Pod wpływem św. Ambrożego cesarz Gracjan zrzekł się tytułu i stroju
arcykapłana, jaki cesarzom rzymskim przynależał, usunął posąg Zwycięstwa
oraz zniósł przywileje kapłanów pogańskich i westalek.

Nie mniej serdeczne stosunki łączyły św. Ambrożego z następcą Gracjana,
cesarzem Teodozjuszem Wielkim, który również na pewien czas obrał sobie w
Mediolanie stolicę.

Cesarz nie bez wpływu Świętego dekretem z roku 390, nakazał trzymać się
orzeczeń soboru nicejskiego (325), w roku następnym zabronił wróżb i ogłosił
kary za powrót do pogaństwa.

W 390 roku wybuchły zamieszki w Tesalonice, w Macedonii. Cesarz łatwo je
uśmierzył, lecz w zapalczywości swojej kazał zebrać się mieszkańcom miasta w
amfiteatrze i wymordował ich ponad 7000.

Kiedy cesarz wracał z Werony do Mediolanu, wstrząśnięty wypadkami w
Tesalonice Ambroży wystosował do niego list pełen czci, ale i wyrzutu,
prosząc Teodozjusza, aby za tę publiczną, głośną zbrodnię przyjął publiczną
pokutę.

Jak wielki miał Ambroży autorytet, świadczy fakt, że cesarz pokutę
wyznaczoną przyjął i przez trzy miesiące nie wstępował do kościoła (jako
grzesznik).

Pod wpływem kazań św. Ambrożego nawrócił się św. Augustyn.

W roku 392 udał się św. Ambroży aż do Capui, by wziąć udział w synodzie
zwołanym dla potępienia herezji, która Maryi odmawiała dziewictwa. Chciał
udać się także do Pavii, by wziąć udział w instalacji nowego biskupa (397).

Niestety, zabrakło mu sił. Pożegnał ziemię dla nieba w Wielki Piątek 4
kwietnia 397 roku, mając ok. 57 lat. Pochowano go w Mediolanie w bazylice,
która dzisiaj nosi nazwę Św. Ambrożego, obok śmiertelnych szczątków
męczenników św. Gerwazego i św. Protazego.

Pozostawił po sobie liczne pisma moralno-ascetyczne, dogmatyczne, mowy,
listy oraz hymny - te weszły na stałe do liturgii.

Więcej http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/12-07.php3

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.