Pięknie wyjaśnił to kardynał Newman:

Pismo Święte mówi nam, w co wierzyć, ku czemu dążyć i co zachowywać, ale nie
mówi, w jaki sposób mamy to robić. A ponieważ nie możemy tego czynić
inaczej, jak tylko w jakiś określony sposób, dlatego w praktyce musimy dodać
coś do tego, czego naucza Biblia.

Pismo Święte, na przykład, łącząc udzielanie Bożego błogosławieństwa z
zachowywaniem przez nas jedności, każe nam schodzić się razem na modlitwie.
Skoro jednak nie wyznacza nam ani czasu, ani miejsca modlitwy, to Kościół
musi uzupełnić to, co Pismo Św. nakazuje jedynie w sposób ogólny.[...]

Można by zatem powiedzieć, że Biblia dała nam "ducha" religii, ale Kościół
musi zatroszczyć się o "ciało", w którym ów duch ma przemieszkiwać. Religia,
żeby żyć, musi realizować się w konkretnych aktach.[...]

Nie ma czegoś takiego jak religia abstrakcyjna. Kiedy ludzie usiłują modlić
się w - jak to sami określają - bardziej duchowy sposób, kończą de facto na
tym, że w ogóle przestają się modlić. Dzieje się tak bardzo często i każdy
zapewne wie o tym z własnego doświadczenia.

Ludzie młodzi, na przykład (i być może tacy, którzy powinni wiedzieć o tym
lepiej niż młodzież), mówią sobie niekiedy:

"Jakiż sens w tym, by modlić się w ustalony sposób rano i wieczorem?

Dlaczego mielibyśmy posługiwać się jakimiś formami słownymi?

Po co klękać - czy nie mogę modlić się w łóżku, na spacerze lub zakładając
ubranie?"

Kończą na tym, że w ogóle się nie modlą.

(John Henry Cardinal Newman, ''Ceremonies of the Church" w ''Parochial &
Plain Sermons", s. 269 - 276; Ignatius Press, San Francisco 1987).

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny..