(...)Według Ariela Szarona, to nie Palestyńczycy, ale rząd Rabina, był faktyczny wrogiem pokoju.
Ekstremistyczni osadnicy zaczęli grozić izraelskim władzom i obwołali Rabina zdrajcą.
W mieście Or Akiva ukazywały się plakaty: Rabin musi zostać zamordowany!
Fundamentaliści z Hamasu i osadnicy skupieni wokół religijnych skrajnych ugrupowań żydowskich rozpoczęli współpracę, by doprowadzić do zerwania procesu pokojowego. I
nną inicjatywą było podpisanie przez 105 wybitnych prawicowych osobowości "etyczny kodeks przeciw współpracy z rządem", który wszedł w przymierze z wrogiem.
Sygnatariusze odrzucili Oslo i zaprzeczyli prawowitości terrorystycznego rządu Rabina.

Morderca Rabina, Yigal Amir był studentem prawa w sławnym Bar Ilan University w Tel-Awiwie, centrum religijnych fundamentalistów.
Amir w sądzie wyjaśnił, że zgodnie z Halachą, gdy Żyd "zostawia ludzi i ziemię wrogowi, jak Rabin zrobił, musi zostać zabity" (19).
"Studiowałem Halacha całe moje życie. Kiedy w niego wymierzyłem to tak gdybym strzelał do terrorysty", powiedział Amir, dodając, że to co on zrobił zrobione zostało w imię jego ludzi, ziemi i Tory.
Mówił także: "Być może fizycznie działałem sam jednak nie tylko mój palec przyciskał cyngiel, ale cały naród".
Podczas pytań Amir powiedział, że dwaj rabini nazwali Rabina terminami rodef i mosser.
Rodef jest prześladowcą, który swoim postępowaniem stawia Żydów w moralnym niebezpieczeństwie.
Jeśli nie ma żadnej innej możliwości taki prześladowca musi zostać zabity, by uratować inne ludzkie życia.
Mosser, tymczasem, jest szpiegiem, lub kimś który "sprzedaje" Żydów nie-żydom.
Jako rodef mosser mógł, więc być zabity bez orzeczenia sądowego.

W ten sposób to morderstwo było jak rozkaz od Boga, któremu, któremu nikt nie mógł zapobiec.
Według żydowskiego, religijnego prawa czyn Amira nie był morderstwem, ale raczej pilną koniecznością.
Dla religijnego syjonizmu, sprawa tego mordu nabrała wielkiego znaczenia.
Religijni twierdzili, iż Żydzi weszli w szczytową erę żydowskiej historii, potwierdzonej w dziełach teologicznych i ustanowieniu państwa Izrael.
Kiedy rząd zamierzał zrezygnować z części "Ziemii Obiecanej", sprzeciwiał się własnej religii.
Do grona tych, którzy zatruli atmosfere w Izraelu, w ten sposób przyczyniając się do morderstwa Rabina, zaliczyć należy Benjamina Netanjahu. On, Sharon i Ehud Olmert brali udział w wiecach, podczas których wywieszane były afisze, które robiły z Rabina "zwierzynę łowną".
Był on przedstawiany jako zdrajca, morderca i kolaborant.
Noszono jego kukłę, ubraną w "arafatke" lub uniform SS ze swastyką, noszono trumnę z napisem "Rabin - Morderca Syjonizmu".
Porównywano Rabina z marszałkiem Pétainem.

Na jednym z takich wieców modlono się do Anioła Śmierci by podniósł miecz i zabił tego złego człowieka. Jeden uczestnik stwierdził przed kamerami: "Zdrajca Rabin będzie potępiony.
Ten sąd jest najsilniejszy i jego wyrok zostanie wyegzekwowany (20)".
 Trzy dni po tej religijnej maskaradzie Rabin już nie żył. Lea Rabin jest przekonana, że blok Likud wypuścił tę kampanię przeciw jej mężowi z politycznych i ideologicznych powodów.
Gdy Netanyahu wygrał wybory i odpowiednio szybko zahamowano proces pokojowy.
Rządząca partia odstąpiła jednak od nazywania zamordowanego premiera zdrajcą wszystkich Żydów.
Tego rodzaju morderstwa polityczne w historii syjonizmu mają swoją tradycję (21).

By dojść do przyczyn morderstw dokonanych przez Goldsteina i Amira, należałoby zagłębić się w samą historie syjonizmu.
Obłęd nie jest bowiem żadnym wytłumaczeniem genezy czynów tych terrorystów.
Duchowe korzenie morderstw żydowskich ekstremistów sięgają przecież genezy państwa Izrael (22).
Amos Elon scharakteryzował Amira jako dobrego chłopca, otwierającego następne drzwi i Goldsteina jako amerykańskiego kowboja, szukającego Dzikiego Zachodu.
Te ataki nie zostały spłodzone przez politycznych roztrzepańców albo ludzi umysłowo chorych, ale przez racjonalnie grupy intelektualistów.
Po morderstwie Rabina, nagle nikt nie przyznawał się, że kiedykolwiek wygłaszał antyrządowe zapalne mowy, albo uczestniczył w przeciwrządowych demonstracjach.
Pojawiły się głosy, iż za tym morderstwem stała Szin Bet.

