W jednej z migawek telewizyjnych z wtorkowego, ostatniego przez Wielką Majówką posiedzenia rządu zobaczyłem ciekawy obrazek. Do sali obrad wchodzi Donald Tusk. Wszyscy ministrowie, mając za plecami długi przez całą salę stół, stoją w rzędzie, wzdłuż którego przechodzi premier.


Gdzieniegdzie schylając lekko głowę na znak powitania, obdarzając od czasu do czasu kogoś ze stojących stonowanym uśmiechem. Też na powitanie. Stojący nie zachowują się jednak swobodnie, nie widać u nich żadnego luzu, czy indywidualnej postawy. Odwrotnie. Wszyscy stoją niemal w pozycji baczność. Niedawno mianowany szef MSW Bartłomiej Sienkiewicz – wcześniej służby specjalne, w których zaczynał, szlif militarny pozostawiły – w momencie, gdy Tusk znalazł się naprzeciwko niego, wyciągnął się jak struna. Tak jak to robią oficerowie na powitanie generała, a generałowie na powitanie marszałka, generalissimusa.

Ten odruch szefa MSW ma charakter symboliczny. Potwierdza, Ĺźe w rządzącej partii obowiązują reguły wojskowe. Z kolei jak wiadomo, w instytucjach o charakterze militarnym  występuje  ścisłe podporzadkowanie hierarchiczne. Trywialnie określając – hierarchia jest wszystkim.  Z jednej strony, tylko marszałek czy jak kto woli wĂłdz, decyduje o wszystkim. Totalnie wszystkim. Począwszy od koloru papieru toaletowego i rodzaju ĹźarĂłwki w ustronnym miejscu, a skończywszy na strategii wyborczej do Unii Europejskiej.  Jeśli ktoś ośmiela się w jakichkolwiek kwestiach, jak na przykład Jarosław Gowin, mieć inne zdanie niĹź wĂłdz, musi z partii odejść. Ze zrozumiałych powodĂłw.

Po pierwsze, podważa autorytet marszałka, przeciwstawiając się publicznie jego wizji, propozycjom, rozwiązaniom, decyzjom. Tak jak to miało miejsce w Sejmie na początku marca tego roku podczas glosowania nad związkami partnerskimi. Tym samym sieje zamęt w umysłach pozostałych żołnierzy i oficerów w swojej armii. Po wtóre, stanowi stałe zagrożenie, bo nigdy nie wiadomo w jakiej kwestii będzie miał inny punkt widzenia niż marszałek, mimo wcześniejszych z nim uzgodnień, a nawet obietnic podporządkowania się poleceniom i rozkazom dowódcy. - Dlaczego mam cały czas siedzieć na beczce prochu? – pyta siebie Tusk. Nie wiem, kiedy ten Gowin wbije mi nóż jeśli nie w plecy, bo jest zbyt elegancki i katolicki, to w bok się nie zawaha. Po co mi taki w partii?

Z tych powodĂłw, moim zdaniem, los Gowina w PO jest przesądzony. Wbrew temu co deklaruje, Ĺźe swoją polityczną przyszłość wiąże z Platformą, sądzę, Ĺźe są to tylko jego magiczne zaklęcia, ktĂłre zostaną przez wodza rozbite w pył.  Podobnie jak załoĹźenie, Ĺźe za rok, jako kandydat PO, moĹźe wystartować w wyścigu o fotel prezydenta jego ukochanego miasta Krakowa. WĂłdz juĹź wypuścił pierwszy sygnał, ktĂłry trzeba traktować jak zatrutą strzałę. Delikatnie napomknął,  Ĺźe nie widzi u Gowina cech, ktĂłre uprawniałyby go do kierowania sprawami takiego miasta jak KrakĂłw. Dlaczego? Bo Gowin nie potrafi, jak Bartłomiej Sienkiewicz wyprężyć się jak struna, gdy naprzeciwko stoi Tusk. Chyba, Ĺźe podda się musztrze.

Jerzy Jachowicz

http://www.stefczyk.info/blogi/sprawy-wewnetrzne/gowin-oblal-musztre,7355670076

--
Istnieją trzy etapy ujawniania prawdy :
najpierw jest ona wyszydzana,
potem spotyka się z gwałtownym oporem,
a na końcu jest traktowana jak oczywistość.

Służba despotyzmowi i fałszowi
To patriotyzm ... wszarzy.

http://telewizjarepublika.pl/

wcześniej służby specjalne, w których zaczynał, szlif militarny
pozostawiły - w momencie, gdy Tusk znalazł się naprzeciwko niego,
wyciągnął się jak struna. Tak jak to robią oficerowie na powitanie
generała, a generałowie na powitanie marszałka, generalissimusa.

Pierdział ?

--
pozdrawiam
P.L.U.T.O.N.: Positronic Lifeform Used for Troubleshooting and Online
Nullification