Jak Ĺťydzi kolaborowali z Niemcami

W okupowanej przez Niemców Polsce Żydzi kolaborowali znacznie częściej niż
Polacy. Robili to nawet wtedy, gdy rozpoczął się Holokaust. Dziś to Polacy
nazywani są kolaborantami i wspólnikami Niemców w żydowskiej Zagładzie

Właśnie rozpoczynają się obchody Dnia Pamięci o Shoah, ustanowionego 12
kwietnia 1951 r. przez izraelski parlament. Jak co roku tysiące młodych
Izraelczyków przejdą w Marszu Żywych przez teren byłego obozu
Auschwitz–Birkenau. Dla młodych Żydów Polska jest krajem, w którym dokonał
się Holokaust ich przodków. Są też przeświadczeni, że Polacy brali w nim
udział, bo taki obraz serwowany jest im w szkołach.

Obraz Polaków jako wspólników Hitlera został w ostatnich latach utrwalony w
literaturze, kinie, mediach i całej światowej przestrzeni informacyjnej.
Książki Jerzego Kosińskiego („Malowany ptak") czy Benjamina Wilkomirskiego
(„Urywki. Z dzieciństwa 1939–1948") udowodniły, że Polacy zajęli właśnie
taką postawę w czasie wojny. Beletrystyka Kosińskiego i Wilkomirskiego,
której znajomość obowiązuje uczniów izraelskich szkół, traktowana jest
niczym historyczne dokumenty. Podobne stereotypy utrwaliło kino. Od czasów
dokumentalnego filmu „Shoah" Claude'a Lanzmana przy temacie Holokaustu X
muza pokazuje Polaków jako wspólników Hitlera. Obraz ten utrwalają też
historycy. Głośnym echem w ostatnich latach odbiła się książka profesora
Harvardu Daniela Jonaha Goldhagena „Gorliwi kaci Hitlera", która stała się
nawet czymś w rodzaju biblii „w wersji dla początkujących". Chyba to
właśnie sprawiło, że w światowej przestrzeni informacyjnej, gdy mowa o
żydowskiej Zagładzie, w tle pojawia się obraz Polaków jako narodu czynnie w
nią zaangażowanego. Co gorsze coraz częściej powielany jest on w Polsce.
Wystarczy wspomnieć o głośnej książce Jana Tomasza Grossa „Sąsiedzi:
Historia zagłady żydowskiego miasteczka", opisującej żydowski pogrom w
Jedwabnem, jakiego mieli dopuścić się tamtejsi mieszkańcy. W szerokim
nurcie rzekomej kolaboracji PolakĂłw z Hitlerem utrzymany jest rĂłwnieĹź
ostatni film Agnieszki Holland „W ciemności" opowiadający jedną z historii,
jakie mogły wydarzyć się w czasach Zagłady.

Przekaz, że Polacy są wspólnikami Niemców, jest zabiegiem świadomym. Ma
zasłonić obraz postaw samych Żydów wobec niemieckiego okupanta. A te, jak
pokazują wyniki badań historycznych, nie były monolitem. Wielu Żydów, zanim
zostało ofiarami Zagłady, dopuściło się zbrodni największej: kolaboracji i
współpracy z oprawcami.

Entuzjazm dla okupantĂłw

Już we wrześniu 1939 r., gdy w Polsce toczyła się jeszcze kampania wojenna,
żydowscy mieszkańcy wielu polskich miast i miasteczek witali uroczyście
wkraczające oddziały Wehrmachtu. Tak było m.in. w Łodzi i Pabianicach,
gdzie z inicjatywy miejscowych ĹťydĂłw zbudowano nawet ukwiecone triumfalne
bramy, a delegacje witały niemieckich żołnierzy chlebem i solą. Taka
postawa nie była niczym zaskakującym. Gdy zaczynała się wojna, spora część
Żydów była przekonana, że by odnaleźć się w nowej rzeczywistości, wystarczy
jedynie respektować niemiecki porządek. Przyjęcie takiego punktu widzenia w
oczywisty sposób nakazywało potępienie tego, co było wcześniej –
przedwojennego polskiego państwa, które w ich ocenie nie było nawet w
stanie się obronić. Wyrazy tego potępienia widać było jeszcze mocniej na
Kresach Wschodnich, 17 września 1939 r. zajętych przez Sowietów. W wielu
kresowych miasteczkach rĂłwnie triumfalnie Ĺťydzi witali okupantĂłw
sowieckich. W ich zachowaniu była niejednokrotnie nie tylko radość z upadku
polskiego państwa, ale i drwina z samych Polaków. Według relacji świadków
mówili: „Już się wasza zasrana Polska skończyła" albo „chcieliście Polskę
bez Żydów, a macie Żydów bez Polski". Ale na Kresach radość sporej części
Żydów nie skończyła się tylko na powitaniu wkraczającej Armii Czerwonej.
Jesienią 1939 r. setki kresowych Żydów zaangażowały się w kampanię
propagandową przed zaplanowanymi na 22 października sowieckimi wyborami do
Zgromadzeń Narodowych Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi, które
miały zadecydować o przyłączeniu tych terenów do Związku Sowieckiego.
Zdecydowana większość ludności żydowskiej Kresów głosowała właśnie za ich
przyłączeniem do Związku Sowieckiego. Porzucenie Polski i entuzjazm dla jej
okupantów nie wyrażali jedynie komunizujący jeszcze przed wojną Żydzi. Nową
optykę przyjmowali nader często przedstawiciele przedwojennej żydowskiej
elity. Jakub Wygodski – w latach 1922–1930 poseł na Sejm RP i prezes gminy
żydowskiej w Wilnie – już w październiku 1939 r. poparł likwidację przez
Niemców i Sowietów państwa polskiego. Jasno wówczas deklarował, że
„większość społeczeństwa żydowskiego wyraża zadowolenie, że do Wilna
wkroczyli Litwini". Wygodski szybko stał się z własnego wyboru obywatelem
Litwy Jokūbasem Vygodskism. Podobne stanowisko zajął Icchak Giterman,
pochodzący z Ukrainy, a w latach 1926–1939 dyrektor krajowego oddziału
organizacji charytatywno-pomocowej American Joint Distribution Commitee
(AJDC). Gdy po kampanii wrześniowej znalazł się w Wilnie, publicznie
pochwalił zabór Wilna przez Litwinów i wystąpił o litewskie obywatelstwo.
Jesienią 1939 r. co najmniej kilka tysięcy Żydów z Wileńszczyzny porzuciło
Polskę, stając się obywatelami Litwy. Ale Żydzi równie chętnie przyjmowali
obywatelstwo sowieckie, zostawali teĹź funkcjonariuszami nowej sowieckiej
administracji. Oczywiście, że nie cała, nawet nie większość społeczności
żydowskiej, jaka zamieszkiwała przedwojenną Polskę, wyrażała radość z
powodu jej upadku i entuzjazm dla jej okupantów. Ale jesienią 1939 r. takie
postawy wśród Żydów były nader częste. A był to dopiero początek wojny.

