Mord gen. George's Pattona 21 grudnia 1945 roku, jest jednym z najbardziej ukrywanych wydarzeń w historii wojskowości.
Choć teczka Pattona w Archiwach Państwowych w St Louis zawiera ponad 1.300 dokumentów, bardzo niewiele z nich dotyczy wypadku samochodowego.
Jest dziwne, że pięć raportów sporządzonych na miejscu wypadku zniknęły wkrótce po archiwizacji.
Dlaczego?

Koniec Pattona rozpoczął się 9 grudnia 1945 toku, kiedy po wyjeździe na polowanie na bażanty koło Mannheim, Niemcy, 2-tonowa ciężarówka należąca do amerykańskiej armii zderzyła się z autem, w którym był generał wraz z innymi.

Paton doznał obrażeń szyi, albo na skutek pocisku, albo mniej prawdopodobnie, zderzenia, ale nie było to nic groźnego.
Jego kierowca, Horace Woodring i szef sztabu, gen. Hap Gay, nie byli poszkodowani.

W drodze do szpitala, auto z gen. Pattonem ponownie uległo zderzeniu z kolejną 2-tonową ciężarówką wojskową.
Tym razem generał doznał większych obrażeń, ale przeżył.

Nie aresztowano żadnego z kierowców ciężarówek, ani nie ujawniono ich nazwisk, mimo, że kierowca Pattona stwierdził, że pierwsza z nich czekała na nich na poboczu drogi, kiedy odjeżdżali z przystanku kolejowego.

Później, jak zgłosił były agent wywiadu Ladislas Farago, kierowca pierwszej ciężarówki, Robert L Thompson, (szybko wywieziony do Londynu, zanim mógł zostać przepytany), nie miał uprawnień do prowadzenia pojazdu i miał dwóch tajemniczych pasażerów, "naruszając przez to przepisy."

Ladislas powiedział również, że choć zderzenie miało miejsce w nieruchliwej ulicy niedzielnego poranka, na scenie wypadku zgromadził się tłum, w większości personelu wojskowego.

Kiedy gen. Patton znalazł się już w szpitalu, skontaktował się z żoną w Ameryce, prosząc ją o zabranie go ze szpitala, gdyż "oni mnie tu zabiją."
I to zrobili.

W dniu 21 grudnia 1945 roku, orzeczono jego zgon z powodu "zatoru.

Nie tylko armia amerykańska nie przeprowadziła żadnego śledztwa w sprawie "wypadku" - ale nie zadawano pytań na temat "zatoru."
Szczątków tego amerykańskiego bohatera nigdy nie sprowadzono do Stanów Zjednoczonych i nigdy nie przeprowadzono sekcji zwłok.

Kiedy Patton przejął dowództwo okupowanych Niemiec w październiku 1945 r., zastał nowy porządek w sprawie europejskiej pożogi.

Ten bohater wojenny wyraził poważne wątpliwości co do brutalnego traktowania Niemców przez aliantów i wezwał do utworzenia silnych Niemiec, jako przeciwdziałanie przejmowania wschodniej Europy przez sowiecką Rosję.

Im bliżej Patton poznawał Sowietów, tym bardziej był przekonany, że sytuacja dojrzała na tyle, że prawidłowym kursem akcji było stłumienie komunizmu.

Ale pomysł Pattona został udaremniony przez żydowskich doradców Roosevelta, Henry'ego Morgenthau i Bernarda Barucha, którzy po wojnie chcieli utrzymywać więzi z żydowskimi Sowietami.

Konflikt między żydostwem i Pattonem narastał, kiedy generał odmówił usuwanie niemieckich cywilów z domów po to, by zasiedlić je "przesiedleńcami." Większość z nich stanowili Żydzi, którzy nigdy nie byli "przesiedleńcami," lecz raczej tłumnie przybywali do Niemiec z Rosji i Polski.

