W dyskusji zawsze trzeba wychodzić z podstawowego, aksjomatycznego założenia, że każdy z nas na każdy temat na pewno wie najwyżej tylko cząstkę i ta cząstka jest prawdopodobnie częściowo błędna. To powinno prowadzić do pokornego przedstawiania swojego stanowiska i uważnego wsłuchiwania się w argumenty partnerów czy przeciwników. W ten sposób najlepiej możemy wzajemnie ubogacić się naszymi cząstkami wiedzy oraz je skorygować. W ten sposób pozostają one zawsze także tylko cząstkami, ale cząstkami większymi i w wyższym stopniu oczyszczonymi z błędów. Na tym polega błogosławieństwo uczciwego dialogu, w tym duchu chcę właśnie postępować.


Zobowiązanie do zajęcia stanowiska wiąże się z moim zaangażowaniem w filozoficzną krytykę ideologii homoseksualnej oraz propagandy homoseksualnej (w skrócie homoideologii oraz homopropagandy), którą na polecenie oraz za zachętą szeregu kardynałów i biskupów zajmuję się od wielu lat3. Przy okazji zgromadziłem prawdopodobnie jedną z większych polskich bibliotek na ten temat, jeden z większych zbiorów danych. Pomogło mi w tym wielu przyjaciół i sojuszników, zarówno pośród świeckich, jak i duchownych, zarówno pośród profesorów uniwersyteckich, jak i lekarzy praktyków, ale także mnóstwo osób, których wcześniej nie znałem, które jednak zachęcone moimi wypowiedziami oraz lekturą moich artykułów decydowały się na poszerzenie i skorygowanie mojej wiedzy. Tak napływały do mnie wiadomości, wyniki badań naukowych i oficjalne dokumenty zarówno z różnych regionów Polski, jak i z różnych rejonów świata, a szczególnie ze Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Niemiec, Austrii, Holandii, Włoch i przede wszystkim ze Stolicy Apostolskiej. Moją pracę zaczynałem jako zmaganie ze śmiertelnym zagrożeniem zewnętrznym chrześcijaństwa, ale stopniowo odkrywałem, że podział nie jest taki prosty. Przeciwnik jest nie tylko na zewnątrz Kościoła, on już jest w środku, nieraz dobrze zamaskowany, jak koń trojański. Istnieje nie tylko problem homoideologii i homolobby na zewnątrz Kościoła, istnieje analogiczny problem także wewnątrz niego, gdzie homoideologia przyjmuje postać homoherezji. Do odkrycia tego nie jest nawet konieczna wiedza z archiwów IPN, to jest tylko jedno z wielu źródeł. Te fakty są oczywiste także w tych krajach, które o IPN nie słyszały. Do stwierdzenia tego wystarczy zebranie wiarygodnych informacji mediów świeckich i kościelnych z ostatnich lat, znajomość natury ludzkiej, logiczne myślenie, kojarzenie faktów oraz dokumentów, które są reakcją Kościoła na te fakty.


GLOBALNOŚĆ ZJAWISKA


Trzeba tu najpierw zdemaskować powszechne kłamstwo medialne. Media mówią ciągle o pedofilii duchownych, tymczasem najczęściej chodzi tu efebofilię, czyli o wynaturzenie polegające na pociągu dojrzałych, homoseksualnych mężczyzn nie do dzieci, ale do pokwitających i dorastających chłopców. Jest to typowe zboczenie łączące się z homoseksualizmem. Do podstawowej wiedzy na ten temat należy prawda, że aż ponad 80 proc. przypadków przemocy seksualnej duchownych ujawnionych w USA była to efebofilia, a nie pedofilia4! Ten fakt jest skrzętnie ukrywany, przemilczany, bo szczególnie dobrze ujawnia zakłamanie zarówno światowego, jak i kościelnego homolobby. Tym bardziej trzeba go nagłaśniać.


W innych krajach jest podobnie, trzeba zatem pamiętać, że skandale przemocy seksualnej, które wstrząsnęły Kościołem światowym, w zdecydowanej większości były dziełem duchownych homoseksualnych. Za ujawnione, olbrzymie wykroczenia, Kościół zapłacił bardzo bolesną cenę, stracił wiele ze swojej wiarygodności. Przyczyniło się to do dramatycznych trudności zarówno duchowych, jak i materialnych poszczególnych diecezji i zakonów, klasztorów i seminariów, do pustoszenia kościołów w całych prowincjach kościelnych5. Szacuje się, że w ramach odszkodowań Kościół USA musiał już wypłacić ponad półtora miliarda dolarów6. To wszystko nie byłoby przecież możliwe bez istnienia znaczącego podziemia, z którego prokuratorzy ujawniają zwykle tylko małą cząstkę, tylko mały wierzchołek góry lodowej.


Skandale dotyczyły także osób najwyżej postawionych, na przykład u nas był to ksiądz arcybiskup Juliusz Paetz, który w 2002 roku został usunięty z biskupstwa poznańskiego. Natomiast w Irlandii, duchowo i historycznie tak podobnej do Polski, tak katolickiej, w ostatnich latach też usunięto z urzędów kilku biskupów. Jednym z nich był zdymisjonowany w 2010 roku John Magee, biskup diecezji Cloyne, który został pozbawiony biskupstwa z powodu oskarżenia o molestowanie oraz za tuszowanie przestępstw pedofilii i efebofilii 19 księży swojej diecezji. Wcześniej księża Paetz i Magee długo razem pracowali w Watykanie, przez wiele lat należeli do najbliższych, najbardziej wpływowych współpracowników trzech kolejnych papieży.


O tym, do czego mogą posunąć się walczący homoseksualiści w sutannach, świadczy zachowanie szczególnie „liberalnego” i „otwartego” arcybiskupa Remberta Weaklanda, który w latach 1977-2002 rządził diecezją Milwaukee w USA. On sam wprost przyznał, że jest gejem i że w ciągu swojego życia współżył z wieloma partnerami. W ciągu całego urzędowania – przez 25 lat – nieustannie sprzeciwiał się papieżowi i Stolicy Apostolskiej w wielu kwestiach, ale szczególnie krytykował i odrzucał nauczanie Magisterium na temat homoseksualizmu. Popierał za to i chronił czynnych gejów w swojej diecezji, pomagał im uniknąć odpowiedzialności za przestępstwa seksualne, których się seryjnie dopuszczali. Urzędowanie zakończył gigantyczną defraudacją – z kasy diecezji przekazał około pół miliona dolarów na utrzymanie swojego byłego partnera.


Jeden z najbardziej wpływowych swego czasu ludzi Kościoła, Marcial Maciel Degollado, założyciel zakonu Legionistów Chrystusa, okazał się biseksualistą, który dopuszczał się ciężkich przestępstw seksualnych na wielu członkach i małoletnich uczniach własnego zakonu, a nawet na własnym synu...


Wszyscy czterej byli długo zupełnie bezkarni, pomimo mnóstwa skarg i oskarżeń, które w ich sprawie przez lata słano do Rzymu. Pomagało dopiero bezpośrednie dotarcie do Ojca Świętego albo nagłośnienie sprawy przez media. Inaczej wszystko było blokowane na niższych poziomach hierarchii lokalnej albo watykańskiej. Podobnie było w wielu innych przypadkach. Na przykład za czynną pedofilię homoseksualną lub efebofilię dopiero po latach zostali usunięci ze swoich stanowisk biskupi: Patrick Ziemann z Santa Rosa w Kalifornii (1999), Juan Carlos Maccarone z Santiago del Estero w Argentynie (2005), Georg Müller z Trondheim i Oslo w Norwegii (2009), Raymond John Lahey z Antigonish w Kanadzie (2009), Roger Vangheluw z Brugii w Belgii (2010), John C. Favolara z Miami (2010) oraz Anthony J. O’Connell z Palm Beach na Florydzie (2010). Podobnie musiano postąpić z wieloma innymi biskupami z powodu ukrywania i tuszowania takich przestępstw. Analogiczny los spotkał wielu, nawet bardzo wpływowych kapłanów. Nie tylko zatem liczba ciężkich przestępstw seksualnych dowodzi siły tego podziemia, ale także – i to jeszcze bardziej – stopień zaburzenia procesu doboru kandydatów na biskupów, możliwość robienia wielkiej „kariery” w Kościele pomimo popełniania takich czynów, pomimo prowadzenia takiego podwójnego życia. Świadczy o tym skuteczność również tuszowania i ukrywania takich przypadków, często niepokonywalna blokada wszystkich wewnątrzkościelnych usiłowań obrony pokrzywdzonych, dojścia do elementarnej prawdy i sprawiedliwości. Jakże trudno jest nieraz wyciągnąć wobec homoseksualisty oczywiste wydałoby się konsekwencje za jego czyny, ileż dziwnych trudności się tu pojawia, jakże nawet jakiś sukces w tej dziedzinie jest ograniczony, połowiczny i tymczasowy. Dochodzi zatem do czegoś strasznego – oto okazuje się, że komfort homowinowajców jest ważniejszy od losu dzieci i młodzieży, od losu całego Kościoła. Jeżeli to byłoby robione całkiem świadomie, byłaby to kościelna zdrada stanu, kościelna zdrada człowieka młodego!


Swoistym świadectwem jest tu też wyraźny lęk, zmieszanie duchownych zwłaszcza niektórych diecezji i zakonów, kiedy stają wobec tego tematu, uciekanie w milczenie, niezdolność do wyartykułowania nawet elementarnej nauki Kościoła na ten temat. Czego oni się tak boją? Skąd się bierze strach w oczach całych grup dojrzałych, dorosłych mężczyzn? I skąd się biorą nerwice, choroby serca i inne u księży, którzy jednak starają się przeciwstawić tym zjawiskom, zwłaszcza w obronie dzieci i młodzieży? Widocznie lękają się działania jakiegoś wpływowego lobby, które sprawuje władzę i któremu mogą się niebezpiecznie narazić7.


Żeby takie ukrywanie i tolerowanie zła było możliwe, trzeba przecież mieć swoich ludzi na wielu kluczowych stanowiskach, trzeba tworzyć już nie homolobby, ale raczej homositwę czy nawet homomafię. Tak też mówił o tej grupie obecny polski minister sprawiedliwości Jarosław Gowin, kiedy jeszcze jako senator wypowiadał się na temat skandalu homoseksualnych nadużyć księży w diecezji płockiej, przestępstw molestowania młodzieży i kleryków oraz tuszowania tych faktów. Stwierdził, że kiedy interweniował w Kościele jeszcze w sprawie arcybiskupa Paetza, odnosił wrażenie, że ma do czynienia z jakąś mafią, która w swoim interesie brutalnie neguje najbardziej nawet oczywiste zasady i fakty8.


Tak samo o tym środowisku jako o mafii wyrażał się niedawno ks. Charles Scicluna, który jest głównym odpowiedzialnym za porządkowanie tych spraw w Kościele, niejako „prokuratorem” Sekcji Dyscyplinarnej Kongregacji Nauki Wiary. Mówił tak podczas sympozjum Ku uzdrowieniu i odnowie zorganizowanym w lutym 2012 roku w Rzymie, a dotyczącym problemów nadużyć seksualnych w Kościele9. W imieniu Benedykta XVI zdecydowanie potępiał nie tylko samych sprawców, ale także zwierzchników kościelnych tuszujących ich czyny, wzywał do zdecydowanego przeciwstawienia się takim zachowaniom, do otwartej współpracy z policją, do postępowania drogą oczyszczenia wyznaczoną przez Stolicę Apostolską. Im bardziej bowiem przestępcy zorganizowani są skuteczni w obronie swoich własnych interesów, tym bardziej są też skuteczni w krzywdzeniu innych oraz w niszczeniu wiarygodności Kościoła, w ten sposób potężny impuls do dechrystianizacji wychodzi z samego jego wnętrza.