KrĂłlowie gett

Niemcy tworzyli getta juĹź od paĹşdziernika 1939 r. Skupienie olbrzymiej masy
ludności na małej powierzchni i pozbawienie jej możliwości wychodzenia poza
wyznaczony teren samo w sobie służyło jej eksterminacji. Do tego doszedł
głód i epidemie. Ale zarządzanie gettami przez Niemców nie byłoby w ogóle
możliwe, gdyby nie istniały w nich żydowskie Judenraty i podporządkowana im
żydowska policja. Formalnie rozkaz do tworzenia Judenratów wydał szef
Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA) Reinhard Heydrich. Zarządzenia
Hansa Franka z 18 listopada 1939 r. mówiło, że w miejscowościach mniejszych
Judenrat miał składać się z 12 członków, w miastach powyżej 10 tys.
mieszkańców musiał on zaś liczyć co najmniej 24 członków. Kompetencje
Judenratów ograniczały się do ścisłego wykonywania poleceń okupanta. Miały
dostarczać robotników, organizować wysyłki ludzi do obozów pracy, zbierać i
przekazywać kontrybucje niemieckiemu okupantowi. Gdy zaczęła się Zagłada,
to Judenraty na polecenie Niemców organizowały deportację Żydów do obozów
zagłady. Na początku usiłowały lawirować pomiędzy spełnianiem żądań Niemców
a próbą obrony żydowskiej ludności, w przekonaniu, że w ten sposób uda się
uratować chociaż jej część. Taka kalkulacja nie przynosiła jednak
oczekiwanych efektów. Była to całkowicie błędna filozofia poświęcenia
jednych Żydów w imię rzekomego przeżycia innych. Hannah Arendt w głośnej
książce pt. „Eichmann w Jerozolimie" z 1963 r. oskarżyła Judenraty o czynny
udział w żydowskiej Zagładzie. Jej zdaniem bez ich udziału w rejestracji
ĹťydĂłw, koncentracji w gettach, a potem aktywnej pomocy w kierowaniu do
obozów, zginęłoby dużo mniej Żydów. Niemcy mieliby kłopot z ich spisaniem i
wyszukiwaniem. Krótko mówiąc, praca Judenratów usprawniała i przyspieszała
żydowską Zagładę. A niektórzy ich szefowie pomagali Niemcom szczególnie.
Legendarny Chaim Rumkowski został mianowany przez Niemców szefem Judenratu
w łódzkim getcie. Był prawdziwym królem getta, panem życia i śmierci
tysięcy rodaków. Z niespotykaną gorliwością i bezwzględnością wykonywał
wszelkie niemieckie polecenia. Za jego czasów działy się w łódzkim getcie
rzeczy niewyobrażalne. Tak było m.in. 4 września 1943 r., gdy Rumkowski
zażądał od mieszkańców getta oddania swoich dzieci po to, aby następnie
wysłać je do obozów zagłady. Były przewodniczący izraelskiego Knesetu
Szewach Weiss – sam jako dziecko uratowany z Zagłady – powiedział, że
„gdyby Rumkowski nie zginął w Auschwitz, stanąłby po wojnie przed sądem".
Królami w swoich gettach było wielu innych szefów żydowskich Judenratów –
Mojżesz Meryn z Sosnowca, Efraim Barsz z Białegostoku, Jakub Gens z Wilna
czy Józef Parnas ze Lwowa. Oni i ich Judenraty byli współsprawcami
żydowskiej Zagłady.

