Oxfordzki Słownik Języka Angielskiego [The Oxford English Dictionary] to wielotomowe dzieło informacyjne będące imponującym przykładem ducha nauki Zachodu - standard jeśli chodzi o tzw. pryncypia historyczne języka angielskiego.
W odróżnieniu od większości słowników podaje on także informację o ierwszym chronologicznie pojawieniu się i użyciu słów.
Zakres erudycyjny tej pracy jest często zdumiewający; w naszym wypadku jedno
z najbardziej interesujących haseł dotyczy słowa "rasizm".

Według drugiej edycji Słownika (1989), pierwsze znane użycie słowa "rasizm" w języku angielskim miało miejsce w wydanej w 1936 r. książce Lawrence'a Dennisa ( http://en.wikipedia.org/wiki/Lawrence_Dennis )"Nadchodzący faszyzm amerykański".
Drugie chronologicznie użycie "Słownik" odnotowuje w tytule książki "Rasizm"
Magnusa Hirschfelda, napisanej w latach 1933-1934 oryginalnie w języku
niemieckim, ale po raz pierwszy wydanej po angielsku w 1938 r.
Ponieważ książka Dennisa ukazała się w rok po śmierci Hirchfelda w 1935 r.,
zaś Hirschfeld szeroko już używał słowa "rasizm" w tekście, i tytule, swojej
książki, wydaje się słuszne uznać raczej Hirschfelda, nie Dennisa, za twórcę
słowa "rasizm".
W przypadku użycia słowa "rasizm" w formie przymiotnikowej, "Słownik"
przyznaje pierwszeństwo Hirschfeldowi.

Kto to taki był Magnus Hirschfeld i co miał nam do powiedzenia o "rasizmie"?

Magnus Hirschfeld (1868-1935) był niemiecko-żydowskim badaczem w dziedzinie
medycyny, którego głównym przedmiotem zainteresowań było coś co z czasem
przyjęło się nazywać "seksuologią" - naukowe studiowanie seksu.
Jak Havelock Ellis w Anglii i Alfred Kinsey w Ameryce, Hirschfeld był nie
tylko jednym z pierwszych, który zgromadził systematyczne dane o
seksualności, ale był także apostołem seksualnego "wyzwolenia".
Głównym polem jego badań był homoseksualizm, ale opublikował on także szereg
innych książek, monografii i artykułów na temat seksu.
Napisał pięciotomowy traktat o "seksuologii", jak również około 150 innych
prac i wziął udział w napisaniu i wyprodukowaniu na ten temat pięciu filmów.

Sprawiedliwie można powiedzieć, że prace jego miały za cel wysyłanie
sygnału - że tradycyjna chrześcijańska i mieszczańska moralność seksualna
jest represyjna, irracjonalna i hipokrytyczna, i że emancypacja będzie
wielkim krokiem naprzód.
Zachwyceni tłumacze Eden i Cedar Paulowie we wstępie do angielskiego wydania
Rasizmu piszą o jego "niestrudzonym podejmowaniu sprawy osób, które ze
względu na nietypowe seksualne procesy hormonalne, są prześladowane przez
ich bardziej fortunnych współ-śmiertelników".
Na długo przed "seksualną rewolucją" lat 1960.,

Magnus Hirschfeld prowadził krucjatę na rzecz "normalizacji" homoseksualizmu
i innych anormalnych zachowań seksualnych.
Hirschfeld był założycielem Instytutu Nauk Seksualnych w Berlinie i wspierał
organizowanie "seksuologii" w skali międzynarodowej.
W 1922 r. został fizycznie zaatakowany i niemal zamordowany przez
antysemitów w Monachium.
W maju 1933 r. naziści zamknęli "Instytut Nauki o Seksie" i Hirschfeld
uciekł do Francji, gdzie mieszkał do śmierci w 1935 r.

Rasizm zasadniczo jest intensywną polemiką nastawioną na "obalenie" pewnych
głównych ideologii i teorii protoetnicznych ["rasowych" - patrz niżej
wyjaśnienie tłumacza] XIX i XX wieku.
Autorzy, których Hirschfeld krytykuje (poza jego standardowym obiektem,
Narodowymi Socjalistami), to postaci takie jak Arthur de Gobineau, Vacher de
La-Pouge, Houston Stewart Chamberlain i inni, dziś generalnie potępiani jako
"pseudo-naukowcy".
W rzeczywistości, określenie to jest niewłaściwe, gdyż jedni z nich nie
próbowali pisać jako naukowcy, tylko raczej jako teoretycy polityczni,
podczas gdy innych lepiej określić jako pisarzy podejmujących problematykę
protoetniczną ["rasową"] w stadium wiedzy o niej przed-naukowym, i w związku
z tym zmuszonych pracować z niedostateczną informacją, bazą konceptualną,
metodologią i terminologią.
Podczas gdy Hirschfeld miałby rację odrzucając ich bardziej radykalne błędy,
jego szydzenie z nich z powodu tych błędów jest raczej jak wyśmiewanie
Kopernika czy Keplera, ponieważ w dalszym ciągu akceptowali oni niektóre
błędne idee średniowiecznej astronomii.