Dlatego w całej dotychczasowej dyskusji za szczególnie cenną uważam wypowiedź ks. prof. Józefa Augustyna SJ, który stwierdził: „Problem jest – w moim odczuciu – nie «w nich», ale w naszej reakcji «na nich». Jak my, szeregowi księża i przełożeni, reagujemy na ich zachowania? Dajemy się zastraszyć, wycofujemy się, nawołujemy do milczenia, udajemy, że problemu nie ma? Czy też odwrotnie: stawiamy czoło, mówimy o nim jasno, odbieramy tym ludziom wpływy, usuwamy ze stanowisk? Nie powinni oni pracować w seminarium ani na żadnym ważnym stanowisku. Jeżeli lobby homoseksualne istnieje i ma coś do powiedzenia w jakichkolwiek strukturach kościelnych, to dlatego, że im ustępujemy, schodzimy z drogi, udajemy itd. (...)


Stolica Apostolska (...) dała wyraźny znak, jak rozwiązywać tego typu problemy. Ukrywanie zachowań osób nieuczciwych, które i tak wcześniej czy później wychodzą na jaw, niszczy autorytet Kościoła. Wierni pytają spontanicznie, jaka jest wiarygodność kościelnej wspólnoty, skoro toleruje takie układy. Jeżeli a priori zakładamy, że nigdy nie było, nie ma i nie będzie lobbowania homoseksualnych księży, to wtedy właśnie wspieramy to zjawisko. Lobby homoseksualne duchownych staje się wówczas bezkarne i jest poważnym zagrożeniem”10.


MECHANIZM POWSTAWANIA HOMOŚRODOWISKA


Jak widać choćby z powyższych przykładów musiano temu lobby bardzo, bardzo ustępować, skoro takie wydarzenia były (i nadal są) możliwe. Ale normalna większość nie powinna dać się zastraszać zaburzonej mniejszości. Dlatego też trzeba dobrze rozumieć mechanizm rozrostu wpływów tego lobby.


Wszystko zaczyna się od tego, że klerykowi o tendencjach lub ugruntowanej orientacji homoseksualnej o wiele trudniej jest stać się przyzwoitym księdzem. Z jednej strony kapłaństwo może go pociągać, może mu się wydawać idealnym biotopem, bo tutaj ciągle może być w tak ulubionym przez niego środowisku wyłącznie męskim i nie musi się tłumaczyć z nieobecności w jego życiu kobiet. Przeciwnie, jest to przecież jeszcze postrzegane jako wielka ofiara dla Królestwa Niebieskiego z najwyższej wartości małżeństwa (do którego on i tak nie jest zdolny). Sytuacja wydaje się całkiem komfortowa. Dlatego, jeśli nie stawia się im wymagań, procentowo w konkretnych zakonach i diecezjach może być ich wielokrotnie więcej, niż przeciętnie w świecie, czyli wielokrotnie więcej, niż 1,5 proc.11. Jak wielu – to zależy, jak dominującą pozycję już zdobyli i jak bardzo pozostali duchowni są zastraszeni, albo nie mają jeszcze świadomości powagi problemu.


Z drugiej strony homoseksualizm jest raną osobowości, która może upośledzać wiele jej funkcji. Między innymi zaburza relacje zarówno do mężczyzn, jak i kobiet oraz dzieci; wytwarza nawyk ciągłego udawania, ukrywania czegoś istotnego ze swojego życia, nawyk pewnej gry, która uniemożliwia szczere, dogłębne, uczciwe emocjonalnie relacje z kolegami i wychowawcami. Utrudnia też właściwe rozumienie i szanowanie natury kobiecości oraz małżeństwa jako misterium miłości kobiety i mężczyzny. Poza tym, jeżeli homoseksualista ma wobec mężczyzn podobne pragnienia, jak niezaburzony pod tym względem mężczyzna ma wobec kobiet, to będą one w nim ciągle rozbudzane przez stałą, bliską obecność przedmiotów jego pożądania. Jest w analogicznej sytuacji do tej, w jakiej znalazłby się normalny mężczyzna, który przez kilka lat (albo też przez całe życie) codziennie miałby przebywać pod jednym dachem, w tych samych sypialniach i w tych samych łazienkach, z wieloma atrakcyjnymi kobietami. Prawdopodobieństwo wytrwania w czystości w takiej sytuacji gwałtownie by się zmniejszało. Tak jak każdego człowieka, trzeba starać się w najwyższym stopniu szanować i rozumieć naszych braci homoseksualistów. Oni nieraz bardzo się starają, próbują, i niektórym spośród nich się to udaje, żyją przyzwoicie albo nawet święcie. Jednak obiektywnie jest im o wiele, wiele trudniej i dlatego też o wiele, wiele rzadziej im się udaje.

Jeżeli jednak nie uda im się opanować swoich skłonności, a powiedzie im się natomiast przejście przez sita seminaryjnej kontroli, to prawdziwe kłopoty zaczynają się dopiero w kapłaństwie lub życiu zakonnym. Tu już nie pomaga im obecność i kontrola przełożonych, tutaj swoboda jest o wiele większa. Jeżeli ulegają pokusie i wchodzą na drogę trwałego, czynnego homoseksualizmu, to ich sytuacja staje się straszna. Z jednej strony codziennie sprawują sakramenty, odprawiają Mszę świętą, mają do czynienia z rzeczami najświętszymi, a z drugiej strony ciągle robią coś dokładnie przeciwnego, coś szczególnie niegodziwego. Tak „uodparniają się” na to, co wyższe, co święte, ich życie moralne ulega atrofii, wpadają na równię pochyłą upadku. Jeśli jednak umiera w nich to, co wyższe, tym więcej miejsca zajmuje w nich to, co niższe, a więc pragnienia rzeczy materialnych, zmysłowych – pieniądze, władza, kariera, luksus i seks. Trudno im pomóc, bo co miałoby ich uratować, jeżeli zawiodły najwyższe środki formacji, wiary i łaski? Dobrze jednak wiedzą, że grozi im demaskacja i kompromitacja, dlatego zabezpieczają się, wspierając się wzajemnie. Tworzą nieformalne związki o naturze sitwy albo nawet mafii, dążą do opanowania szczególnie tych miejsc, gdzie są władza i pieniądze. Gdy osiągną jakieś stanowisko decyzyjne, starają się promować i awansować przede wszystkim osoby o podobnej im naturze, albo przynajmniej takich, o których wiadomo, że są zbyt słabi, by im się kiedykolwiek sprzeciwić. Tak przywódcami Kościoła mogą stawać się ludzie głęboko zranieni wewnętrznie, ludzie bardzo dalecy od należnego danemu stanowisku poziomu duchowego, ludzie zakłamani i szczególnie podatni na szantaże wrogów chrześcijaństwa. Ludzie, którzy nie „mówią z serca”, nie odsłaniają go, bo wiedzą, jak bardzo musieliby się wstydzić. Zamiast tego powtarzają wyuczone kwestie, kopiują teksty innych. Nieraz roztacza się wokół nich jakaś wyczuwalna atmosfera zakłamania i martwoty. Faryzeizm w czystej postaci12. Nawet jeżeli są tylko pasywnymi homoseksualistami, z reguły starają się bronić i promować nawet tych aktywnych, są z nimi bardzo solidarni, razem z nimi gotowi są „iść w zaparte”. W ten sposób swój dobrostan stawiają ponad dobro wspólnoty w myśl zasady: „A niech tam Kościół zostanie najbardziej nawet skompromitowany, najbardziej ośmieszony, byle mnie i «moim» było dobrze do końca życia, byle dla nas wystarczyło”. „Omerta” w czystej postaci. W ten sposób mogą jednak osiągnąć dominację w wielu rejonach hierarchii kościelnej, stać się „grupami trzymającymi władzę”, które faktycznie mają przemożny wpływ na ważne nominacje i całe życie Kościoła. Nieraz okazują się zbyt silni nawet dla uczciwych, gorliwych biskupów13.

Wtedy robi się strasznie dla pozostałych kapłanów. Wtedy na przykład do seminarium mogą zacząć przychodzić klerycy, którzy są już młodszymi partnerami takich homoksięży. Kiedy rektor lub inny przełożony usiłują ich usunąć, bywa, że w rezultacie to oni sami zostają usunięci, a nie homoklerycy. Innym razem, kiedy wikary próbuje bronić młodzież przed molestującym ją proboszczem, dyscyplinowany, szykanowany i przenoszony jest on, a nie proboszcz. Za odważne wypełnienie swojego podstawowego obowiązku przeżywa gehennę. Zdarza się, że w zorganizowanej akcji szantażuje się go, poniża i oczernia w środowisku parafialnym oraz kapłańskim. Kiedy z kolei ksiądz lub zakonnik sam jest molestowany przez kolegę albo przełożonego i idzie do wyższego przełożonego z prośbą o pomoc i obronę, nieraz trafia na jeszcze większego homoseksualistę.


Na tej drodze członkowie homositwy mogą osiągnąć takie stanowiska i takie wpływy, że nabierają poczucia nadzwyczajnej mocy i zupełnej bezkarności14. Ich życie staje się nieraz podobną diabelską karykaturą kapłaństwa, jak homozwiązki są karykaturą małżeństwa. Jak wiadomo choćby z opisów medialnych, zaczynają się zachowywać jak narkomani homoseksu, stają się coraz bardziej wyuzdani, posuwają się do stosowania przemocy. Zaczynają molestować i przymuszać do seksu nawet nieletnich. Wtedy dochodzi do rzeczy najgorszych, nawet do zabójstw i samobójstw.

O istnieniu problemu biskupa Paetza dowiedziałem się przypadkowo od kleryka, który z przerażeniem i drżeniem opowiadał mi o tym, jak molestował go jego własny ordynariusz. Ten chłopak był zagrożony utratą wiary, a także utratą zdrowia psychicznego i duchowego. Nie było tak łatwo go przekonać, że jeden taki człowiek to nie jest jeszcze cały Kościół, że właśnie także dlatego warto i trzeba być księdzem, aby nie pozostawić czegoś tak cudownego w rękach tylko takich ludzi. Wiele podobnych historii można było usłyszeć od księży z Łomży i Poznania (gdzie kolejno był on ordynariuszem) spotykanych na ogólnopolskich i międzynarodowych sympozjach naukowych. Jednak nasze interwencje na różnych szczeblach hierarchii kościelnej zupełnie nic nie dawały, spotykały się z jakimś murem nie do przebicia, i to w tak oczywistej sprawie. W przypadku wikarego lub katechety wystarczyłaby mała cząstka informacji tego rodzaju, by wywołać jakąś reakcję. W tym przypadku potrzeba było dopiero huku medialnego i bezpośredniego dotarcia do samego papieża.

