wspaniała historia
On Dec 28, 7:37 pm, Tomasz Sójka <nob...@gmail.com> wrote:
Witam poświątecznie i przedsylwestrowo!
Na koniec A.D. 2009 spotkał mnie zupełnie niezasłużony zaszczyt, a
mianowicie możliwość wykorzystania niewykorzystanego do tej pory urlopu.
Dodatkowo możliwość ta dostała silne wsparcie ze strony Arcydyrekcji, w
postaci polecenia służbowego żeby z tym nie zwlekać ;) Pogoda zasadniczo
nie jest w tym okresie zbyt urlopowa, ale patrząc zawsze na jaśniejszą
stronę życia - załapałem się na okres świąteczno-sylwestrowy, co znów nie
zawsze jest takie oczywiste.
Po wielogodzinnych rozmyślaniach co zrobić z tak sporym kawałem wolnego
czasu, wyszło mi że na sylwka pojadę tam gdzie zawsze, na Święta do
rodziny, a za resztę wyskoczę w góry gdzieś połazić. Ponieważ "tam gdzie
zawsze" leży w Beskidach, stwierdziłem że "reszta" odbędzie się w Sudetach.
I tu natknąłem się na wielokrotnie opisywany w literaturze (i na preclu
też) problem pętelki. Dojazdy komunikacją publiczną ode mnie są dość
kiepskie, ja jestem raczej leniwy, więc trzeba było wymyślić taka trasę
żeby się dało bezstresowo wrócić do auta... No w każdym razie - wybór padł
na G. Izerskie i Karkonosze, Madzię zostawiłem w zaprzyjaźnionym hotelu w
Szklarskiej Porębie, po czym udałem się już per pedes na przystanek na
autobus do Świeradowa Zdr. Jako że był to pierwszy czy drugi mroźniejszy
dzień, autobus spóźnił się trochę, tj. 80 minut, no ale chwała mu za to że
w ogóle był. Trochę ślisko było. W Świeradowie poubierałem te wszystkie
kosmiczne technologie, dopasowałem długość kijków, włączyłem właściwą
elektronikę i... jakoś podświadomie skierowałem się w stronę gondolki. W
zasadzie bez sensu - w sporo większej Szklarskiej wyciąg stał, no ale nos i
uszy mnie nie zawiodły, gondolka działała. Za jedyne 19 pln wjechałem sobie
komfortowo (sam) pod schronisko. W którym to schronisku bynajmniej nie
miałem zamiaru spać - moim celem byli Górzyści.
I tutaj pierwsza uwaga natury ogólnej: totalnie nie było widać szlaków - no
może tak jeden na parędziesiąt znaków - a to z racji ślicznie pooblepianych
śniegiem drzew, drzewek, słupów itp. Niosło to ze sobą pewne problemy
nawigacyjne, z tej racji choćby że te ponad dwadzieścia lat temu, gdy
ostatni raz używałem czerwonego szlaku na Stóg Izerski, okolica wyglądała
zupełnie inaczej :) Ale drogą skonfrontowania dedukcji, mapy i wskazań
GPS-a znalazłem wąziutką nic nie deptaną ścieżkę, która musiała być (i
była) właściwym szlakiem.
Dalej to już właściwie bez historii, jako że szlak ten biegnie w zasadzie
prosto jak sierpem rzucił, oraz praktycznie po poziomnicy - aż do Polany
Izerskiej. A potem szeroką drogą. Na części wąskiej trochę przeszkadzały
pochylone pod ciężarem śniegu drzewka - omijanie ich było raczej bez sensu,
tak że trzeba było się maksymalnie uszczelnić i do przodu. Poza tym
krajobrazy były zupełnie bajkowe, niestety na fotografowanie to już było za
ciemno, a gdyby nawet nie było to na fontanny sypkiego śniegu bym sprzętu
raczej nie wystawiał.
Ostatecznie do Górzystów dotarłem tak około 18-tej i bez większego
zdziwienia okazało się że jestem jedynym klientem :)
Druga uwaga natury ogólnej - rakiet nie wziąłem, z uważnych studiów on-line
warunków śnieżnych wyszło że jest 10, max. 20 cm śniegu i tak właśnie było.
Nie miało również dużo padać, i ta część prognozy też się sprawdziła.
