Gdy Adam Michnik atakuje Kościół, jego gazeta zarabia na publikacjach o
Janie Pawle II.

To jest walka. Zaplanowana jako „długi marsz". Prowadzona metodą psów
myśliwskich, które nie mogąc szlachetnego zwierzęcia zabić, obszczekują je
i szarpią, czekając, aż utraci siły. Ataki „Gazety Wyborczej" na Kościół
katolicki mają coś z wytrwałej wojny podjazdowej. Dlatego trudno określić,
kiedy się rozpoczęła, trudno wskazać daty najważniejszych bitew. Ona po
prostu trwa – permanentnie. Atakujący zaś próbują swoje prawdziwe intencje
ukryć pod różnymi maskami.

Skąd ta zaciekłość? Odpowiedź jest prosta: ideologia „Gazety Wyborczej"
sprowadza się do postulatu przebudowy polskiego społeczeństwa, jego
„modernizacji" – aby stało nowoczesne i otwarte, tolerancyjne i pozbawione
„obciążeń przeszłości". Temu dążeniu stoi na drodze najważniejszy
przeciwnik: powszechny Kościół rzymski. W gruncie rzeczy środowisku „Gazety
Wyborczej" chodzi o to samo, o co chodziło we wszystkich lewicowych
rewolucjach: od francuskiej do bolszewickiej. Tyle że ta współczesna ma być
dokonana innymi metodami – nie zbrojnym przewrotem, nie wielkim terrorem,
ale w sposób pozytywistyczny. W kwestii metod lewica rzeczywiście jakoś się
ucywilizowała.

Trzy twarze Michnika

Adam Michnik, redaktor naczelny i główny ideolog „Wyborczej", jest
człowiekiem lewicy. Jego stosunek do Kościoła katolickiego się zmieniał, co
zresztą sam Michnik w swoich tekstach wyrażał in extenso. Od taktycznego
sojuszu w latach 80. XX w. poprzez taktyczną powściągliwość do taktycznie
maskowanej agresji – tak można najkrócej podsumować stosunek Michnika do
Kościoła. Manifestem sojuszu taktycznego była wydana w 1977 r. książka
„Kościół, lewica, dialog", natomiast gwarantem taktycznej powściągliwości –
papież Jan Paweł II. Własne tezy z eseju „Kościół, lewica, dialog" Michnik
ostatecznie unieważnił w 2006 r., oznajmiając: „Przez wiele lat wierzyliśmy
w wielką protekcję Kościoła katolickiego dla wolności. (...) To był błąd.
Okazało się po 1989 r., że Kościół katolicki reprezentuje zarówno to, co
najlepsze w Polsce, jak i to, co najgorsze. Objawiły się duchy integryzmu,
triumfalizmu, nietolerancji i ksenofobii. Znacząca część Kościoła
przemówiła językiem pogardy i nienawiści do inaczej myślących. Z kościelnej
ambony usłyszeliśmy wezwanie, by głosować na partie skrajne, głoszące
destrukcję".

Wydaje się, że ta konstatacja Michnika wynika z jednej przyczyny. Oto
bowiem jego środowisko po 1989 r. znacznie rozszerzyło zakres spraw, które
rozumiało pod pojęciem wolności. Do wolności obywatelskich, wolności
poglądów i wyznania zaczęto dorzucać kolejne „wolności" – na czele z
wolnością łamania fundamentalnych zasad moralnych, takich jak chociażby
niezgoda na uśmiercanie człowieka w prenatalnej fazie życia i rozwoju.
Postulatowi tak pojętej „wolności" Kościół musiał przeciwstawić stanowcze
non possumus; pole konfliktu zostało więc otwarte. Za symboliczny akt
otwarcia tej wojny można uznać promocję na łamach „GieWu" jednego z haseł w
ramach akcji „T-shirt dla wolności". Hasło to brzmiało: „Nie płakałem po
papieżu". I nie chodziło bynajmniej o ostentacyjną, bardzo niedelikatną
manifestację obojętności wobec żałoby, która była jednym z ostatnich
wspólnych doświadczeń duchowych całego narodu. Większą uwagę należy zwrócić
na uzasadnienie tego hasła wymyślonego przez Pawła Bravo: „Nad Wisłą jest
jednak garstka spokojnych, żyjących na swój sposób godnie i przyzwoicie
ludzi, którym papież był i jest obojętny, zarówno jako wzór moralny
człowieka, jak i wzór Polaka". Od tej pory chodziło już tylko o to, żeby ta
garstka, której każdy kolejny papież będzie obojętny jako wzór moralny,
rosła w siłę.

