OSIEM CECH DEZINFORMATORA

1) Unikanie. Nigdy nie wypowiadają się wprost ani nie wnoszą konstruktywnego
wkładu w dyskusje, generalnie unikając cytowania oraz podawania źródeł.
Zamiast tego, jedynie sugerują to czy tamto. Praktycznie zawsze zabierają głos
z pozycji autorytetu i eksperta, doskonale znającego zagadnienie, bez
ujawniania jakichkolwiek danych, usprawiedliwiających taką postawę.

2) Selektywność. Starannie wybierają przeciwników, stosując podejście “bij i
uciekaj” wobec zwykłych komentatorów popierających przeciwnika albo skupiając
atak na kluczowych oponentach, którzy znani są z bezpośredniości. Gdyby jakiś
komentator włączył się w kłótnię, przechylając szalę zwycięstwa na stronę
oponenta, atak obejmie i jego.

3) Przypadkowo. Mają tendencję do pojawiania się nagle i jakby przypadkowo,
podnosząc nowy, kontrowersyjny temat, bez wcześniejszego udziału w ogólnych
dyskusjach na tej konkretnej arenie publicznej. Podobnie lubią znikać, kiedy
temat przestaje budzić zainteresowanie. Zostali prawdopodobnie skierowani tam
z konkretnego powodu i z konkretnego powodu zniknęli.

4) Praca zespołowa. Często działają grupowo, wspierając się i uzupełniając
wzajemnie. To oczywiście może zdarzyć się na każdym forum publicznym, ale tego
typu częste wymiany przeważnie towarzyszą forom z udziałem profesjonalistów.
Czasami jeden z graczy będzie infiltrował obóz przeciwnika, aby pozyskać dane
dla taktyki wątłych argumentów lub jakiejś podobnej, mającej na celu
osłabienie przeciwnika.

5) Anty-spiskowy. Prawie zawsze mają w pogardzie “teorie spiskowe” i zazwyczaj
również wszystkich tych, którzy w żaden sposób nie chcą uwierzyć, że JFK nie
został zabity przez LHO [Lee Harvey Oswald]. Zastanówcie się, dlaczego zatem –
skoro tak pogardzają wyznawcami teorii spiskowych – skupiają się na obronie
jakiegokolwiek tematu na grupach dyskusyjnych zajmujących się spiskami? Można
by pomyśleć, że albo będą próbowali robić durni ze wszystkich i w każdym
temacie, albo po prostu zignorują grupy, którymi gardzą. Nasuwa się więc
usprawiedliwony wniosek, że mają jakiś skryty powód swojej działalności i
poświęcania uwagi tym, którym ją poświęcają.

6) Sztuczne emocje. Dziwny “sztuczny” emocjonalizm i wyjątkowa gruboskórność –
zdolność wytrwania nawet w obliczu przygniatającej krytyki i zupełnego braku
akceptacji. Prawdopodobnie wynika to ze szkolenia w społecznościach
wywiadowczych, że bez względu na dowolnie silne dowody świadczące przeciwko
nim, zaprzeczają wszystkemu i nigdy się angażują się ani nie reagują
emocjonalnie. W efekcie emocje dezinformatora mogą wydawać się sztuczne.

Większość ludzi, jeśli na przykład reaguje gniewem, wyraża swoją urazę
odpierając zarzuty. Ale typy dezinfo przeważnie mają problem z utrzymaniem
“wizerunku” i drastycznie zmieniają swoje udawane emocje i zwykle spokojny i
beznamiętny styl komunikacji. To tylko praca i często nie są w stanie tak samo
dobrze “odgrywać swojej roli” w medium, jakim jest Internet, jak potrafiliby w
bezpośredniej rozmowie czy konfrontacji. Możesz spotkać się z wściekłością i
oburzeniem w jednej chwili, nudziarstwem w następnej i gniewem później –
emocjonalne jo-jo.

Jeśli chodzi o ich gruboskórność, żadna ilość krytyki nie odwiedzie ich od
wykonania zadania. Będą kontynuować stare schematy dezinformacji, niczego w
nich nie zmieniając pomimo krytyki, że ich gra jest oczywista. Ktoś bardziej
racjonalny, kogo naprawdę obchodzi, co myślą inni, starałby się poprawić swój
styl komunikacji, treść i tak dalej, albo po prostu zrezygnowałby.

7) Niespójność. Istnieje również tendencja do popełniania błędów, które
zdradzają ich prawdziwe oblicze i motywy. Może to wynikać z nieznajomości
tematu lub może być nieco “freudowskie”, że tak powiem, w tym sensie, że być
może tak naprawdę w głębi wspierają stronę prawdy.

Zauważyłem, że często przytaczają sprzeczne informacje. Na przykład jeden z
takich graczy twierdził, że jest pilotem marynarki wojennej, a swoje braki w
zakresie poprawnej komunikacji (ortografia, gramatyka, niespójny styl)
przypisywał temu, że skończył tylko szkołę podstawową. Nie znam zbyt wielu
pilotów marynarki wojennej, którzy nie mają przynajmniej średniego zawodowego
wykształcenia. Ktoś inny początkowo twierdził, że nie zna danego tematu czy
sytuacji, a nieco później przypisywał sobie wiedzę z pierwszej ręki.

Cool Kolejna cecha: Stała czasowa. Ostatnio odkrytą cechą objawianą na grupach
dyskusyjnych jest kwestia czasu reakcji. Istnieją tu trzy sposoby, zwłaszcza
gdy w operację tuszowania zaangażowany jest rząd bądź jakiś inny gracz
posiadający władzę:

1)Wszelkie posty wysłane na grupą dyskusyjną przez namierzonego zwolennika
prawdy mogą skutkować natychmiastową reakcją. Rząd i innych podobnie silnych
graczy stać na płacenie ludziom za ślęczenie przy komputerze i czekanie na
okazję do wyrządzenia szkody. Ponieważ dezinformacja w grupach dyskusyjnych
działa tylko wtedy, gdy czytelnik ją widzi – szybkie działanie jest konieczne,
w przeciwnym bowiem razie użytkownicy mogą zostać przeciągnięci na stronę prawdy.

2) Gdy z dezinformatorami mamy do czynienia w bardziej bezpośredni sposób, jak
na przykład poczta elektroniczna, konieczne jest opóźnienie – będzie ono
zwykle wynosić co najmniej 48-72 godziny. Pozwala to przedyskutować strategię
zespołu pod kątem najskuteczniejszej reakcji, jest to również dość czasu, aby
w razie konieczności “uzyskać zgodę” lub instrukcje od zwierzchników.

3) Również w przypadku grup dyskusyjnych, poza działaniem opisanym w punkcie
1. często można także odnotować przygowanie i odpalenie silniejszej amunicji w
tym samym terminie 48-72 godzin – do gry wkracza zespół. Dzieje się tak
szczególnie wówczas, gdy będąca na celowniku poszukująca prawdy osoba lub jej
komentarze zostaną uznane za ważne w sensie możliwości ujawnienia prawdy. Tym
sposobem poważny użytkownik ujawniający prawdę będzie zaatakowany dwukrotnie
za ten sam grzech. http://prawda2.info/viewtopic.php?t=11780

--