Do tej sytuacji znowu świetnie pasują słowa ks. Józefa Augustyna: „Kościół nie generuje homoseksualizmu, ale jest ofiarą nieuczciwych ludzi o skłonnościach homoseksualnych, którzy wykorzystują struktury kościelne do realizowania własnych najniższych instynktów. Praktykujący księża homoseksualiści to mistrzowie kamuflażu. Demaskuje ich niekiedy przypadek. (...) Prawdziwym zagrożeniem dla Kościoła są (...) cyniczni księża homoseksualni, którzy wykorzystują swoje funkcje dla siebie, a robią to niekiedy w sposób nadzwyczaj przebiegły. Takie sytuacje to wielkie cierpienie dla Kościoła, dla wspólnoty kapłańskiej, dla przełożonych. Problem jest nadzwyczaj trudny15”.

WALKA BENEDYKTA XVI

Benedykt XVI dobrze poznał ten typ duchownych poprzez długie lata pracy w Watykanie. Wiele razy podkreślał, jakim szokiem było dla niego poznanie rozmiarów plagi przestępstw popełnianych przez homoseksualistów w Kościele, wielkości tego podziemia oraz ogromu szkód wyrządzonych młodzieży i całemu Kościołowi. Wspomina: „Tak, to jest wielki kryzys, trzeba to przyznać. Był on dla nas wszystkich wstrząsem. Nagle tak wiele brudu. To było rzeczywiście prawie jak krater wulkanu, z którego nagle wydobywają się ogromne chmury pyłu, wszystko zaciemniającego i zabrudzającego. Kapłaństwo stało się miejscem hańby, a każdy ksiądz stał się podejrzany”16. To przede wszystkim o takich duchownych jeszcze jako kardynał mówił podczas słynnej Drogi Krzyżowej w Colosseum w 2005 roku, tuż przed śmiercią Jana Pawła II i objęciem przez niego samego Stolicy Piotrowej: „Ile Chrystus musi wycierpieć w swoim Kościele? (...) Jak często wchodzi On w puste i niegodziwe serca! Ileż razy czcimy samych siebie, nie biorąc Go nawet pod uwagę! Ileż razy Jego słowo jest wypaczane i nadużywane! Jak mało wiary jest w licznych teoriach, ileż pustych słów! Ile brudu jest w Kościele, i to właśnie wśród tych, którzy poprzez kapłaństwo powinni należeć całkowicie do Niego! Ileż pychy i samouwielbienia! Nie pozostaje nam nic innego, jak z głębi duszy wołać do Niego Kyrie, eleison – Panie, ratuj! (por. Mt 8,25)”. Papież stwierdzał także: „Największe prześladowanie Kościoła nie pochodzi od zewnętrznych wrogów, ale wyrasta z grzechów w samym Kościele”17. Wiedział, jakie zadanie go czeka, stąd obejmując swój urząd 24 kwietnia 2005, powiedział: „Módlcie się za mnie, abym nie uciekał strachliwie przed wilkami”18.

Dlatego już jako papież zaczął zdecydowanie i szybko działać. Oczyszczenie Kościoła z homoseksualnych nadużyć oraz niedopuszczenie do nich w przyszłości uczynił jednym z priorytetów swojego pontyfikatu. Energicznie zaczął usuwać z urzędów skompromitowanych duchownych. Już w pierwszych miesiącach po wyborze, jeszcze w 2005 roku, nakazał wydać instrukcję surowo zakazującą święcenia niewyleczonych homoseksualistów. Instrukcję tę poprzedził list rozesłany przez Stolicę Apostolską do biskupów na całym świecie nakazujący natychmiastowe odsunięcie z wszelkich funkcji wychowawczych w seminariach kapłanów o skłonnościach homoseksualnych19. Natomiast pismo Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego z 2008 w ogóle zakazało przyjmowania ich do seminariów. Wyraźnie jest tam napisane, że mogą oni tam przyjść dopiero po trwałym wyleczeniu20. Zasady te potwierdza w roku 2010 Nota Wikariatu Rzymu dla Następcy Świętego Piotra – wzorcowa dla całego Kościoła21. Wzorem postępowania w takich przypadkach jest również list pasterski papieża do katolików w Irlandii także z roku 2010 Ciężkie grzechy wobec bezbronnych dzieci22. Podobnie jak obecny prezydent Niemiec pastor Joachim Gauck przeprowadził udaną, wzorcową lustrację w byłym NRD, tak jego rodak na Watykanie przeprowadza solidnie, uczciwie, chrześcijańskie oczyszczenie Kościoła23. Papież stara się też nie dopuścić do powtórzenia w przyszłości tego rodzaju katastrofy poprzez zdecydowany zakaz wyświęcania osób o homoskłonnościach, poprzez usunięcie możliwości odnawiania się tego środowiska.

Trzeba to podkreślać, bo w Kościele polskim problem relacji homoseksualizm – kapłaństwo nie został dostatecznie zauważony. Wydaje się, że przełom wprowadzony w tej materii przez Benedykta XVI i Stolicę Apostolską jest nad Wisłą jeszcze zbyt mało znany. Jego rezultaty można streścić następująco:

     Zamiast podziału na homoseksualizm czynny i bierny Ojciec Święty w oficjalnych dokumentach wprowadza podział na skłonności homoseksualne przejściowe, zdarzające się w okresie dojrzewania, oraz skłonności homoseksualne głęboko zakorzenione. Obie te formy są przeszkodą wykluczającą ze święceń kapłańskich, a nie tylko (zwykle przejściowa) wolność od homoseksualizmu czynnego.

     Homoseksualizm jest nie do pogodzenia z powołaniem kapłańskim. W konsekwencji nie tylko jest surowo zabronione wyświęcanie mężczyzn o jakichkolwiek skłonnościach homoseksualnych (takĹźe przejściowych), ale rĂłwnieĹź samo przyjmowanie ich do seminariĂłw.

     Przejściowe skłonności homoseksualne muszą zostać wyleczone jeszcze przed samym przyjęciem na pierwszy rok studiĂłw albo do nowicjatu.

     Seminaria i klasztory, plebanie i kurie biskupie mają być zupełnie wolne od jakichkolwiek form homoseksualizmu.

     MężczyĹşni o skłonnościach homoseksualnych juĹź wyświęceni na diakonĂłw, księży czy biskupĂłw zachowują waĹźność święceń, ale są wezwani do zachowania wszystkich przykazań BoĹźych oraz przepisĂłw kościelnych. Tak samo, jak inni księża, mają Ĺźyć w czystości i zaprzestać wszelkiej działalności wymierzonej w dobro człowieka i Kościoła, w tym szczegĂłlnie wszelkiego buntu wobec Ojca Świętego i Stolicy Apostolskiej oraz wszelkiej działalności o charakterze mafijnym.

     Duchownych obciążonych takimi zaburzeniami usilnie zachęca się do jak najszybszego podjęcia stosownej terapii24.

W książce Benedykta XVI z 2010 roku Światło świata jako dopowiedzenia znajdujemy bardzo ważny fragment o homoseksualizmie i kapłaństwie. Te słowa Ojca Świętego są jakby komentarzem do wcześniejszych dokumentów Stolicy Apostolskiej. Słowa płyną tu „prosto z głębi serca” i są całkiem jednoznaczne: „Homoseksualizm jest nie do pogodzenia z powołaniem kapłańskim. Wtedy bowiem także celibat traci sens jako wyrzeczenie. Byłoby wielkim niebezpieczeństwem, gdyby celibat stawał się powodem wchodzenia w stan kapłański ludzi, którzy i tak nie chcą się ożenić, gdyż w końcu ich stosunek do mężczyzny i kobiety jest zniekształcony, zakłócony, a w każdym razie nie odnajdują się w tym kierunku stworzenia, o którym wcześniej mówiliśmy.

Kongregacja do spraw Wychowania Katolickiego przed kilkoma laty wydała postanowienie, że homoseksualni kandydaci nie mogą zostać księżmi, bo ich orientacja płciowa dystansuje ich od prawdziwego ojcostwa, czyli także od istoty bycia kapłanem. Dobór kandydatów na księży musi być dlatego bardzo staranny. Musi panować tu najwyższa uwaga, aby nie doszło do pomyłki i w końcu bezżennność kapłanów nie była utożsamiana z tendencjami do homoseksualizmu”25.

Jak ważne jest to dla papieża i Stolicy Apostolskiej, uwydatnia fakt, że mimo wielkiego braku księży i nowych powołań w Europie Zachodniej oraz w Ameryce, Kościół nie chce przyjmować takich kandydatów do seminarium, ponieważ ciężkie wykroczenia duchownych-homoseksualistów przyniosły już zbyt wiele zła, zbyt wiele nieszczęść, zbyt wiele kosztowały.

KOŚCIELNA HOMOHEREZJA

Nie wszyscy jednak chcą przyjąć powyższe zasady. Nauczanie papieża napotyka na opór. Kościelna społeczność homoseksualna broni się i atakuje. Potrzebuje też narzędzia intelektualnego, usprawiedliwienia i dlatego homoideologia przybiera w ich umysłach, ustach i pismach postać homoherezji. Najbardziej otwartej rewolcie przeciw papieżowi i Kościołowi przewodzą niektórzy jezuici ze Stanów Zjednoczonych, którzy jawnie się im sprzeciwiają i ogłaszają, że wbrew powyższym postanowieniom nadal będą przyjmować kleryków o skłonnościach homoseksualnych, a nawet specjalnie zapraszają ich do siebie26. Mają w tym długą tradycję, bo od lat są bastionem homoideologii i homoherezji. Uznają za swoje wiele poglądów heretyckiego teologa moralnego eksksiędza Charlesa Currana. Są także pod przemożnym wpływem swojego byłego konfratra ks. Johna McNeilla SJ, który założył prohomoseksualny ruch Dignity i opublikował książkę Kościół i homoseksualista, w której wprost odrzuca naukę Kościoła i przyjmuje za swoją homoideologię. Książka ta uzyskała imprimatur jego prowincjała z Nowego Jorku i mimo zakazów Watykanu była wielokrotnie wznawiana. Dzięki temu stała się czymś w rodzaju homoseksualnej biblii wielu jezuitów amerykańskich. McNeill znaczy dla nich chyba więcej, niż Jezus czy św. Paweł, a już na pewno więcej niż papież27. Pisma „Theological Studies” oraz „America”, wydawane przez nich, nadal podtrzymują i rozpowszechniają idee prohomoseksualne. W związku z tym szacuje się, że osiągnęli już najwyższy w świecie stopień nasycenia homoseksualistami, grubo przekraczający 30 proc. Gejom jest u nich coraz lepiej, ale coraz gorzej wielu innym kapłanom, którzy bardzo źle czują się w tej specyficznej atmosferze28. Można powiedzieć, że swój tradycyjny, czwarty ślub posłuszeństwa papieżowi jezuici ci zamienili na czwarty ślub arcynieposłuszeństwa. Nie powinno nas to specjalnie dziwić ani szokować, gdyż także duchowni poddawani są wszystkim wpływom swej epoki, również tym najgorszym. Jeżeli są zbyt słabi intelektualnie lub moralnie, to nie tylko im podlegają, ale i ulegają. To jedno z zasadniczych źródeł powstawania herezji w Kościele, których wiele już było i które wielokrotnie musiał on demaskować i przezwyciężać. W dobie panowania ideologii faszystowskich i marksizmu także w Kościele mieliśmy księży faszystów i księży marksistów. Obecnie, gdy lewacy promują z kolei homoideologię, to także w Kościele mamy oczywiście księży homoideologów, a czasem wręcz homoheretyków.