Taktyczna powściągliwość w atakowaniu Kościoła trwała do śmierci Jana Pawła
II – po prostu jego autorytet chronił Kościół, a równocześnie papieża
rodaka. Jego słów i przykładów nie sposób było używać do atakowania
polskich biskupów. Za to już papież Franciszek i jego słowa w takim celu są
wykorzystywane instrumentalnie i non stop. Wystarczy, Ĺźe Franciszek zawrze
w swoim wystąpieniu słowa o potrzebie Kościoła ubogiego, a zaraz
„zatroskana postępowa chrześcijanka" Katarzyna Wiśniewska zacznie wyliczać
dobra materialne polskich proboszczów, dokładnie wyceni samochody, jakimi
jeżdżą biskupi, i tak dalej. Oczywiście istnieje także inne oblicze
polskiego Kościoła – księża, którym, tak jak wiernym, wcale się nie
przelewa, parafie autentycznie skromne i ubogie. Tyle Ĺźe takie obrazy nie
pasują do publicystycznego kucia wizerunku Kościoła, który daleki jest od
„ducha papieża Franciszka". Jeżeli Ojciec Święty mówi do kapłanów o tym, że
nie należy pobierać opłat za sakramenty, nie stanowi to bynajmniej powodu
do refleksji nad sakramentem jako szczególnym znakiem łaski Bożej. Przecież
zawsze wśród tysięcy polskich proboszczów można znaleźć takiego, który ma
ustaloną taksę i za ślub kasuje pięćset, a za chrzest czterysta. Taki
przypadek zostanie natychmiast na łamach „Gazety Wyborczej" nagłośniony – z
niedwuznaczną sugestią, że taka jest powszechna praktyka polskiego
Kościoła. A zatem jest to Kościół antypapieski, a Franciszek – gdyby się
tylko o tym dowiedział (najlepiej z publikacji „Wyborczej") – załamałby
ręce i zapłakał, a potem kazał robić porządki.

Stalinowska instrukcja

Ciągłe dezawuowanie i osłabianie Kościoła, kiedy tylko nadarzy się okazja
(a tę można zawsze wymyślić), przypomina taktykę wyjmowania z budowli
małych kamyczków z nadzieją, że ta mrówcza praca zachwieje wreszcie jej
stabilnością. To dezawuowanie Kościoła dokonywane jest pod pozorem troski o
niego – często przez osoby deklarujące się jako chrześcijanie. Sztandarową
„postępową chrześcijanką" „Wyborczej" jest Katarzyna Wiśniewska. Jej
przewidywalna już do granic mdłości publicystyka sprowadza się do ciągłego
utyskiwania: „jak ja bym ustawiła Kościół, gdybym była biskupem". Tyle że
gdyby Wiśniewska była biskupem – papieżem musiałby być Adam Michnik. A może
nawet nie papieżem, ale samym Panem Bogiem – wszak naczelny „Wyborczej"
zawsze mierzył wysoko. Celnie zdiagnozował to już Tomasz Terlikowski,
pisząc: „Strategia »Gazety Wyborczej« była (w mniejszym stopniu jest)
ściśle związana z tym, kim chciał być dla Polski jej redaktor naczelny. A
jego marzenie było proste. On chciał być Mojżeszem polskiego, zacofanego,
ciemnego i obskuranckiego Kościoła. Wierzył, że pod jego światłym przewodem
polska dusza, w którą nieodłącznie wpisany jest katolicyzm, będzie się
stopniowo przekształcać".

Tak naprawdę katolicyzm kształtowany przez „Gazetę Wyborczą" przestałby być
Kościołem, a stałby się sektą. Jednak „sekta" źle się kojarzy, dlatego z
łamów „Wyborczej" nieustannie pada postulat „Kościoła otwartego". Zacytujmy
raz jeszcze Terlikowskiego: „Zmienić Kościół, by zmienić Polskę – tak
najkrócej podsumować można strategię »Gazety Wyborczej«. I dlatego trudno
(poza pierwszym, bardzo krótkim okresem) mówić o zdecydowanym ataku »GW« na
Kościół. Zamiast niego stosowano metodę »dziel i rządź«, tak by wspierać w
Kościele te nurty, które bliższe były Adamowi Michnikowi. »Wyborcza« robi
wszystko, by dzielić Kościół na dwie części i wzmacniać tylko tę, która
jest jej bliĹźsza. To dlatego zarĂłwno w publicystyce, jak i dziennikarstwie
»GW« wciąż można znaleźć podział na Kościół sensowny i ten
nacjonalistyczny, ciemny i ksenofobiczny. I o ile ten pierwszy ma prawo się
wypowiadać, o tyle ten drugi powinien milczeć. »Wyborczej« chodzi o
stworzenie wymarzonego Kościoła, który ze wspólnoty Jezusa Chrystusa
przekształciłby się we wspólnotę wyznawców Ewangelii według Adama Michnika.
Ten wymarzony Kościół powinien zrezygnować z jakichkolwiek aspiracji
politycznych, odrzucić pragnienie obrony życia metodami prawnymi i
zaangażować się w budowanie liberalnej demokracji na wzór wymyślony przez
redaktorĂłw z ÂťGWÂŤ".