Strażnicy Zagłady

Jeszcze większą odpowiedzialność od Judenratów za żydowską Zagładę ponosi
Żydowska Służba Porządkowa (Jüdischer Ordnungsdienst), zwana potocznie
policją żydowską. Była najsprawniejszym narzędziem w rękach Niemców. Tylko
w warszawskim getcie służbę pełniło około 2500 żydowskich policjantów. W
drugim co wielkości – getcie łódzkim było ich 1200, w getcie lwowskim zaś
prawie 500. W skali całej okupowanej przez Niemców Polski mogło to być
nawet kilkadziesiąt tysięcy ludzi. Na co dzień członkowie Żydowskiej Służby
Porządkowej dokonywali rekwizycji, łapanek i kierowali tysiące Żydów do
transportów śmierci. Robili to z gorliwością i bezwzględnością. O tej
bezwzględności może świadczyć m.in. to, że – jak stwierdził Baruch
Goldstein, przed wojną współorganizator bojówek Bundu – „każdego dnia, by
uratować własną skórę, każdy policjant żydowski przyprowadzał siedem osób,
aby je poświęcić na ołtarzu dyskryminacji. Przyprowadzał ze sobą
kogokolwiek, mógł schwytać – przyjaciół, krewnych, nawet członków
najbliższej rodziny". Żydowska policja budziła przerażenie i wstręt wśród
mieszkańców getta. Miała ona w swoich szeregach postacie szczególnie
odrażające. Był nią na pewno Józef Szeryński – przedwojenny inspektor
policji państwowej w Lublinie, który został szefem żydowskiej policji w
warszawskim getcie. W czasie największego dramatu warszawskiego getta
osobiście brał udział w selekcji Żydów do transportów „śmierci",
kierowanych do Treblinki. Pilnował, aby trafiły tam także dzieci i chorzy.
Taką postacią był również zastępca Szeryńskiego – przedwojenny adwokat
Jakub Lejkin. On także osobiście nadzorował deportację warszawskich Żydów
do Treblinki. Robił to szczególnie gorliwie na przestrzeni lipca i września
1942 r., z zapałem wyciągając swoich współbraci z mieszkań i kryjówek.
Robił to na oczach obserwujących i fotografujących wszystko Niemców. Ale
byli także inni, którzy nie zawahali się posłać na śmierć nawet swoich
najbliższych. Anatol Chari – żydowski policjant w łódzkim getcie wepchnął
do transportu śmierci swoją narzeczoną. Calek Perechodnik – policjant w
getcie w podwarszawskim Otwocku – umieścił w transporcie do Treblinki swoją
żonę i dwuletnią córeczkę. Najsłynniejszy kronikarz warszawskiego getta
Emanuel Ringelblum o roli żydowskiej policji pisał, że „wyróżniała się
również straszliwą korupcją i demoralizacją".

Agenci gestapo

Wśród Żydów byli także ci, którzy zostawali agentami niemieckiego gestapo.
Były ich dziesiątki, a może nawet setki. Nikt ich nie policzył. To oni,
działając skrycie, wydawali innych Żydów na śmierć, szantażowali ich,
wymuszali od nich haracz i byli szmalcownikami. Na bieżąco składali do
gestapo meldunki na swoich współbraci. Nie działali tylko w gettach.
Specjalne przepustki umożliwiały im poruszanie się także po aryjskiej
stronie, czasami nawet po terenie całej Generalnej Guberni. Wiernie służyli
niemieckim oprawcom swoich rodzin, Ĺźon i dzieci. Robili to bez
jakichkolwiek zahamowań, z własnego wyboru, tylko w imię większej porcji
żywności lub czasowych przywilejów.

Czy mogli zerwać się z niemieckiej smyczy? Mogli, mieli nawet taką
możliwość, będąc poza murami getta, jednak takich prób nie podejmowali.
Dlatego właśnie ich zdrada była na znacznie wyższym poziomie. Byli wśród
nich tacy, którzy w sianiu zła wznieśli się na prawdziwe wyżyny. W
warszawskim getcie byli to Abraham Gancweich i Dawid Sternfeld – szefowie
powstałej w grudniu 1940 r. tzw. trzynastki – składającej się z grupy
żydowskich policjantów – agentów. Gancweich przed wojną był nauczycielem i
działaczem syjonistycznym, legitymował się również dyplomem rabina. Z kolei
Sternfeld był kapitanem przedwojennej policji. Oficjalnie grupa miała
zwalczać przemyt i spekulację w getcie, faktycznie jednak jej działalność
nakierowana była na kontrolę działalności Judenratu oraz infiltrowanie
działających w getcie podziemnych organizacji. Działała również po stronie
aryjskiej, gdzie jej członkowie udawali bojowników żydowskiego ruchu oporu.

Spośród agentów „trzynastki" wywodziła się również spora część Żydowskiej
Gwardii Wolności – „Żagwi" – specjalnie stworzonej przez warszawskie
gestapo i głęboko zakonspirowanej organizacji, w której czołową rolę
odgrywał Leon Skosowski „Lonek". „Żagiew" działała zarówno w getcie
warszawskim, jak i poza nim. Zasłynęła przede wszystkim z potężnej afery,
której ofiarami padły setki Żydów. Na początku 1943 r. w Hotelu Polskim
przy ul. Długiej w Warszawie ulokowana została specjalna ekspozytura
„Żagwi". Grupa żydowskich agentów naganiaczy odszukiwała zamożnych Żydów i
w zamian za pieniądze oferowała im paszporty, wizy oraz możliwość wyjazdu
do innych krajów. Stawką było co najmniej 20 złotych dolarów od głowy.

