Z tego, co było widać w czasie demonstracji na Krakowskim Przedmieściu i w
Sali Kongresowej, w oparach absurdu unosiły się dwa hasła ożywiające i
jednoczące wszystkich.

Pierwszym z nich jest krytyka Kościoła i księży i atak na nich. Wszystko
wskazuje więc na to, że po dwóch dekadach antyklerykalizmu nieoficjalnego
zaczyna się epoka antyklerykalizmu oficjalnego i zorganizowanego
politycznie.

Stało się to możliwe dzięki długiej operacji socjotechnicznej, której
poddawane były pokolenia dorastające po 1989 roku. Zaczęło się w latach 90.
od kolorowych magazynów dla dziewcząt, przed których wpływem daremnie
ostrzegali przytomni wychowawcy.

Zabawa, luz, muzyka techno, imprezy w dyskotekach, eksperymenty z
narkotykami itp. w niektórych przypadkach zostawiły po sobie trwałe ślady.
Miliony młodych Polaków mają dziś za sobą doświadczenia z przekraczaniem
różnych norm moralno-obyczajowych i religijnych zakazów.

Choć często skutecznie ukrywane lub wypierane ze świadomości, zmieniają one
jednak stosunek do życia i sposób myślenia, ponieważ to, co myślą ludzie,
zależy od tego, co robią.

Kto grzeszy i kto przekracza granice, ma z tego powodu dyskomfort psychiczny
w przeszłości zwany potocznie wyrzutami sumienia. Jednak ten dyskomfort
znika, kiedy się uwierzy, że takie czy inne granice postępowania są
"niedzisiejsze", przestarzałe i w nowoczesnym świecie nikt "normalny" nie
traktuje ich poważnie.

Tymczasem Kościół, który samym swoim istnieniem przypomina o niezmienności
przykazań, grozi takiej świadomości powrotem do gorzkich wspomnień i
stresów, wyleczonych czy raczej znieczulonych dzięki swoistej ideologii
nowoczesności.

I w tym znanym mechanizmie psychologicznym tkwi chyba główne źródło
antykościelnej obsesji, z którą spotykamy się od lat na forach
internetowych, a także, w nowej politycznej formie - u Palikota i jego
fanów.

Agresja wobec Kościoła rozładowuje skrywane frustracje związane z osobistą
biografią, o których się wie, ale o których się głośno nie mówi; frustracje
wynikające z doświadczeń wyjątkowo częstych wśród tych, których wychowywano
pod hasłem "róbta, co chceta".

Więcej http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20101009&typ=my&id=my61.txt

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.

Pierwszym z nich jest krytyka Kościoła i księży i atak na nich.

Strzelają do nich? Psikają pieprzem? Nie, po prostu nie chcą im dawać pieniędzy. A że za niedawanie pieniędzy będą się smażyć w piekle po wieki wieków amen? Cóż, to już ich problem.