„Wyborcza" dzieli Kościół na pożądany, otwarty oraz zamknięty, trawiony
syndromem oblężonej twierdzy. Na Kościół „łagiewnicki", który warto
wspierać, i „toruński" reprezentowany przez środowisko Radia Maryja. Jerzy
Poksiński w artykule „Przeciw Kościołowi" przytoczył fragment instrukcji,
jaką Bolesław Bierut miał otrzymać od Stalina: „Przy klerze: nie zrobicie
nic, dopóki nie dokonacie rozłamu na dwie odrębne, przeciwstawne sobie
grupy. (...) Propaganda masowa to rzecz konieczna, ale samą propagandą nie
zrobi się tego, co potrzeba (...), nie nastawiacie się na rozłam (...), bez
rozłamu wśród kleru nic nie wyjdzie". W PRL działali księża patrioci
wspierani przez władze przeciw kapłanom posłusznym swoim biskupom.
„Wyborcza" wspiera księży pokroju Lemańskiego, którzy łamią złożony w
obliczu Boga ślub posłuszeństwa. Czyż nie jest to sposób już sprawdzony?
Sam Adam Michnik dziarsko ocenia przed kamerami TVN, że w polskim Kościele
„gdzieś upłynął duch Jana Pawła II". To stwierdzenie kusi mnie do dygresji
– przy okazji niedawnej dyskusji wokół oczyszczenia stosunków
polsko-ukraińskich przez uznanie prawdy o ludobójstwie wołyńskim
szczególnie atakowany przez środowisko „Wyborczej" był metropolita Lwowa
arcybiskup Mieczysław Mokrzycki (zapewne jeden z mocnych kandydatów do
pierścienia kardynalskiego). A to przecież kapłan w dużej mierze
ukształtowany przez Jana Pawła II – jego osobisty sekretarz (obok
Stanisława Dziwisza). Któż jak nie Mokrzycki jest depozytariuszem
duchowości Karola Wojtyły? Jak widać, określenie „duch Jana Pawła" również
używane jest w sposób selektywny oraz instrumentalny: aby wesprzeć „Kościół
otwarty" lub zdezawuować Kościół katolicki niespełniający oczekiwań
michnikowszczyzny.

Rogi diabła

Z Kościołem otwartym jest jednak pewien zasadniczy problem: brak mu
kapłanów, brak nauczycieli. Z braku laku są dwie nauczycielki, jedna
etatowa, czyli wspomniana K. Wiśniewska, druga z doskoku – Aleksandra
Klich, obie ochotniczo wspiera Katarzyna Kolenda-Zaleska. Z kapłanami
kłopot jest znacznie większy – jeżeli już jakiś stanie się twarzą Kościoła
otwartego, to najczęściej dość szybko ta otwartość prowadzi go do
porzucenia zarówno kapłaństwa, jak i katolicyzmu. Tadeusz Bartoś, Stanisław
Obirek, Tomasz Węcławski są tu najlepszymi przykładami. Eksksięża Obirek,
Bartoś czy Węcławski wciąż pozostają użyteczni jako publicyści, jednak
trudno apostatami uwiarygodniać „katolicyzm otwarty". Pech tym większy, bo
jeżeli jakiś ksiądz aktywista michnikowego Kościoła otwartego nie porzuci
stanu duchownego, to porzuca aktywność publiczną z przyczyn zgoła innych.
Na przykład okazuje się – jak Michał Czajkowski – długoletnim esbeckim
kablem. W tej sytuacji Kościołowi otwartemu pozostało (stan na 1
października 2013 r.) dwóch księży: safandułowaty „pożyteczny idiota" w
sutannie Adam Boniecki oraz zapętlony ks. Wojciech Lemański. Pierwszy
miłosierdziu michalitów oraz ich szacunkowi dla siwych skroni zapewne
zawdzięcza fakt, iż łamanie zakazu wypowiedzi publicznych poza „Tygodnikiem
Powszechnym" nie zaowocowało upomnieniami i karami kanonicznymi. Drugi
ekstremalnie testuje cierpliwość, pobłażliwość i wyrozumiałość swego
biskupa, któremu ślubował bezwzględne posłuszeństwo.

W takim wypadku nauczycielki Kościoła schizmatycznego pod przewodem
Michnika muszą się posiłkować kapłanami z zagranicy, nawet z tak
zlaicyzowanego kraju jak Czechy. „Czeski ksiądz Tomasz Halik jest jedynym
księdzem, którego słucham z uwagą" – wyznaje dziennikarka „Gazety
Wyborczej" Aleksandra Klich. Klich wraz z Józiem Krzykiem uchodziła kiedyś
za „cyngla Wyborczej" – ten duet próbował dokonać medialnej egzekucji na
Ewie Koj, prokuratorze Instytutu Pamięci Narodowej (to moja subiektywna
opinia, z ostrożności procesowej dodaję, że Józek i Ola – z obojgiem
przeszedłem na ty – dochowali w mniemaniu swoim i swoich redaktorów
wszelkich zasad dziennikarskiej rzetelności). Klich nad religią uprawiała
nie tyle piruety, ile szpagaty, pisząc, że ks. Halik wierzy w Boga, „który
napije się piwa z gejem, zatańczy z lesbijką, ułoży klocki z dzieckiem
urodzonym dzięki metodzie in vitro. I który przytuli jego mamę. W Boga,
który poszuka pracy dla bezrobotnego i załatwi miejsce w kolejce
bezdomnemu. Który posiedzi przy łóżku umierającego i zrozumie rozwodnika".
Pomieszanie z poplątaniem warte osobnego felietonu. I oto właśnie chodzi w
Kościele otwartym – o zatarcie granic, o rozmydlenie, poplątanie,
przeinaczenie. Powyższy cytat z Oli Klich może posłużyć za ilustrację tezy:
w jednym zdaniu można zawrzeć tyle głupot, że potrzeba księgi, aby je
sprostować.