W chatce jak to w chatce, dostałem pokój, jeść (jakaś zupa i naleśnik), pić
(Svijany, jedenastka) i drzewo do kominka :) Jako że nie było z kim się
stowarzyszać, urządziłem sobie sesję grzewczo-czytelniczą (kominek, palmtop
i Romkowa nalewka :)) A piec w pokoju przez ścianę na spółkę z sąsiednim
całą noc i rano wciąż był ciepły :))) (na zewnątrz -20)
Teoretycznie plan był taki żeby w dniu następnym przejść na Halę Szrenicką
lub pod Łabski Szczyt, potem przez Czechy do Odrodzenia i na koniec wrócić
z Odrodzenia grzbietem i spaść do Szklarskiej. Ale u Górzystów było tak
sympatycznie że postanowiłem to trochę zweryfikować. I na piątek wymyśliłem
sobie pętelkę Górzyści - Jizerka - Orle - Górzyści. Musiałem tylko
przeprowadzić się do sali zbiorowej, jako że na łykend to mieli już jakieś
rezerwacje. Na trasach wciąż prawie nikogo nie było, spotkałem tylko paru
narciarzy, a koło Orla dopiero pierwsze ślady butów. Cały czas utrzymywało
się jakieś -16. W Jizerce też było raczej pusto, zjadłem obiad w Pansky'm
Dum'u (gulaszek z knedlikami i piwo), po obiedzie okazało się że na trasy
wokół Jizerki wyległa jakaś większa grupka dzieci, które pod okiem
instruktorów doskonaliły techniki biegania. Dla odmiany w Orlu to już był
spory ruch, wciąż właściwie tylko na biegówkach; większa część z nich
wracała, mniejsza się kwaterowała. Zjadłem jednego Ciechana i wróciłem do
Górzystów. Tam już powoli zaczął się ruch - przewinęło się trochę
narciarzy, była też już pierwsza grupka noclegowiczów - piątka studentów z
Wrocka, nastawionych bardzo towarzysko :) Potem przyszła duża grupka
młodzieży młodszej, którzy nie wiedzieć po co przyciągneli za sobą bodajże
dwie zgrzewki piwa na saneczkach, i forpoczta (trojka) grupy z Golden Line
- jak się okazało moi współspacze w sali zbiorowej, w której n.b. w ciągu
dnia dużo palono i było całkiem cieplutko. Jak się okazało w dniu następnym
miała do nich dołączyć reszta grupy, oni sami natomiast zaplanowali sobie
pierwszy kontakt z biegówkami, które można tam pożyczyć za dychę na cały
dzień, co okazało się brzemienne w skutki - ale o tem potem. Na początek
towarzysko nastawiona piątka studentów bardzo serdecznie zaprosiła mnie do
wspólnego posiadu przy kominku, chcieli też dzielić się wszystkim co mieli,
a trochę tego było :) Próbowałem się wymawiać obiadokolacją i odpoczynkiem,
no ale cierpliwie zaczekali godzinkę ponawiając zaproszenie i ostatecznie
mój opór został pokonany. I tak oto wieczór upłynął na dzieleniu się,
morskich opowieściach, podtrzymywaniu ognia kominkowego i świeżo
zadzierzgniętej znajomości... W tzw. międzyczasie przyłączył się jeszcze
Artur z obsługi, a potem przyszła młodsza młodzież i zrobiło się tłoczno.
Poza tym nie było już się czym dzielić, tylko Artur powiedział jeszcze jak
można załatwić rum do herbaty po zamknięciu kuchni :) i tak się ten wieczór
gdzieś w środku nocy zakończył.
Sobotni ranek przywitał nas słonkiem i -17,5 na zewnątrz. Rano pomogłem
trochę moim współspaczom w rozpaleniu w piecu (zabrała się za to
sympatyczna dziewczyna i nawet prawie jej się to udało :)), zjadłem
jajeczniczkę z boczkiem, cebulką i szczypiorkiem, pycha, zatankowałem
wrzątek do termosa i trzeba było ruszać. Tym razem miał to być niebieski
szlak do Rozdroża pod Cichą Równią, potem drogą do Jakuszyc i zielonym na
Halę Szrenicką a może dalej. W międzyczasie Golden Line pobiegło do Orla...