Nawet kiedy Hirschfeld ma rację w jego krytyce wczesnych teoretyków
zróżnicowania ewolucyjnego człowieka, dzieje się tak często dlatego, że
wybiera on łatwe obiekty ataku.
Jego "obalanie" w dużym stopniu ogniskuje się na nieistotnych ogólnikach, z
którymi nawet ekstremalni głosiciele różnic protoetnicznych mogliby się
chętnie zgodzić.
Np. że wszyscy ludzie należą do tego samego gatunku i mogą mieć płodne potomstwo; że można dokonywać między nimi transfuzji krwi; że "nie ma czegoś takiego jak czysta rasa"; że członkowie różnych protoethnies są identyczni jeśli chodzi o ogromną większość charakterystyk fizycznych; że cephalic index (proporcja, w procentach, maksymalnej szerokości czaszki do maksymalnej długości czaszki) nie jest wiarygodną miarą inteligencji czy charakteru, itd.
Jednak jego "naukowe" dowody często są po prostu anegdotyczne lub są jego
własną opinią wyrażaną jako niepodważalna prawda.

W innej części książki Hirschfeld wylicza 70 najwybitniejszych według niego postaci w historii świata i oznajmia, że "wszystkie takie listy, o ile ułożone bez uprzedzeń, poświadczą, że geniusz ludzki, osoby nadzwyczaj utalentowane, nie są wydzielone z tłumu ze względu na jakikolwiek kolor oczu, szczególny kształt czaszki czy nosa, czy jakąkolwiek 'etnologiczną' cechę.
W człowieku decydujące znaczenie ma indywidualność, nie rasa".
Wygląda, że jakoś nie przebiło do Hirschfeldowej jaźni, że wszystkie, z wyjątkiem ośmiu czy dziewięciu, wybitne postaci światowych dziejów na jego liście to Europejczycy ["biali"].
Nie ma żadnego Negroida i są tylko dwaj Azjaci (Konfucjusz i Sun Jat-sen).

Interesujące, że przy całej jego pogardzie dla "rasizmu", nie znajdzie się
nawet jednej wzmianki u Hirschfelda na temat badań IQ [ilorazu
inteligencji], oraz danych o znacznej psychometrycznej zależności między
inteligencją i protoetnicznością ["rasą"], zgromadzonych nawet już wtedy, w
latach 1930.
Większość polemik Hirschfelda kieruje się przeciwko zwolennikom grupowych
różnic etnicznych Europejczyków (zróżnicowania na typy nordyckie, alpejskie,
śródziemnomorskie, dynarskie, itd.), a nie różnic między Europejczykami a
innymi protoethnies - choć niedomiennie zaprzecza on i takim różnicom.
Osobliwe, że nigdy nie cytuje Hirschfeld prac Franza Boasa i jego uczniów w
jego atakach na "rasizm", choć były one dostępne w Europie w tym czasie, ani
nie przywołuje idei Szkoły Frankfurckiej, choć jego własne twierdzenie, że
"rasizm" ma korzenie w lęku, utracie poczucia własnej godności i innych
socjalnych i psychologicznych patologiach przypomina idee formułowane przez
Szkołę Frankfurcką.

Ani też, mimo własnego żydowskiego pochodzenia i zagrożenia dla Żydów ze
strony nazistów, wydaje się być Hirschfeld przejęty antysemityzmem; w jednej
czy dwóch wypowiedziach krytykuje on samych Żydów za ich własny etnocentryzm
i obwinia syjonizm za stworzenie nowej "nienawiści rasowej" między Arabami i
Żydami.
Ponadto, jest Hirschfeld oddanym obrońcą eugeniki - choć nie w płaszczyźnie
protoetnicznej, "rasowej" - i poświęca w "Rasizmie" nawet krótki rozdział
analizie różnicy między "gobinizmem i galtonizmem" - tj. atakując idee
francuskiego "rasisty" Arthura de Gobineau i broniąc idei Francisa Galtona,
twórcy terminu "eugenika" i jej pioniera.
Dziś większość krytyków "rasizmu" wrzuciłaby raczej Galtona i Gobineau do
jednego worka, niż rozróżniała między nimi.

Jako poważna krytyka stanowiska, że między protoethnies ["rasami"] istnieją różnice naturalne mające poważne znaczenie społeczne, książka Hirschfelda jest fiaskiem.
Nawet jako polemika z niektórymi bardziej upolitycznionymi i
niezweryfikowanymi twierdzeniami o rzeczywistości protoetnicznej człowieka
sformułowanymi przed wiekiem, czy jeszcze wcześniej, jest ona słaba.
Ta książka jest ważna nie tyle ze względu na treść jako taką, ale na to, że
dostarcza nam wiedzy o słowie "rasizm" i o tym jak wrogowie tożsamości i
świadomości etnicznej przede wszystkim Europejczyków rozwinęli to pojęcie i
zastosowali dla własnych celów.