Z diabła zawsze wyjdą rogi, z lewicowego ateisty – prawdziwe oblicze. Nawet
podświadomie. Bo jak inaczej tłumaczyć różne potknięcia „Wyborczej". 24
grudnia, w Wigilię Bożego Narodzenia, na internetowym portalu „Gazety
Wyborczej" jako główną wiadomość umieszczono... list czytelnika
zatytułowany „Skąd się wziął Jezus?". Czytelnik ów udowadniał, że... Bożego
Narodzenia w ogóle nie było. Oczywiście, aby w Wigilię wyeksponować na
czołówce antyreligijny tekst ateisty, trzeba wiele złej woli, zacięcia i
chęci do prowokowania, a najpewniej wszystkich tych rzeczy naraz. Zapewne
autor listu (o nazwisku Kot) nie zdawał sobie sprawy, a redaktorzy
„Wyborczej" nie zauważyli, że cały ten wywód „Skąd się wziął Jezus" to
nihil novi. Zupełnie na tę samą nutę na Patriarszych Prudach w Moskwie
czynił wykład poecie Iwanowi Bezdomnemu niejaki Misza Berlioz. Redaktorzy
„Gazety Wyborczej" nie musieli się wysilać i zamiast szukać współczesnej
podróbki Berlioza w osobie czytelnika Kota, mogli swoim czytelnikom –
młodym, niedokształconym, z dużych miast – zapodać w Wigilię trochę
oryginalnego Berlioza z powieści Bułkahowa: „Dowcip polega na tym, że przed
Jezusem narodziło się całe mnóstwo synów bożych, jak powiedzmy fenicki
Adonis, frygijski Attis, perski Mitra. A tymczasem, krótko mówiąc, żaden z
nich się w ogóle nie narodził, żaden z nich nie istniał, nie istniał także
i Jezus".

Dilerzy opium

I na tym polega istota Kościoła otwartego – jego promotorzy tak naprawdę
nie wierzą w Boga. Ale – tak sobie kombinują lewicowi modernizatorzy z
„Wyborczej" – skoro spora część Polaków musi już zażywać opium dla ludu
(czyli być wyznawcami religii), to chociaż niech będzie to opium
rozprowadzane przez nasz gang. Stąd próby przemodelowania rzymskiego
katolicyzmu na „katolicyzm otwarty". A przy okazji można na tym sporo
zarobić. Bo jak inaczej tłumaczyć publikację dodatków do „Gazety Wyborczej"
zatytułowanych „Nasz papież". Być może to jeden z „małych cudów" Jana Pawła
II czy też raczej jego „kwiatków" – podniesienie sprzedaży dziennika tak
bardzo przeinaczającego naukę Kościoła.

Obecnie trwa na łamach „Wyborczej" publikacja innego cyklu: księża
pedofile. Znów osobnego szkicu wymagałaby refleksja nad kolejnym szpagatem
czy też rozkrokiem „Wyborczej". Otóż większość opisywanych (godnych
najsroższych kar) przypadków zboczeń wśród duchownych nie dotyczy
klasycznej pedofilii, ale pedofilii homoseksualnej, czyli efebofilii. Są to
więc zbrodnie dokonywane nie tyle przez zboczeńców w sutannach, ile przez
homoseksualnych zboczeńców, którzy ukrywają swoje skłonności w stanie
kapłańskim. Ale w „Wyborczej" pederaści mają tylko dobrą prasę. A ciekawe
byłoby wyliczenie, ile przypadków pedofilii wśród księży jest dziełem
homoseksualistĂłw.

Na portalu niezalezna.pl ukazało się kilka dni temu zestawienie sporządzone
przez internautę o nicku wujek-stiopa. Aby pokazać skalę antykatolickiej
nagonki prowadzonej przez „GieWu", zebrał on „bad newsy" na temat Kościoła,
jakie ukazały się na portalu wyborcza.pl w ciągu zaledwie 24 godzin.
„Kościół ubogi. A u księży moda na guziki z końskiego włosa, pozłacane
ornaty" – kręci młynek „Wyborcza".

Jest taka teoria, według której św. Paweł dokonał swoistego przejęcia
młodego chrześcijaństwa, aby przerobić go na modłę żydowską. Uważam, że
Adam Michnik chciałby być współczesnym św. Pawłem z tej teorii – chciałby
przejąć katolicyzm w Polsce i przerobić go na lewicową modłę. Michnik jest
jednak złym prorokiem. A nawet jeszcze gorzej – znaczy tyle, ile w latach
50. szef Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.


http://www.uwazamrze.pl/artykul/724046,1054346-Falszywy-prorok.html?p=1

PiS-owski PSYCHOPATA podpisyjący się "Mark Woydak" (używający również innych ksywek) piszacy z mx05.eternal-september.org uzywajacy czytnika 40tude_Dialog/2.0.15.1pl to OSZOŁOM PODSZYWANIEC. Fakt, ze podszywa sie pod moje dane swiadczy o daleko posunietej chorobie alkoholowej. Tani alkohol i marne wina dokonaly calkowitego spustoszenia w mózgu tego osobnika. Nie ma juz dla niego ratunku! Módlmy się bracia i siostry! Wspierajmy go w tych cięzkich chwilach! Nie ma nikogo oporócz nas! Nawet zdychający pies i wyleniały ze starości kot go opuścili! Módlmy się bracia i siostry! Nadzieja na pełny powrót do zdrowia tego osobnika jest niewielka ale spełnijmy chrześciański obowiązek! Wnośmy modły za PiS-owskiego chorego psychicznie brata!

MW

--

Użytkownik "Prinzlaff Herrlich" <"scheißhaus\""@aoio.org> napisał w wiadomości news:1j4f64p5e0g6j.11k3upyonrgi0$.dlg40tude.net...