Do Hotelu Polskiego zgłaszali się Żydzi z całej Warszawy, licząc, że dzięki
posiadanym środkom będą mogli rzeczywiście wyjechać z Polski. Tam kupowali
paszporty i oczekiwali na dalszą podróż za granicę. Była to jednak sprytna
pułapka, od początku wymyślona przez warszawskie gestapo, które w ten
sposób wywabiało Żydów z kryjówek po aryjskiej stronie, by później ich
zamordować. Szacuje się, że w wyniku całej prowokacji Niemcy mogli ująć i
zamordować nawet 2,5 tysiąca Żydów. Podziemny Żydowski Związek Wojskowy
(ŻZW) wytropił działalność „Żagwi" i przy współpracy AK na agentach
wykonano 70 wyroków śmierci. Jednym z ostatnich zlikwidowanych był Leon
Skosowski.

Ale żydowscy agenci gestapo działali skutecznie także w innych miastach. W
Krakowie było kilka siatek. Najgroźniejszą kierował Józef Diamand. Jej
członkowie niejednokrotnie podszywali się pod ludzi polskiego podziemia,
denuncjowali nie tylko ukrywających się Żydów, ale i Polaków. Krakowski
Kedyw od lata 1943 r. do wiosny 1944 r. podjął własną grę z siatką agentów
Diamanda, likwidując kilkunastu jej członków. Ale Diamand zawsze wychodził
cało z pułapek AK. W końcu jednak został zastrzelony przez Niemców w
więzieniu na Montelupich.

Prawdziwym agentem zła był w lubelskim getcie Szama Grajer – człowiek
przedwojennego lubelskiego półświatka, który gdy trafił do więzienia,
zgodził się pracować dla gestapo. Niemcy pozwolili mu nawet na otwarcie
własnej restauracji, do której drzwi pomalowane były ulubionym przez
nazistów kolorem brunatnym. W restauracji Grajera gromadził się świat
żydowskich prostytutek, alfonsów i szpicli. U Grajera bywał także kwiat
lubelskiej SS, opijając kolejne swoje eksterminacyjne sukcesy w getcie. Ale
Grajer przede wszystkim wyciągał rękę po pieniądze i kosztowności innych
Żydów. Wydawał ich Niemcom dziesiątkami i zawsze od rodzin ofiar brał
łapówki za interwencję w sprawie uwolnienia.

Pamięć to prawda

Żydowski entuzjazm dla okupantów we wrześniu 1939 r., działalność
żydowskich Judenratów, żydowskich policjantów i agentów gestapo nie mówią
pełnej prawdy o Żydach w czasach Holokaustu. To prawda. Ale i historia
Holokaustu bez nich nie jest prawdziwa. Bez prawdy o nich nie będziemy
mogli dostrzec dramatycznej walki bojowników Żydowskiego Związku
Wojskowego, Żydowskiej Organizacji Bojowej i dramatu, jaki przeżywało 6
milionów ofiar żydowskiej Zagłady, który był dramatem także z powodu
działań ich żydowskich współbraci. O tym dramacie nigdy nie możemy
zapomnieć. Nasza pamięć o tym zostanie w kwietniu odnowiona. Będziemy
słyszeli i będziemy mówili o tym, co stało się przed 70 laty w okupowanej
przez Niemców Polsce. Będziemy widzieli tysiące młodych Izraelczyków,
którzy przybędą do Polski, aby zapalić świeczkę i odmówić kadisz w
miejscach masowej zagłady swoich braci. Zapewne usłyszymy i przeczytamy też
przy tej okazji, że to właśnie Polacy byli jedynymi wspólnikami Niemców w
Zagładzie, a wszyscy Żydzi byli jedynie ofiarami. Tylko że winy nie leżą
jedynie po polskiej stronie. Są w dużo większym stopniu po stronie
żydowskiej. O tym mówią fakty, niestety ciągle świadomie przemilczane.

PiS-owski PSYCHOPATA podpisujący się "Mark Woydak" (używający również innych
ksywek) piszacy z mx05.eternal-september.org uzywajacy czytnika
40tude_Dialog/2.0.15.1pl to OSZOŁOM PODSZYWANIEC. Fakt, ze podszywa sie pod
moje dane swiadczy o daleko posunietej chorobie psychicznej. Pity bez umiaru
denaturat i pędzony ze zgniłych buraków samogon z 3-ciego tłoczenia dokonaly
calkowitego spustoszenia w mĂłzgu tego osobnika. Nie ma juz dla niego
ratunku! Módlmy się bracia i siostry! Wspierajmy go w tych cięzkich
chwilach! Nie ma nikogo oporócz nas! Nawet zdychający pies i wyleniały ze
starości kot go opuścili! Pies nasrał mu pod drzwiami, a kot do
zapleśniałego od brudu wyra, które ten nieszczęśnik nazywa łózkiem. Świr ten
po całonocnym fistingu z podobnym sobie indywidium wylazł z nory i znów
zasrywa grupę z rozwalonego odbytu. Módlmy się bracia i siostry! Nadzieja na
pełny powrót do zdrowia psychicznego tego osobnika jest niewielka, a nawet
bliska zera ale spełnijmy chrześciański obowiązek! Wnośmy modły za
PiS-owskiego chorego psychicznie brata!

MW

--
Użytkownik "Mark Woydak" <mark.woydak@forst.gm.de> napisał w wiadomości news:1d4y79ic1ml6q$.1blhi13f470u9$.dlg40tude.net...

