W roku 1911, w Kijowie, Andriej, dwunastoletni uczeń szkoły cerkiewnej został brutalnie zamordowany w nietypowy sposób.
Na jego ciele znaleziono 47 ran, spuszczono mu krew a usta zakneblowano.
Wydaje się, że mord miał charakter rytualny, podobnie jak zamordowanie angielskiego chłopczyka, z którego został tylko tułów.
Mógł to zrobić satanista, fanatyk, lub inny opętany człowiek.
Czy ta osoba mogła być żydowskiego pochodzenia?
Oczywiście.
Czy morderca mógł być powodowany jakimiś szczególnymi przesadami wiary żydowskiej?
Widzieliśmy, że odpowiedz brzmi "tak".
Tym niemniej, 400 rabinów napisało do władz i do sądu list odrzucając samą możliwość, by mordercą tym mógł być Żyd.
W masowym paroksyzmie histerii, Rosja podzieliła się na wierzących,  że był to żydowski mord rytualny i odrzucających to.
Media liberalne przyjęły filosemicka tezę: Żydzi po prostu nie mogą zabić, a na pewno nie w sposób rytualny.
Car całkiem słusznie zapytał się, jak można być tak pewnym, jak 400 rabinów.
Dotknął sprawy najważniejszej.

Nie ma zbrodni o której Rosjanie, Anglicy, Amerykanie, Francuzi, Chińczycy, lub chrześcijanie, muzułmanie, albo buddyści mogliby powiedzieć, że ich współobywatele lub współwyznawcy nie mogliby jej popełnić.
Wiemy, że ludzie są zdolni do największych poświęceń i najpodlejszych okrucieństw.
Ofiary z ludzi znane były wszystkim narodom, nawet Grekom (Ifigenia) i Hebrajczykom (Jefta).
Tym niemniej, Żydzi, których religia narzuca religijny obowiązek dokonania ludobójstwa (wytępienie Amalekitów), religijny obowiązek przeklinania nie-Żydów, którzy naprawdę wychwalali rytualnego mordercę dzieci, gotowi są poręczyć i ogłosić, że są niewinni z przyrodzenia - każdy z nich, po wieczne czasy.
Ten nadzwyczajny stopieni plemiennej solidarności czyni z Żydów oddzielna kategorie.
Nie jest to naród ani religia, lecz towarzystwo wzajemnej adoracji.
Rabini pisali: "Jest to oskarżenie wszystkich Żydów".
Było to kłamstwo: oskarżono tylko jednego człowieka, którego później uznano za niewinnego.
Lecz takie podejście rabinów osiągnęło swój cel: od Nowego Jorku do Moskwy zmobilizowano żydowskie masy do obrony Żydów.
Opinia liberalna w Rosji, Europie i Ameryce poparła Żydów i oskarżonego Bejlisa.

Jedynie jeden znany człowiek, Wasilij Rozanow[307], błyskotliwy poeta indywidualista, pisarz i myśliciel religijny, kiedyś zapomniany lecz obecnie w poradzieckiej Rosji znowu popularny, był przekonany, że Andriej został zamordowany przez Żydów, chociaż niekoniecznie przez Bejlisa.
W reakcji na to, rosyjska inteligencja liberalna poddała go ostracyzmowi.
Poprzednio ekstremalnie filosemicki (miał zamiar przejść na judaizm), wzruszył się strasznym losem młodziutkiego Andrieja i był wstrząśnięty tym, że żadnego z obrońców Bejlisa w ogóle nie interesowało okrutnie zamordowane dziecko.
Napisał interesujace wspomnienia[308], w których starał się ponownie pokazać, że Żydzi naprawdę składali ofiary z ludzi.
Rozanow parał się kabałą, rysował diagramy ran Andrieja godne jego rówieśnika Alistair Crowleya, i cytował mnóstwo krwawych wersetów ze Starego Testamentu, Talmudu i nawet Nowego Testamentu.
W swoich konkluzjach powoływał się na żydowski obyczaj wysysania krwi z obrzezanego członka, oraz na raczej okrutne żydowskie zasady uboju zwierząt (obecnie zabronione w niektórych krajach europejskich).
Ponadto, podejrzewał, że starożytni biblijni Hebrajczycy składali ofiary z ludzi; gdyż w przeciwnym wypadku, Chrystus nie ofiarowałby Siebie jako ofiary doskonałej.
Rozanow twierdził, że wiersz "Lecz on był przebity za nasze grzechy" w rozdziale Księgi Izajasza nie jest proroctwem o Męce Chrystusa, lecz opisem prawdziwej ludzkiej ofiary w Świątyni Jerozolimskiej.
Wiemy, że nabożeństwa w Świątyni Jerozolimskiej były naprawdę bardzo krwawe, i Miszna mówi o rzekach krwi ściekających spod ołtarza Jahwe.
Te krwawe ofiary były potępiane przez proroków i do czasu zniszczenia Świątyni uczyniły ja żywym anachronizmem.
Była to prawdopodobnie prawdziwa przyczyna dlaczego nie odbudowano Świątyni.

