Jednym ze szczegĂłlnie widocznych symptomĂłw patologii awansĂłw w naszym Ĺźyciu
publicznym jest szczególna kariera rodu Kraśków w telewizji publicznej.

Protoplastą tego klanu był osławiony Wincenty Kraśko, przez lata sekretarz
KC PZPR ds. kultury. Kraśko wyróżniał się zarówno swymi dogmatycznymi
poglądami, jak i skłonnościami do autorytarnego dyrygowania kulturą. Nader
typowa pod tym względem była jego broszura z 1968 r. “Głos w dyskusji
przedzjazdowej”, ostro piętnująca “krnąbrnych” literatów. Słynny pisarz i
publicysta Stefan Kisielewski (Kisiel) tak skomentował udział Wincentego
Kraśki w nikczemnej nagonce na twórców w 1968 r.: “(…) jak powiedział
towarzysz Kraśko, kultura polska nie skorzysta z naszych usług. Znalazł się
właściciel polskiej kultury – przerażony osioł” (S. Kisielewski, Dzienniki,
Warszawa 1996, s. 16).

Bardzo duże wpływy Kraśki w sferze kultury ułatwiły karierę jego potomków w
szczególnie atrakcyjnej jej dziedzinie – publicznej telewizji. Ciekawie
opisała to dziennikarka “Tygodnika Solidarność” (nr z 19 listopada 2004 r.)
Marzanna Stychlerz-Kłucińska w tekście “Kraśko i inni”, stwierdzając m.in.:
“Kolejnym charakterystycznym zjawiskiem w TVP jest pokoleniowość,
dziedziczenie stanowisk. Władza przechodzi z ojca na syna, a potem pałeczkę
przejmują wnuki. Wystarczy, że przez jakiś czas senior rodu pełnił jakąś
ważną funkcję. Klasycznym przykładem jest tu familia Kraśków. (…) Rodzina
Kraśków stanowi jakby oddzielną instytucję w TVP. Początek dynastii dał
Wincenty Kraśko, sekretarz KC PZPR ds. kultury.

Wszystko, co szło na antenę, było z nim konsultowane. Wkrótce w dziale
kultury w TVP pojawił się młody Kraśko [Tadeusz - J.R.N.], przed kilku laty
jeszcze młodszy [Piotr Kraśko - J.R.N.]. Średni Kraśko był człowiekiem
kochliwym i zmieniał partnerki. Ale miał ludzkie odruchy, wszystkie byłe
żony oraz liczne przejściowe przyjaciółki nadal pracują w TVP i jakoś –
mówią moi rozmówcy – w tym sobie w miarę bezkonfliktowo funkcjonują. To
swoisty fenomen. W ślad familii Kraśków poszli inni. (…) Jedna z większych
telewizyjnych rodzin wraz z ‘przyległościami’, czyli dziećmi, kuzynami,
kochankami oraz bliższymi i dalszymi znajomymi – wg Michała Mońki
(dziennikarza związanego z ‘Solidarnością’) – liczy 64 osoby”.

Zarówno Tadeusz Kraśko (syn), jak i Piotr Kraśko (wnuk) nie odznaczali się
szczególnymi zdolnościami, wręcz przeciwnie. Nadrabiali świetnym
zadomowieniem się w “układach” i bardzo umiejętnym przystosowywaniem się do
panujących w TVP reguł poprawności politycznej – zawsze płynęli z prądem.
Nader typowa była pod tym względem wydana w 1992 r. w warszawskim lewicowym
wydawnictwie BGW książka Tadeusza Kraśki “Pasjans telewizyjny”. Książka
zawierała wybór zwierzeń licznych znanych dziennikarzy, wyraźnie
zdominowanych przez starych wyjadaczy komunistycznej maści. Wśród
“bohaterów” książki Kraśki znaleźli się m.in.: były prezes Radiokomitetu
Włodzimierz Sokorski, osławiony prezes Radiokomitetu w czasach Edwarda
Gierka Maciej Szczepański (zwany “krwawym Maciejem”), stalinowski pieniacz
Zygmunt Kałużyński, byli długoletni tajni współpracownicy SB: prezes
Radiokomitetu za rządu Tadeusza Mazowieckiego Andrzej Drawicz i Andrzej
Szczypiorski, komunistyczni propagandyści: Zygmunt Broniarek i Adam
Bronikowski. Kraśko nie zapomniał również o nagłośnieniu w swej książce
takich osób znanych ze skrajnej lewicowej tendencyjności, jak: Aleksander
Małachowski, Olga Lipińska czy Kazimierz Kutz i Janusz Rolicki.