W Polsce ich najbardziej znanym przedstawicielem jest ks. Jacek Prusak SJ, przeszkolony właśnie przez jezuitów amerykańskich. Już od ośmiu lat występuje jakby w roli rzecznika prasowego kościelnego homolobby i bezpardonowo walczy o jego interesy. Słownictwo i argumenty ks. J. Prusaka są nieraz jakby żywcem przejęte z podręczników homoideologii, skopiowane ze stron gejowskich. Jego teksty mają wiele braków treściowych i logicznych, ale ich główny cel jest zawsze ten sam: jak największa apologia homoseksualizmu w ogóle, a kapłaństwa homoseksualnego w szczególności – niezależnie ile manipulacji byłoby do tego potrzebnych29. Gdy jakiś ksiądz lub świecki publicznie mówi o nauce Kościoła na temat homoseksualizmu, gdy jej broni i wyjaśnia, gdy wzywa do zachowywania tej nauki, powinien spodziewać się natychmiastowego, brutalnego ataku księdza Prusaka – i to nieraz na łamach pism szczególnie antychrześcijańskich. W tych wielkich zmaganiach Kościoła z homoideologią jednoznacznie staje on po stronie przeciwnika i wiedzie w tym prym. Wcześniej wspierał go w tym o. Tadeusz Bartoś OP, choć on był zdecydowanie mniej agresywny. Jednak od kiedy o. Bartoś w 2007 roku porzucił kapłaństwo i zakon, ks. Prusak pozostał sam w tej roli30. Jest dyżurnym komentatorem mediów szczególnie w tym względzie wrogich Kościołowi. W 2005 roku, zaraz po ukazaniu się instrukcji zakazującej święcenia homoseksualistów, ks. J. Prusak poddał ją druzgocącej krytyce na łamach gazety, której redakcja słynie z fanatycznego propagowania homoideologii31. Podobnie w swoim artykule Lawendowa historia Kościoła, właśnie dokładnie wbrew przytoczonym wypowiedziom Magisterium, twierdził, że orientacja homoseksualna nie wyklucza kandydata do kapłaństwa. Kwestionuje istnienie homolobby w Kościele, podczas gdy on sam i jego działalność są szczególnie przekonującymi dowodami, że jest dokładnie odwrotnie32. W ten sposób kontynuuje tradycję księży, którzy głosili poglądy sprzeczne z nauczaniem Kościoła i za to właśnie byli promowani w lewackich, antychrześcijańskich mediach, np. ks. Michał Czajkowski, eksjezuita Stanisław Obirek i eksdominikanin Tadeusz Bartoś. Łatwo się o tym samemu przekonać, porównując jego wypowiedzi na ten temat z powyżej cytowanymi wypowiedziami papieża oraz wymienionymi dokumentami Kościoła. Nie można jednak zgodzić się na to, aby ksiądz homoideolog ciągle atakował nauczanie Kościoła oraz księży i świeckich broniących tego nauczana, żeby homoideologiczna mniejszość dominowała nad normalną większością. Sposób, w jaki ksiądz J. Prusak sprzeciwia się Ojcu Świętemu, jest niedopuszczalny i gorszący.

Tu chodzi o samo istnienie Kościoła. Z ideologią i manipulacją trzeba walczyć w zarodku, bo jeśli pojawi się więcej takich duchownych jak ks. Prusak, może być za późno. Może dojść do autodestrukcji Kościoła – jak stało się to już w wielu miejscach na Zachodzie. Kościół, który zaprzecza samemu sobie, który odrzuca swoje własne nauczanie, staje się nikomu niepotrzebny, umiera – jak Kościół w Holandii. Coś sprzecznego samo w sobie nie może przecież istnieć. W tym kontekście trzeba powiedzieć przykrą rzecz o prowincji zakonnej ks. Prusaka – jezuitach południowej Polski. Mówię to z bólem, bo ten zakon znam szczególnie dobrze i mam tam wielu przyjaciół. Jednak dłużej nie można już milczeć, gdyż ks. Prusak działa w opisany wyżej sposób od ośmiu lat i tym samym rzuca głęboki cień także na własne zgromadzenie. Przecież w tym czasie do jego władz zakonnych było kierowanych wiele zastrzeżeń i protestów, krytykowało go wielu biskupów na czele z przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski arcybiskupem Józefem Michalikiem33. Mimo tego ks. Prusak dalej mówi to samo, zachowuje się, jak gdyby nic się nie stało, nadal otwarcie zwalcza nauczanie Kościoła na wielu polach. To wszystko dzieje się mimo krytyki, która go spotyka także ze strony wielu najlepszych, najbardziej wykształconych i zasłużonych jezuitów. Czy zatem zakonne homolobby jest jeszcze silniejsze, ma jeszcze większe wpływy? Czy nie zachodzi zatem poważna obawa, że tak jak jezuici amerykańscy w skali całego świata stali się najbardziej jawnym ośrodkiem buntu przeciw Stolicy Apostolskiej, centrum rewolty homoseksualnej w Kościele, tak w Polsce takim ośrodkiem buntu staje się dominująca część jezuitów z prowincji małopolskiej? To prowadzi do pytania, czy można ufać w tej sytuacji, że w formacji seminaryjnej i zakonnej są tam zachowywane powyższe zasady podane w dokumentach Stolicy Apostolskiej z 2005 i 2008 roku? Czy nie trzeba przestrzegać przed wstępowaniem do tego nowicjatu i doradzać wybieranie innego? Konieczność postawienia takich pytań boli tym bardziej, gdy pamięta się, ile wspaniałych, świętych jezuitów uformował ten nowicjat.

Zła teologia jest śmiertelnie niebezpieczna. Niekompetentny teolog może redukować wiarę, teologię i filozofię do psychologii, może zainfekować organizm Kościoła wirusami chorych idei przeciwnika, może zarazić siebie i innych cudzymi chorobami. Tak było np. w przypadku niemieckiego eksksiędza Eugena Drewermanna, który zaczął swoją pracę jako profesor dogmatyki w Paderborn, a poprzez redukcję teologii do psychologii skończył na New Age i buddyzmie. Dla niego też Zygmunt Freud i Karol Jung stali się ważniejsi, niż Jezus i św. Paweł. Na skutki nie trzeba było długo czekać34. Jeśli takie teorie się rozprzestrzenią, ich konsekwencje mogą być destrukcyjne dla całego Kościoła – jak w Holandii. Tam właśnie między innymi taka chora teologia Edwarda Schillebeecksa przyczyniła się do rozkładu i niemal zagłady niezwykle żywotnego wcześniej Kościoła. Sprawiła, że w ciągu kilkunastu lat prawie przestał on istnieć. Była jak mina podłożona pod budowlę. Przed taką „holenderską teologią” trzeba się zdecydowanie bronić. Tu chodzi o samo być albo nie być Kościoła. Jeżeli homolobbystom pozwoli się swobodnie działać, to w kilkanaście lat mogą zniszczyć całe klasztory i diecezje – jak w USA, gdzie powołanie księdza coraz częściej bywa nazywane gayprofession (zwłaszcza w odniesieniu do tamtejszych jezuitów), albo jak w Irlandii, gdzie do opustoszałych seminariów mężczyźni boją się pójść z obawy, że będą zaraz posądzeni o jakieś zaburzenia.

Sytuacja jest trochę podobna do tej, jaka miała miejsce na początku Reformacji, kiedy od Kościoła odpadały niemal całe kraje i narody, a jedną z zasadniczych przyczyn tego stanu rzeczy były niesłychany upadek moralny i rozwiązłość, w jakiej żyli niektórzy duchowni, w tym sam papież Aleksander VI. Tak jak Sobór Trydencki starał się uratować Kościół przede wszystkim poprzez jego nawrócenie i podniesienie dyscypliny, tak Benedykt XVI stara się ratować go między innymi poprzez maksymalne ograniczenie liczebności oraz wpływów kościelnego homolobby. W tym też widać jego geniusz profetyczny i naukowy, to też uwydatnia jego rangę jako jednego z największych teologów naszych czasów, zdolnego zarazem do duchowej walki. Jest to dobrze widoczne zwłaszcza w dłuższej perspektywie czasu, kiedy przypomni się, jak bardzo myliło się wielu innych teologów, na różne sposoby flirtujących z modnymi ideologiami albo nawet ulegających im. Teolog i biskup Ratzinger był tutaj zawsze zasadniczy i znakomicie, celnie rozstrzygający. Nie ulegał takim złudzeniom, nie popadł ani w „teologię gazetową”, ani w „teologię postmodernistyczną”, w których panuje wielka nieodpowiedzialność, w których łatwo jest głosić nawet coś głęboko sprzecznego z chrześcijaństwem. Teraz niczego nie musi się wstydzić.

Jednak to właśnie za tę trafność rozstrzygnięć jest tak bardzo odrzucany, a nawet znienawidzony przez niektórych w Kościele, zwłaszcza przez członkówhomolobby, które należy do jądra wewnętrznej opozycji przeciw papieżowi. Wielkość Benedykta XVI widać jednak również w sposobie, w jaki to znosi, w jego spokoju, zaufaniu i cierpliwości, kiedy pokornie milczy nawet wobec najbardziej prymitywnych ataków – i to od „swoich”. On się nie broni, jemu chodzi przede wszystkim o Chrystusa i o człowieka. To wielki naukowiec i wierny świadek Objawienia. On rzeczywiście jest nie tylko najwybitniejszym intelektualistą, ale równocześnie „dobrym pasterzem, który widząc nadchodzące wilki, nie opuszcza owiec i nie ucieka, ale swoje życie oddaje za owce” (por. J 10,12.15). Jednak on sam wszystkiego nie zrobi. Potrzebuje każdej i każdego z nas. Potrzebuje wsparcia i zdrowego przepowiadania w każdym Kościele lokalnym. To jest sprawa wierności sumieniu: obrona prawdy zbawienia, niezależnie od tego, ile by to miało nas kosztować. W tym kontekście wydaje się tak potężna i jest tak agresywnie promowana, jak kiedyś marksizm czy faszyzm. Jej zwycięstwo wielu wydaje się nieuniknione (jak to było z tamtymi ideologiami). W tej sytuacji przede wszystkim Kościół tak jasno broni elementarnej prawdy, broni rozumności. Kiedy szaleją demony ideologii, wtedy wiara, paradoksalnie, musi stać się szczególną strażniczką i obrończynią rozumu. Kościół przeżył już nie takie trudności, już nie takie herezje. Absurd w końcu musi się załamać, wyczerpać, pożreć samego siebie. Nie można bez końca żyć w sprzeczności. Nie można ciągle żyć przeciw rozumowi, przeciw naturze, przeciw przykazaniom, podobnie jak nie można bez końca stać na głowie. W końcu musi się albo nawrócić, albo upaść.