Gdy Adam Michnik atakuje Kościół, jego gazeta zarabia na publikacjach o
Janie Pawle II.

To jest walka. Zaplanowana jako „długi marsz". Prowadzona metodą psów
myśliwskich, które nie mogąc szlachetnego zwierzęcia zabić, obszczekują je
i szarpią, czekając, aż utraci siły. Ataki „Gazety Wyborczej" na Kościół
katolicki mają coś z wytrwałej wojny podjazdowej. Dlatego trudno określić,
kiedy się rozpoczęła, trudno wskazać daty najważniejszych bitew. Ona po
prostu trwa – permanentnie. Atakujący zaś próbują swoje prawdziwe intencje
ukryć pod różnymi maskami.

Skąd ta zaciekłość? Odpowiedź jest prosta: ideologia „Gazety Wyborczej"
sprowadza się do postulatu przebudowy polskiego społeczeństwa, jego
„modernizacji" – aby stało nowoczesne i otwarte, tolerancyjne i pozbawione
„obciążeń przeszłości". Temu dążeniu stoi na drodze najważniejszy
przeciwnik: powszechny Kościół rzymski. W gruncie rzeczy środowisku „Gazety
Wyborczej" chodzi o to samo, o co chodziło we wszystkich lewicowych
rewolucjach: od francuskiej do bolszewickiej. Tyle że ta współczesna ma być
dokonana innymi metodami – nie zbrojnym przewrotem, nie wielkim terrorem,
ale w sposób pozytywistyczny. W kwestii metod lewica rzeczywiście jakoś się
ucywilizowała.

Trzy twarze Michnika

Adam Michnik, redaktor naczelny i główny ideolog „Wyborczej", jest
człowiekiem lewicy. Jego stosunek do Kościoła katolickiego się zmieniał, co
zresztą sam Michnik w swoich tekstach wyrażał in extenso. Od taktycznego
sojuszu w latach 80. XX w. poprzez taktyczną powściągliwość do taktycznie
maskowanej agresji – tak można najkrócej podsumować stosunek Michnika do
Kościoła. Manifestem sojuszu taktycznego była wydana w 1977 r. książka
„Kościół, lewica, dialog", natomiast gwarantem taktycznej powściągliwości –
papież Jan Paweł II. Własne tezy z eseju „Kościół, lewica, dialog" Michnik
ostatecznie unieważnił w 2006 r., oznajmiając: „Przez wiele lat wierzyliśmy
w wielką protekcję Kościoła katolickiego dla wolności. (...) To był błąd.
Okazało się po 1989 r., że Kościół katolicki reprezentuje zarówno to, co
najlepsze w Polsce, jak i to, co najgorsze. Objawiły się duchy integryzmu,
triumfalizmu, nietolerancji i ksenofobii. Znacząca część Kościoła
przemówiła językiem pogardy i nienawiści do inaczej myślących. Z kościelnej
ambony usłyszeliśmy wezwanie, by głosować na partie skrajne, głoszące
destrukcję".

Wydaje się, że ta konstatacja Michnika wynika z jednej przyczyny. Oto
bowiem jego środowisko po 1989 r. znacznie rozszerzyło zakres spraw, które
rozumiało pod pojęciem wolności. Do wolności obywatelskich, wolności
poglądów i wyznania zaczęto dorzucać kolejne „wolności" – na czele z
wolnością łamania fundamentalnych zasad moralnych, takich jak chociażby
niezgoda na uśmiercanie człowieka w prenatalnej fazie życia i rozwoju.
Postulatowi tak pojętej „wolności" Kościół musiał przeciwstawić stanowcze
non possumus; pole konfliktu zostało więc otwarte. Za symboliczny akt
otwarcia tej wojny można uznać promocję na łamach „GieWu" jednego z haseł w
ramach akcji „T-shirt dla wolności". Hasło to brzmiało: „Nie płakałem po
papieżu". I nie chodziło bynajmniej o ostentacyjną, bardzo niedelikatną
manifestację obojętności wobec żałoby, która była jednym z ostatnich
wspólnych doświadczeń duchowych całego narodu. Większą uwagę należy zwrócić
na uzasadnienie tego hasła wymyślonego przez Pawła Bravo: „Nad Wisłą jest
jednak garstka spokojnych, żyjących na swój sposób godnie i przyzwoicie
ludzi, którym papież był i jest obojętny, zarówno jako wzór moralny
człowieka, jak i wzór Polaka". Od tej pory chodziło już tylko o to, żeby ta
garstka, której każdy kolejny papież będzie obojętny jako wzór moralny,
rosła w siłę.