Zbieram się do wyjścia, a tu zgrzyt - ktoś "zniknął" moje kijki.. Po krótkim
śledztwie wyszło na to że sympatyczna (@!#@&#$^$#!!!) trojka z GL zabrała
moje trekingi zamiast właściwych kijków do biegania, które smętnie i
samotnie wisiały sobie na wieszaku... Co było robić, do Orla znów nie
miałem ochoty, zostawiłem więc swoje namiary w chatce, tudzież namiar na
mój parking :) w Szklarskiej, jako że wydedukowałem iż w niedzielę prawie
na pewno przez Szklarską wracać będą. Niby bez kijków też się da, ale jak
człowiek się przyzwyczai, to jednak trochę trudniej jest.
Tak czy siak do Jakuszyc w przyjemnym słonku doszedłem, zjadłem w zajeździe
kawę i Okocimia i poszedłęm dalej na Halę, bez szlaku...
Wyszło mi że w Sudetach większość tzw. ścieżek to po prostu leśne drogi, no
i zaraz koło leśniczówki w Jakuszycach takowa droga, a nawet chyba dwie
ścinają dość znacznie spory łuk który zielony szlak robi wokół jakiegoś
grzbieciku. No i faktycznie tak było, tyle że jak to często bywa drogi
zaczęły się rozmnażać, wybrałem tą niewłaściwą :) i w końcu wzięła i się
skończyła. Jeszcze jak była drogą a nie chaszczami i wiatrołomami, już brak
kijków doskwierał mi zauważalnie, jako że teren jest tam bardzo uwodniony i
spływające strumyczki powymywały sporo dziur i meandrów w "drodze", co
powodowało znaczące problemy z utrzymywaniem równowagi. Na wiatrołomach
było gorzej :) Ale żeby nie przedłużać, w momencie gdy do szlaku miałem już
jakieś 100-150 metrów tylko - wpadłem jak śliwka w gówno. A wpadłem
konkretnie w jakieś bagno i to po pas. No nie mogłem w to uwierzyć -
kilkanaście stopni mrozu, ponad 1000 metrów n.p.m. a ja wpadam w jakieś
śmierdzące bagno... I nie chciało mnie odessać :) Zdjąłem plecak, torbę
foto, obok rosnął jakiś krzaczek i z jego pomocą jakoś się wyciągnąłem.
No to teraz spokojna ocena sytuacji, aparat się nie skąpał - uff :) Komórki
suche, jakby co można dzwonić. W butach mi chlupocze, jestem mokry tak do
pół uda i śmierdzę wprost fantastycznie :( Z mapy wynika że w sumie
najbliżej to mam jednak na Halę, choć różnica duża nie jest. Poza tym nie
jest źle - mam śpiwór -21 komfort, mam puchatkę, mam jedzenie, mam herbatę,
mam zapałki, czołówkę, latarki dwie, zapas baterii i akusów, GPSa, komórki.
W kwestii ubrania to było tak - Meindle AR 7.0, jakieś tam coolmaxowe
skarpetki, ochraniacze cordurowe z Wolfganga, jakieś termo-dry-kalesonki z
Treksportu, spodnie z windstoppera czy windblocka z Ultreku. Góra to w
zasadzie standard - koszulka z setki, softshell M2 i wysłużona kurteczka z
gore Mellos'a. Kiepskie rękawice narciarskie - czy ktoś może mi polecić
jakiś dobry, b. ciepły model rękawiczek, najlepiej nieprzemakalny? :) i
fantastyczna czapeczka uszanka z daszkiem - Wojtek taką nosi, od niego
odgapiłem :))
W każdym razie rozważając sytuację na chłodno, hłe, hłe, doszedłem do
wniosku że jeśli zacznę przemarzać, tracić czucie itd. no to albo
zabiwakuję, albo ostatecznie zadzwonię gdzie trzeba.
Okazało się jednak że po niedużej dawce ruchu kalesonki zrobiły swoje, tj.
osuszyły skórę, spodnie od zewnątrz obmarzły ale w nogi zrobiło się ciepło
i było OK. Buty też chyba nadmiar wilgoci odpompowały na zewnątrz, jako że
żadnych niepokojących objawów czuciowych nie stwierdziłem, a akurat nogi i
dłonie marzną mi stosunkowo łatwo. Jedynie dłonie właśnie trochę mi
zmarzły, ale to już w granicach normy mniej więcej. Tak że w miarę
spokojnie, z przerwami na małe co nieco i herbatkę osiągnąłem ostatecznie
Halę Szrenicką. Tylko ten brak kijów nieodmiennie dawał mi się we znaki, bo
parę razy na jakichś większych dziurach zaliczyłem efektowne gleby.