Wielkość Kościoła katolickiego przejawia się między innymi w tym, że potrafi przyznać się do błędu, do winy swoich członków, przeprosić za nie, że potrafi podjąć proces nawrócenia i oczyszczenia. Inne środowiska są do tego zdolne w o wiele mniejszym zakresie, chociaż u nich jest o wiele gorzej. Media, które nieraz można by określić jako CNC – Centra Nienawiści Chrześcijaństwa, przedstawiają sytuację tak, jakby to był główny albo jedyny problem Kościoła katolickiego, jakby efebofile to byli tylko księża i każdy ksiądz powinien być podejrzewany o to samo. Dokładnie w ten sam sposób o duchownych katolickich mówiła propaganda Goebbelsa w czasach Hitlera, to stare metody uogólniania pojedynczych przypadków. Tymczasem sami uczciwi dziennikarze stwierdzają: „widzimy, że Kościół katolicki jest jedyną instytucją, która coś robi z pedofilią. Z pedofilią, która jest powszechnym problemem we wszystkich środowiskach i instytucjach wychowawczych”35.

Można by zatem zapytać, kiedy dziennikarze zajmą się badaniem skali tego problemu we własnym środowisku, także wśród właścicieli ich własnych gazet, pośród tych, którzy nadają ton medialnym manipulacjom i nagonkom? Może być trudno – jak na przykład w Belgii i na Litwie, gdzie widać uwikłanie w pedofilię także ludzi stojących najwyżej w hierarchiach różnych władz. Ale gdzie odwaga i zapał tych dziennikarzy, którzy tak ochoczo atakują Kościół? Rzetelne badania pokazują, że problem ten właśnie w najmniejszym stopniu dotyczy Kościoła katolickiego. Dlaczego więc mówi się tylko o nim? Według badań na tysiąc przypadków pedo- albo efebofilii tylko jeden dotyczy sfery Kościoła katolickiego, w USA na dziesięć tysięcy osób w to uwikłanych przypada jedynie trzech do pięciu księży katolickich. Statystycznie o wiele bardziej obciążeni są tutaj np. żonaci duchowni protestanccy i nauczyciele – zwłaszcza sportu36.

Zatem nie celibat, jak sugerują niektórzy, jest tutaj winny. Zwraca na to uwagę między innymi sekretarz Stanu ksiądz kardynał Tarcisio Bertone (niejako osoba numer dwa w Watykanie), gdy mówi, iż „wielu psychologów i psychiatrów udowodniło, że nie ma związku między celibatem i pedofilią, natomiast wielu innych wykazało, że istnieje związek pomiędzy homoseksualizmem i pedofilią”. Wskazuje też na fakt, że „80 proc. pedofilów skazanych w USA to homoseksualiści. Wśród skazanych za pedofilię księży stanowią oni 90 proc.”. Dane te świadczą o tym, „że Kościół miał problem raczej z homoseksualistami niż z pedofilami”. Sekunduje mu w tym Itrovigne Massimo, włoski socjolog, który przypomina, „że nie istnieje związek między celibatem a pedofilią, bo wśród żonatych duchownych pedofilów jest więcej niż wśród księży katolickich (...). W USA o wykorzystywanie seksualne nieletnich oskarżono prawie tysiąc księży, a skazano niewiele ponad pięćdziesięciu. Skazanych za to samo przestępstwo nauczycieli wychowania fizycznego i trenerów, w większości żonatych, było natomiast aż sześć tysięcy”37.

Jakiż to może być temat dla mediów! Dlaczego one o tym prawie nic nie mówią? Bo widocznie o wiele bardziej, niż o dobro dzieci i młodzieży, chodzi im o niszczenie Kościoła. Jeśliby ich zamiary były szczere, uderzyliby przede wszystkim w tych, którzy takich przestępstw popełniają najwięcej, wielokrotnie więcej. Tam jednak o wiele bardziej brakuje „sprawiedliwych”, którzy chcieliby coś z tym robić, coś zaryzykować. Przypadki „u swoich” tuszuje się i usprawiedliwia jeszcze o wiele bardziej, niż miało to miejsce w Kościele (np. zachowanie Romana Polańskiego w Hollywood w 1978, które podobno w tym środowisku wtedy było standardem). Zdają się mówić: „jeśli to robią «swoi», to nie kiwniemy palcem, niech tam dzieci będą dręczone. To nas nie obchodzi, byle nam się dobrze wiodło”. Oto obłuda i cynizm „odważnych” dziennikarzy i ich zleceniodawców.

NASZE ZMAGANIA

Ważne jest, by rozumieć przyczyny długiego nieradzenia sobie Kościoła z problemem homolobby. Chodzi tu bowiem nie tylko o wpływy samego homolobby, czyli o to, że skargi na jednego homoseksualistę w sutannie lądowały na biurku drugiego, potem w koszu albo, jeszcze gorzej, w rękach samego oskarżanego – aby mógł dowoli mścić się na swoich ofiarach. To była nie tylko zła, grupowa solidarność na zasadzie „brońmy naszego” – bo to „nasz”, choćby nie wiem jak winny38. Inną przyczyną była nieświadomość, nieznajomość wagi problemu. Dla normalnego księdza było czymś niewyobrażalnym, że zło aż tak wielkie może dokonywać się tuż za jego plecami. Ponadto, przyzwoici, gorliwi duchowni są zwykle tak obciążeni pracą, tak przeciążeni, że często nie mają siły zajmować się jeszcze tym problemem. Któż zresztą chciałby bez konieczności zajmować się aż takimi brudami. Dlatego często, dopóki nie wybuchnie naprawdę wielki skandal, postępuje się według zasady: „skrzypi, skrzypi, ale jedzie”. W końcu mamy tu nieraz do czynienia z działalnością kryminalną, a Kościół nie jest policją, nie ma narzędzi do radzenia sobie z przestępczością zorganizowaną. Jeśli ksiądz spowodował wypadek samochodowy albo dopuścił się przestępstw gospodarczych, to musi się tym najpierw zająć policja czy prokuratura, a nie biskup czy prowincjał. A akty pedofilii i efebofilii należą do najcięższych wykroczeń na ciałach, psychice oraz duszy dzieci i młodzieńców. Jakże ciężko muszą zaburzeni być duchowni, którzy seryjnie czynią coś takiego dla chwili przyjemności! Rujnują życie bliźnich. To przecież właśnie przede wszystkim o pedofilach i efebofilach Jezus powiedział: „biada im”. Stwierdził, że dla człowieka, który „stałby się powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza” (por. Mt 18, 6-11 oraz Łk 17,1-2). Taki gwałt dla normalnego chłopaka jest czymś najbardziej obrzydliwym, jest strasznym zranieniem, jest jakby zabijaniem jego duszy. Nieraz przez całe życie ofiara efebofila nie może się z tego podnieść, traci zaufanie do innych, szacunek dla samego siebie i dla norm moralnych. Jeśli brutalnego zła dokonuje w dodatku duchowny, to sprawa jest o wiele bardziej bolesna, bo krzywdę wyrządza ten, który głosił wspaniałe idee, któremu dany chłopak zaufał, od którego miał prawo spodziewać się tego, co dobre i szlachetne. Skrzywdzeni chłopcy mówią potem: „moja noga nigdy nie stanie w kościele”, „wszyscy księża to skończeni łajdacy”. Nieraz zupełnie tracą wiarę, albo przechodzą do jakichś sekt i rzeczywiście czasem już nigdy nie wracają do Kościoła. A należeli przecież zwykle do młodzieży stojącej najbliżej księdza, szczególnie zaangażowanej religijnie, pochodzili na ogół z wierzących rodzin, byli ministrantami, lektorami, jeździli na obozy, rekolekcje, pielgrzymki, byli skarbem i przyszłością Kościoła. Tak rzetelna praca całej rzeszy przyzwoitych rodziców, sióstr zakonnych, katechetów, księży, biskupów, jest niszczona przez przestępstwa garstki ludzi niegodziwych. W tej sytuacji pokrzywdzonym szczególnie może pomóc bronienie ich właśnie przez innego księdza. To najbardziej może prowadzić do przywracania zaufania do Kościoła, gdy inny kapłan obroni ich przed zboczonym kolegą i sam pójdzie z nimi na policję. Na tym polega wierność człowiekowi i Chrystusowi. To jest konieczne, bo akt pedofilii czy efebofilii jest zwykle tylko kolejnym z całej serii, którą koniecznie trzeba natychmiast przerwać.

W tej sprawie nie wolno się wahać, niezależnie od tego, ile byśmy przy tym ryzykowali, komu byśmy się narażali, co moglibyśmy stracić. Tak jak ojciec ma obowiązek nawet zginąć w obronie własnego dziecka, tak ksiądz ma obowiązek nawet zginąć w obronie każdego z tych małych, którzy są dziećmi Bożymi. W Polsce sytuacja jest o tyle groźniejsza, że starsi wiekiem geje i efebofile w sutannach mogą mieć powiązania z byłymi pracownikami Służby Bezpieczeństwa oraz innych służb specjalnych. Spośród nich rekrutowało się szczególnie wielu Tajnych Współpracowników tych służb, ponieważ można było ich w łatwy sposób szantażować. Nieraz szantażuje się ich do dzisiaj. Jeśli ich niegodziwości ujrzą światło dzienne, wtedy oficerowie wspomnianych służb nie będą mieli już czym ich terroryzować, a przez to źródło regularnego dochodu wyschnie. Dlatego ksiądz, który w obronie młodzieży sprzeciwi się wpływowemu pedofilowi czy efebofilowi, może przechodzić prawdziwą gehennę. Może okazać się, że nagle ma przeciw sobie nie tylko kościelną homomafię z całej okolicy, ale także stare struktury służb specjalnych. A oni mają wprawę w maltretowaniu i mordowaniu duchownych, jak było to przecież jeszcze niedawno nie tylko z bł. ks. Jerzym Popiełuszką, ale także z ks. Zychem, Niedzielakiem, Suchowolcem i innymi.

Z powyższych względów w obliczu homomafii w Kościele trzeba zachowywać się bardzo profesjonalnie – jak prokurator albo oficer na polu bitwy. Należy zdawać sobie sprawę z tego, że druga strona nieraz jest już tak zdegenerowana wewnętrznie przez całe dziesięciolecia życia w grzechu i obłudzie, iż może stoczyła się na poziom zwykłych kryminalistów, iż w obronie swoich interesów, swojej pozycji, jest gotowa na rzeczy najgorsze – w słowie i czynie. Trzeba być na to przygotowanym, nawet nie dziwić się, jeśli będzie się nam ubliżać wszelkimi możliwymi przekleństwami tego świata, jeśli oskarży się nas o najgorsze rzeczy, bo przecież „z obfitości serca usta mówią” (Mt 12,34). Jeśli ktoś od dziesiątek lat popełnia wielkie niegodziwości, jest gotów na co najmniej równie niegodziwe czyny, żeby ukryć zło i uniknąć odpowiedzialności. Od pobicia czy zabicia kogoś dużo łatwiejsze jest kłamstwo, że nic takiego się nie uczyniło.

Warto starać się tutaj o maksymalnie dużą grupę ludzi dobrej woli, która będzie nas chronić i wspierać nasze działania39. Powinni tu należeć duchowni możliwie wysokiej rangi, eksperci różnych dziedzin, specjaliści od archiwów, prawnicy, policjanci, dziennikarze i jak największa grupa wierzących. Warto wymieniać się informacjami, dokumentami, dowodami. Jako przeciwwaga globalnej sieci homolobby i homomafii musi istnieć globalna sieć ludzi przyzwoitych. Znakomitym narzędziem jest tutaj internet, gdyż pozwala tworzyć światową wspólnotę ludzi zatroskanych o los Kościoła, zdecydowanych przeciwstawiać się homoideologii i homoherezji. Im więcej wiemy, tym więcej możemy. Trzeba wiedzieć, że w tych sprawach jest się trochę jak „owca posłana między wilki”, dlatego trzeba być „nieskazitelnym jak gołąb”, ale i „roztropnym jak wąż” (Mt 10,16). Trzeba być odważnym wobec krzywdzicieli, jak Chrystus był odważny wobec faryzeuszów swoich czasów. Nie można życia budować na słodkich iluzjach, bo tylko „prawda może wyzwolić” (J 8,32) i dlatego właśnie „nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia” (2Tm 1,7).