Bez wątpienia w Biblii, Talmudzie i późniejszych księgach kabalistycznych można znaleźć wiele cytatów na poparcie tezy o ludzkich ofiarach. Dal, dziewiętnastowieczny rosyjski pisarz pochodzenia duńskiego, autor krótkiej rozprawy o mordach rytualnych, powołuje się na Księgę Liczb 23:24, "i krew zabitych wypije", oraz na wiele innych wersów.
Mamy obecnie lepsze rozeznanie w takich badaniach niż żyjący w czasach Williama z Norwich lub Andrieja z Kijowa, gdyż mamy lepsze teksty.
Na przykład, w roku 1913 eksperci nie byliby w stanie znaleźć w Talmudzie następującego cytatu:
"Dobrze jest nakłuwać goja, nawet na Yom Kippur jeśli wypada w dzień sabatu.
Dlaczego 'nakłuwać', a nie 'zarżnąć'?
Ponieważ zarzynanie wymaga błogosławieństwa, a nakłuwać można bez błogosławienstwa"[309].

Teraz jest to wydrukowane, w nowych wydaniach publikowanych w Izraelu.
Zwykle takie cytaty powinno się uważać za oznakę przesadnej nienawiści talmudycznych mędrców w porównaniu ze zwykłymi ludźmi.
Lecz wystarczy fanatyk, zajmujący się czarną magia, który by uznał to za instrukcje złożenia ludzkiej ofiary kapporoth na Yom Kippur.

Jednak nie jest to dowód na to, że takich przypadków było dużo, lub że tradycja ta była szeroko rozpowszechniona.
Ponadto, naukowcy którzy studiowali to zjawisko i uznali to za fakt, uważali że takie przypadki były rzadkością, i nie wiedziała o tym ogromna większość Żydów.
Rozanow nie miał racji, tak samo jak rabini.
Nie mieli oni powodu, by a priori zaprzeczać jakiejkolwiek możliwości popełnienia zbrodni przez Żyda.
Nie mieli oni racji twierdząc, że oskarżani są "wszyscy Żydzi".
Lecz Rozanow nie powinien robić z krwawej ofiary kamienia węgielnego judaizmu.
Jednak, w obliczu ataku zjednoczonej filosemickiej szarańczy, możemy mu wybaczyć, że pozwolił swojej gwałtownej naturze wziąć górę nad swoja lepsza strona.

Lecz jego podejście musimy odrzucić, jako krzywdzące i stronnicze.
Faktycznie, idea ludzkiej ofiary i krwi jako zadośćuczynienia jest tak samo dobrze znana chrześcijanom jak i Żydom, i dlatego mord rytualny nad Andriejem mógłby być popełniony zarówno przez osoby pochodzenia żydowskiego jak i nie-Żydów.
Lecz Żydzi przyjęli tę sprawę, jako atak na wszystkich Żydów.
Obrona Bejlisa próbowała zmusić do milczenia jednego z kluczowych świadków procesu, Wierę Czeberiak.
Została jej zaoferowana duża łapówka przez adwokata, który przyznał się, że z własnej inicjatywy spotkał się z nią w podejrzanych okolicznościach.
"Nieznani sprawcy" zamordowali jej dzieci.
W roku 1919, po zwycięstwie bolszewików, została aresztowana i była maltretowana przez żydowskich komisarzy kijowskiej Czeki.
Wciąż odmawiała wycofania swoich zeznań, upierając się, że mówiła prawdę.
Została rozstrzelana po 40 minutowym "procesie"[310].

[307] www.reec.uiuc.edu/srl/Rozanov/rozanovżprogram.htm
[308] Jewish attitude to smell and touch of blood [żydowska reakcja na zapach i dotkniecie krwi], reprint Moskwa 1998
[309] Hesronot Shas, Pesahim mem tet 13 bet, Omar R Eliezer, am haaretz mutar lenochro byom kipurim shehal lihiot beshabat. Omru lo talmidav, Rabbi, emor "leshohto"! Omar lahen ze taun bracha, uze ein taun bracha.
[310] Pamiętniki czekistów, Praga 1925, cytowane za "200 lat razem" Sołżenicyna.

Izrael Shamir
źródło http://www.israelshamir.net/Polish/Polish-Masters-of-Discourse.pdf