W lutym 2010 r. media poinformowały, że Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego
utworzyła specjalny wydział pościgowy. Nowa struktura miała zająć się
ściganiem najbardziej poszukiwanych przestępców, np. szpiegów oraz głośnych
aferzystów gospodarczych. Jednak po trzech latach nie widać efektów
zwalczania tych przestępstw, tak jak w III RP trudno było dostrzec wolę
walki z korupcją i aferami gospodarczymi.

Przełom lat 80. i 90. ubiegłego wieku zdecydował o wielu potęgach
gospodarczych i wykreował elity finansowe. Ostatnie komunistyczne rządy
zadbały o stworzenie korzystnych dla aparatu PZPR regulacji prawnych.
Majątek przejmowała nowa klasa średnia, która głównie wywodziła się z
aparatu PZPR i służb specjalnych PRL.
Finanse dla służb i partii

Od połowy lat 80. komuniści przygotowywali się do zmiany ustroju, szkoląc
kadry, przygotowując je do nowych warunków ekonomicznych, transferując
finanse na zagraniczne konta. Komuniści stworzyli także sieć spółek,
których właścicielami zostały zaufane osoby.

Niepoślednią rolę w tym procederze odegrały służby specjalne, zarówno w
PRL, jak też w III RP. Komunistyczne służby specjalne aktywnie
uczestniczyły w tych zmianach, a po 1990 r., podobno zreformowane, często
nie dostrzegały tych afer i patologii. Jednocześnie nastąpiło osłabienie
pionów zwalczających przestępstwa gospodarcze w służbach specjalnych i
policji. Osłabiona została także realna kontrola nad tymi instytucjami
przez czynniki polityczne.

W pierwszych latach III RP wyłaniająca się elita polityczna nie była
przygotowana do nadzoru tych urzędów, weryfikowania ich informacji i
egzekwowania realizacji zadań. W ten sposób służby i policja uzyskały duży
stopień swobody działania wobec konstytucyjnych organów i mogły realizować
własne interesy, także w sferze gospodarczej, które niejednokrotnie
pokrywały się z interesami uwłaszczonej nomenklatury. Należy jednak również
pamiętać, że przez większość lat III RP te konstytucyjne organy były
obsadzane przez polityków akceptujących taki stan rzeczy, porozumienia
Okrągłego Stołu, patologiczne procesy uwłaszczenia nomenklatury i
„prywatyzację państwowego kapitału”.

W okresie rządu premiera Jana Olszewskiego MSW opracowało raport, w którym
uznano, że system finansowy Polski znalazł się pod kontrolą struktur i
ludzi dyspozycyjnych wobec generałów Kiszczaka i Pożogi. Wskazywano
również, że niekontrolowany obieg tajnych dokumentów jest m.in. źródłem
wielu afer gospodarczych. Raport ten był swoistym wypadkiem przy pracy, bo
po niespełna sześciu miesiącach Jan Olszewski został odwołany z funkcji
premiera, a Antoni Macierewicz z MSW. Sytuacja powróciła na utarte tory.
Wirus korupcji i patologii, który w 1989 r. został odgórnie wkomponowany w
system polityczny III RP, mógł pustoszyć kolejne sfery życia publicznego.
„Matka afer” III RP

Końca czasów PRL sięga afera Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego,
która jest nazywana matką wszystkich afer III RP. Fundusz powstał na
podstawie ustawy z lutego 1989 roku. Jego oficjalnym zadaniem była spłata
zadłużenia zagranicznego PRL oraz gromadzenie i gospodarowanie kapitałem
przeznaczonym na ten cel. FOZZ prowadził swoje operacje finansowe za
pośrednictwem Banku Handlowego. W ukryciu zamierzano skupować na rynku
wtórnym długi komunistycznych władz po znacznie obniżonych cenach. Wykup
długów miał odbywać się przez tworzone w tym celu podmioty lub zaufane
osoby.

W rzeczywistości FOZZ był wspólną inicjatywą wywiadu cywilnego i wojskowego
PRL. Elita agentów komunistycznych specsłużb (np. Grzegorz Żemek)
prowadziła, pod pozorem skupu polskich długów, operację zagospodarowania
zgromadzonego za granicą kapitału. Ogromne sumy były rozprowadzane do
powstających w tamtym czasie prywatnych firm, które znajdowały się pod
kontrolą ludzi dawnego aparatu.