Wszystkie interwencje należy podejmować w największym szacunku i miłości dla każdego człowieka, także dla sprawców przestępstw. Do istoty chrześcijaństwa należy wola uratowania możliwie każdej osoby, a najgorsi przestępcy szczególnie mogą być zagrożeni utratą życia zarówno doczesnego, jak i wiecznego, dlatego też potrzebują szczególnie wiele troski i szczególnie wiele modlitwy. Do wielkości i piękna chrześcijaństwa należy także to, że tutaj Abel ma starać się uratować nie tylko siebie, ale tak samo wszystkich innych, w tym również Kaina.

MIŁOŚĆ I PRAWDA KOŚCIOŁA

W naszych zmaganiach o Kościół Jezusa Chrystusa nie wolno dać się zwodzić argumentami typu: „Kościół to matka, a o matce źle się nie mówi”. Tak mówią często ci, którzy tę matkę właśnie najbardziej skrzywdzili, doprowadzili ją do ciężkiej choroby, a teraz nie chcą rozpocząć procesu leczenia. Jeśli najlepsza nawet matka jest chora, to żeby ją móc skutecznie leczyć, trzeba mieć możliwie najlepsze lekarstwa oraz możliwie najlepszą, najbardziej dokładną diagnozę. Trzeba zatem o chorobie wiedzieć i o niej mówić. Jeżeli Kościół w Polsce czekają teraz trudniejsze czasy, jeżeli musi się gotować na prześladowania, jeśli musi stawiać opór i walczyć, to jego organizm tym bardziej powinien być zdrowy i silny, możliwie oczyszczony z gangreny. Prezydent Joachim Gauck zwracał uwagę na to, że w byłym NRD procesowi oczyszczenia i zadośćuczynienia najbardziej sprzeciwiali się ci, którzy mieli najwięcej na sumieniu, którzy najbardziej skrzywdzili swoich braci i siostry, najbardziej ich zdradzili.

Podobne zarzuty braku lojalności można by stawiać Ewangelistom, bo napisali o zdradzie Judasza, o zaparciu się Piotra, o potępieniu go przez Jezusa, o niedowierzaniu Tomasza, o mentalności karierowicza Jakuba i Jana. Można by zapytać, dlaczego nie ukryli tej wstydliwej prawdy – i to jeszcze w czasach początkowej słabości Kościoła, w czasach pierwszych krwawych prześladowań, kiedy to zabijano kolejnych Apostołów i chrześcijan? Podobne zarzuty można by postawić w końcu samemu Chrystusowi Panu – dlaczego tak radykalnie krytykował on faryzeuszów, dlaczego tak publicznie obnażał ich niegodziwość, fałsz, zakłamanie i obłudę? Przecież w ten sposób atakował ówczesną elitę religijną i narodową, publiczną postać religii tak wartościowej, tak zasłużonej, jak ta Ludu Wybranego. W dodatku Ewangeliści to wszystko zapisali i potem jeszcze opisali, jak najwyżsi kapłani, saduceusze i faryzeusze postąpili z Nim w czasie Paschy. Jak bardzo podważyli przez to najwyższe autorytety religijne i moralne swojego narodu – i to jeszcze podczas ciemnej nocy rzymskiej okupacji!

Tymczasem to właśnie publiczna walka ze społecznymi strukturami grzechu, z faryzeuszami, była jednym z najważniejszych obszarów działalności Chrystusa. W tym także należy Go naśladować – w Jego odwadze, w Jego zdecydowaniu w walce ze złem, w precyzji Jego argumentów przy demaskowaniu złoczyńców. To, co czynił Chrystus, jest wzorem zawsze aktualnym w każdej epoce. Żeby jednak nasza walka ze złem była skuteczna, potrzebujemy wiedzy. Dlatego choćby dzięki „poznawaniu po owocach” (Mt 7,16), na podstawie publicznie znanych wydarzeń z ostatniego ćwierćwiecza oraz reakcji Stolicy Apostolskiej i dokumentów przez nią wydanych, trzeba powiedzieć jasno, wyraźnie i zdecydowanie: tak, w Kościele katolickim istnieje (podobnie, jak w wielu innych miejscach) mocne podziemie homoseksualne, które – zależnie od stopnia zaangażowania jego członków, zależnie od ich słów i czynów – można określać pojęciami: homoherezja, homolobby, homositwa i nawet homomafia40. Tego typu środowiska kościelne zdecydowanie przeciwstawiają się prawdzie, moralności i Objawieniu, współpracują z wrogami Kościoła, wzniecają rewoltę przeciw Piotrowi naszych czasów, Stolicy Apostolskiej i całemu Kościołowi. Członkowie tego lobby w Kościele stanowią wprawdzie niewielką grupę, ale często zajmują kluczowe stanowiska (o które usilnie zabiegają), tworzą ścisłą sieć powiązań, wzajemnie się wspierają i dlatego są groźni. Są groźni przede wszystkim dla młodzieży, której zagrażają przemocą seksualną. Są groźni dla siebie samych, bo coraz bardziej skamieniali w złu mogą w końcu „pomrzeć w grzechach swoich” (J 8,32), jak ostrzegał Chrystus. Są groźni dla przyzwoitych świeckich i duchownych, którzy im się przeciwstawiają. Są w końcu groźni dla całego Kościoła, bo kiedy ich niegodziwości wychodzą w końcu na światło dzienne, kiedy stają się tematem mediów, wiara milionów ludzi ulega osłabieniu albo nawet unicestwieniu. Wielu mówi wtedy: „nie, w takim Kościele nie chcę być ani ja, ani moje dzieci i wnuki”. Tak deprawatorzy i krzywdziciele homoseksualni stają się dla milionów ludzi wielkim zgorszeniem, olbrzymią przeszkodą na drodze do wiary, do Chrystusa, do zbawienia. A to wszystko dla kilkudziesięciu lat komfortowego życia w grzechu. Czy może być wina większa? Kościół został przecież stworzony jako najcudowniejsza, najpiękniejsza wspólnota miłości i dobra zbawionych, żyjących w przyjaźni z ich Panem i sobą nawzajem. Nie możemy dopuścić do zniszczenia naszego największego skarbu. Bądźmy ufni i spokojni. Ludzie normalni i przyzwoici tworzą przeważającą większość. Trzeba ich tylko odpowiednio poinformować, zmobilizować i zjednoczyć w działaniu.

Każda prawda, także ta najtrudniejsza, powinna nas prowadzić do tworzenia dobra, do zmagań o pomyślność człowieka i Kościoła. Mimo wszelkich grzechów i słabości, najlepsze, najpiękniejsze, co mamy, to właśnie Kościół. Także dlatego, że zło, również homoseksualne, jest obecne w stopniu o wiele większym poza Kościołem, w innych społecznościach. Ci, którzy nas krytykują, są często jak obłudnicy, którzy nie widzą „belki we własnym oku” (Mt 7,1-5). Dlatego też Kościół jest nieraz tak znienawidzony, tak atakowany – bo samo jego istnienie jest stałym wyrzutem sumienia, stałym napomnieniem dla tych, którzy żyją w grzechach o wiele, wiele większych niż niektórzy ludzie w Kościele. Zachowajmy proporcje. W Kościele zawsze byli, są i zapewne będą ochrzczeni, którzy żyją jak Kain czy Judasz, ale nie można z powodu Kaina potępiać Abla, a z powodu Judasza odrzucać jedenastu pozostałych Apostołów i w końcu samego Chrystusa. To byłby fundamentalny błąd, Judasz to tylko około 8 proc. spośród 12 Apostołów. Ale też nie można pozwolić Judaszowi na to, by dominował i rządził w Kościele. On nie może mieć większych wpływów, niż Jan czy Paweł. To Piotr naszych czasów jest najważniejszy w Kościele, to jego trzeba słuchać. Benedykt XVI to wielki dar Opatrzności, podobnie jak jego czcigodny poprzednik Jan Paweł II. Stańmy razem po stronie Benedykta XVI podobnie, jak byśmy stanęli po stronie bł. Jana Pawła Wielkiego. Oni razem tworzyli tak wspaniały, tak mądry i odważny apostolski duet. Obydwaj tak bardzo się ze sobą zgadzali i nawzajem się wspierali – także w tej sprawie41.

Kościół jest jak ludzie, którzy go tworzą, jest dlatego wiecznie grzeszny, ale i wiecznie święty. W tym Kościele pośród ponad miliarda jego członków są tysiące ludzi dopuszczających się niegodziwości, ale są też setki milionów katoliczek i katolików przyzwoitych i świętych. Więcej niż połowa z nich to kobiety – osoby szczególnie wrażliwe na dobro człowieka, na los dzieci i młodzieży, na czystą miłość. Na świecie żyją setki milionów ludzi podejmujący codziennie wielki trud pracy, małżeństwa, rodziny, rodzenia i wychowania dzieci. Są tysiące misjonarek i misjonarzy (z samej Polski ponad dwa tysiące) poświęcających całe swoje życie w najtrudniejszych warunkach, w największym ubóstwie. Jest około 700 tysięcy sióstr zakonnych starających się żyć jak najbardziej ofiarnie i ewangelicznie. Jest Matka Teresa i kilka tysięcy jej sióstr. Powiedzieć, że „występuję z Kościoła, bo ten Kościół jest dla mnie zbyt zły i zbyt dotknięty grzechem”, to powiedzieć, że widocznie „ja jestem zbyt dobry dla niego”, to powiedzieć niejako, że „ja jestem lepszym, bardziej wartościowym człowiekiem, niż Matka Teresa, czy nawet Matka Boża i sam Pan Jezus”, bo przecież dla nich ten Kościół jest mimo wszystko wystarczająco dobry, by w nim pozostać, by go kochać i chronić. Ponieważ właśnie ten Kościół ma najwięcej z Boga, ma też tym samym najwięcej z prawdy, dobra i piękna. To dlatego właśnie w nim trwając i rozwijając się, można osiągnąć najwyższe szczyty chrześcijaństwa oraz człowieczeństwa – jak bł. Matka Teresa z Kalkuty, jak bł. Jan Paweł Wielki, jak Benedykt XVI – najpiękniejsi ludzie naszych czasów.

Wszyscy jesteśmy zaproszeni do stawania się świętymi w Kościele Jezusa Chrystusa dzięki byciu w łasce i naszej pracy – niezależnie od tego, w jakiej fazie rozwoju i w jakim miejscu Kościoła obecnie się znajdujemy. Trzeba tylko „wstać i iść” (J 14,31).