Hirschfeld określa swoje własne polityczne ideały jako "panhumanizm", rodzaj politycznego, kulturowego i protoetnicznego uniwersalizmu. Eden i Cedar Paulowie, wspomniani tłumacze Rasizmu na angielski, sami zauważają: "myślimy, że czytelnicy Rasizmu dostrzegą bardzo zdecydowaną orientację na lewo. ... [Hirschfeld] sam w pełni zdawał sobie sprawę, że reforma seksualna nie jest możliwa bez poprzedzającej ją ekonomicznej i politycznej rewolucji".

W Rasizmie Hirschfeld oferuje coś, co zasadniczo przyjąć można za definicję
"panhumanizmu": "Poszczególny człowiek, jakiekolwiek będą jego więzy
sąsiedzkie, towarzyskie, rodzinne, wspólnota losu, języka, wykształcenia,
środowiska narodowego i państwowego, ma do wyboru tylko jedną niezawodną
wspólność, w której odnaleźć może trwałe pokrewieństwo duchowe -
człowieczeństwo jako takie, ludzką rasę w całości".
Hirschfeld nie oszczędza się w potępianiu etnocentrycznych lojalności protoetnicznych, narodowych i kulturowych - z jednym wyjątkiem: "Zawsze i wszędzie, z wyjątkiem Rosji Radzieckiej, ksenofobia, ksenofobia, ksenofobia".
Dalej w tekście informuje nas: "Może za wcześnie o tym mówić, ale być może
problem narodowości i ras został już rozwiązany na jednej szóstej
powierzchni globu [tj. w Rosji Stalina]."

"Rasizm" jest zatem słowem stworzonym na lewicy, zdefiniowanym i obciążonym
do tego stopnia znaczeniem o jakie lewicy chodzi, że nie może być ono dziś
używane przez zwolenników tożsamości i świadomości etnoeuropejskiej w
jakimkolwiek celu konstruktywnym.
Każdy kto używa tego terminu dla określenia siebie lub swoich poglądów pozwolił się już wciągnąć na teren przeciwnika i przegrał debatę.
Może on spróbować zdefiniować termin w inny sposób, ale będzie musiał spędzić większość czasu na wyjaśnianie, że rozumie go inaczej niż wszyscy inni.
Jako termin do przekazywania idei jakie poważni zwolennicy tożsamości i świadomości etnoeuropejskiej [ludzi "białych"] chcieliby komunikować, jest on bezużyteczny.
I taka też była intencja tych, co go stworzyli i wprowadzili do powszechnego
użytku: aby był on bezużyteczny w tym celu.

Ale zrozumienie genezy słowa "rasizm" w polemicznym przedsięwzięciu Hirschfelda uzmysławia bezużyteczność tego terminu w jakimkolwiek innym również celu.
Nie wydaje się, by ktoś użył kiedykolwiek to słowo do opisania swoich
własnych idei, czy idei z którymi się zgadza; jest ono jedynie stosowane
przez wrogów idei, jakie rzekomo określa, i nie ma zatem obiektywnego
znaczenia poza swoim zastosowaniem polemicznym.
Jeśli nikt nie nazywa swoich idei "rasizmem", a słowo to stosuje się jedynie
do ogółu idei uważanych za nieprawdę i zło, to nie jest ono użyteczne w
jakimkolwiek innym celu jak tylko jako swego rodzaju wyszukane przekleństwo,
którego zadaniem jest po prostu zdemonizowanie kogokolwiek, kto jest
wyrazicielem tych idei.

Jest oczywiście widoczne, że Magnus Hirschfeld żywił głęboką ideologiczną, profesjonalną i osobistą niechęć i urazę do tych, do których to słowo odnosił.
I ta animozja mogła zostać przeniesiona na całe społeczeństwo, któremu w
toku jego zawodowej kariery przypisywał seksualną represję, i które chciał
zastąpić rodzajem globalnego komunizmu pod etykietą "panhumanizm".

Jakie by nie były wady czy zalety jego polemiki z "rasizmem", własna
opozycja Hirschfelda przeciwko rzeczywistości protoetnicznej ["rasowej"]
grup ludzkich nie była ani całkowicie racjonalna, ani bezinteresowna.
Czas, aby wrogowie świadomości protoetnicznej, narodowej i kulturowej tacy
jak Hirschfeld i Szkoła Frankfurcka nie mieli już monopolu na racjonalność i
normalność psychiczną, i aby obsesje i motywacje, które wydają się
kształtować ich własną ideologię i polityczne zachowania, były poddane
takiej samej analizie, jaką oni aplikują społeczeństwom i narodom, które ich
myślenie mogłoby zniszczyć.

Samuel T. Francis
Artykuł ukazał się w nr 5/1999 miesięcznika American Renaissance (tyt. oryg.
"The Origins of "Rasizm").
Tłumaczył Tadeusz Korzeniewski
źródło http://www.towyoming.com/pl.a3.htm

Użytkownik "mkarwan" <mkarwan@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:gpicc7$c5h$1nemesis.news.neostrada.pl...

Coś Ci zaszkodziło ?
To nie szukałeś innego słowa ?
Takich słówek to może szukać tylko żyd, albo czarnuch.
Dla mnie takie pojęcie nie istnieje.
Ktoś jest człowiekiem, albo......

bolek