Na początku 1991 r. Najwyższa Izba Kontroli rozpoczęła kontrolę w FOZZ,
którą prowadził Michał Falzmann. Wskazywał on na liczne przestępstwa,
zwracał się z wnioskami o interwencję do najwyższych władz państwa. W lipcu
1991 r. Michał Falzmann został odsunięty od kontroli, potem nagle zasłabł i
zmarł. Natomiast prezes NIK Walery Pańko zginął w wypadku samochodowym. NIK
w protokole uznała, że odpowiedzialność za nieprawidłowości w FOZZ ponosi
rada nadzorcza i kolejni ministrowie finansĂłw (m.in. Leszek Balcerowicz,
Dariusz Rosati i Grzegorz Wójtowicz). NIK ustaliła również, że FOZZ pomógł
w rozwoju bankowi BIG.

FOZZ nie był jedyną instytucją gospodarczą, która była wykorzystywana przez
służby specjalne. Adam Chmielecki w artykule „Centrale biznesu PRL” („Nasz
Dziennik” z 24.11.2011 r.) wskazał na liczną agenturę wojskowych i
cywilnych służb PRL w Centralach Handlu Zagranicznego. Wymienia on, że
tajni współpracownicy komunistycznych służb działali w Centrali
Importowo-Eksportowej Ciech, w łódzkiej centrali Textilimpex oraz
Towarzystwie Handlu Zagranicznego SkĂłrimprex, w centrali
Agromet-Motoimport, PTHZ Varimex, PTHZ Elektrim, zjednoczeniu PEBK Dromex,
w centrali Polimex, w Budimeksie.

Bez wątpienia brak rozliczenia afer z początku lat 90. wytworzył
korupcjogenny klimat w III RP, zresztą tamte afery cały czas oddziaływały
na klasę polityczną. Ta diagnoza dotyczy również przestępczości mafijnej.
Geneza mafii

Struktury mafijne III RP powstały bowiem pod koniec PRL właśnie w oparciu o
aparat komunistycznych służb specjalnych. Szefowie głównych grup
przestępczych byli tajnymi współpracownikami służb i milicji. Na przełomie
lat 80. i 90. oficerowie razem ze swoimi agentami zajęli się przemytem
alkoholu, paliwa, papierosów. Następnie „lewy towar” był wprowadzany na
rynek półlegalnymi kanałami poprzez sieć hurtowni, spółek i fundacji. Skarb
Państwa tracił miliardy dolarów, a mafia rosła w siłę.

Pierwszym istotnym sygnałem, który powinien zwrócić uwagę organów państwa
na możliwość powstania mafii, była zawrotna kariera Aleksandra Gawronika.
Ten były funkcjonariusz SB i służby więziennej o północy z 15 na 16 marca
1989 roku, czyli w dniu wejścia nowej ustawy dewizowej, otworzył pierwszy
kantor dewizowy na przejściu granicznym w Świecku. Musiał więc znać
dokładną datę wejścia w życie prawa legalizującego sprzedaż i kupno
zachodnich walut. Potem stworzył sieć wymiany walut w całym kraju. Dzięki
tym przedsięwzięciom Gawronik stał się miliarderem. Media spekulowały, że
prawdopodobnie na samym początku pomógł mu Ireneusz Sekuła. Sekuła nie był
przypadkową osobą w życiu gospodarczym państwa. Pod koniec PRL był
wicepremierem odpowiedzialnym za sprawy gospodarcze w ostatnim rządzie
komunistycznym Mieczysława Rakowskiego. Po wyborach w 1993 r. został szefem
Głównego Urzędu Ceł, był nim do 1995 r., potem został posłem SLD. W
„Raporcie z weryfikacji WSI” Antoniego Macierewicza wskazano, że Sekuła w
1970 r. został przeszkolony na kursie Agenturalnego Wywiadu Operacyjnego w
ośrodku wywiadu wojskowego, a w 1973 r. przeszedł kurs przygotowujący do
pełnienia funkcji rezydenta AWO.