Przypisy:

1 Por. ks. T. Isakowicz-Zaleski, Chodzi mi tylko o prawdę, Warszawa 2012, s. 114-119.

2 Por. ks. J. Prusak, Lawendowa historia Kościoła, „Rzeczpospolita”, 26 marca 2012.

3 W ramach realizacji tego polecenia powstało wiele publikacji: Dziesięć argumentów przeciw, „Gazeta Wybor­cza”, 28-29 maja 2005, s. 27 i 28; Godne ubolewania wypaczenie, „Tygodnik Powszechny” 27 (2921) 2005, s. 6; Śmieci nie można zamiatać pod dywan, „Rzeczpospolita”, 5 marca 2007; W tej walce trzeba zaryzykować wszystko, „Rzecz­pospolita”, 18 maja 2007; Zmaganie z głębi wiary, rozmawiają Katarzyna Strączek i Janusz Poniewierski, „Znak” 11 (630) 2007, s. 16-33; O czym można dyskutować na uniwersytecie, „Rzeczpospolita”, 8 maja 2009; Dezorientacja prawa, wypowiedź razem z Rzecznikiem Praw Obywatelskich Januszem Kochanowskim w artykule Przemysła­wa Kucharczaka, „Gość Niedzielny”, 24 maja 2009; Na celowniku homolobbystów, rozmowa z Bartłomiejem Ra­dziejewskim, „Fronda” 51/2009, s. 188-208; Homoseksualizm nie jest normą, rozmowa z Bogumiłem Łozińskim, „Gość Niedzielny”, 13 września 2009; Dwugłos wobec homoideologii, „Miłujcie się!” 4 (2009), s. 38-41; Non possu­mus. Kościół wobec homoideologii, w: T. Mazan, K. Mazela, M. Walaszczyk (red.), Rodzina wiosną dla Europy i świata.

Wybór tekstów z IV Światowego Kongresu Rodzin 11-13 maja, Warszawa 2007, Łomianki 2008, s. 355-361; równole­gle: Homoideologia? Non possumus!, „Głos dla życia” 07/08 2007, s. 12-14; „Non possumus”. Kościół wobec Homoide­ologii, „Materiały Homiletyczne” 236 (2007), s. 5-19; Kościół wobec homoideologii, „Miłujcie się!”, część I, 1 (2009), s. 40-43, część II, 2(2009), s. 41-44.

4 Prawdziwą kopalnię wiedzy na ten temat stanowi fundamentalny dokument konferencji Biskupów Sta­nów Zjednoczonych, raport bardzo rzetelnie sporządzony na podstawie gruntownych badań we wszystkich die­cezjach USA: The Nature and Scope of Sexual Abuse of Minors by Catholic Priests and deacons in the United States 1950-2002, New York 2004, popularnie zwany jako John Jay Report 2004. http://www.usccb.org/issues-and-action/child-and-youth-protection/upload/The-Nature-and-Scope-of-Sexual-Abuse-of-Minors-by-Catholic-Priests-and-Deacons-in-the-United-States-1950-2002.pdf. Por. także R. Dreher, The Gay Question, „National Review”, 22 kwiet­nia 2002 oraz R.J. Neuhaus, Rozejm roku 2005?, „First Things. Edycja Polska” nr 1, jesień 2006, s. 13-19, 18.

5 Georg Weigel szczególnie dobrze opisuję tę sytuację oraz winę duchowych w swojej książce Odwaga bycia katolikiem, tłum. J. Franczak, Kraków 2005.

6 Por. D. Michalski, The Price of Priest Pederasty, „Crisis”, październik 2001, s. 15-19.

7 Jest tak znamienne, że chociaż Kościół uznał winę ks. bp. Paetza – bo inaczej nie zastosowano by tak rzad­kiej sankcji, jak usunięcie z biskupstwa, to równocześnie księży, którzy się do tego przyczynili, którzy mieli od­wagę bronić kleryków, poddano rozlicznym szykanom, które trwają do dzisiaj. Przypuszcza się, że jedną z przy­czyn apostazji (obok próby budowania teologii na zbyt słabej filozofii) ks. Tomasza Węcławskiego, tak znanego, uczciwego i cenionego profesora teologii, była właśnie konfrontacja z tego rodzaju złem Kościoła. Por. W. Cieśla, Pokuta, http://religia.onet.pl/publicystyka,6/pokuta,35716, page1.html.

8 J. Gowin mówił tak 5 marca 2007 roku w programie Jana Pospieszalskiego Warto rozmawiać (TVP2) dotyczą­cym skandalu homoseksualnego w diecezji płockiej. Por. A. Adamkowski, Dwaj duchowni do prokuratury, „Gaze­ta Wyborcza”, 6 marca 2007.

9 Por. T. Bielecki, Kościół zmaga się z pedofilią. Nie hołdujmy zasadzie omerta!, „Gazeta Wyborcza”, 11 lutego 2012.

10 Por. ks. J. Augustyn SJ, Bez oskarżeń i uogólnień, wywiad T. Królaka o homoseksualizmie wśród księży dla KAI z 23 marca 2012, cyt. za: http://ekai.pl/wydarzenia/temat_dnia/x52614/bez-oskarzen-i-uogolnien/?print=1

11 Ks. Hans Zollner SJ, Dziekan Instytutu Psychologii Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie, zwraca uwagę, że „w środowiskach świeckich (...) znacznie wyższa jest liczba molestowanych dziewcząt niż chłopców. Skąd to zróżnicowanie? Z pewnością wskazuje to na większy procent osób o skłonnościach lub orien­tacji homoseksualnej w tych środowiskach kościelnych, w których miały miejsce liczne przypadki pedofilii o za­barwieniu homoseksualnym, niż ogólnie w społeczeństwie”. (Ks. J. Augustyn SJ, Kościelna omerta, wywiad z ks. Hansem Zollnerem SJ, tłum. ks. B. Steczek SJ, „Rzeczpospolita”, 19 kwietnia 2012).

12 To też częściowo tłumaczy, dlaczego przedstawiciele jednej i drugiej grupy zarówno moralnie, jak i inte­lektualnie są nieraz aż tak mierni. A przecież to ma olbrzymie znaczenie, kto przewodzi Kościołowi, czy tacy bi­skupi, jak Wojtyła, Wyszyński, Nagy, Jaworski, Nossol, Nowak, Pietraszko i Małysiak, czy tacy jak Paetz, Magee i Weakland.

13 Na przykład ksiądz kardynał prymas Józef Glemp, kiedy został metropolitą warszawskim, powiedział: „Kiedy obejmowałem tę diecezję, nie spodziewałem się, jak silne jest lobby homoseksualne w Kościele”. Por. blog ks. Wojciecha Lemańskiego: http://natemat.pl/5729,ks-lemanski-juz-prymas-glemp-mowil-o-silnym-lobby-homoseksualnym. Inny polski kardynał mówił: „Najtrudniej jest dać sobie radę z lobby gejowskim”.

14 Mechanizm powstawania takich nieformalnych homozwiązków, takiego wzajemnego, piramidalnego „cią­gnięcia się w górę” socjologicznie jest zresztą dość typowy dla służb „mundurowych”, gdzie pracują prawie wy­łącznie mężczyźni pozostający w relacji mocnej, hierarchicznej podległości służbowej. Podobne problemy napo­tyka się w wojsku, policji i więziennictwie. Dla każdej wspólnoty ludzkiej jest to jednak zabójcze – kiedy o pod­jęciu zadań szczególnie ważnych dla niej decyduje przede wszystkim skłonność homoseksualna, a nie kompe­tencje zawodowe, zaangażowanie i wyniki w pracy. Jest to również fundamentalna niesprawiedliwość, dyskry­minacja normalnej większości.

15 Ks. J. Augustyn SJ, Bez oskarżeń i uogólnień, dz. cyt.

16 Benedykt XVI, Światłość świata. Papież, Kościół i znaki czasu, tłum. P. Napiwodzki, Kraków 2011, s. 35.

17 Benedykt XVI, Światłość świata, dz. cyt., s. 46 i 39.

18 TamĹźe, s. 33.

19 Chodzi tu o dokument: Instrukcja dotycząca kryteriów rozeznawania powołania w stosunku do osób z tendencjami homoseksualnymi w kontekście przyjmowania ich do seminariów i dopuszczania do święceń, Rzym 2005. Por. komentarz do tego dokumentu G. Mansini, L.J. Welch, W posłuszeństwie Chrystusowi, „First Things. Edycja Polska”, 1/2006, s. 10-12. Jest to szczególnie trafna analiza istoty kapłaństwa Chrystusowego jako sprzecznej z postawą homoseksualną.

20 Jest to dokument: Zasady korzystania z dorobku psychologii w procesie przyjmowania kandydatów i ich formacji do kapłaństwa, Rzym 2008.

21 Nota del Vicariato in merito all’articolo di „Panorama”, pubblicato il 23 luglio 2010, Rzym 2010. Nota ta Por. jest reakcją na artykuł we włoskiej „Panoramie”, który razem z filmami zamieszczonymi w internecie pokazuje seksualne wyuzdanie oraz cynizm homoksięży pracujących w Watykanie. Por. http://blog.panorama.it/italia/2010/07/22/le-notti-brave-dei-preti-gay-una-grande-inchiesta-in-edicola-venerdi-con-panorama/

22 Por. Benedykt XVI, Światłość świata, dz. cyt., s. 193-195.

23 Jak zdecydowanie Benedykt XVI walczy z plagą pedofilii i efebofilii w Kościele, jak bardzo stosuje wobec nich zasadę „zero tolerancji”, pokazuje wykaz jego działań w tym zakresie. W języku włoskim można go znaleźć pod adresem: http://paparatzinger5blograffaella.blogspot.com /2011/10/le-decisioni-elesempio-di-papa.html, oraz http://benedettoxvielencospeciali.blogspot.com/2009/11/chiesa-e-pedofilia-la-tolleranza-zero.html, natomiast w języku niemieckim pod adresem: http://www.kath.net/detail.php?id=33076.

24 W związku z tymi postanowieniami dobrze by już było dokonać bilansu, jak zrealizowano je w Polsce, jak na tym obszarze wygląda nasza wierność wobec Ojca Świętego i Stolicy Apostolskiej? Mamy przecież ponad 100 seminariów duchownych, warto byłoby zorganizować sympozjum, na którym można by się wymienić doświadczeniami. Warto byłoby zapytać na przykład: Jak wygląda w Polsce przyjmowanie kandydatów do seminariów duchownych? Jaka jest procedura odnośnie do skłonności seksualnej? Czy kandydaci podpisują jakieś oświadczenia w tej materii i czy przechodzą pod tym kątem odpowiednie badania psychologiczne zgodnie z dokumentem watykańskim z 2008 roku? Jaka jest skala problemu w polskich seminariach? Gdzie są odsyłani kandydaci, którzy maję tendencje homoseksualne o charakterze przejściowym i chcieliby je wyleczyć przed wstąpieniem do seminarium? Czy nie potrzeba stworzenia ogólnopolskiego ośrodka terapeutycznego tego rodzaju? W jaki sposób zostało wprowadzone w życie polecenie Stolicy Apostolskiej z 2005 roku, aby usunąć z seminariów wszystkich rektorów i wychowawców homoseksualnych? Istotną pomocą w radzeniu sobie z tymi problemami może być opracowanie: Richard Cross, Ph.D. (With research data from Daniel Thoma, Ph. D.), The Collapse of Ascetical Discipline And Clerical Misconduct: Sex and Prayer, „Linacre Quarterly”, vol. 73, February 2006, No. 1, s. 1-114.