Wpis Pattona w dzienniku z 17 września 1945 roku mówi:

"Zaraza rozpoczęta przez Morgenthau i Barucha wobec wszystkich Niemców jest semicką zemstą.
Teraz rozkazano mi usunąć niemieckich cywilów z ich domów, potrzebnych dla osób wysiedlonych.
Wydaje się, że jest to rozkaz ukarania niemieckiego narodu, a nie poszczególnych Niemców.
Jest to wbrew mojemu anglosaskiemu sumieniu, by usuwać człowieka z domu bez odpowiednich przepisów prawa.
Wydający te rozkazy twierdzą, że "przesiedleńcem" jest człowiek, którym nie jest.
Odnosi się to zwłaszcza do Żydów, którzy pozbawieni są wszelkiej przyzwoitości, załatwiając się na podłogi, pokazując, że są na niższym szczeblu niż zwierzęta."

Kiedy Patton powiązał komunistów z Żydami, zdecydował o swoim losie.
Żydowska prasa w Ameryce rozpoczęła kampanię oszczerstw, opisując go jako "miękkiego wobec nazistów."

Gen. Patton zawsze miał przy sobie specjalny notes.
Zniknął z kieszeni kiedy przybył do szpitala po zderzeniach.

Któregoś dnia Patton powiedział:
"Mam w kieszeni mały czarny notes, a kiedy wrócę do domu, wszystko ujawnię."
Ale żydostwo zagwarantowało, by Patton nigdy nie wrócił do Ameryki.

Robert Wilcox w książce Target Patton [Cel - Patton], opisuje swoje wywiady ze snajperem z II wojny światowej, Douglasem Bazata, libańskim Żydem, który zmarł w 1999 roku.

Na podstawie tych wywiadów (stan zdrowia Bazata pogarszał się, nękały go wyrzuty sumienia), Wilcox podaje w szczegółach, w jaki sposób strzelec zainscenizował wypadek, zderzenie ciężarówki wojskowej z Cadillakiem Pattona.

Później zaaranżował strzał z pocisku o małej prędkości, który wszedł w szyję Pattona, podczas gdy jego współpasażerowie wyszli z wypadku cali i zdrowi. ).

Bazata powiedział, że rozkaz "uciszenia Pattona" dostał od szefa OSS (poprzedniczka CIA), gen. "Wild Bill" Donovana, który chciał zachować powiązania z oficerami komunistycznego wywiadu.

Donovan powiedział do Bazata:
"Przez tego wielkiego patriotę, znaleźliśmy się w strasznej sytuacji, stracił kontrolę i musimy go ratować przed nim samym, by nie zrujnował wszystkiego co zrobili alianci."

Snajper ten złożył takie same zeznania przed 450-osobową grupą byłych członków OSS w Hotelu Hilton w Waszyngtonie, 25 września 1979 roku.

Bazata powiedział:
"Wielu wysokich rangą wojskowych nienawidziło Pattona.
Wiem kto go zabił, gdyż za zaaranżowanie wypadku gen. William Donovan zaoferował mi $10.000.
Ale ponieważ Patton nie zginął w wypadku, w szpitalu trzymano go w izolatce, gdzie zamordowano poprzez zastrzyk."

O gen. Billu Donovanie mówiło się, że był krypto-Żydem, jego matka, Anna Letitia Donovan, była prawdopodobnie Żydówką.
Jej imiona "Anna Letitia" są typowo żydowskie, ale niespotykane wśród irlandzkich imion.

Otrzymanie przez Donovana stanowiska prawnika na Wall Street, jego zażyłość z żydowskimi kręgami FDR, oraz jego rola adiunkta żydowskiego sędziego Samuela Rosenmana w procesie norymberskim, wzmacnia przesłanki o tożsamości żydowskiej Donovana, lub przynajmniej jego żydowskich sympatiach.

I te "sympatie" uśmierciły wielkiego amerykańskiego bohatera przez intrygi organizowane przez mroczne siły międzynarodowego żydostwa, obecnie szerzącego się w naszym powojennym świecie.

Nathanael Kapner
tłumaczenie Ola Gordon

źródło https://stopsyjonizmowi.wordpress.com/2011/05/30/gen-patton-zamordowany-przez-zydow/
http://www.realzionistnews.com/

prowokator "mkarwan" <mkarwan@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:5643a439$0$22841$65785112news.neostrada.pl...