To właśnie Sekuła w 1989 r. nadzorował prace nad nowym prawem dewizowym.
Gawronik mówił, że do uruchomienia kantorów przygotował się dobrze –
rozmawiał z prezesem NBP, ministrami finansów i gospodarki, z generałem
Czesławem Kiszczakiem, kolejnymi premierami. Ale to właśnie dopiero Sekuła
„kupił pomysł” z kantorami. Gawronik ujawnił, że spotkał się z kilkoma
szefami gangów walutowych w Poznaniu i Warszawie. Media nazwały go wprost
„lobbystą Pruszkowa”. Po ucieczce szefów Art-B był też likwidatorem tej
spółki. W maju 2001 r. Gawronik został aresztowany, zarzucono mu wyłudzenie
milionów złotych podatku VAT ze sprzedaży papierosów cudzoziemcom i
współpracę z „Pruszkowem”.

Również Ireneusz Sekuła nie stronił od kontaktów z gangsterami, z
niektórymi miał bardzo dobre relacje. Kiedy jednemu z nich skradziono z
domu mercedesa 600 i kilkaset tysięcy dolarów, Sekuła, który wtedy był
prezesem Głównego Urzędu Ceł, kazał zablokować granice Polski. Sekuła nie
krył, że doradzał mu w interesach: „podpowiadałem, w co ma inwestować”.
Będąc szefem GUC, wskazywał na pozytywne oddziaływanie tzw. szarej strefy:
„Szara strefa nie powinna hamować rozwoju gospodarki; powinna go raczej
uzupełniać”.

W kwietniu 2000 r. Sekuła zginął w tajemniczych okolicznościach. Oficjalnie
stwierdzono, że strzałem z broni popełnił samobójstwo. Jednak w nocy, kiedy
„strzelał do siebie”, mieli go odwiedzić wysłannicy „Pruszkowa”.
Kontakty twĂłrcĂłw Europy Plus

Sekuła znał też Bogusława Bagsika, ale nie był jedynym postkomunistycznym
politykiem, który posiadał kontakty w takim środowisku. Na początku lat 90.
Marek Siwiec – były szef BBN przy Aleksandrze Kwaśniewskim, a obecnie
inicjator nowego ugrupowania Europa Plus – założył z Bagsikiem i
Gąsiorowskim spółkę Print AB. Siwiec przez lata musiał się tłumaczyć z
kontaktĂłw z szefami Art-B.

Natomiast do kontaktów z gangsterami przyznał się szef pisma „NIE” i
ostatni rzecznik komunistycznego rządu Jerzy Urban, ostatnio promotor
Janusza Palikota. Przed sejmową komisją śledczą ds. afery Rywina zeznał, że
nawet zorganizował dla nich przyjęcie: „…zapraszam i polityków, i
biznesmenów. I miałem honor wydać przyjęcie dla gangu pruszkowskiego ze
’Słowikiem’ i ’Masą’ na czele. (…) Ja po to wydałem uroczyste przyjęcie dla
gangu pruszkowskiego, żeby właśnie zademonstrować tę swobodę, z której chcę
korzystać”.

Wspomniany przez Urbana „Masa” jest byłym liderem „Pruszkowa”, który został
świadkiem koronnym policji. Natomiast „Słowik” to Andrzej Zieliński, inny z
szefów „Pruszkowa”. „Słowik” musi dobrze znać realia polityczne. Kilka lat
temu w swojej książce wspominał o próbie kradzieży 12 milionów dolarów,
które wysłannik KGB przekazywał dla szpiegów w Polsce. „Słowik” zrezygnował
z tej akcji, ale Rosjanie próbowali uzyskać od niego informacje na ten
temat.
Zabójczy trójkąt

Innym przykładem kontaktów na styku polityki, służb specjalnych i mafii
jest działalność Jeremiasza Barańskiego „Baraniny”. Był oskarżany m.in.
przez Interpol o zorganizowanie siatki międzynarodowych handlarzy
kradzionymi samochodami, nielegalną produkcję i sprzedaż alkoholu w
Europie. Tymczasem na początku lat 90. osoby z najbliższego otoczenia
„Baraniny” (m.in. jego żona i siostra) weszły w skład władz Fundacji
„Bezpieczna Służba”. Fundację zarejestrowano w maju 1991 roku. Po
ujawnieniu tych informacji były wiceminister MSW Jerzy Widacki przyznał, że
polecił swojemu podwładnemu Jerzemu Nóżce – wtedy wiceszefowi biura
prawnego MSW, napisanie statutu fundacji. Nóżka osobiście zaniósł statut do
siedziby fundacji w Hotelu Europejskim w Warszawie. Szeroki zakres
działalności fundacji wymyślił jej inicjator Zbigniew Herszmann, który
zgłosił się do Widackiego. Herszmannowi miał towarzyszyć Andrzej Kuna lub
Aleksander Żagiel – osoby, które konsekwentnie pojawiają się w większości
największych afer III RP.