Jak Ĺťydzi kolaborowali z Niemcami

W okupowanej przez Niemców Polsce Żydzi kolaborowali znacznie częściej niż
Polacy. Robili to nawet wtedy, gdy rozpoczął się Holokaust. Dziś to Polacy
nazywani są kolaborantami i wspólnikami Niemców w żydowskiej Zagładzie

Właśnie rozpoczynają się obchody Dnia Pamięci o Shoah, ustanowionego 12
kwietnia 1951 r. przez izraelski parlament. Jak co roku tysiące młodych
Izraelczyków przejdą w Marszu Żywych przez teren byłego obozu
Auschwitz–Birkenau. Dla młodych Żydów Polska jest krajem, w którym dokonał
się Holokaust ich przodków. Są też przeświadczeni, że Polacy brali w nim
udział, bo taki obraz serwowany jest im w szkołach.

Obraz Polaków jako wspólników Hitlera został w ostatnich latach utrwalony w
literaturze, kinie, mediach i całej światowej przestrzeni informacyjnej.
Książki Jerzego Kosińskiego („Malowany ptak") czy Benjamina Wilkomirskiego
(„Urywki. Z dzieciństwa 1939–1948") udowodniły, że Polacy zajęli właśnie
taką postawę w czasie wojny. Beletrystyka Kosińskiego i Wilkomirskiego,
której znajomość obowiązuje uczniów izraelskich szkół, traktowana jest
niczym historyczne dokumenty. Podobne stereotypy utrwaliło kino. Od czasów
dokumentalnego filmu „Shoah" Claude'a Lanzmana przy temacie Holokaustu X
muza pokazuje Polaków jako wspólników Hitlera. Obraz ten utrwalają też
historycy. Głośnym echem w ostatnich latach odbiła się książka profesora
Harvardu Daniela Jonaha Goldhagena „Gorliwi kaci Hitlera", która stała się
nawet czymś w rodzaju biblii „w wersji dla początkujących". Chyba to
właśnie sprawiło, że w światowej przestrzeni informacyjnej, gdy mowa o
żydowskiej Zagładzie, w tle pojawia się obraz Polaków jako narodu czynnie w
nią zaangażowanego. Co gorsze coraz częściej powielany jest on w Polsce.
Wystarczy wspomnieć o głośnej książce Jana Tomasza Grossa „Sąsiedzi:
Historia zagłady żydowskiego miasteczka", opisującej żydowski pogrom w
Jedwabnem, jakiego mieli dopuścić się tamtejsi mieszkańcy. W szerokim
nurcie rzekomej kolaboracji PolakĂłw z Hitlerem utrzymany jest rĂłwnieĹź
ostatni film Agnieszki Holland „W ciemności" opowiadający jedną z historii,
jakie mogły wydarzyć się w czasach Zagłady.

Przekaz, że Polacy są wspólnikami Niemców, jest zabiegiem świadomym. Ma
zasłonić obraz postaw samych Żydów wobec niemieckiego okupanta. A te, jak
pokazują wyniki badań historycznych, nie były monolitem. Wielu Żydów, zanim
zostało ofiarami Zagłady, dopuściło się zbrodni największej: kolaboracji i
współpracy z oprawcami.

Entuzjazm dla okupantĂłw

Już we wrześniu 1939 r., gdy w Polsce toczyła się jeszcze kampania wojenna,
żydowscy mieszkańcy wielu polskich miast i miasteczek witali uroczyście
wkraczające oddziały Wehrmachtu. Tak było m.in. w Łodzi i Pabianicach,
gdzie z inicjatywy miejscowych ĹťydĂłw zbudowano nawet ukwiecone triumfalne
bramy, a delegacje witały niemieckich żołnierzy chlebem i solą. Taka
postawa nie była niczym zaskakującym. Gdy zaczynała się wojna, spora część
Żydów była przekonana, że by odnaleźć się w nowej rzeczywistości, wystarczy
jedynie respektować niemiecki porządek. Przyjęcie takiego punktu widzenia w
oczywisty sposób nakazywało potępienie tego, co było wcześniej –
przedwojennego polskiego państwa, które w ich ocenie nie było nawet w
stanie się obronić. Wyrazy tego potępienia widać było jeszcze mocniej na
Kresach Wschodnich, 17 września 1939 r. zajętych przez Sowietów. W wielu
kresowych miasteczkach rĂłwnie triumfalnie Ĺťydzi witali okupantĂłw
sowieckich. W ich zachowaniu była niejednokrotnie nie tylko radość z upadku
polskiego państwa, ale i drwina z samych Polaków. Według relacji świadków
mówili: „Już się wasza zasrana Polska skończyła" albo „chcieliście Polskę
bez Żydów, a macie Żydów bez Polski". Ale na Kresach radość sporej części
Żydów nie skończyła się tylko na powitaniu wkraczającej Armii Czerwonej.
Jesienią 1939 r. setki kresowych Żydów zaangażowały się w kampanię
propagandową przed zaplanowanymi na 22 października sowieckimi wyborami do
Zgromadzeń Narodowych Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi, które
miały zadecydować o przyłączeniu tych terenów do Związku Sowieckiego.
Zdecydowana większość ludności żydowskiej Kresów głosowała właśnie za ich
przyłączeniem do Związku Sowieckiego. Porzucenie Polski i entuzjazm dla jej
okupantów nie wyrażali jedynie komunizujący jeszcze przed wojną Żydzi. Nową
optykę przyjmowali nader często przedstawiciele przedwojennej żydowskiej
elity. Jakub Wygodski – w latach 1922–1930 poseł na Sejm RP i prezes gminy
żydowskiej w Wilnie – już w październiku 1939 r. poparł likwidację przez
Niemców i Sowietów państwa polskiego. Jasno wówczas deklarował, że
„większość społeczeństwa żydowskiego wyraża zadowolenie, że do Wilna
wkroczyli Litwini". Wygodski szybko stał się z własnego wyboru obywatelem
Litwy Jokūbasem Vygodskism. Podobne stanowisko zajął Icchak Giterman,
pochodzący z Ukrainy, a w latach 1926–1939 dyrektor krajowego oddziału
organizacji charytatywno-pomocowej American Joint Distribution Commitee
(AJDC). Gdy po kampanii wrześniowej znalazł się w Wilnie, publicznie
pochwalił zabór Wilna przez Litwinów i wystąpił o litewskie obywatelstwo.
Jesienią 1939 r. co najmniej kilka tysięcy Żydów z Wileńszczyzny porzuciło
Polskę, stając się obywatelami Litwy. Ale Żydzi równie chętnie przyjmowali
obywatelstwo sowieckie, zostawali teĹź funkcjonariuszami nowej sowieckiej
administracji. Oczywiście, że nie cała, nawet nie większość społeczności
żydowskiej, jaka zamieszkiwała przedwojenną Polskę, wyrażała radość z
powodu jej upadku i entuzjazm dla jej okupantów. Ale jesienią 1939 r. takie
postawy wśród Żydów były nader częste. A był to dopiero początek wojny.