Ale naprawdę to wkurzyłem się dopiero w schronisku, głównie przed recepcją.
Pokój dostałem bez problemu, ale pani koniecznie i bezwzględnie chciała
natychmiast dokumenty, a mnie właśnie napięcie odpuściło i zacząłem czuć
zimno pod postacią dreszczy :) I weź tu dokopuj się do środka plecaka,
szukaj dokumentów. W dodatku jedna po drugiej pękła mi najpierw klamra od
plecaka a chwilę potem suwak w kurtce. Chyba kurczę od mrozu...
Kolejnym "zgrzytem" były nieprzebrane wręcz tłumy małolatów okupujace
schronisko, dla których najpoważniejszy dylemat to czy będzie dyskoteka.
Była! "Moje" drugie pięterko okupowały z kolei jakieś starszaki albo 1-3,
którym pani robiła zbiórkę na korytarzu i omawiała kwestie dyscypliny i
porządku...
W każdym razie przebrałem się, skułem bryłki lodu z ochraniaczy i butów :)
porozwieszałem co trzeba na kaloryferze i obok, i poszedłem na dłuższą
sesję prysznicową. Były tylko dwie kabiny i chwilę potem zrobiła się spora
kolejka, jako że młodzież gromadnie chciała się okąpać. W którymś momencie
słyszę jak któryś lepiej wykształcony młodzian (znał łacinę) pyta kto ...
... ... blokuje jedynkę?? Na co padła odpowiedź: jakiś starszy pan...
- Ech życie... Przy okazji wyprałem trochę te moje śmierdzące spodnie, a
póżniej już w umywalce ochraniacze i skarpety; do rana wszystko ładnie
wyschło.
Potem jeszcze obiadokolacja, no i tu kolejne rozczarowanie. Podają w
plastikowych jednorazówkach, wziąłem kapuśniak (może być, mało, podali na
końcu :)), naleśniki z bitą śmietaną i jagodami (to już jest śmiech - dwa
cieniuteńkie naleśniki z dużym kleksem śmietany w spraju i jaką łyżką jagód
typu dżem czy konfitura. Ilościowo i jakościowo to może 1/3 JEDNEGO
naleśnika u Górzystów za 6 złotych przy cenie na Hali 8 pln), no i
pilznerka, który jako jedyny mnie nie rozczarował :)
Na koniec dnia profilaktycznie rozgrzałem się jeszcze internalnie wierną
nalewką i udałem się na zasłużony sen.
Niedziela to już w zasadzie bez historii, jeśli wyjąć mały skrót do
nartostrady (już poza Parkiem), małą fuchę we wspominanym hotelu (zawsze
się coś znajdzie) i problem z odpaleniem Madzi - tak do -6 odpala od
dotknięcia, ale -20 to już nie na jej aku. Dobrzy ludzie pomogli.
I jeszcze trzecia uwaga natury ogólnej - pierwszy raz na coś mi się GPS
przydał. Nie żebym bez niego pobłądził, to raczej nie, ale w warunkach
jakie były - ciemno, praktycznie zerowa widoczność znakowania, pierwszy raz
lub po z górą dwudziestu latach chodzony szlak, plaskato, wiatrołomy itp.,
zauważalnie zwiększył moją pewność orientacji. Jednocześnie zauważyłem
istotną wadę - przy błędzie pozycji szlaku rzędu kilkunastu-parudziesięciu
metrów i zgubieniu tegoż, co nie jest specjalnie trudne w opisanych wyżej
warunkach, wartość GPSa w szukaniu szlaku jest nikła. Dużo lepiej sprawdza
się mózg (o ile pracuje :))
Acha, podczas fuchy w hotelu "przyszły" moje kijki :) I to by było na tyle.
No cóż, tym którzy dotrwali dziękuję za cierpliwość, jakieś fotki postaram
się :) zamieścić...
Pozdrawiam Tomek
|