Mord gen. George's Pattona 21 grudnia 1945 roku, jest jednym z najbardziej ukrywanych wydarzeń w historii wojskowości.
Choć teczka Pattona w Archiwach Państwowych w St Louis zawiera ponad 1.300 dokumentów, bardzo niewiele z nich dotyczy wypadku samochodowego.
Jest dziwne, że pięć raportów sporządzonych na miejscu wypadku zniknęły wkrótce po archiwizacji.
Dlaczego?

Koniec Pattona rozpoczął się 9 grudnia 1945 toku, kiedy po wyjeździe na polowanie na bażanty koło Mannheim, Niemcy, 2-tonowa ciężarówka należąca do amerykańskiej armii zderzyła się z autem, w którym był generał wraz z innymi.

Paton doznał obrażeń szyi, albo na skutek pocisku, albo mniej prawdopodobnie, zderzenia, ale nie było to nic groźnego.
Jego kierowca, Horace Woodring i szef sztabu, gen. Hap Gay, nie byli poszkodowani.

W drodze do szpitala, auto z gen. Pattonem ponownie uległo zderzeniu z kolejną 2-tonową ciężarówką wojskową.
Tym razem generał doznał większych obrażeń, ale przeżył.

Nie aresztowano żadnego z kierowców ciężarówek, ani nie ujawniono ich nazwisk, mimo, że kierowca Pattona stwierdził, że pierwsza z nich czekała na nich na poboczu drogi, kiedy odjeżdżali z przystanku kolejowego.

Później, jak zgłosił były agent wywiadu Ladislas Farago, kierowca pierwszej ciężarówki, Robert L Thompson, (szybko wywieziony do Londynu, zanim mógł zostać przepytany), nie miał uprawnień do prowadzenia pojazdu i miał dwóch tajemniczych pasażerów, "naruszając przez to przepisy."

Ladislas powiedział również, że choć zderzenie miało miejsce w nieruchliwej ulicy niedzielnego poranka, na scenie wypadku zgromadził się tłum, w większości personelu wojskowego.

Kiedy gen. Patton znalazł się już w szpitalu, skontaktował się z żoną w Ameryce, prosząc ją o zabranie go ze szpitala, gdyż "oni mnie tu zabiją."
I to zrobili.

W dniu 21 grudnia 1945 roku, orzeczono jego zgon z powodu "zatoru.

Nie tylko armia amerykańska nie przeprowadziła żadnego śledztwa w sprawie "wypadku" - ale nie zadawano pytań na temat "zatoru."
Szczątków tego amerykańskiego bohatera nigdy nie sprowadzono do Stanów Zjednoczonych i nigdy nie przeprowadzono sekcji zwłok.

Kiedy Patton przejął dowództwo okupowanych Niemiec w październiku 1945 r., zastał nowy porządek w sprawie europejskiej pożogi.

Ten bohater wojenny wyraził poważne wątpliwości co do brutalnego traktowania Niemców przez aliantów i wezwał do utworzenia silnych Niemiec, jako przeciwdziałanie przejmowania wschodniej Europy przez sowiecką Rosję.

Im bliżej Patton poznawał Sowietów, tym bardziej był przekonany, że sytuacja dojrzała na tyle, że prawidłowym kursem akcji było stłumienie komunizmu.

Ale pomysł Pattona został udaremniony przez żydowskich doradców Roosevelta, Henry'ego Morgenthau i Bernarda Barucha, którzy po wojnie chcieli utrzymywać więzi z żydowskimi Sowietami.

Konflikt między żydostwem i Pattonem narastał, kiedy generał odmówił usuwanie niemieckich cywilów z domów po to, by zasiedlić je "przesiedleńcami." Większość z nich stanowili Żydzi, którzy nigdy nie byli "przesiedleńcami," lecz raczej tłumnie przybywali do Niemiec z Rosji i Polski.

