Gdy te wizje rozwijały się przed oczami dzieci, wielki tłum, 50-70 tysięcy
widzów, stał się świadkiem cudu słońca.

Deszcz padał przez cały czas objawienia. W momencie, gdy Matka Boża
zakończyła rozmowę z Łucją i zaczęła unosić się ku niebu, a Łucja krzyknęła:
"Spójrzcie na słońce!", chmury nagle rozstąpiły się i słońce ukazało się
oczom zgromadzonych jak olbrzymi, srebrny dysk.

Świeciło ono z nigdy dotychczas nie widzianą intensywnością, ale nie
oślepiało. Trwało to tylko krótką chwilę. Wtem ta ogromna kula zaczęła
"tańczyć". Słońce szybko wirowało jak gigantyczne koło ognia. Zatrzymało się
na chwilę i ponownie zaczęło się obracać wokół własnej osi z zawrotną
szybkością.

Potem brzegi jego stały się purpurowe i zaczęło wirować po niebie, rzucając
czerwone języki ognia. Światło to odbijało się na ziemi, na drzewach i
krzakach, a nawet na ludzkich twarzach i ubraniach, przybierając różne
natężenia blasku i barwy. Powtórzyło się to trzykrotnie i wtedy pędzona
szaloną siłą kula zdawała się drżeć, trząść i spadać zygzakiem na przerażony
tłum.

Wszystko to trwało może 10 minut. W końcu słońce tym samym zygzakowatym
szlakiem powróciło na swoje miejsce i znów, spokojne jak codziennie, zaczęło
świecić swym normalnym blaskiem.

Cykl objawień dobiegł końca. Wiele osób spostrzegło, że ich ubrania
ociekające deszczem nagle stały się zupełnie suche.

Cud słońca był widziany również przez licznych świadków znajdujących się w
promieniu do 40 km od miejsca objawienia.

Więcej
http://sanctus.pl/index.php?module=aktualnosci&grupa=&podgrupa=&strona=1&id=1365&kategoria=

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.