Katyń

           Tej nocy zgładzono Wolność
           W katyńskim lesie...
           Zdradzieckim strzałem w czaszkę
           Pokwitowano Wrzesień.

           Związano do tyłu ręce,
           By w obecności kata
           Nie mogła ich wznieść błagalnie
           Do Boga i do świata.

           Zakneblowano usta,
           By w tej katyńskiej nocy
           Nie mogła błagać o litość,
           Ni wezwać znikąd pomocy.

           W podartym jenieckim płaszczu
           Martwą do rowu zepchnięto
           I zasypano ziemią
           Krwią na wskroś  przesiąkniętą.

           By zmartwychwstać nie mogła,
           Ni dać znaku o sobie
           I na zawsze została
           W leśnym katyńskim grobie.

           Pod śmiertelnym całunem
           Zwiędłych katyńskich liści,
           By nikt się nie doszukał,
           By nikt się nie domyślił

           Tej samotnej mogiły,
           Tych prochów i tych kości –
           Świadectwa największej hańby
           I największej podłości.

                           - - -

           Tej nocy zgładzono Prawdę
           W katyńskim lesie,
           Bo nawet wiatr, choć był świadkiem,
           Po świecie jej nie rozniesie...

           Bo tylko księżyc niemowa,
           Płynąc nad smutną mogiłą,
           Mógłby zaświadczyć poświatą
           Jak to naprawdę było...

           Bo tylko świt, który wstawał
           Na kształt różowej pochodni
           Mógłby wyjawić światu
           Sekret ponurej zbrodni...

           Bo tylko drzewa nad grobem
           Stojące niby gromnice
           Mogłyby liści szelestem
           Wyszumieć tę tajemnicę...

           Bo tylko ziemia milcząca,
           Kryjąca jenieckie ciała,
           Wyznać okrutną prawdę
           Mogłaby – gdyby umiała.

                           - - -

           Tej nocy sprawiedliwość
           Zgładzono w katyńskim lesie...
           Bo która to już wiosna?
           Która zima i jesień

           Minęły od tego czasu,
           Od owych chwil straszliwych?
           A sprawiedliwość milczy,
           Nie ma jej widać wśród żywych.

           Widać we wspólnym grobie
           Legła przeszyta kulami –
           Jak inni – z kneblem na ustach,
           Z zawiązanymi oczami.

           Bo jeśli jej nie zabrała,
           Nie skryła katyńska gleba,
           Gdy żywa – czemu nie woła,
           Nie krzyczy o pomstę do nieba?

           Czemu – jeśli istnieje –
           Nie wstrząśnie sumieniem świata?
           Czemu nie tropi, nie ściga,
           Nie sądzi , nie karze kata?

                           - - -

           Zgładzono sprawiedliwość,
           Prawdę i wolność zgładzono
           Zdradziecko w smoleńskim lesie
           Pod obcej nocy osłoną...

           Dziś jeno ptaki smutku
           W lesie zawodzą żałośnie,
           Jak gdyby pamiętały
           O tej katyńskiej wiośnie.

           Jakby wypatrywały
           Wśród leśnego poszycia
           Śladów jenieckiej śmierci,
           Oznak byłego życia.

           Czy spod dębowych liści
           Albo sosnowych igiełek
           Nie błyśnie szlif oficerski
           Lub zardzewiały orzełek,

           Strzęp zielonego munduru,
           Kartka z notesu wydarta
           Albo baretka spłowiała,
           Pleśnią katyńską przeżarta.



                           I tylko  p a m i ę ć  została
                           Po tej katyńskiej nocy...
                           Pamięć  n i e  d a ł a  się zgładzić,
                           Nie chciała ulec przemocy

                           I woła o  s p r a w i e d l i w o ś ć
                           I  p r a w d ę  po świecie niesie –
                           Prawdę o jeńców tysiącach
                       Zgładzonych w katyńskim lesie.

Marian Hamer - Lwowiak

--