KrĂłlowie gett

Niemcy tworzyli getta juĹź od paĹşdziernika 1939 r. Skupienie olbrzymiej masy
ludności na małej powierzchni i pozbawienie jej możliwości wychodzenia poza
wyznaczony teren samo w sobie służyło jej eksterminacji. Do tego doszedł
głód i epidemie. Ale zarządzanie gettami przez Niemców nie byłoby w ogóle
możliwe, gdyby nie istniały w nich żydowskie Judenraty i podporządkowana im
żydowska policja. Formalnie rozkaz do tworzenia Judenratów wydał szef
Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA) Reinhard Heydrich. Zarządzenia
Hansa Franka z 18 listopada 1939 r. mówiło, że w miejscowościach mniejszych
Judenrat miał składać się z 12 członków, w miastach powyżej 10 tys.
mieszkańców musiał on zaś liczyć co najmniej 24 członków. Kompetencje
Judenratów ograniczały się do ścisłego wykonywania poleceń okupanta. Miały
dostarczać robotników, organizować wysyłki ludzi do obozów pracy, zbierać i
przekazywać kontrybucje niemieckiemu okupantowi. Gdy zaczęła się Zagłada,
to Judenraty na polecenie Niemców organizowały deportację Żydów do obozów
zagłady. Na początku usiłowały lawirować pomiędzy spełnianiem żądań Niemców
a próbą obrony żydowskiej ludności, w przekonaniu, że w ten sposób uda się
uratować chociaż jej część. Taka kalkulacja nie przynosiła jednak
oczekiwanych efektów. Była to całkowicie błędna filozofia poświęcenia
jednych Żydów w imię rzekomego przeżycia innych. Hannah Arendt w głośnej
książce pt. „Eichmann w Jerozolimie" z 1963 r. oskarżyła Judenraty o czynny
udział w żydowskiej Zagładzie. Jej zdaniem bez ich udziału w rejestracji
ĹťydĂłw, koncentracji w gettach, a potem aktywnej pomocy w kierowaniu do
obozów, zginęłoby dużo mniej Żydów. Niemcy mieliby kłopot z ich spisaniem i
wyszukiwaniem. Krótko mówiąc, praca Judenratów usprawniała i przyspieszała
żydowską Zagładę. A niektórzy ich szefowie pomagali Niemcom szczególnie.
Legendarny Chaim Rumkowski został mianowany przez Niemców szefem Judenratu
w łódzkim getcie. Był prawdziwym królem getta, panem życia i śmierci
tysięcy rodaków. Z niespotykaną gorliwością i bezwzględnością wykonywał
wszelkie niemieckie polecenia. Za jego czasów działy się w łódzkim getcie
rzeczy niewyobrażalne. Tak było m.in. 4 września 1943 r., gdy Rumkowski
zażądał od mieszkańców getta oddania swoich dzieci po to, aby następnie
wysłać je do obozów zagłady. Były przewodniczący izraelskiego Knesetu
Szewach Weiss – sam jako dziecko uratowany z Zagłady – powiedział, że
„gdyby Rumkowski nie zginął w Auschwitz, stanąłby po wojnie przed sądem".
Królami w swoich gettach było wielu innych szefów żydowskich Judenratów –
Mojżesz Meryn z Sosnowca, Efraim Barsz z Białegostoku, Jakub Gens z Wilna
czy Józef Parnas ze Lwowa. Oni i ich Judenraty byli współsprawcami
żydowskiej Zagłady.