W kontekście trójkąta „służby specjalne – mafia – polityka” na uwagę
zasługuje sprawa zabójstwa komendanta głównego policji generała Marka
Papały. Według jednej z hipotez Papałę kazali zamordować byli wysocy
funkcjonariusze SB, którym zagrażał. Generał miał wyjechać na misję do
Brukseli, grupa ta obawiała się, że nie będzie mogła go już kontrolować.

Zagadkowa śmierć „Baraniny”, morderstwa Jacka Dębskiego i generała Marka
Papały oraz afera FOZZ mają zresztą wspólny mianownik. W cieniu tych spraw
przewijają się ciągle te same osoby, tzn. Edward Mazur, Aleksander Żagiel i
Andrzej Kuna. Nazwisko Mazura pojawia się w sprawie FOZZ jako pośrednika –
przez jego firmy przechodziły pieniądze Funduszu.

Wspomniany trójkąt „służby specjalne – mafia – polityka” oddziaływał w
późniejszym okresie III RP na strategiczne obszary gospodarki państwa,
czego przykładem jest afera paliwowa.
Paliwa pod kontrolą służb

W 2001 r. szacowano, że mafia paliwowa okradła Skarb Państwa na sumę ponad
13 mld złotych. Do Polski sprowadzano z zagranicy olej opałowy, który
następnie zamieniał się – w fakturach VAT – w normalne paliwo. W
rzeczywistości olej mieszano z normalnym paliwem lub dodawano barwniki.
Oszustw na fakturach dokonywano, przepuszczając dokumentację przez sieć
spółek-słupów. Natomiast „uszlachetnianie” paliwa przeprowadzano w bazach
jednostek wojskowych, zaś w portach wojennych odbierano transporty oleju z
Rosji. Uczestniczyły w tym osoby powiązane z WSI.

Afera paliwowa ma również wymiar międzynarodowy, ponieważ w 2002 r.
zatrzymanie przez UOP prezesa Orlenu Andrzeja Modrzejewskiego mogło
umożliwić ekspansję rosyjskich koncernów w Polsce. Interwencja UOP
umożliwiła zmianę władz w Orlenie. Według jednego ze świadków prokuratury,
postkomuniści dążyli do przekazania rosyjskiemu koncernowi Łukoil wpływów z
Rafinerii Gdańskiej i Orlenu w zamian za pomoc w kampanii wyborczej. Osoba
ta podawała, że zaraz po zatrzymaniu Modrzejewskiego pracownicy rosyjskiego
Łukoila twierdzili, że ich koncern będzie mógł szybciej wejść na polski
rynek. Według tych relacji Łukoil zrezygnował z przejęcia Orlenu, ponieważ
otrzymał zielone światło na przejęcie Rafinerii Gdańskiej. Przedstawiciele
rosyjskiego koncernu mieli otrzymać takie obietnice w ówczesnych
kancelariach premiera i prezydenta.

W największych aferach III RP pojawia się cień służb specjalnych. Regułą
już jest, że wśród oskarżonych, współwinnych czy inspiratorów pojawiają się
osoby powiązane z tymi instytucjami. Z jednej strony to dobrze, gdyż
obecność przedstawicieli służb w tych środowiskach dowodzi, że służby są
dobrze poinformowane i powinny monitorować te sytuacje. W rzeczywistości
służby specjalne, policja i prokuratura reagują niestety już po wybuchu
afer, a w wielu sprawach można postawić im zarzut inspirowania patologii
gospodarczych. Taka diagnoza jest zasadna tym bardziej, że nie zostały
przecięte związki z PRL, dzięki czemu trójkąt „służby specjalne – mafia –
polityka” wciąż powiększa obszar wpływów.

Piotr Bączek

Użytkownik "Marek Woydak" <mark.woydak@gmx.de> napisał w wiadomości news:5ewfb94y84po$.hxfn80mj793h$.dlg40tude.net...