Taktyczna powściągliwość w atakowaniu Kościoła trwała do śmierci Jana Pawła
II – po prostu jego autorytet chronił Kościół, a równocześnie papieża
rodaka. Jego słów i przykładów nie sposób było używać do atakowania
polskich biskupów. Za to już papież Franciszek i jego słowa w takim celu są
wykorzystywane instrumentalnie i non stop. Wystarczy, Ĺźe Franciszek zawrze
w swoim wystąpieniu słowa o potrzebie Kościoła ubogiego, a zaraz
„zatroskana postępowa chrześcijanka" Katarzyna Wiśniewska zacznie wyliczać
dobra materialne polskich proboszczów, dokładnie wyceni samochody, jakimi
jeżdżą biskupi, i tak dalej. Oczywiście istnieje także inne oblicze
polskiego Kościoła – księża, którym, tak jak wiernym, wcale się nie
przelewa, parafie autentycznie skromne i ubogie. Tyle Ĺźe takie obrazy nie
pasują do publicystycznego kucia wizerunku Kościoła, który daleki jest od
„ducha papieża Franciszka". Jeżeli Ojciec Święty mówi do kapłanów o tym, że
nie należy pobierać opłat za sakramenty, nie stanowi to bynajmniej powodu
do refleksji nad sakramentem jako szczególnym znakiem łaski Bożej. Przecież
zawsze wśród tysięcy polskich proboszczów można znaleźć takiego, który ma
ustaloną taksę i za ślub kasuje pięćset, a za chrzest czterysta. Taki
przypadek zostanie natychmiast na łamach „Gazety Wyborczej" nagłośniony – z
niedwuznaczną sugestią, że taka jest powszechna praktyka polskiego
Kościoła. A zatem jest to Kościół antypapieski, a Franciszek – gdyby się
tylko o tym dowiedział (najlepiej z publikacji „Wyborczej") – załamałby
ręce i zapłakał, a potem kazał robić porządki.

Stalinowska instrukcja

Ciągłe dezawuowanie i osłabianie Kościoła, kiedy tylko nadarzy się okazja
(a tę można zawsze wymyślić), przypomina taktykę wyjmowania z budowli
małych kamyczków z nadzieją, że ta mrówcza praca zachwieje wreszcie jej
stabilnością. To dezawuowanie Kościoła dokonywane jest pod pozorem troski o
niego – często przez osoby deklarujące się jako chrześcijanie. Sztandarową
„postępową chrześcijanką" „Wyborczej" jest Katarzyna Wiśniewska. Jej
przewidywalna już do granic mdłości publicystyka sprowadza się do ciągłego
utyskiwania: „jak ja bym ustawiła Kościół, gdybym była biskupem". Tyle że
gdyby Wiśniewska była biskupem – papieżem musiałby być Adam Michnik. A może
nawet nie papieżem, ale samym Panem Bogiem – wszak naczelny „Wyborczej"
zawsze mierzył wysoko. Celnie zdiagnozował to już Tomasz Terlikowski,
pisząc: „Strategia »Gazety Wyborczej« była (w mniejszym stopniu jest)
ściśle związana z tym, kim chciał być dla Polski jej redaktor naczelny. A
jego marzenie było proste. On chciał być Mojżeszem polskiego, zacofanego,
ciemnego i obskuranckiego Kościoła. Wierzył, że pod jego światłym przewodem
polska dusza, w którą nieodłącznie wpisany jest katolicyzm, będzie się
stopniowo przekształcać".

Tak naprawdę katolicyzm kształtowany przez „Gazetę Wyborczą" przestałby być
Kościołem, a stałby się sektą. Jednak „sekta" źle się kojarzy, dlatego z
łamów „Wyborczej" nieustannie pada postulat „Kościoła otwartego". Zacytujmy
raz jeszcze Terlikowskiego: „Zmienić Kościół, by zmienić Polskę – tak
najkrócej podsumować można strategię »Gazety Wyborczej«. I dlatego trudno
(poza pierwszym, bardzo krótkim okresem) mówić o zdecydowanym ataku »GW« na
Kościół. Zamiast niego stosowano metodę »dziel i rządź«, tak by wspierać w
Kościele te nurty, które bliższe były Adamowi Michnikowi. »Wyborcza« robi
wszystko, by dzielić Kościół na dwie części i wzmacniać tylko tę, która
jest jej bliĹźsza. To dlatego zarĂłwno w publicystyce, jak i dziennikarstwie
»GW« wciąż można znaleźć podział na Kościół sensowny i ten
nacjonalistyczny, ciemny i ksenofobiczny. I o ile ten pierwszy ma prawo się
wypowiadać, o tyle ten drugi powinien milczeć. »Wyborczej« chodzi o
stworzenie wymarzonego Kościoła, który ze wspólnoty Jezusa Chrystusa
przekształciłby się we wspólnotę wyznawców Ewangelii według Adama Michnika.
Ten wymarzony Kościół powinien zrezygnować z jakichkolwiek aspiracji
politycznych, odrzucić pragnienie obrony życia metodami prawnymi i
zaangażować się w budowanie liberalnej demokracji na wzór wymyślony przez
redaktorĂłw z ÂťGWÂŤ".

