WW napisał:

Jak widać nie tylko ja mam wątpliwości.

Inni przedstawili je lepiej.

Oj, mam wrażenie, że się trochę nakręcasz. Widzę, że starasz się przy okazji uzupełnić wiedzę na temat działalności zimowej w górach wysokich. Ale chyba za bardzo po łebkach. Kto to jest ten Rajmund Pollak? Jeśli przejrzysz fora, będziesz mógł się posiłkować setkami takich "eksperckich" bredni. Ale to im większego sensu nie da. Już w poprzednim wątku napisano Ci, że nie ma prostego przełożenia zasad z niskich gór na te w strefie śmierci. Nie mając żadnej wiedzy ani doświadczenia w tych drugich, trzeba to po prostu przyjąć do wiadomości.
Sprawa na pewno będzie zbadana. Z każdego błędu wyciąga się wnioski. Ale nikt nie będzie szukał odpowiedzi na tak idiotyczne pytania.
Ktoś w poprzednim wątku przypomniał heroizm D. Miodowicz-Wolf na K-2. Pięknie zapisała się w literaturze. Ale nie napisano, że ona z tej góry nie zeszła. H. Schmatz została na Mt Everest przy słabszym towarzyszu. W praktyce tylko po to, by zobaczyć jak umiera. Nie mogła mu pomóc i wkrótce sama umarła. Pierwsi zdobywcy Everestu zimą schodzili na Przełęcz Południową osobno. Nie wyszli u hien na sobka i ofiarę, tylko na bohaterów. Ale tylko dlatego, że obu się udało. Z dołu nie sposób się dowiedzieć jak było naprawdę, ale tekst który cytujesz to apel dyletanta o solidarną śmierć dla wszystkich.  Faktem o którym himalaiści piszą między wierszami w literaturze wspomnieniowej jest gra własnych ambicji z interesem grupy. Każdy woli być zdobywcą szczytu niż wystrzelać się z sił przy poręczowaniu drogi dla innych. Czasem personalne rozgrywki po powrocie wpędzają obserwatora w konsternację, bo osłabiają wizerunek tego heroicznego sportu. Ale w działaniu zespołowym priorytetem jest cel wyprawy. A dobrym punktem widzenia jest "miejsce akcji", nie fotel przed kompem. Jeden z sukcesów złotego okresu polskiego himalaizmu zawierał makabryczny epizod. Droga na szczyt wiodła pod zawiniętym w płachtę ciałem zmarłego kolegi. Wspinacze wielokrotnie musieli mijać to miejsce, ale z powodu jego śmierci nie przerwano akcji. Śmierć jest stawką w tej grze, a porażką wyprawy byłby właśnie wycof. Choć z punktu widzenia R. Pollaka to pewnie barbarzyństwo.

--
Marek

A dla wyrobienia sobie zdania w kwestii solidarności w warunkach ekstremalnych warto dorzucić dwa teksty. - Refleksję J. Simpsona w Dotknięciu Pustki, po tym jak partner został z nim, zamiast go zostawić. I jak go później zostawił, nie upewniając się, że zginał.
- Pięć lat kacetu. To zupełnie inne realia, ale problem ten sam. Grzesiuk opisuje tam uczciwie, jak przetrwał w obozie koncentracyjnym, pozwalając ginąć innym.
Masz tu obszerne teksty, a nie newsy w mediach. Po ich przeczytaniu raczej nie będziesz tak radykalny w poglądach na tę sprawę.

Znane słowa Żuławskiego o solidarności wobec śmierci i ryzyka śmierci brzmią pięknie, ale nie są dość uniwersalne.   --
Marek