W lutym 2010 r. media poinformowały, że Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego
utworzyła specjalny wydział pościgowy. Nowa struktura miała zająć się
ściganiem najbardziej poszukiwanych przestępców, np. szpiegów oraz głośnych
aferzystów gospodarczych. Jednak po trzech latach nie widać efektów
zwalczania tych przestępstw, tak jak w III RP trudno było dostrzec wolę
walki z korupcją i aferami gospodarczymi.

Przełom lat 80. i 90. ubiegłego wieku zdecydował o wielu potęgach
gospodarczych i wykreował elity finansowe. Ostatnie komunistyczne rządy
zadbały o stworzenie korzystnych dla aparatu PZPR regulacji prawnych.
Majątek przejmowała nowa klasa średnia, która głównie wywodziła się z
aparatu PZPR i służb specjalnych PRL.
Finanse dla służb i partii

Od połowy lat 80. komuniści przygotowywali się do zmiany ustroju, szkoląc
kadry, przygotowując je do nowych warunków ekonomicznych, transferując
finanse na zagraniczne konta. Komuniści stworzyli także sieć spółek,
których właścicielami zostały zaufane osoby.

Niepoślednią rolę w tym procederze odegrały służby specjalne, zarówno w
PRL, jak też w III RP. Komunistyczne służby specjalne aktywnie
uczestniczyły w tych zmianach, a po 1990 r., podobno zreformowane, często
nie dostrzegały tych afer i patologii. Jednocześnie nastąpiło osłabienie
pionów zwalczających przestępstwa gospodarcze w służbach specjalnych i
policji. Osłabiona została także realna kontrola nad tymi instytucjami
przez czynniki polityczne.

W pierwszych latach III RP wyłaniająca się elita polityczna nie była
przygotowana do nadzoru tych urzędów, weryfikowania ich informacji i
egzekwowania realizacji zadań. W ten sposób służby i policja uzyskały duży
stopień swobody działania wobec konstytucyjnych organów i mogły realizować
własne interesy, także w sferze gospodarczej, które niejednokrotnie
pokrywały się z interesami uwłaszczonej nomenklatury. Należy jednak również
pamiętać, że przez większość lat III RP te konstytucyjne organy były
obsadzane przez polityków akceptujących taki stan rzeczy, porozumienia
Okrągłego Stołu, patologiczne procesy uwłaszczenia nomenklatury i
„prywatyzację państwowego kapitału”.

W okresie rządu premiera Jana Olszewskiego MSW opracowało raport, w którym
uznano, że system finansowy Polski znalazł się pod kontrolą struktur i
ludzi dyspozycyjnych wobec generałów Kiszczaka i Pożogi. Wskazywano
również, że niekontrolowany obieg tajnych dokumentów jest m.in. źródłem
wielu afer gospodarczych. Raport ten był swoistym wypadkiem przy pracy, bo
po niespełna sześciu miesiącach Jan Olszewski został odwołany z funkcji
premiera, a Antoni Macierewicz z MSW. Sytuacja powróciła na utarte tory.
Wirus korupcji i patologii, który w 1989 r. został odgórnie wkomponowany w
system polityczny III RP, mógł pustoszyć kolejne sfery życia publicznego.
„Matka afer” III RP

Końca czasów PRL sięga afera Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego,
która jest nazywana matką wszystkich afer III RP. Fundusz powstał na
podstawie ustawy z lutego 1989 roku. Jego oficjalnym zadaniem była spłata
zadłużenia zagranicznego PRL oraz gromadzenie i gospodarowanie kapitałem
przeznaczonym na ten cel. FOZZ prowadził swoje operacje finansowe za
pośrednictwem Banku Handlowego. W ukryciu zamierzano skupować na rynku
wtórnym długi komunistycznych władz po znacznie obniżonych cenach. Wykup
długów miał odbywać się przez tworzone w tym celu podmioty lub zaufane
osoby.

W rzeczywistości FOZZ był wspólną inicjatywą wywiadu cywilnego i wojskowego
PRL. Elita agentów komunistycznych specsłużb (np. Grzegorz Żemek)
prowadziła, pod pozorem skupu polskich długów, operację zagospodarowania
zgromadzonego za granicą kapitału. Ogromne sumy były rozprowadzane do
powstających w tamtym czasie prywatnych firm, które znajdowały się pod
kontrolą ludzi dawnego aparatu.