„Wyborcza" dzieli Kościół na pożądany, otwarty oraz zamknięty, trawiony
syndromem oblężonej twierdzy. Na Kościół „łagiewnicki", który warto
wspierać, i „toruński" reprezentowany przez środowisko Radia Maryja. Jerzy
Poksiński w artykule „Przeciw Kościołowi" przytoczył fragment instrukcji,
jaką Bolesław Bierut miał otrzymać od Stalina: „Przy klerze: nie zrobicie
nic, dopóki nie dokonacie rozłamu na dwie odrębne, przeciwstawne sobie
grupy. (...) Propaganda masowa to rzecz konieczna, ale samą propagandą nie
zrobi się tego, co potrzeba (...), nie nastawiacie się na rozłam (...), bez
rozłamu wśród kleru nic nie wyjdzie". W PRL działali księża patrioci
wspierani przez władze przeciw kapłanom posłusznym swoim biskupom.
„Wyborcza" wspiera księży pokroju Lemańskiego, którzy łamią złożony w
obliczu Boga ślub posłuszeństwa. Czyż nie jest to sposób już sprawdzony?
Sam Adam Michnik dziarsko ocenia przed kamerami TVN, że w polskim Kościele
„gdzieś upłynął duch Jana Pawła II". To stwierdzenie kusi mnie do dygresji
– przy okazji niedawnej dyskusji wokół oczyszczenia stosunków
polsko-ukraińskich przez uznanie prawdy o ludobójstwie wołyńskim
szczególnie atakowany przez środowisko „Wyborczej" był metropolita Lwowa
arcybiskup Mieczysław Mokrzycki (zapewne jeden z mocnych kandydatów do
pierścienia kardynalskiego). A to przecież kapłan w dużej mierze
ukształtowany przez Jana Pawła II – jego osobisty sekretarz (obok
Stanisława Dziwisza). Któż jak nie Mokrzycki jest depozytariuszem
duchowości Karola Wojtyły? Jak widać, określenie „duch Jana Pawła" również
używane jest w sposób selektywny oraz instrumentalny: aby wesprzeć „Kościół
otwarty" lub zdezawuować Kościół katolicki niespełniający oczekiwań
michnikowszczyzny.

Rogi diabła

Z Kościołem otwartym jest jednak pewien zasadniczy problem: brak mu
kapłanów, brak nauczycieli. Z braku laku są dwie nauczycielki, jedna
etatowa, czyli wspomniana K. Wiśniewska, druga z doskoku – Aleksandra
Klich, obie ochotniczo wspiera Katarzyna Kolenda-Zaleska. Z kapłanami
kłopot jest znacznie większy – jeżeli już jakiś stanie się twarzą Kościoła
otwartego, to najczęściej dość szybko ta otwartość prowadzi go do
porzucenia zarówno kapłaństwa, jak i katolicyzmu. Tadeusz Bartoś, Stanisław
Obirek, Tomasz Węcławski są tu najlepszymi przykładami. Eksksięża Obirek,
Bartoś czy Węcławski wciąż pozostają użyteczni jako publicyści, jednak
trudno apostatami uwiarygodniać „katolicyzm otwarty". Pech tym większy, bo
jeżeli jakiś ksiądz aktywista michnikowego Kościoła otwartego nie porzuci
stanu duchownego, to porzuca aktywność publiczną z przyczyn zgoła innych.
Na przykład okazuje się – jak Michał Czajkowski – długoletnim esbeckim
kablem. W tej sytuacji Kościołowi otwartemu pozostało (stan na 1
października 2013 r.) dwóch księży: safandułowaty „pożyteczny idiota" w
sutannie Adam Boniecki oraz zapętlony ks. Wojciech Lemański. Pierwszy
miłosierdziu michalitów oraz ich szacunkowi dla siwych skroni zapewne
zawdzięcza fakt, iż łamanie zakazu wypowiedzi publicznych poza „Tygodnikiem
Powszechnym" nie zaowocowało upomnieniami i karami kanonicznymi. Drugi
ekstremalnie testuje cierpliwość, pobłażliwość i wyrozumiałość swego
biskupa, któremu ślubował bezwzględne posłuszeństwo.

W takim wypadku nauczycielki Kościoła schizmatycznego pod przewodem
Michnika muszą się posiłkować kapłanami z zagranicy, nawet z tak
zlaicyzowanego kraju jak Czechy. „Czeski ksiądz Tomasz Halik jest jedynym
księdzem, którego słucham z uwagą" – wyznaje dziennikarka „Gazety
Wyborczej" Aleksandra Klich. Klich wraz z Józiem Krzykiem uchodziła kiedyś
za „cyngla Wyborczej" – ten duet próbował dokonać medialnej egzekucji na
Ewie Koj, prokuratorze Instytutu Pamięci Narodowej (to moja subiektywna
opinia, z ostrożności procesowej dodaję, że Józek i Ola – z obojgiem
przeszedłem na ty – dochowali w mniemaniu swoim i swoich redaktorów
wszelkich zasad dziennikarskiej rzetelności). Klich nad religią uprawiała
nie tyle piruety, ile szpagaty, pisząc, że ks. Halik wierzy w Boga, „który
napije się piwa z gejem, zatańczy z lesbijką, ułoży klocki z dzieckiem
urodzonym dzięki metodzie in vitro. I który przytuli jego mamę. W Boga,
który poszuka pracy dla bezrobotnego i załatwi miejsce w kolejce
bezdomnemu. Który posiedzi przy łóżku umierającego i zrozumie rozwodnika".
Pomieszanie z poplątaniem warte osobnego felietonu. I oto właśnie chodzi w
Kościele otwartym – o zatarcie granic, o rozmydlenie, poplątanie,
przeinaczenie. Powyższy cytat z Oli Klich może posłużyć za ilustrację tezy:
w jednym zdaniu można zawrzeć tyle głupot, że potrzeba księgi, aby je
sprostować.