25 Benedykt XVI, Światłość świata, dz. cyt., s. 160n .

26 Por. na przykład wypowiedzi na ten temat dwóch prowincjałów jezuickich ze Stanów Zjednoczonych, ks. Johna Whitneya SJ z Oregonu oraz ks. Geralda Chojnackiego SJ z Nowego Jorku, które zostały opublikowane także w polskiej prasie: M. Gadziński, Gej to nie ksiądz, „Gazeta Wyborcza”, 1-2 października 2005, s. 2.

27 The Church and the Homosexual, Kansas City 1976.

28 Por. R. J. Neuhaus, Rozejm roku 2005?, dz. cyt., s. 15.

29 Por. np. J. Prusak, Miłość czy potencja, „Tygodnik Powszechny”, 24 października 2004; Manifest teologiczny, „Tygodnik Powszechny”, 16 grudnia 2005; Inni inaczej. O prawie homoseksualistów do bycia zrozumianymi, „Tygodnik Powszechny” 25 (2919) 2005, s. 1 i 7; Norma i kultura, „Tygodnik Powszechny”, 31 stycznia 2012. Przewrotne, niebezpieczne i zwodnicze jest to, że ks. Prusak próbuje stworzyć wrażenie, że to on w Kościele najlepiej rozumie i właściwie akceptuje homoseksualistów. W rzeczywistości tylko postawienie ich w prawdzie i terapeutyczna pomoc w przezwyciężaniu ich skłonności może im pomóc. Tak właśnie czynią ci, którzy autentycznie chcą ich dobra.

30 Por. J. Prusak, Inni inaczej, dz. cyt. oraz tenże, Zgadzamy się nie zgadzać, „Tygodnik Powszechny”, 27 (2921) 2005, s. 6; Homofobia Camerona niebezpieczna, także dla Kościoła, wywiad z K. Wiśniewską, „Gazeta Wyborcza”, 19 maja 2009; O homoseksualizmie przed Mszą, wywiad z R . Kowalskim, „Gazeta Wyborcza”, 28 sierpnia 2009; J. Prusak, Lawendowa historia Kościoła, dz. cyt., s. 3. Por. także o. T. Bartoś OP, Kościół gejów nie odrzuca, „Gazeta Wyborcza”, 11-12 czerwca 2005, s. 4 oraz tenże, Homoseksualizm w publicznej debacie, „Gazeta Wyborcza”, 25-26 czerwca 2005, s. 29.

31 Por. wywiad K. Wiśniewskiej z ks. J. Prusakiem, Instrukcja ma luki, „Gazeta Wyborcza”, 30 listopada 2005, s. 11.

32 Por. ks. J. Prusak SJ, Lawendowa historia Kościoła, dz. cyt. s. 3.

33 Ks. arcybiskup Józef Michalik tak powiedział o ks. Prusaku i jego zakonie w związku z jego krytyką nauczania Kościoła (tym razem w kwestii etyki życia małżeńskiego): „Nie jest w porządku i zakon, który milczy na tego rodzaju publikacje konfratra”. (tenże, Zatroskani o Europę, „Niedziela”, 9 listopada 2008.) Natomiast ks. prof. Jan Szczurek, Dziekan Wydziału Teologicznego UPJPII, określił jego stanowisko jako „bliskie herezji” (tenże, Milcząca schizma – tylko czyja?, „Tygodnik Powszechny”, 5 października 2008). Szczególnie mocna krytyka różnych elementów nauczania Kościoła występuje w jeszcze innych publikacjach ks. Prusaka, na przykład: Szkoła musi uczyć o antykoncepcji, wywiad z K. Wiśniewską, „Gazeta Wyborcza”, 14 czerwca 2008; Strefa ducha, „Forum Polska”, 1, październik 2008; Kościelne muzeum historyczne, w wywiad z P. Moskalewiczem, „Przekrój”, 18 grudnia 2008, s. 50-52. W kwestii homoideologii jego stanowisko jest jeszcze bardziej radykalne, jeszcze bardziej heretyckie, to jego główny temat. Ks. Prusak stara się w ten sposób przenieść do Polski i rozpalić pożogę, która pochłonęła już wiele z chrześcijaństwa na Zachodzie.

34 Por. D. Oko, Wokół sprawy Drewermanna (razem z J. Bagrowiczem), „Ateneum Kapłańskie” 4 (500) 1992, s. 102-114; Sprawa Drewermanna czyli „Luter dwudziestego wieku, „Tygodnik Powszechny” 51 (2267) 1992; Fałszywy prorok. W odpowiedzi Tadeuszowi Zatorskiemu, „Tygodnik Powszechny” 7 (2275) 1993.

35 Ks. J. Augustyn SJ, Kościelna omerta, dz. cyt.

36 Por. Benedykt XVI, Światłość świata, dz. cyt., s. 42.

37 P. Kowalczuk, Watykan: nie zawinił celibat, „Rzeczpospolita”, 14 kwietnia 2010. Po rzymskim sympozjum Ku uzdrowieniu i odnowie delegat z Polski, ks. biskup Marian Rojek z Przemyśla, przypominał, że jeśli chodzi o „amerykańskie realia i wykorzystywanie seksualne nieletnich, 0,05 proc. takich przypadków dotyczy duchowieństwa (...). Podobne odsetki pokazują badania włoskie. Z kolei w Niemczech od 1995 do połowy 2012 r. odnotowano 210 tys. przypadków nadużyć wobec nieletnich. W tym konkretnie zaledwie 94 przypadki mają związek z Kościołem katolickim. Wychodzi na to, że jeden na dwa tysiące przypadków molestowania w tym kraju dotyczy duchownego”. Dlatego Kościół „nie będzie jednak milczał wobec fałszowania ogólnego obrazu dotyczącego pedofilii na świecie”. (M. Majewski, Prawda i miłość lekarstwem na nadużycia, wywiad z ks. bp. Marianem Rojkiem, „Uważam Rze”, 20 lutego 2012, s. 60-62, 61.) Por. ks. D. Kowalczyk, Mówić prawdę o pedofilii, „Gość Niedzielny”, 19 lutego 2012, s. 28n.

38 Trzeba tutaj dodać, że ta niemożność dyscyplinowania duchownych żyjących w sposób gorszący, zwłaszcza gdy zajmują wyższe stanowiska, jest jednak częścią większego problemu Kościoła, jest jakby jego słabością i grzechem strukturalnym. Podobnie nieraz nie widać żadnej reakcji, kiedy biskup popada w alkoholizm, albo zaczyna się zachowywać jak fanatyczny agitator jednej partii. Taki stan może trwać dziesiątki lat, czyli komfort jednego duchownego stawia się ponad dobro duchowe milionów wiernych, dla wygody jednej osoby naraża się całą rzeszę ludzi na osłabienie albo utratę wiary wobec zgorszenia aż tak wielkiego. Podobnie bywa z proboszczami żyjącymi w konkubinacie. Choć są to fakty powszechnie znane, winowajcy nawet tego specjalnie nie ukrywają, nie następują żadne zmiany. Niekiedy przełożeni zasłaniają się brakiem niepodważalnych dowodów. Ale przecież zdecydowaną większość decyzji personalnych podejmuje się nie na drodze szczegółowego procesu sądowego, ale na podstawie wiedzy potocznej, ogólnie dostępnej na temat danego człowieka (zwłaszcza gdy pochodzi ona od wielu wiarygodnych osób). W każdym razie widać tutaj pilną potrzebę rozbudowania instytucji dbających o dyscyplinę życia duchownych. Potrzebujemy dużo więcej takich ludzi, jak ks. Charles Scicluna, i takich urzędów, jak jego. Kościół, który stawia światu tak wysokie wymagania, musi je postawić najpierw i przede wszystkim samemu sobie oraz je wypełnić. Nie może wystawiać się na pośmiewisko. Nie można tolerować tak długo źródeł zła aż tak wielkiego – tym bardziej że ono wciąga następne ofiary. Piotr naszych czasów, Benedykt XVI, stwierdza, że jednym z zasadniczych źródeł morza niegodziwości, które rozlało się w Kościele Irlandii, było zrezygnowanie z funkcji karnych prawa kanonicznego, bo „zlikwidowano świadomość, że kara może być także aktem miłości. Doszło wtedy także do osobliwego zaciemnienia myślenia wielu całkiem dobrych ludzi”. (Benedykt XVI, Światłość świata, dz. cyt., s. 38).

39 W przypadku pomagania ofiarom przemocy seksualnej należy zabezpieczyć dowody, zadbać o badanie lekarskie ofiary, nagrać możliwie natychmiast, na żywo, zeznania jej i ewentualnych świadków zajścia. To ważne, bo nawet najbardziej pokrzywdzeni wycofują nieraz ze swoich zeznań – np. ze wstydu, z oportunizmu, ze strachu przed sprawcą i jego sojusznikami, od których mogą być wielorako zależni, podporządkowani im. Sprawy kryminalne należy zgłaszać na policji i w prokuraturze, a nie tylko w instytucjach kościelnych. Sprawy inne należy starać się rozwiązać najpierw w ramach Kościoła lokalnego. Jeśli sytuacja lokalna jest bardzo zła, trzeba się zwrócić o pomoc do Stolicy Apostolskiej, tylko do odpowiedniego, zaufanego człowieka – żeby znowu źle nie trafić. Tutaj jedną z najlepszych osób jest ks. Charles Scicluna. Trzeba pisać do niego po włosku lub po angielsku, sprawdzić, czy rzeczywiście dokumenty dotarły do jego rąk. On już będzie wiedział, co z tym dalej robić. Trzeba pamiętać, iż jakiekolwiek kontakty seksualne z osobami poniżej 15 lat są, w świetle przepisów polskiego kodeksu karnego, karalne i ścigane z oskarżenia publicznego. W świetle prawa kanonicznego ta granica wieku jest jeszcze dalej posunięta. Wykorzystanie osoby nieletniej do 18. roku życia przez osobę duchowną jest czynem, który musi być zgłoszony do Kongregacji Nauki Wiary.

40 Trzeba też podkreślić, że nie każdy duchowny o takich skłonnościach należy do tych środowisk, niektórzy z nich sami bardzo boleją, że ich bracia postępują w ten sposób.

41 Por. dokument Kongregacji Nauki Wiary z 2003 roku Uwagi dotyczące projektów legalizacji prawnej związków między osobami homoseksualnymi, gdzie niejako jednym głosem Jan Paweł II i kardynał Ratzinger wskazują, że „wszyscy wierni mają obowiązek przeciwstawiania się zalegalizowaniu prawnemu związków homoseksualnych” (pkt. 10) oraz krytykują ideologię stojącą za takimi próbami. Por. także Jan Paweł II, Pamięć i tożsamość, Kraków 2005, s. 20. Bł. Jan Paweł Wielki wielokrotnie potępiał homoseksualizm, nazywał go „zachowaniem dewiacyjnym, niezgodnym z zamysłem Bożym” (1994), „godnym ubolewania wypaczeniem” (1999), stwierdzał też, że „akty homoseksualne są niezgodne z prawami natury” (2005). ks. dr hab. Dariusz Oko

http://www.fronda.pl/a/z-papiezem-przeciw-homoherezji,20599.html


--


"Główną motywacją mojej aktywności publicznej była potrzeba władzy
i żądza popularności. Ta druga była nawet silniejsza od pierwszej,
bo chyba jestem bardziej próżny, niż spragniony władzy. Nawet na pewno..."

- Donald Tusk: Gazeta Wyborcza, 15–16 października 2005