Na początku 1991 r. Najwyższa Izba Kontroli rozpoczęła kontrolę w FOZZ,
którą prowadził Michał Falzmann. Wskazywał on na liczne przestępstwa,
zwracał się z wnioskami o interwencję do najwyższych władz państwa. W lipcu
1991 r. Michał Falzmann został odsunięty od kontroli, potem nagle zasłabł i
zmarł. Natomiast prezes NIK Walery Pańko zginął w wypadku samochodowym. NIK
w protokole uznała, że odpowiedzialność za nieprawidłowości w FOZZ ponosi
rada nadzorcza i kolejni ministrowie finansĂłw (m.in. Leszek Balcerowicz,
Dariusz Rosati i Grzegorz Wójtowicz). NIK ustaliła również, że FOZZ pomógł
w rozwoju bankowi BIG.

FOZZ nie był jedyną instytucją gospodarczą, która była wykorzystywana przez
służby specjalne. Adam Chmielecki w artykule „Centrale biznesu PRL” („Nasz
Dziennik” z 24.11.2011 r.) wskazał na liczną agenturę wojskowych i
cywilnych służb PRL w Centralach Handlu Zagranicznego. Wymienia on, że
tajni współpracownicy komunistycznych służb działali w Centrali
Importowo-Eksportowej Ciech, w łódzkiej centrali Textilimpex oraz
Towarzystwie Handlu Zagranicznego SkĂłrimprex, w centrali
Agromet-Motoimport, PTHZ Varimex, PTHZ Elektrim, zjednoczeniu PEBK Dromex,
w centrali Polimex, w Budimeksie.

Bez wątpienia brak rozliczenia afer z początku lat 90. wytworzył
korupcjogenny klimat w III RP, zresztą tamte afery cały czas oddziaływały
na klasę polityczną. Ta diagnoza dotyczy również przestępczości mafijnej.
Geneza mafii

Struktury mafijne III RP powstały bowiem pod koniec PRL właśnie w oparciu o
aparat komunistycznych służb specjalnych. Szefowie głównych grup
przestępczych byli tajnymi współpracownikami służb i milicji. Na przełomie
lat 80. i 90. oficerowie razem ze swoimi agentami zajęli się przemytem
alkoholu, paliwa, papierosów. Następnie „lewy towar” był wprowadzany na
rynek półlegalnymi kanałami poprzez sieć hurtowni, spółek i fundacji. Skarb
Państwa tracił miliardy dolarów, a mafia rosła w siłę.

Pierwszym istotnym sygnałem, który powinien zwrócić uwagę organów państwa
na możliwość powstania mafii, była zawrotna kariera Aleksandra Gawronika.
Ten były funkcjonariusz SB i służby więziennej o północy z 15 na 16 marca
1989 roku, czyli w dniu wejścia nowej ustawy dewizowej, otworzył pierwszy
kantor dewizowy na przejściu granicznym w Świecku. Musiał więc znać
dokładną datę wejścia w życie prawa legalizującego sprzedaż i kupno
zachodnich walut. Potem stworzył sieć wymiany walut w całym kraju. Dzięki
tym przedsięwzięciom Gawronik stał się miliarderem. Media spekulowały, że
prawdopodobnie na samym początku pomógł mu Ireneusz Sekuła. Sekuła nie był
przypadkową osobą w życiu gospodarczym państwa. Pod koniec PRL był
wicepremierem odpowiedzialnym za sprawy gospodarcze w ostatnim rządzie
komunistycznym Mieczysława Rakowskiego. Po wyborach w 1993 r. został szefem
Głównego Urzędu Ceł, był nim do 1995 r., potem został posłem SLD. W
„Raporcie z weryfikacji WSI” Antoniego Macierewicza wskazano, że Sekuła w
1970 r. został przeszkolony na kursie Agenturalnego Wywiadu Operacyjnego w
ośrodku wywiadu wojskowego, a w 1973 r. przeszedł kurs przygotowujący do
pełnienia funkcji rezydenta AWO.

