http://wpolityce.pl/polityka/279613-europa-szczegolnej-troski-nie-z-taka-unia-europejska-byla-zgoda-integracji

Europę dnia dzisiejszego nęka najazd migracyjny, zagrożenie terroryzmem, zachwianie poczucia bezpieczeństwa w stosunkach międzynarodowych i wewnętrznych, pogłębiające się dysproporcje równowagi budżetowej, przewaga korporacyjno-bankowych wpływów nad interesami poszczególnych państw członków Unii Europejskiej i uczciwą równowagą rynkową.

Brak mocy obronnej przed zaostrzającymi się zagrożeniami wewnętrznymi i zewnętrznymi Unii Europejskiej – organy Unii kompensują inflacyjnym, nieodpowiedzialnym rozszerzaniem swoich władczych kompetencji. Spektakularnym przejęciem i rozszerzeniem swoich kompetencji stał się zastosowany precedensowo wobec Polski nowy mechanizm badania stanu „rządów prawa” w krajach członkowskich UE. Komisja Europejska na zasadzie milczącego konsensusu przywłaszczyła sobie nie przewidziane w traktatach konstruujących prawo i sposób działania UE – kompetencje pozwalające kontrolować sposób wykonywania władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej państw członkowskich.

Warunkiem inicjowania postępowania kontrolnego jest stwierdzenie bądź podejrzenie naruszenia przez któryś z krajów unijnych podstawowych wartości jakimi kieruje się Unia, określonych w tzw. zasadach podstawowych, odwołujących się do kryteriów niedookreślonych. Ich spełnianie bądź naruszanie oceniają dowolnie gremia decyzyjne UE. Przejęcie tej kompetencji przez organa UE ułatwiła zawarta w Traktacie Lizbońskim odwrócona zasada pomocniczości.

W uproszczeniu stanowi ona, że większość tzw. kompetencji dzielonych między organa unijne a państwa członkowskie Unii może przejąć UE, jeżeli będzie to zdaniem jej organów lepiej służyło realizacji celów Unii Europejskiej. Tak rozumiana „pomocniczość” stanowi przeciwieństwo kryterium pomocniczości określonemu dyrektywnie w polskiej konstytucji zgodnie z katolicką doktryną społeczną stanowiącą, że organa naczelne w państwie przejmują kompetencje wspólnotowych organów władzy w takim zakresie w jakim organa niższego rzędu nie są w stanie ich same wykonywać. Określone w Traktacie Lizbońskim przekraczanie konstytucyjnych warunków przenoszenia suwerennych praw państwa polskiego na Unię Europejską było przedmiotem inicjatywy stwierdzenia sprzeczności takich regulacji UE z polskim porządkiem konstytucyjnym. Jak tego typu uprawnienia mogą być wykorzystywane w praktyce służy przykładem procedura kontroli funkcjonowania Sejmu w Polsce, zastosowana bez gruntownej analizy zaistnienia ku temu rzeczywistych podstaw faktycznych.



Uzurpowanie sobie przez Radę Europejską kierowania do Komisji Europejskiej procedury kontrolno-dyscyplinującej w zakresie sposobu i TREŚCI stanowienia prawa przez konstytucyjnie powołany do tego w Polsce Sejm, a tym bardziej jego wykonywania, stanowi dodatkowe ograniczenie suwerenności państwa członkowskiego.

Zainicjowana w toku debaty o stanie przestrzegania przez Polskę demokratycznych zasad państwa prawnego polityczna nagonka ze strony panów Fransa Timmerasa szefa Komisji Europejskiej, czy Guya Verhofstadta szefa unijnych liberałów, czy inwektywy komisarza Oetingera z postulatem konsultacji z KE projektowanych rozwiązań prawnych przed przyjęciem ustawy w polskim Sejmie, jest tym bardziej godne napiętnowania, że stanowi zaangażowanie przedstawicieli Komisji Europejskiej po stronie i w interesie jednej opcji politycznej państwa członkowskiego. Jest to opcja serwilistyczna i spolegliwa wobec dyrektywnej dominacji zewnętrznej nad wewnętrzna polską reprezentacją Narodu i Społeczeństwa Obywatelskiego. Inspiruje ona i napędza szkodliwe dla państwa polskiego interwencje zewnętrznych grup interesów politycznych i ekonomicznych, osłabiające jego autorytet i możliwości decydowania o swoim losie, czerpiąc ze zgubnych dla Polski doświadczeń historycznych.

Nie ma naszej zgody na międzynarodową interwencję opartą o stanowisko tylko jednej strony sporu politycznego i to podjęta bez uprzedniego, rzetelnego badania faktów będących podstawa sporu. Dawna, autokratycznie zawłaszczając państwo, partyjna większość, łamiąca przez osiem lat podstawowe wartości ładu demokratycznego, organizuje dziś komitety obrony demokracji. Siłą mniejszości, odmawiającej konstruktywnego rozwiązywania problemów ustrojowych w dialogu i kompromisie z rządzącą większością – staje się słabość państwa. Reprezentacja odsuwanych od wpływu na ekonomię i politykę grup interesów usiłuje zdestabilizować funkcjonowanie aktywności obywatelskiej w kierunku destrukcji. Być może przyświeca tym działaniom zasada, że w mętnej wodzie i słabości jednych łatwiej ukryć i zrealizować interesy drugich.