Strażnicy Zagłady

Jeszcze większą odpowiedzialność od Judenratów za żydowską Zagładę ponosi
Żydowska Służba Porządkowa (Jüdischer Ordnungsdienst), zwana potocznie
policją żydowską. Była najsprawniejszym narzędziem w rękach Niemców. Tylko
w warszawskim getcie służbę pełniło około 2500 żydowskich policjantów. W
drugim co wielkości – getcie łódzkim było ich 1200, w getcie lwowskim zaś
prawie 500. W skali całej okupowanej przez Niemców Polski mogło to być
nawet kilkadziesiąt tysięcy ludzi. Na co dzień członkowie Żydowskiej Służby
Porządkowej dokonywali rekwizycji, łapanek i kierowali tysiące Żydów do
transportów śmierci. Robili to z gorliwością i bezwzględnością. O tej
bezwzględności może świadczyć m.in. to, że – jak stwierdził Baruch
Goldstein, przed wojną współorganizator bojówek Bundu – „każdego dnia, by
uratować własną skórę, każdy policjant żydowski przyprowadzał siedem osób,
aby je poświęcić na ołtarzu dyskryminacji. Przyprowadzał ze sobą
kogokolwiek, mógł schwytać – przyjaciół, krewnych, nawet członków
najbliższej rodziny". Żydowska policja budziła przerażenie i wstręt wśród
mieszkańców getta. Miała ona w swoich szeregach postacie szczególnie
odrażające. Był nią na pewno Józef Szeryński – przedwojenny inspektor
policji państwowej w Lublinie, który został szefem żydowskiej policji w
warszawskim getcie. W czasie największego dramatu warszawskiego getta
osobiście brał udział w selekcji Żydów do transportów „śmierci",
kierowanych do Treblinki. Pilnował, aby trafiły tam także dzieci i chorzy.
Taką postacią był również zastępca Szeryńskiego – przedwojenny adwokat
Jakub Lejkin. On także osobiście nadzorował deportację warszawskich Żydów
do Treblinki. Robił to szczególnie gorliwie na przestrzeni lipca i września
1942 r., z zapałem wyciągając swoich współbraci z mieszkań i kryjówek.
Robił to na oczach obserwujących i fotografujących wszystko Niemców. Ale
byli także inni, którzy nie zawahali się posłać na śmierć nawet swoich
najbliższych. Anatol Chari – żydowski policjant w łódzkim getcie wepchnął
do transportu śmierci swoją narzeczoną. Calek Perechodnik – policjant w
getcie w podwarszawskim Otwocku – umieścił w transporcie do Treblinki swoją
żonę i dwuletnią córeczkę. Najsłynniejszy kronikarz warszawskiego getta
Emanuel Ringelblum o roli żydowskiej policji pisał, że „wyróżniała się
również straszliwą korupcją i demoralizacją".

Agenci gestapo

Wśród Żydów byli także ci, którzy zostawali agentami niemieckiego gestapo.
Były ich dziesiątki, a może nawet setki. Nikt ich nie policzył. To oni,
działając skrycie, wydawali innych Żydów na śmierć, szantażowali ich,
wymuszali od nich haracz i byli szmalcownikami. Na bieżąco składali do
gestapo meldunki na swoich współbraci. Nie działali tylko w gettach.
Specjalne przepustki umożliwiały im poruszanie się także po aryjskiej
stronie, czasami nawet po terenie całej Generalnej Guberni. Wiernie służyli
niemieckim oprawcom swoich rodzin, Ĺźon i dzieci. Robili to bez
jakichkolwiek zahamowań, z własnego wyboru, tylko w imię większej porcji
żywności lub czasowych przywilejów.

Czy mogli zerwać się z niemieckiej smyczy? Mogli, mieli nawet taką
możliwość, będąc poza murami getta, jednak takich prób nie podejmowali.
Dlatego właśnie ich zdrada była na znacznie wyższym poziomie. Byli wśród
nich tacy, którzy w sianiu zła wznieśli się na prawdziwe wyżyny. W
warszawskim getcie byli to Abraham Gancweich i Dawid Sternfeld – szefowie
powstałej w grudniu 1940 r. tzw. trzynastki – składającej się z grupy
żydowskich policjantów – agentów. Gancweich przed wojną był nauczycielem i
działaczem syjonistycznym, legitymował się również dyplomem rabina. Z kolei
Sternfeld był kapitanem przedwojennej policji. Oficjalnie grupa miała
zwalczać przemyt i spekulację w getcie, faktycznie jednak jej działalność
nakierowana była na kontrolę działalności Judenratu oraz infiltrowanie
działających w getcie podziemnych organizacji. Działała również po stronie
aryjskiej, gdzie jej członkowie udawali bojowników żydowskiego ruchu oporu.

Spośród agentów „trzynastki" wywodziła się również spora część Żydowskiej
Gwardii Wolności – „Żagwi" – specjalnie stworzonej przez warszawskie
gestapo i głęboko zakonspirowanej organizacji, w której czołową rolę
odgrywał Leon Skosowski „Lonek". „Żagiew" działała zarówno w getcie
warszawskim, jak i poza nim. Zasłynęła przede wszystkim z potężnej afery,
której ofiarami padły setki Żydów. Na początku 1943 r. w Hotelu Polskim
przy ul. Długiej w Warszawie ulokowana została specjalna ekspozytura
„Żagwi". Grupa żydowskich agentów naganiaczy odszukiwała zamożnych Żydów i
w zamian za pieniądze oferowała im paszporty, wizy oraz możliwość wyjazdu
do innych krajów. Stawką było co najmniej 20 złotych dolarów od głowy.