Według ekstremalnego scenariusza - opublikowanego w 31 października 1997 przez Hazofe, gazetę Narodowej Partii Religijnej i przedrukowanego przez Ha'aretz 2 listopada - wywiad wiedział o planie morderstwa Rabina i informował Szymona Peresa, który pochwalał atak, ale pouczył wywiad, by wymienić kule na ślepe naboje.
Ponadto, agent Shin Bet (Reviv) przypuszczalnie informował Peresa i obaj zdecydowali się, że kule nie powinny zostać wymienione.
Prawie wszystkie izraelskie osobowości, włączając w to Netanyahu i Peresa odrzuciły te spekulacje.
Jednakże, 9 listopada 1997, Ha'aretz doniósł, że wielu Izraelczyków uwierzyło w tą teorię.
Yitzhak Ben Nun, na przykład, stwierdził:
"To nie jest wstyd, że oskarża się pół społeczności izraelskiej o to morderstwo.
Czy ja jestem mordercą?
Jeśli chcesz wiedzieć, kim jest morderca, powinieneś spytać Szymona Peresa" (23).

Izrael Shahak przyjmuje, że w przybliżeniu 20 procentów Izraelczyków wierzy, że teza dotycząca Peresa i wywiadu jest prawdziwa.
Wedle mniej daleko idącej wersji, Peres również jest winny, a wywiad maczał palce w zbrodni.
Te oskarżenia są oparte na dwóch argumentach: działalności Raviva (członka Kach i Szin Bet) i jego związku z Amirem z jednej strony i niedbalstwo ochrony Rabina z drugiej.
Śledztwo, które zostało prowadzone pod kierownictwem byłego prezesa Sądu Najwyższego Meira Shamgara dowiodło negatywną rolę Szin Bet.
To Raviv rozpowszechnił plakat Rabina noszącego uniform SS.
Tym tropem poszedł 9 listopada 1997 dziennikarz Elie Elitzur 9 listopada 1997 w edycji "Yediot Aharonot".

Gdy miejscowa gazeta w Jerozolimie ujawniła, że Raviv podróżował z rozkazu Szin Bet do Gazy i spotykał się tam z liderami Hamasu, by omówić plany wspólnych działań terrorystycznych Elitzur napisał:
"Nikt nie może powiedzieć mi, że agent Szin Bet idzie do Gazy, by spotkać liderów Hamasu bez zostania wysłanym przez Szin Bet".
Czy to jest możliwe, że Szin Bet stał też za strasznymi działaniami przeciw Palestyńczykom w Hebronie (Goldstein)?
Na wiele związanych ze śmiercią Rabina pytań nadal brak odpowiedzi.
Trudno na przykład uwierzyć, ze Szin Bet nic nie wiedziała o planowanym ataku Amira, publicznie głoszącego konieczność zabicia Rabina i wielokrotnie zachęcanego do tego czynu przez Raviva.
Dlaczego, ponadto, Rabin wieczorem w dniu morderstwa był tylko w towarzystwie jednego ochroniarza, chociaż były pogłoski odnośnie arabskich zamachów?  Nie jest też jasne, kto krzyczał -ślepe naboje, ślepe naboje, co usłyszała Lea Rabin i inne osoby w pobliżu.

Wszystko to wskazuje na konotacje pomiędzy ekstremistycznym ruchem Gusz Emunim, ruchem Kahane, tajną policją Szin Bet czy partiami religijnymi.
Przypisy:
19. Friedman Robert, The Rabbi Who Sentenced Yitzhak Rabin to Death", "New York Time" October 9, 1995.
20. Temple... s.28.
21. W 1924 prof. Ya'acov Israel DeHaan, znany duński prawnik, który sprawował "de facto" funkcję ministera spraw zagranicznych yishuv w Jerozolimie, został zamordowany w momencie swojej dyskusji z władzami Wielkiej Brytanii na temat przyszłości mandatu brytyjskiego w Palestynie. Przed morderstwem, syjonistyczna prasa oskarżyła DeHaana o zdradę narodu żydowskiego. Oficjalny historyk Hagany Jehuda Slutzky za bezpośredniego sprawcę mordu DeHaana uznał Abrahama Tehomiego późniejszego przywódcę Irgun Cwai Leumi, jednak w tym czasie żadna operacja w Jerozolimie nie mogła być podjęta bez zgody Icchaka Ben-Zviego dowódcy Hagany, później drugiego prezydenta Izraela. Rosenblum Jonatan, Yigal Amir: Religious fanatic or Zionist, Jerusalem Post, November 6, 1998.
Patrz takze: Marmorstein Emil, Martys's Message, London 1975.
22. Jak się wydaje wszyscy "ojcowie" Izraela mają na swoim koncie akty terroru. Żabotyński, Begin, Shamir, Ben-Gurion wszyscy oni byli sprawcami zabójstw na swoich przeciwnikach, nie tylko na Arabach czy Brytyjczykach, ale nawet Żydach (Ben Gurion - Altalena - patrz artykuł o Irgun Cwai Leumi i Hagana).
23. Friedman Thomas, The Rabbi Who Sentenced Yitzhak Rabin to Death", "New York Time" October 9, 1995.

źródło   http://www.adamkrawczyk.com/2-artykuly_04-07-07.html