św. Piotra?).

Jak (w Sołowjowa Opowieści o Antychryście) papież Piotr II wraz ze starcem
Janem i doktorem Pauli, którzy rozpoznali, iż Tu es Petrus, oraz tą garstką,
tworzących prawdziwy Kościół, ostatnich chrześcijan, którzy nie ulegli -
głoszącemu Otwartą drogę do powszechnego pokoju i pomyślności - imperatorowi
Antychrystowi, i wyszli ku Syjonowi na spotkanie powracającemu w królewskiej
szacie Chrystusowi.

Więcej
http://www.pch24.pl/papiez-franciszek-- -ku-nowemu-eonowi-chrzescijanstwa-,13285,i.html

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.

Dnia Sun, 7 Apr 2013 22:17:56 +0200, abc napisał(a):

Wszyscy ludzie dobrej woli zgodzą się chyba co do tego, że jednym z
najpiękniejszych, najbardziej podniosłych i dowodzących niewyczerpanych
możliwości samonaprawy Kościoła

Nie mylić z sektą lefebrystów.

--
"Niech będzie przeklęty bóg ojciec i syn i duch i matka najświętsza i całe
królestwo niebieskie!"

Papież Franciszek, więc "papież ubogi", otwiera być może już ten ostatni

Nie spodziewaj sie po nim wiele, byc moze dlugo nie pozyje...

etap, w którym - jeśli nie on sam, lecz któryś z jego bliskich następców -
zostanie wyzuty przez świat z wszelkich oznak władzy, wypędzony ze stolicy,
stanie się nawet Papa Incognitus, podążającym ciernistymi ścieżkami, jak ów

Ja tez to gdzies czytalem...  zdaje sie, ze w Proroctwach Krolowej Saby - taki swiatlodruk kupilem pod Jasna Gora w latach 70. Potem sam handlowalem roznymi ksiazkami - w tatach 80 schodzila niezle metafizyka komiksy i SF.

ostatni "Benedykt awinioński" z opowieści Raspaila (i jak ów tajemniczy
pielgrzym wczoraj na Placu św. Piotra?).

Jak (w Sołowjowa Opowieści o Antychryście) papież Piotr II wraz ze starcem
Janem i doktorem Pauli, którzy rozpoznali, iż Tu es Petrus, oraz tą garstką,
tworzących prawdziwy Kościół, ostatnich chrześcijan, którzy nie ulegli -
głoszącemu Otwartą drogę do powszechnego pokoju i pomyślności - imperatorowi
Antychrystowi, i wyszli ku Syjonowi na spotkanie powracającemu w królewskiej
szacie Chrystusowi.

Ale powiedzial, ze nie znacie dnia ani godziny, wiec nie badz kolejnym prorokiem :)
j