Do Hotelu Polskiego zgłaszali się Żydzi z całej Warszawy, licząc, że dzięki
posiadanym środkom będą mogli rzeczywiście wyjechać z Polski. Tam kupowali
paszporty i oczekiwali na dalszą podróż za granicę. Była to jednak sprytna
pułapka, od początku wymyślona przez warszawskie gestapo, które w ten
sposób wywabiało Żydów z kryjówek po aryjskiej stronie, by później ich
zamordować. Szacuje się, że w wyniku całej prowokacji Niemcy mogli ująć i
zamordować nawet 2,5 tysiąca Żydów. Podziemny Żydowski Związek Wojskowy
(ŻZW) wytropił działalność „Żagwi" i przy współpracy AK na agentach
wykonano 70 wyroków śmierci. Jednym z ostatnich zlikwidowanych był Leon
Skosowski.

Ale żydowscy agenci gestapo działali skutecznie także w innych miastach. W
Krakowie było kilka siatek. Najgroźniejszą kierował Józef Diamand. Jej
członkowie niejednokrotnie podszywali się pod ludzi polskiego podziemia,
denuncjowali nie tylko ukrywających się Żydów, ale i Polaków. Krakowski
Kedyw od lata 1943 r. do wiosny 1944 r. podjął własną grę z siatką agentów
Diamanda, likwidując kilkunastu jej członków. Ale Diamand zawsze wychodził
cało z pułapek AK. W końcu jednak został zastrzelony przez Niemców w
więzieniu na Montelupich.

Prawdziwym agentem zła był w lubelskim getcie Szama Grajer – człowiek
przedwojennego lubelskiego półświatka, który gdy trafił do więzienia,
zgodził się pracować dla gestapo. Niemcy pozwolili mu nawet na otwarcie
własnej restauracji, do której drzwi pomalowane były ulubionym przez
nazistów kolorem brunatnym. W restauracji Grajera gromadził się świat
żydowskich prostytutek, alfonsów i szpicli. U Grajera bywał także kwiat
lubelskiej SS, opijając kolejne swoje eksterminacyjne sukcesy w getcie. Ale
Grajer przede wszystkim wyciągał rękę po pieniądze i kosztowności innych
Żydów. Wydawał ich Niemcom dziesiątkami i zawsze od rodzin ofiar brał
łapówki za interwencję w sprawie uwolnienia.

Pamięć to prawda

Żydowski entuzjazm dla okupantów we wrześniu 1939 r., działalność
żydowskich Judenratów, żydowskich policjantów i agentów gestapo nie mówią
pełnej prawdy o Żydach w czasach Holokaustu. To prawda. Ale i historia
Holokaustu bez nich nie jest prawdziwa. Bez prawdy o nich nie będziemy
mogli dostrzec dramatycznej walki bojowników Żydowskiego Związku
Wojskowego, Żydowskiej Organizacji Bojowej i dramatu, jaki przeżywało 6
milionów ofiar żydowskiej Zagłady, który był dramatem także z powodu
działań ich żydowskich współbraci. O tym dramacie nigdy nie możemy
zapomnieć. Nasza pamięć o tym zostanie w kwietniu odnowiona. Będziemy
słyszeli i będziemy mówili o tym, co stało się przed 70 laty w okupowanej
przez Niemców Polsce. Będziemy widzieli tysiące młodych Izraelczyków,
którzy przybędą do Polski, aby zapalić świeczkę i odmówić kadisz w
miejscach masowej zagłady swoich braci. Zapewne usłyszymy i przeczytamy też
przy tej okazji, że to właśnie Polacy byli jedynymi wspólnikami Niemców w
Zagładzie, a wszyscy Żydzi byli jedynie ofiarami. Tylko że winy nie leżą
jedynie po polskiej stronie. Są w dużo większym stopniu po stronie
żydowskiej. O tym mówią fakty, niestety ciągle świadomie przemilczane.

Mark Woydak wrote:

PiS-owski PSYCHOPATA podpisujący się "Mark Woydak" (używający również innych
ksywek) piszacy z mx05.eternal-september.org uzywajacy czytnika
40tude_Dialog/2.0.15.1pl to OSZOŁOM PODSZYWANIEC. Fakt, ze podszywa sie pod
moje dane swiadczy o daleko posunietej chorobie psychicznej. Pity bez umiaru
denaturat i pędzony ze zgniłych buraków samogon z 3-ciego tłoczenia dokonaly
calkowitego spustoszenia w mĂłzgu tego osobnika. Nie ma juz dla niego
ratunku! Módlmy się bracia i siostry! Wspierajmy go w tych cięzkich
chwilach! Nie ma nikogo oporócz nas! Nawet zdychający pies i wyleniały ze
starości kot go opuścili! Pies nasrał mu pod drzwiami, a kot do
zapleśniałego od brudu wyra, które ten nieszczęśnik nazywa łózkiem. Świr ten
po całonocnym fistingu z podobnym sobie indywidium wylazł z nory i znów
zasrywa grupę z rozwalonego odbytu. Módlmy się bracia i siostry! Nadzieja na
pełny powrót do zdrowia psychicznego tego osobnika jest niewielka, a nawet
bliska zera ale spełnijmy chrześciański obowiązek! Wnośmy modły za
PiS-owskiego chorego psychicznie brata!

Ten znow _samego_ _siebie_ podsumowal (czyli jeden drugiego warty)!



Latryna Sramski























































































































































































Latryna tu


























































































































sram@na.to


















































































..