(...)Ben Gurion, w trzecim dniu wojny, (pomimo swego ateizmu i głoszonego publicznie lekceważenia dla przykazań wiary mojżeszowej) oświadczył w Knesecie, że jej prawdziwym powodem jest "odbudowa królestwa Dawida i Salomona" w jego biblijnych granicach.
W chwili, gdy Ben Gurion wypowiedział te słowa, większość członków parlamentu wstała i spontanicznie odśpiewała hymn izraelski.
O ile mi wiadomo, żaden żydowski polityk nie wyparł się nigdy idei Ben Guriona, lansującej pogląd, że dążeniem polityki izraelskiej musi być (w granicach rozważnego pragmatyzmu) przywrócenie państwu żydowskiemu granic biblijnych.
Istotnie, analiza izraelskiej strategii i zasad bieżącej polityki zagranicznej, wyrażonych w języku hebrajskim, wskazuje dość jasno, że to właśnie "ideologia żydowska", bardziej niż jakikolwiek inny czynnik, wyznacza politykę współczesnego Izraela.
Ignorowanie wpływu judaizmu na politykę izraelską, jak to się w rzeczywistości zdarza, a także lekceważenie samej "ideologii żydowskiej", sprawia, iż zasady tej polityki są niezrozumiałe dla cudzoziemców, których wiedza na temat wiary mojżeszowej ogranicza się do powierzchownej znajomości tekstów jej apologetów.

Pozwolę sobie tutaj zilustrować na współczesnym przykładzie zasadniczą różnicę między izraelskim ekspansjonizmem terytorialnym (imperializmem) w wydaniu świeckim a zasadami "ideo logu żydowskiej".
Ta ostatnia głosi, że ziemie należące w zamierzchłej przeszłości do któregoś z władców żydowskich albo obiecane Żydom przez Boga, czy to w Biblii, czy też - co jest nawet ważniejsze z politycznego punktu widzenia - wedle rabinicznej interpretacji Pisma Św. i Talmudu powinny należeć do Izraela, ponieważ są częścią państwa żydowskiego.
Bez wątpienia wielu żydowskich "gołębi" uważa, że proces podboju na leży odłożyć na później, do czasu gdy Izrael stanie się silniejszy niż jest obecnie, albo liczy na to, że kiedyś w przyszłości nastąpi "podbój pokojowy", to znaczy uda się "nakłonić" narody arabskie lub ich przywódców, aby sporne terytoria przekazali Żydom w zamian za korzyści gwarantowane im przez państwo żydowskie.

W obiegu krąży wiele różniących się między sobą wersji "biblijnych granic Ziemi Izraela", które władze rabiniczne interpretują jako granice wyznaczające obszar państwa żydowskiego.
Najśmielsze z nich zawierają w "granicach biblijnych" następujące terytoria:
od południa - cały Synaj i część północnego Egiptu, włącznie z peryferiami Kairu;
od wschodu - całą Jordanię i duży kawałek Arabii Saudyjskiej, dalej - cały Kuwejt i część Iraku na południe od Eufratu;
od północy - Liban, całą Syrię oraz dużą część obszaru Turcji (do jeziora Van);
na zachodzie zaś - Cypr.

Izrael Szahak - Żydowskie dzieje i religia. Żydzi goje XXX wieków histori.
Fijor Publishing Warszawa - Chicago 1997
źródło
http://stopsyjonizmowi.files.wordpress.com/2012/09/izrael-szahak-c5bcydowskie-dzieje-i-religia.pdf
Izrael Szahak urodził się w 1932 roku w Warszawie, a swoje dzieciństwo
spędził w obozie koncentracyjnym w Belsen. W Izraelu osiedlił się w 1945
roku; służył w izraelskiej armii, był wrażliwym humanistą, dla którego
imperlializm jest złem.