Z lutowym (czyli już trzecim) numerem wyrobiliśmy się dosłownie w ostatnich
minutach lutego :).

http://www.nuras.info/

Pozdr.,
Jacek


--

in_for@vp.pl napisał(a): Krótka recenzja.

"Czas reakcji: jest na to dużo czasu, hipotetycznie od
300 do 600 min, a to dlatego, że w 3 - litrowej butli tlenowej,
bitej do 200 atmosfer, jest 600 litrów tlenu. Przy
zużyciu 1 litr/min. mamy do dyspozycji 600 minut czasu!"

JFK napisałeś o hiperwentylacji, zależy czy na początku pracy pochłaniacza się
zdarzy czy na końcu. Na końcu odporność pochłaniacza na szybkie wiązanie CO2
bardzo maleje. http://www.shark.net.pl/forum/viewtopic.php?f=5&t=149
Osobną sprawą jest 600 min, na FN ponad rok temu zjechałem takie szacunki.
Ograniczeniem jest pochłaniacz CO2. Zmiana zabarwienia wapna zachodzi w
zużytym złożu, częściowo zużyte nie zmienia zabarwienia, nie ma pełnej
zdolności wiązania. Co dotyczy bulgotania to polecam ten materiał
http://www.subbaltica.pl/rebreathers/forum/viewtopic.php?t=12

pozdrawiam rc

--

rc

Rysiek, wracaj, Leszek dał Ci zadanie do rozwiązania :), a ja zacieram ręce na
kolejną ciekawą dyskusję :).

Jacek




--

in_for@vp.pl napisał(a):

Rysiek, wracaj, Leszek dał Ci zadanie do rozwiązania :), a ja zacieram ręce na
kolejną ciekawą dyskusję :).

Żeby napisać zadanie elementarne potrzeba konkretne dane zamieścić. W
popularnej publikacji z tej tematyki R.Kłos "Aparaty Nurkowe .... "
na stronach 308-312 jest o płukaniu prostego konstrukcyjnie obiegu
zamkniętego. W szczególności polecam tabelki ze str 311. Będzie widać że nawet
danych elementarnego zadania zabrakło. Widoczny jest wpływ sposobu płukania na
wynik.
Poważniejsza analiza SCR jest w dziale 6.1 str 165. ciekawe dane są w tabeli
6.6 st 180 Natomiast ciekawy wykres stabilizacji składu na st 179. jest
potrzebna duża ilość danych do policzenia szybkości stabilizacji składu w
obiegu zamkniętym.
W zadaniu dla mnie jest brak niezbędnych danych, dorzucono jeszcze problemy
które również są bez określenia modelu nie rozwiązywalne.

pozdrawiam rc

--

in_for@vp.pl napisał(a):

Z lutowym (czyli już trzecim) numerem wyrobiliśmy się dosłownie w ostatnich
minutach lutego :).

http://www.nuras.info/

"okazało się, że duży blok skalny
oderwał się od stropu i odciął drogę do drugiego syfonu.
Stało się to najprawdopodobniej podczas wiosennych roztopów
i silnego przepływu wody. Co ciekawe, parę miesięcy
wcześniej wszystko wyglądało stabilnie, a my
eksplorowaliśmy dalsze partie"
mocne :)

Ps. Art. o lodzie, dotyczy wody słodkiej - w słonej sprawy się nieco komplikują. Warto o tym wspomnieć.

--

 

Art. o lodzie, dotyczy wody słodkiej - w słonej sprawy się nieco komplikują. Warto o tym wspomnieć.

To prawda! Muszę przyznać, że zaczęło się od incydentu wpadnięcia pod lód, a
próba rozwiązania zagadki trwała ponad miesiąc i zaowocowała tym obszernym
artykułem. Słona woda to rzeczywiście wyzwanie, mam nadzieję, że "łamów" starczy
w przyszłości :).

Jacek --

in_for@vp.pl napisał(a):

 > Art. o lodzie, dotyczy wody słodkiej - w słonej sprawy się nieco > komplikują. Warto o tym wspomnieć.

To prawda! Muszę przyznać, że zaczęło się od incydentu wpadnięcia pod lód, a
próba rozwiązania zagadki trwała ponad miesiąc i zaowocowała tym obszernym
artykułem. Słona woda to rzeczywiście wyzwanie, mam nadzieję, że "łamów"

starcz

y
w przyszłości :).

Jest jeszcze inna ciekawostka dotyczaca lodu. Opowiedział mi o tym pewien podróżnik śnieżny. Podczas jednej z wypraw na Nordcap, dotarł tam bez przewodnika, co wywołało spore zdziwienie u miejscowych. Otóż problem miał polegać na soczewkowym działaniu lodu, i wytapianiu pod nim całkiem sporych przestrzeni(kilka metrów w dół). Lód na górze staje się kruchy a samodzielne wyjście z takiej pułapki mało prawdopodobne.

--

Jest jeszcze inna ciekawostka dotyczaca lodu. Opowiedział mi o tym pewien
podróżnik śnieżny. Podczas jednej z wypraw na Nordcap, dotarł tam bez
przewodnika, co wywołało spore zdziwienie u miejscowych. Otóż problem miał
polegać na soczewkowym działaniu lodu, i wytapianiu pod nim całkiem sporych
przestrzeni(kilka metrów w dół). Lód na górze staje się kruchy a samodzielne
wyjście z takiej pułapki mało prawdopodobne.

Na Nordkapp to się wjeżdża samochodem całą drogę asfaltem (E69). Do przejścia piechotą jest ostatnie może nawet 12 metrów.
Po tym ogromnym wysiłku podróżnika śnieżnego należy przed skierowaniem się na parking samochodowy koniecznie zjeść obiad w restauracji i wysłać pocztówkę do rodziny potwierdzającą, że było sie w tak strasznym miejscu :/


Na kilku poniższych zdjęciach samotny podróżnik zdobywający Nordkapp w 2005 roku :)
http://junior.csl.pl/NUR/NORDKAPP/_DSC2157.JPG
http://junior.csl.pl/NUR/NORDKAPP/_DSC2161.JPG
http://junior.csl.pl/NUR/NORDKAPP/_DSC2164.JPG
http://junior.csl.pl/NUR/NORDKAPP/_DSC2167.JPG
http://junior.csl.pl/NUR/NORDKAPP/_DSC2169.JPG

~BitPump

~BitPump <bitpump_malpka@bitpump_kropka.pl> napisał(a):

> Jest jeszcze inna ciekawostka dotyczaca lodu. Opowiedział mi o tym pewien
> podróżnik śnieżny. Podczas jednej z wypraw na Nordcap, dotarł tam bez
> przewodnika, co wywołało spore zdziwienie u miejscowych. Otóż problem miał
> polegać na soczewkowym działaniu lodu, i wytapianiu pod nim całkiem > sporych
> przestrzeni(kilka metrów w dół). Lód na górze staje się kruchy a > samodzielne
> wyjście z takiej pułapki mało prawdopodobne.

Na Nordkapp to się wjeżdża samochodem całą drogę asfaltem (E69). Do przejścia piechotą jest ostatnie może nawet 12 metrów.
Po tym ogromnym wysiłku podróżnika śnieżnego należy przed skierowaniem się na parking samochodowy koniecznie zjeść obiad w restauracji i wysłać pocztówkę do rodziny potwierdzającą, że było sie w tak strasznym miejscu :/

Taksówką jeszcze wygodniej :)

--