Z diabła zawsze wyjdą rogi, z lewicowego ateisty – prawdziwe oblicze. Nawet
podświadomie. Bo jak inaczej tłumaczyć różne potknięcia „Wyborczej". 24
grudnia, w Wigilię Bożego Narodzenia, na internetowym portalu „Gazety
Wyborczej" jako główną wiadomość umieszczono... list czytelnika
zatytułowany „Skąd się wziął Jezus?". Czytelnik ów udowadniał, że... Bożego
Narodzenia w ogóle nie było. Oczywiście, aby w Wigilię wyeksponować na
czołówce antyreligijny tekst ateisty, trzeba wiele złej woli, zacięcia i
chęci do prowokowania, a najpewniej wszystkich tych rzeczy naraz. Zapewne
autor listu (o nazwisku Kot) nie zdawał sobie sprawy, a redaktorzy
„Wyborczej" nie zauważyli, że cały ten wywód „Skąd się wziął Jezus" to
nihil novi. Zupełnie na tę samą nutę na Patriarszych Prudach w Moskwie
czynił wykład poecie Iwanowi Bezdomnemu niejaki Misza Berlioz. Redaktorzy
„Gazety Wyborczej" nie musieli się wysilać i zamiast szukać współczesnej
podróbki Berlioza w osobie czytelnika Kota, mogli swoim czytelnikom –
młodym, niedokształconym, z dużych miast – zapodać w Wigilię trochę
oryginalnego Berlioza z powieści Bułkahowa: „Dowcip polega na tym, że przed
Jezusem narodziło się całe mnóstwo synów bożych, jak powiedzmy fenicki
Adonis, frygijski Attis, perski Mitra. A tymczasem, krótko mówiąc, żaden z
nich się w ogóle nie narodził, żaden z nich nie istniał, nie istniał także
i Jezus".

Dilerzy opium

I na tym polega istota Kościoła otwartego – jego promotorzy tak naprawdę
nie wierzą w Boga. Ale – tak sobie kombinują lewicowi modernizatorzy z
„Wyborczej" – skoro spora część Polaków musi już zażywać opium dla ludu
(czyli być wyznawcami religii), to chociaż niech będzie to opium
rozprowadzane przez nasz gang. Stąd próby przemodelowania rzymskiego
katolicyzmu na „katolicyzm otwarty". A przy okazji można na tym sporo
zarobić. Bo jak inaczej tłumaczyć publikację dodatków do „Gazety Wyborczej"
zatytułowanych „Nasz papież". Być może to jeden z „małych cudów" Jana Pawła
II czy też raczej jego „kwiatków" – podniesienie sprzedaży dziennika tak
bardzo przeinaczającego naukę Kościoła.

Obecnie trwa na łamach „Wyborczej" publikacja innego cyklu: księża
pedofile. Znów osobnego szkicu wymagałaby refleksja nad kolejnym szpagatem
czy też rozkrokiem „Wyborczej". Otóż większość opisywanych (godnych
najsroższych kar) przypadków zboczeń wśród duchownych nie dotyczy
klasycznej pedofilii, ale pedofilii homoseksualnej, czyli efebofilii. Są to
więc zbrodnie dokonywane nie tyle przez zboczeńców w sutannach, ile przez
homoseksualnych zboczeńców, którzy ukrywają swoje skłonności w stanie
kapłańskim. Ale w „Wyborczej" pederaści mają tylko dobrą prasę. A ciekawe
byłoby wyliczenie, ile przypadków pedofilii wśród księży jest dziełem
homoseksualistĂłw.

Na portalu niezalezna.pl ukazało się kilka dni temu zestawienie sporządzone
przez internautę o nicku wujek-stiopa. Aby pokazać skalę antykatolickiej
nagonki prowadzonej przez „GieWu", zebrał on „bad newsy" na temat Kościoła,
jakie ukazały się na portalu wyborcza.pl w ciągu zaledwie 24 godzin.
„Kościół ubogi. A u księży moda na guziki z końskiego włosa, pozłacane
ornaty" – kręci młynek „Wyborcza".

Jest taka teoria, według której św. Paweł dokonał swoistego przejęcia
młodego chrześcijaństwa, aby przerobić go na modłę żydowską. Uważam, że
Adam Michnik chciałby być współczesnym św. Pawłem z tej teorii – chciałby
przejąć katolicyzm w Polsce i przerobić go na lewicową modłę. Michnik jest
jednak złym prorokiem. A nawet jeszcze gorzej – znaczy tyle, ile w latach
50. szef Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.


http://www.uwazamrze.pl/artykul/724046,1054346-Falszywy-prorok.html?p=1

W dniu 2013-11-18 17:30, Prinzlaff Herrlich pisze:

Jest taka teoria, według której św. Paweł dokonał swoistego przejęcia
młodego chrześcijaństwa, aby przerobić go na modłę żydowską. Uważam, że
Adam Michnik chciałby być współczesnym św. Pawłem z tej teorii – chciałby
przejąć katolicyzm w Polsce i przerobić go na lewicową modłę.

e tam michniak to chodzacy zywy trup ...-;)

--
"Żydów gubi brak umiaru we wszystkim i przekonanie, że są narodem wybranym. Czują się oni upoważnieni do interpretowania wszystkiego, także doktryny katolickiej. Cokolwiek byśmy zrobili, i tak będzie poddane ich krytyce - za mało, że źle, że zbyt mało ofiarnie. W moim najgłębszym przekonaniu szkoda czasu na dialog z Żydami, bo on do niczego nie prowadzi... Ludzi, którzy używają słów 'antysemita', 'antysemicki', należy traktować jak ludzi niegodnych debaty, którzy usiłują niszczyć innych, gdy brakuje argumentów merytorycznych. To oni tworzą mowę nienawiści".