Fragment książki Mieczysława Jałowieckiego "Wolne Miasto"
"Po krótkim śniadaniu, złożonym z czarnej kawy żołędziowej i paru kromek suchego chleba z miodem, udaliśmy się do prezydentury miasta, w towarzystwie przydzielonego nam płk. Hempla.
Sytuacja aprowizacyjna i nędza po oswobodzeniu Lwowa od Ukraińców były zaiste tragiczne. Brakowało wszystkiego.
Zebrawszy wszelkie materiały dotyczące dostaw mąki, odzieży i materiałów sanitarnych, wyszliśmy na miasto, by zapoznać się ze stanem ludności i rzucić okiem na szkody spowodowane przez Ukraińców.
Tymczasem do pałacu Potockich nadeszła delegacja żydowska, która koniecznie chciała się rozmówić z płk. Grove'em.
  Szczęśliwie nie dopuszczono do nas tej delegacji, w ktĂłrej było kilku amerykańskich ĹťydĂłw, rozmawiających swobodnie po angielsku.
Jak się dowiedziałem od Hempla, przyszli oni ze skargami na Polaków za złe ich traktowanie. Zapewne Amerykanie nie znający stosunków daliby wiarę tym skargom pochodzącym od amerykańskich Żydów.
Nie mogąc dostać się do Amerykanów, Żydzi ciągnęli za nami przez cały czas naszej przechadzki po mieście, niczym ogon za kometą.
  Płk Hempel parę razy pociągnął mnie za rękaw mĂłwiąc: - Musimy trzymać tę procesję z daleka. Ĺťydzi dali się juĹź nam we znaki w czasie walk z Ukraińcami. Nic im wierzyć nie moĹźna.
Na jednym z placów zobaczyliśmy kilkanaścioro dzieci i wyrostków w wieku szkolnym. Kilkoro z nich miało głowy przewiązane opatrunkami. Byli wychudzeni,
bladzi i na ich twarzach widać było wycieńczenie, a może zmęczenie niedawnymi walkami. Stanęliśmy obok nich... Grove zwrócił się do mnie,
bym powiedział tej młodzieży kilka przychylnych słów od niego, wyraził podziw dla ich męstwa i obiecał szybką amerykańską pomoc.
W tej właśnie chwili ze zbliżającej się ku nam grupy żydowskiej wybiegł jakiś chłopak. Miał na sobie ciepłe ubranko, wyglądał na dokarmionego, buzię miał różową.
Przebiegł przez placyk, stanął przed nami, przemówił płynną angielszczyzną z amerykańskim akcentem i zaczął głośno płakać.
Płk Grove schylił się nad nim, pogłaskał po głowie i troskliwie spytał:
- No, mały, czemu płaczesz. Ktoś was tu krzywdzi? Na to chłopak pociągnął pułkownika za płaszcz w kierunku Żydów.
- Poles - wrzasnął, gdy tymczasem delegacja żydowska zbliżyła się do nas i nagadała sporo kłamstw.
Pułkownik spojrzał na mnie z niekłamanym wyrzutem:
- Źle, że krzywdzicie Żydów, przecież i oni potrzebują pomocy.
Nie jestem antysemitą, ale ogarnęła mnie wściekłość.
- Panie pułkowniku - rzekłem - niech pan temu wszystkiemu nie wierzy. Proszę spojrzeć na tego chłopaka.
Wygląda syto, jest dokarmiony, dobrze ubrany. A teraz niech pan spojrzy na tych małych bohaterów, na te polskie dzieci,
które broniły Lwowa z karabinami większymi od nich, a często i z gołymi rękami.
Poparł mnie MacCormick: - Rzeczywiście, pułkowniku - rzekł - różnica tak widoczna, że trzeba na to zwrócić uwagę.
Incydent zakończył się szczęśliwie, mimo to Grove nieraz wytykał mi nietolerancję względem Żydów, wspominając „pokrzywdzone" Żydziątko we Lwowie.
Na próżno tłumaczyłem mu, że wszystko to była komedia ułożona przez delegację żydowską. Na ogół w tym pierwszym okresie odrodzenia Polski Żydzi umieli dobrze wyzyskać swoje wpływy w Ameryce,
a Żydostwo amerykańskie, jak się przekonałem, było dużo bardziej przychylne względem Niemców niż nas.
Późnym wieczorem udaliśmy się na dworzec. Nasz pociąg pancerny stał daleko na zapasowym torze. Grzmot dział nie ustawał."