W 1991 r. Tadeusz Kraśko wydał szczególnie zakłamaną książkę “Początek raz
jeszcze. Z Andrzejem Szczypiorskim rozmawia Tadeusz Kraśko”. Było to pełne
panegiryzmu wysławianie osoby A. Szczypiorskiego, znanego z histerycznych
ataków na polskość i patriotyzm (stachanowca antypolonizmu) i na wartości
chrześcijańskie, jak się później okazało, wieloletniego agenta SB. Kraśko
bezkrytycznie nagłośnił w swej książce m.in. godne barona Münchausena
samochwalcze opowieści Andrzeja Szczypiorskiego o tym, jak się “heroicznie”
opierał bezpiece, jakim to był nonkonformistą i jak sam Kiszczak
usprawiedliwiał się przed nim z jego internowania (s. 126). Kraśko nie
zdobył się ani razu na próbę podważenia kłamstw Szczypiorskiego przez
przypomnienie jego sławetnych proreżimowych wyczynów propagandowych. W
rezultacie tolerowania wszystkich zafałszowań Szczypiorskiego pisana “na
klęczkach” książka Kraśki jest faktycznie tylko kłamliwym “śmieciem”. W
1995 r. T. Kraśko wydał bezkrytyczny, arcynudnawy wywiad z Jerzym
Turowiczem “Wierność” (Poznań).

W 1998 r. wydana została kolejna pełna zakłamania książka Kraśki “Czas
skorpionów” stanowiąca w dużej części miniportrety różnych pisarzy. Znów
znalazł się tam m.in. panegiryczny portret pisarza-agenta A.
Szczypiorskiego, o którym Kraśko napisał m.in.: “W jego stylistyce nie ma
ani jednego zbędnego znaku, to krystalicznie czysty wyraz myśli”. Dodajmy:
myśli antypolskiej, antychrześcijańskiej, agenturalnej! Podobnymi
pochwałami obdarzył również innego agenta SB Andrzeja Drawicza, od jesieni
1989 r. do końca 1990 r. głównego hamulcowego prawdziwych zmian w
telewizji. Z jakim rozrzewnieniem Kraśko pisał o Drawiczu: “Był mądrym,
dobrym i szlachetnym człowiekiem. (…) Wielu go kochało, niewielu rozumiało,
małowierni potępiali”. Dodajmy, że w książce Kraśki znalazł się panegiryk o
pisarzu Jerzym Kosińskim. Kraśko ogromnie wysławiał nawet jego najbardziej
antypolską, paszkwilancką książkę “Malowany ptak”, wychwalał jej rzekomą
“ponadczasową, biblijną narrację” (s. 130).

W ślady dobranego dziadka i ojca poszedł również najmłodszy z rodu Kraśków,
telewizyjny redaktor Piotr Kraśko. Już jako korespondent TVP w Stanach
Zjednoczonych na początku naszego stulecia okazał się absolutnym
nieudacznikiem. Brutalnie obnażył wszystkie jego słabości merytoryczne i
warsztatowe świetny znawca spraw Stanów Zjednoczonych i tamtejszej Polonii
Zbigniew K. Rogowski. W tekście “Kraśko, niewypał w eterze” (“Nasza Polska”
z 20 marca 2005 r.) Rogowski pisał o Kraśce: “Kolejny personalny niewypał.
Donosi o jakichś marginalnych, peryferyjnych wydarzeniach, nie ma dojścia
do ludzi politycznego establishmentu, nie dostrzega 10-milionowej Polonii,
więc nic nie wie o jej życiu politycznym, na co dzień unika jak ognia
relacji o zjawisku antypolonizmu. SzczegĂłlnie za brak obu tych tematĂłw w
korespondencjach Kraśki skarżyli mi się Polacy oglądający programy TVP za
pośrednictwem TV Polonia. Zauważmy, że jak na medium wizualne Kraśko
prezentuje się niekorzystnie: obcy akcent wymowy, słaba dykcja (proponuję
kurs na I roku szkoły teatralnej)”.