To właśnie Sekuła w 1989 r. nadzorował prace nad nowym prawem dewizowym.
Gawronik mówił, że do uruchomienia kantorów przygotował się dobrze –
rozmawiał z prezesem NBP, ministrami finansów i gospodarki, z generałem
Czesławem Kiszczakiem, kolejnymi premierami. Ale to właśnie dopiero Sekuła
„kupił pomysł” z kantorami. Gawronik ujawnił, że spotkał się z kilkoma
szefami gangów walutowych w Poznaniu i Warszawie. Media nazwały go wprost
„lobbystą Pruszkowa”. Po ucieczce szefów Art-B był też likwidatorem tej
spółki. W maju 2001 r. Gawronik został aresztowany, zarzucono mu wyłudzenie
milionów złotych podatku VAT ze sprzedaży papierosów cudzoziemcom i
współpracę z „Pruszkowem”.

Również Ireneusz Sekuła nie stronił od kontaktów z gangsterami, z
niektórymi miał bardzo dobre relacje. Kiedy jednemu z nich skradziono z
domu mercedesa 600 i kilkaset tysięcy dolarów, Sekuła, który wtedy był
prezesem Głównego Urzędu Ceł, kazał zablokować granice Polski. Sekuła nie
krył, że doradzał mu w interesach: „podpowiadałem, w co ma inwestować”.
Będąc szefem GUC, wskazywał na pozytywne oddziaływanie tzw. szarej strefy:
„Szara strefa nie powinna hamować rozwoju gospodarki; powinna go raczej
uzupełniać”.

W kwietniu 2000 r. Sekuła zginął w tajemniczych okolicznościach. Oficjalnie
stwierdzono, że strzałem z broni popełnił samobójstwo. Jednak w nocy, kiedy
„strzelał do siebie”, mieli go odwiedzić wysłannicy „Pruszkowa”.
Kontakty twĂłrcĂłw Europy Plus

Sekuła znał też Bogusława Bagsika, ale nie był jedynym postkomunistycznym
politykiem, który posiadał kontakty w takim środowisku. Na początku lat 90.
Marek Siwiec – były szef BBN przy Aleksandrze Kwaśniewskim, a obecnie
inicjator nowego ugrupowania Europa Plus – założył z Bagsikiem i
Gąsiorowskim spółkę Print AB. Siwiec przez lata musiał się tłumaczyć z
kontaktĂłw z szefami Art-B.

Natomiast do kontaktów z gangsterami przyznał się szef pisma „NIE” i
ostatni rzecznik komunistycznego rządu Jerzy Urban, ostatnio promotor
Janusza Palikota. Przed sejmową komisją śledczą ds. afery Rywina zeznał, że
nawet zorganizował dla nich przyjęcie: „…zapraszam i polityków, i
biznesmenów. I miałem honor wydać przyjęcie dla gangu pruszkowskiego ze
’Słowikiem’ i ’Masą’ na czele. (…) Ja po to wydałem uroczyste przyjęcie dla
gangu pruszkowskiego, żeby właśnie zademonstrować tę swobodę, z której chcę
korzystać”.

Wspomniany przez Urbana „Masa” jest byłym liderem „Pruszkowa”, który został
świadkiem koronnym policji. Natomiast „Słowik” to Andrzej Zieliński, inny z
szefów „Pruszkowa”. „Słowik” musi dobrze znać realia polityczne. Kilka lat
temu w swojej książce wspominał o próbie kradzieży 12 milionów dolarów,
które wysłannik KGB przekazywał dla szpiegów w Polsce. „Słowik” zrezygnował
z tej akcji, ale Rosjanie próbowali uzyskać od niego informacje na ten
temat.
Zabójczy trójkąt

Innym przykładem kontaktów na styku polityki, służb specjalnych i mafii
jest działalność Jeremiasza Barańskiego „Baraniny”. Był oskarżany m.in.
przez Interpol o zorganizowanie siatki międzynarodowych handlarzy
kradzionymi samochodami, nielegalną produkcję i sprzedaż alkoholu w
Europie. Tymczasem na początku lat 90. osoby z najbliższego otoczenia
„Baraniny” (m.in. jego żona i siostra) weszły w skład władz Fundacji
„Bezpieczna Służba”. Fundację zarejestrowano w maju 1991 roku. Po
ujawnieniu tych informacji były wiceminister MSW Jerzy Widacki przyznał, że
polecił swojemu podwładnemu Jerzemu Nóżce – wtedy wiceszefowi biura
prawnego MSW, napisanie statutu fundacji. Nóżka osobiście zaniósł statut do
siedziby fundacji w Hotelu Europejskim w Warszawie. Szeroki zakres
działalności fundacji wymyślił jej inicjator Zbigniew Herszmann, który
zgłosił się do Widackiego. Herszmannowi miał towarzyszyć Andrzej Kuna lub
Aleksander Żagiel – osoby, które konsekwentnie pojawiają się w większości
największych afer III RP.