Im prędzej prominentni decydenci w UE uświadomią sobie, Ĺźe nie opłaca się im korzystać ze stronniczych opinii i podpuszczeń do interwencji polskich frustratĂłw i zrezygnują z postawy konfliktowej wobec Polski, ale włączą jej władze do rozwiązywania rzeczywistych problemĂłw dzisiejszej Europy – tym lepiej dla Unii Europejskiej i NarodĂłw Europy. Nie wystarczy identyfikować się z treścią jedynie słusznych pojęć i wartości, ale trzeba je uczciwie praktykować. Aktualny, pajęczynowo zagmatwany, sieciowo rozbudowany, słabo czytelny w szczegółach, system prawny, o jaki opiera się aktywność Unii Europejskiej stanowi zaprzeczenie hierarchicznie obowiązującego dostępnego dla obywateli czytelnego i jednoznacznego charakteru systemu prawa. Za ogĂłlnymi hasłami i zasadami prawnymi kryje się ich stronnicza interpretacja przyzwalająca na  pragmatyczną, utylitarną działalność unijnych decydentĂłw. Długa to droga wiodąca od wszechmocy kapłanĂłw staroĹźytnego Egiptu, jedynie słusznej normatywnej uznaniowości humanitarnych haseł konstytucji stalinowskiej do sieciowych meandrĂłw Traktatu Lizbońskiego. Warto ją prześledzić… Dzisiaj prominentny przedstawiciel UE postuluje wstępną inspekcję nad projektami uchwalanego w Polsce przez władze ustawodawczą prawa (OETINGER).

SOLIDARNOŚĆ EUROPEJSKA jest wartością, która winna być wolna od dyktatu decyzyjnego KOMISJI EUAROPEJSKIEJ noszącego charakter szantażu politycznego w interesie jednej z opcji funkcjonujących w państwach Unii. Nie z taką UNIĄ EUROPEJSKĄ była zgoda integracji.

W wypadku jakichkolwiek sankcji wymierzonych drogą nieuprawnionych interwencji przez UE w kompetencje władzy ustawodawczej i wykonawczej w Polsce w imię politycznie sterowanej presji prominentnych decydentów władz UE – Polska winna zdystansować się od tego typu decyzji, a w ostateczności powierzyć reprezentowanie swoich praw w Unii innym członkom Unii podzielającym stanowisko Polski. Wobec „gumowej praworządności” Unii Europejskiej i jej skutków, coraz wyraźniej rysuje się potrzeba przeglądu rozwiązań traktatowych kształtujących charakter i tryb funkcjonowania Unii. W jego wyniku należy się zastanowić w porozumieniu z innymi państwami- członkami UE nad kodyfikacją, znacznym uproszczeniem i przywróceniem jednoznaczności systemowi prawa Unii Europejskiej. Optujemy za merytoryczną analizą prawną interwencji unijnych, a nie stronniczą agresją polityczną.

Dzisiejsza polityka Polski oparta o wyznacznik współdziałania z krajami, które wybiły się na niepodległość z sowiecko-komunistycznej dyktatury – winna zmierzać do przywrócenia Europie charakteru wspólnych wartości zbudowanych na chrześcijańskim uniwersalizmie. Tak wytyczyli cel wspólnoty europejskiej jej ojcowie założyciele.

  autor: Piotr Ł. Andrzejewski

Adwokat, działacz opozycji demokratycznej w PRL, senator I, II, III, IV, VI i VII kadencji, członek Trybunału Stanu, współtwórca polskiej konstytucji.



--
General Skalski o zydach w UB :

"Rozanski, Zyd, kanalia najgorszego gatunku, razem z Brystigerowa, Fejginami, to wszystko (...) nie byli ludzie."

prof. PAN Krzysztof Jasiewicz o zydach :

"Zydow gubi brak umiaru we wszystkim i przekonanie, ze sa narodem
wybranym. Czuja sie oni upowaznieni do interpretowania wszystkiego,
takze doktryny katolickiej. Cokolwiek bysmy zrobili, i tak bedzie
poddane ich krytyce - za malo, ze zle, ze zbyt malo ofiarnie. W moim
najglebszym przekonaniu szkoda czasu na dialog z Zydami, bo on do
niczego nie prowadzi... Ludzi, ktorzy uzywają slow 'antysemita',
'antysemicki', nalezy traktowac jak ludzi niegodnych debaty, ktorzy
usiluja niszczyc innych, gdy brakuje argumentow merytorycznych. To oni
tworza mowe nienawisci".