(...)wczesnym rankiem, sporych rozmiarów oddział składający się z członków skrajnie szowinistycznych, żydowskich organizacji: Irgun (na jego czele stał Menachem Begin) oraz grupa Sterna, niewykluczone - co do tego nie ma absolutnej pewności - iż wspomagany przez oddziały Palmach (kadrowe jądro Hagany), zaatakował Deir Yassin i po krótkiej walce, pokonawszy słaby opór zaskoczonej samoobrony wsi, rozpoczął systematyczną rzeź jej mieszkańców.
Wyciąganych z domu ludzi - bez względu na wiek i płeć - ustawiano w szereg i rozstrzeliwano.
Dwadzieścia kilka osób załadowano na ciężarówkę i zawieziono do żydowskiej dzielnicy Jerozolimy, gdzie oprowadzano ich po ulicach bijąc i upokarzając na różne sposoby.
Po powrocie do Deir Yassin podzielili oni los pozostałych mieszkańców wsi.
Do mordowania mieszkańców Deir Yassin użyto także noży i bagnetów, którymi zakłuwano i rozpruwano ofiary, nie wyłączając ciężarnych kobiet.

Świadkiem zbrodni w Deir Yassin był Szwajcar Jacques de Reynier, przedstawiciel Międzynarodowego Czerwonego Krzyża na Palestynę, który na miejsce tragedii zdołał dotrzeć tuż po zakończeniu masakry.
O zdarzeniu został poinformowany przez stronę palestyńską, która zwróciła się do niego z prośbą o uratowanie rannych i wywiezienie zabitych ze wsi.
Agencja Żydowska (główne przedstawicielstwo strony żydowskiej w Palestynie) odmówiła pomocy, zasłaniając się brakiem kontaktu z Irgunem.
Podobnie Brytyjczycy umyli ręce od całej sprawy.
Wykorzystując prywatne kontakty w kierownictwie Irgunu, zdołał Reynier uzyskać zezwolenie na wyjazd do Deir Yassin.
Po przybyciu na miejsce zbrodni oficerowie Irgunu zakazali mu bezwzględnie wejścia na teren wsi.
Jednakże i tym razem do Szwajcara uśmiechnęło się szczęście.
Oficer wywiadu Irgunu o nazwisku Moshe Barzilai - któremu w okresie II wojny MCK trzykrotnie uratował życie - postanowił spłacić dług wdzięczności zaciągnięty względem tej organizacji i zezwolił Reynierowi na inspekcję wsi, służąc mu za przewodnika.
Reynier, w zniszczonych częściowo domostwach, natrafił na kilkunastu rannych Palestyńczyków, których - wbrew protestom części żołnierzy żydowskiego oddziału - zdołał ewakuować (przy pomocy posiadanej ciężarówki) do jerozolimskiego szpitala.

Jacques de Reynier relację z pobytu w Deir Yassin zawarł w oficjalnym raporcie do centrali MCK w Genewie - za którego obiektywną treść grożono mu śmiercią ze strony żydowskiej - oraz w prywatnych pamiętnikach, porównując masakrę w Deir Yassin do ekscesów oddziałów SS w okupowanych podczas II wojny światowej Atenach, których był naocznym świadkiem.
Liczbę zamordowanych w Deir Yassin Reynier oszacował na 200 osób. Masakra w Deir Yassin była przedmiotem postępowania, prowadzonego przez organy brytyjskiej administracji w Palestynie.
W raporcie przesłanym do brytyjskiego zarządu Palestyny, Richard Catling - prowadzący postępowanie - stwierdził, iż nie ma wątpliwości co do tego, że w Deir Yassin żydowscy partyzanci dokonali na palestyńskiej populacji wsi wielu okrutnych czynów, włączając gwałty - a następnie zabójstwa - nieletnich dziewcząt oraz zabójstwa niemowląt.
Pewna kobieta przesłuchiwana przez Catlinga - ocalała z rzezi mieszkanka Deir Yassin - zeznała, że jeden ze zbrodniarzy zastrzelił z zimna krwią jej siostrę będącą w 9 miesiącu ciąży, a następnie rozciął łono kobiety rzeźnickim nożem.
Jej koleżanka, która próbowała ratować płód została również zastrzelona.
Wydaje się, że szczególnie odrażające zbrodnie polegające na mordowaniu kobiet w ciąży nie były dokonywane w amoku przez zamroczonych nienawiścią żołdaków, lecz wynikały z wyrachowanej kalkulacji, mającej na celu zastraszenie palestyńskich wieśniaków poprzez danie im wyraźnie do zrozumienia, że stare, arabskie obyczaje wojenne, biorące w ochronę dzieci, kobiety i starców nie będą w tym konflikcie honorowane.
więcej w http://historycy.home.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=235:deir-yassin-anatomia-zbrodni&catid=42:wiek-xx&Itemid=53