Wpis Pattona w dzienniku z 17 września 1945 roku mówi:

"Zaraza rozpoczęta przez Morgenthau i Barucha wobec wszystkich Niemców jest semicką zemstą.
Teraz rozkazano mi usunąć niemieckich cywilów z ich domów, potrzebnych dla osób wysiedlonych.
Wydaje się, że jest to rozkaz ukarania niemieckiego narodu, a nie poszczególnych Niemców.
Jest to wbrew mojemu anglosaskiemu sumieniu, by usuwać człowieka z domu bez odpowiednich przepisów prawa.
Wydający te rozkazy twierdzą, że "przesiedleńcem" jest człowiek, którym nie jest.
Odnosi się to zwłaszcza do Żydów, którzy pozbawieni są wszelkiej przyzwoitości, załatwiając się na podłogi, pokazując, że są na niższym szczeblu niż zwierzęta."

Kiedy Patton powiązał komunistów z Żydami, zdecydował o swoim losie.
Żydowska prasa w Ameryce rozpoczęła kampanię oszczerstw, opisując go jako "miękkiego wobec nazistów."

Gen. Patton zawsze miał przy sobie specjalny notes.
Zniknął z kieszeni kiedy przybył do szpitala po zderzeniach.

Któregoś dnia Patton powiedział:
"Mam w kieszeni mały czarny notes, a kiedy wrócę do domu, wszystko ujawnię."
Ale żydostwo zagwarantowało, by Patton nigdy nie wrócił do Ameryki.

Robert Wilcox w książce Target Patton [Cel - Patton], opisuje swoje wywiady ze snajperem z II wojny światowej, Douglasem Bazata, libańskim Żydem, który zmarł w 1999 roku.

Na podstawie tych wywiadów (stan zdrowia Bazata pogarszał się, nękały go wyrzuty sumienia), Wilcox podaje w szczegółach, w jaki sposób strzelec zainscenizował wypadek, zderzenie ciężarówki wojskowej z Cadillakiem Pattona.

Później zaaranżował strzał z pocisku o małej prędkości, który wszedł w szyję Pattona, podczas gdy jego współpasażerowie wyszli z wypadku cali i zdrowi. ).

Bazata powiedział, że rozkaz "uciszenia Pattona" dostał od szefa OSS (poprzedniczka CIA), gen. "Wild Bill" Donovana, który chciał zachować powiązania z oficerami komunistycznego wywiadu.

Donovan powiedział do Bazata:
"Przez tego wielkiego patriotę, znaleźliśmy się w strasznej sytuacji, stracił kontrolę i musimy go ratować przed nim samym, by nie zrujnował wszystkiego co zrobili alianci."

Snajper ten złożył takie same zeznania przed 450-osobową grupą byłych członków OSS w Hotelu Hilton w Waszyngtonie, 25 września 1979 roku.

Bazata powiedział:
"Wielu wysokich rangą wojskowych nienawidziło Pattona.
Wiem kto go zabił, gdyż za zaaranżowanie wypadku gen. William Donovan zaoferował mi $10.000.
Ale ponieważ Patton nie zginął w wypadku, w szpitalu trzymano go w izolatce, gdzie zamordowano poprzez zastrzyk."

O gen. Billu Donovanie mówiło się, że był krypto-Żydem, jego matka, Anna Letitia Donovan, była prawdopodobnie Żydówką.
Jej imiona "Anna Letitia" są typowo żydowskie, ale niespotykane wśród irlandzkich imion.

Otrzymanie przez Donovana stanowiska prawnika na Wall Street, jego zażyłość z żydowskimi kręgami FDR, oraz jego rola adiunkta żydowskiego sędziego Samuela Rosenmana w procesie norymberskim, wzmacnia przesłanki o tożsamości żydowskiej Donovana, lub przynajmniej jego żydowskich sympatiach.

I te "sympatie" uśmierciły wielkiego amerykańskiego bohatera przez intrygi organizowane przez mroczne siły międzynarodowego żydostwa, obecnie szerzącego się w naszym powojennym świecie.

Nathanael Kapner
tłumaczenie Ola Gordon

źródło https://stopsyjonizmowi.wordpress.com/2011/05/30/gen-patton-zamordowany-przez-zydow/
http://www.realzionistnews.com/