Skrajne braki merytoryczne i fachowe młody Kraśko nadrabia podobnie jak
jego ojciec Tadeusz gorliwością w atakowaniu tych, których trzeba (zgodnie
z regułami “poprawności politycznej”). 18 września 2002 r. P. Kraśko
“zabłysnął” jako redaktor prowadzący wzmożony atak paszkwilancki na Radio
Maryja w telewizyjnym programie “Oblicza mediów”.
Kariera telewizyjna obu Kraśków świetnie pokazuje, do jakiego stopnia w
telewizji publicznej (!) nie liczy się autentyczny talent (którego obu
Kraśkom ewidentnie nie dostaje), lecz tylko rodowód z “dobrej”, czerwonej
rodzinki.

Prof. Jerzy Robert Nowak • Nasz Dziennik, Piątek, 24 lipca 2009, Nr 172
(3493)

Można by tu wymieniać i wymieniać te czerwone dynastie, Familie Olejnik, Familie Lis, Familie Huebner, Familie Cimoszewicz, Familie Stolzmanów, Bermanów itd. itp...

boukun

Użytkownik "boukun" <boukun@neostrada.pl> napisał w wiadomości
news:l7sg52$d41$1mx1.internetia.pl...

Można by tu wymieniać i wymieniać te czerwone dynastie, Familie Olejnik,
Familie Lis, Familie Huebner, Familie Cimoszewicz, Familie StolzmanĂłw,
BermanĂłw itd.

            a nie lepiej się wymieniać na odcinki kpt. Ĺťbika? Ja mam potrĂłjne salto, wąż z rubinowym oczkiem, podwĂłjny nelson, zatrzymać skodę, czterech pancernych - księgi I-III, Tytuski wszystkie, gładziutkie reprinty (szmata w ręku się nie zrobi). "SpĂłjrz na niebo bystrym okiem, moĹźe burza przejdzie bokiem" - Tytus Romek i a'Tomek ksiega II.

Użytkownik "Mark Woydak" <mark.woydak@forst.gm.de> napisał w wiadomości news:10fzxmr57plgf$.1k9cu2e4qda02.dlg40tude.net...

Jednym ze szczegĂłlnie widocznych symptomĂłw patologii awansĂłw w naszym Ĺźyciu
publicznym jest szczególna kariera rodu Kraśków w telewizji publicznej.

Protoplastą tego klanu był osławiony Wincenty Kraśko, przez lata sekretarz
KC PZPR ds. kultury. Kraśko wyróżniał się zarówno swymi dogmatycznymi
poglądami, jak i skłonnościami do autorytarnego dyrygowania kulturą. Nader
typowa pod tym względem była jego broszura z 1968 r. “Głos w dyskusji
przedzjazdowej”, ostro piętnująca “krnąbrnych” literatów. Słynny pisarz i
publicysta Stefan Kisielewski (Kisiel)

Czym różni się Kisielewski od reszty? Nazwaniem peerelowskiego chlewa najweselszym barakiem? Jeżeli kłotnię w rodzinie nazywasz 'ostrym piętnowaniem', to przykro.
Ze swojej strony polecam wywiad ze Zbigniewem Herbertem na temat polskich elit. Człek delikatny, poeta, nie mówił i nie pisał jak Mackiewicz.
http://www.jacektrznadel.pl/index.php-option=com_content&task=view&id=30&Itemid=31.htm