Frakcja Polskiej Partii Robotniczej (PPR, później PZPR) przy Centralnym Komitecie Żydów Polskich (CKŻP) zw. też Frakcją Żydowską PPR - jedyna tego typu organizacja PPR, działająca wyłącznie w środowisku żydowskim.
Zmierzała do maksymalnego ograniczenia emigracji i odbudowania jak największego osiedla żydowskiego w Polsce, oraz do zmiany struktury społeczno-zawodowej ludności żydowskiej, poprzez jej produktywizację, w celu łatwiejszego wtopienia się w środowisko polskie.
Na jej czele stali: Grzegorz Smolar ( https://pl.wikipedia.org/wiki/Grzegorz_Smolar ) i Dawid Sfard * https://pl.wikipedia.org/wiki/Dawid_Sfard ).

Początkowo wpływy PPR wśród Żydów były ograniczone (w opozycji do komunistów pozostawały głównie partie syjonistyczne, zwłaszcza Ichud ( https://pl.wikipedia.org/wiki/Ichud ) i PS-L ( http://www.jhi.pl/psj/Poalej_Syjon-Lewica ), oraz - częściowo - Bund ( https://pl.wikipedia.org/wiki/Bund_%28partia%29 ).

Do końca 1946 zwerbowano zaledwie 4 tys. członków, głównie dawnych działaczy KPP i KZMP.
Od lutego 1946 ukazywało się w Łodzi w języku jidisz pismo Frakcji pt. "Fołks Sztyme - Głos Ludu" ( https://pl.wikipedia.org/wiki/Fo%C5%82ks_Sztyme ).

Powolna lecz systematyczna stabilizacja życia sprzyjała jednak wzmacnianiu jej pozycji.
W maju 1947 F.PPR przy CKŻP liczyła ok. 7 tys. członków.
Wielu Żydów - członków PPR - zajmowało kierownicze stanowiska w komitetach wojewódzkich CKŻP i podległych im placówkach. CKŻP od początku stanowił podstawę działania Frakcji w środowisku żydowskim.
We wszystkich jego placówkach i innych żydowskich organizacjach tworzono podstawowe organizacje partyjne.
Członkowie PPR opiekowali się większością wydziałów CKŻP (a także ORT-em i TOZ-em). F.PPR przy CKŻP nie miała własnej organizacji młodzieżowej, a tylko nieliczni członkowie należeli do ZWM.
Członkami PPR byli głównie robotnicy ze spółdzielni żydowskiej i urzędnicy z instytucji CKŻP.
Tylko na Dolnym i Górnym Śląsku do PPR należeli żydowscy robotnicy wielkoprzemysłowi.
Pozycję Frakcji PPR przy CKŻP wspierał Komisariat Rządu dla Spraw Produktywizacji Ludności Żydowskiej w Polsce.

Frakcja PPR przy CKŻP zajmowała szczególne miejsce w strukturze organizacyjnej partii, podporządkowana była bowiem bezpośrednio KC.
Pozostawiono jej dużą swobodę działań w środowisku żydowskim; jednak jej działacze nie zawsze byli informowani o posunięciach władz, dotyczących nawet bardzo istotnych spraw żydowskich (np. o umożliwieniu masowej emigracji Żydów z Polski w lipcu 1946 i możliwości optowania za obywatelstwem państwa Izrael we wrześniu 1949).

W 1948, na wezwanie KC PPR, F.PPR przy CKŻP została zreorganizowana.
Zlikwidowano komitety PPR przy wojewódzkich komitetach żydowskich, zaś podległe im organizacje podporządkowano właściwym komitetom terenowym PPR.
Po III Plenum KC PZPR (11-13 XI 1949) działacze F.PPR przy CKŻP podjęli kampanię walki z syjonistami.
Atakowano szkolnictwo syjonistyczne i pomoc w emigracji Żydów z Polski.
W 1949 PZPR rozpoczęła akcję wyborczą na Ogólnokrajowy Zjazd Delegatów Komitetów Żydowskich i Instytucji Społecznych, pod hasłem rozszerzenia bazy społecznych komitetów żydowskich.
Na delegatów wybrano w większości członków PZPR z dużych skupisk przemysłowych.
Kierowali oni organizacją i przebiegiem Zjazdu (26-27 II 1949).
Wedle uchwalonych wówczas wytycznych, żydowskie komitety i ich organizacje miały służyć budowie socjalizmu w Polsce i stać się "transmisją PZPR dla budowy socjalizmu".
Po Zjeździe pozostałe stanowiska w komitetach objęli członkowie PZPR.
Dokonano też zmiany przewodniczącego CKŻP; miejsce Adolfa Bermana ( https://pl.wikipedia.org/wiki/Adolf_Berman ) zajął komunista, Grzegorz Smolar.

Działacze PZPR, za pośrednictwem aparatu komitetów żydowskich, prowadzili kampanię propagandową przeciwko wyjazdowi z Polski w okresie optowania za obywatelstwem państwa Izrael (31 IX 1949 - 31 XII 1950).
W styczniu 1949 powstały organizacje jednoczące Bund i F.PPR przy CKŻP pod auspicjami KC PZPR.
http://www.jhi.pl/psj/Frakcja_Polskiej_Partii_Robotniczej_%28PPR_pozniej_PZPR%29_przy_Centralnym_Komitecie_Zydow_Polskich_%28CKZP%29