W kontekście trójkąta „służby specjalne – mafia – polityka” na uwagę
zasługuje sprawa zabójstwa komendanta głównego policji generała Marka
Papały. Według jednej z hipotez Papałę kazali zamordować byli wysocy
funkcjonariusze SB, którym zagrażał. Generał miał wyjechać na misję do
Brukseli, grupa ta obawiała się, że nie będzie mogła go już kontrolować.

Zagadkowa śmierć „Baraniny”, morderstwa Jacka Dębskiego i generała Marka
Papały oraz afera FOZZ mają zresztą wspólny mianownik. W cieniu tych spraw
przewijają się ciągle te same osoby, tzn. Edward Mazur, Aleksander Żagiel i
Andrzej Kuna. Nazwisko Mazura pojawia się w sprawie FOZZ jako pośrednika –
przez jego firmy przechodziły pieniądze Funduszu.

Wspomniany trójkąt „służby specjalne – mafia – polityka” oddziaływał w
późniejszym okresie III RP na strategiczne obszary gospodarki państwa,
czego przykładem jest afera paliwowa.
Paliwa pod kontrolą służb

W 2001 r. szacowano, że mafia paliwowa okradła Skarb Państwa na sumę ponad
13 mld złotych. Do Polski sprowadzano z zagranicy olej opałowy, który
następnie zamieniał się – w fakturach VAT – w normalne paliwo. W
rzeczywistości olej mieszano z normalnym paliwem lub dodawano barwniki.
Oszustw na fakturach dokonywano, przepuszczając dokumentację przez sieć
spółek-słupów. Natomiast „uszlachetnianie” paliwa przeprowadzano w bazach
jednostek wojskowych, zaś w portach wojennych odbierano transporty oleju z
Rosji. Uczestniczyły w tym osoby powiązane z WSI.

Afera paliwowa ma również wymiar międzynarodowy, ponieważ w 2002 r.
zatrzymanie przez UOP prezesa Orlenu Andrzeja Modrzejewskiego mogło
umożliwić ekspansję rosyjskich koncernów w Polsce. Interwencja UOP
umożliwiła zmianę władz w Orlenie. Według jednego ze świadków prokuratury,
postkomuniści dążyli do przekazania rosyjskiemu koncernowi Łukoil wpływów z
Rafinerii Gdańskiej i Orlenu w zamian za pomoc w kampanii wyborczej. Osoba
ta podawała, że zaraz po zatrzymaniu Modrzejewskiego pracownicy rosyjskiego
Łukoila twierdzili, że ich koncern będzie mógł szybciej wejść na polski
rynek. Według tych relacji Łukoil zrezygnował z przejęcia Orlenu, ponieważ
otrzymał zielone światło na przejęcie Rafinerii Gdańskiej. Przedstawiciele
rosyjskiego koncernu mieli otrzymać takie obietnice w ówczesnych
kancelariach premiera i prezydenta.

W największych aferach III RP pojawia się cień służb specjalnych. Regułą
już jest, że wśród oskarżonych, współwinnych czy inspiratorów pojawiają się
osoby powiązane z tymi instytucjami. Z jednej strony to dobrze, gdyż
obecność przedstawicieli służb w tych środowiskach dowodzi, że służby są
dobrze poinformowane i powinny monitorować te sytuacje. W rzeczywistości
służby specjalne, policja i prokuratura reagują niestety już po wybuchu
afer, a w wielu sprawach można postawić im zarzut inspirowania patologii
gospodarczych. Taka diagnoza jest zasadna tym bardziej, że nie zostały
przecięte związki z PRL, dzięki czemu trójkąt „służby specjalne – mafia –
polityka” wciąż powiększa obszar wpływów.

Piotr Bączek

To tyle Bączek (swoją drogą to jakieś fornalskie albo jakby powiedział u2 ubeckie nazwisko), a co ty o ty sądzisz?