(...)1 października zeszłego roku, gdy statek płynął w kierunku słonecznej
Irlandii, część załogi wezwała kapitana Tuska do zmiany kursu ze względu na
spodziewane burze i zaoferowała swoją pomoc.
Kapitan jednak uznał to za czarnowidztwo i nakazał dostawić na pokładzie
jeszcze więcej parasoli słonecznych.
Jeden z oficerów, przybocznych kapitana, nazwał nawet mówienie o burzach
podłością.

Sztorm jednak nadszedł. Wówczas to bliscy współpracownicy kapitana Tuska
pocieszać zaczęli pasażerów, że inne statki już poszły na dno, a nasz
jeszcze nie. Dla niedowiarków organizowano specjalne seanse, na których
wyświetlano filmy ze spektakularnych zatonięć.
Najbardziej zatwardziałych wyposażano w lornety, wyprowadzano na mostek i
wskazywano w kierunku okręcików z Łotwy czy Słowacji, które rzeczywiście
szybko nabierały wody.

To jednak nie przeciwdziałało coraz głębszemu zanurzaniu się naszego statku.
Znaleziono na to sposób - oficer kaowiec dostał większy budżet i polecenie
zintensyfikowania programu rozrywkowego.
Ze szczególnym upodobaniem miał naśmiewać się z nawigatora i jego
umorusanych kolegów z maszynowni, którzy wciąż marudzili o zmianie kursu i
przygotowaniach do sztormu.
Na wieczorkach kabaretowo - tanecznych parodiowano ich na przemian - jako
groźnych piratów lub jako pociesznych idiotów.

Przyszedł wreszcie moment, gdy kapitan postanowił oskarżyć za szalejącą
burzę tę właśnie część załogi.
Ich wskazał jako tych, na których trzeba uważać, bo mogą poplądrować w
walizkach i zakraść się do kajuty podczas burzy.
Pasażerowie byli skonfundowani podwójnie - po pierwsze, kapitan tym samym
przyznał, ze jednak burza jest.
To jednak była nowa wiadomość z ust kapitana - dotychczas za takie smętne
gadanie wyrzucano malkontentów za burtę.
Po drugie, jakoś trudno było uwierzyć, że kraść będą ci, którzy znani byli
raczej z tego, że ze złodziejami okrętowymi raczej walczyli (to o kolegach
kapitana krążyły plotki, że mają dziwną predylekcję do szybkiego wzbogacania
się, nie zawsze ciężką pracą).

Dziś prawie połowa pasażerów całkowicie wierzy kapitanowi i jego druhom.
Codziennie głośniki pokładowe zachęcają do opalania i korzystania ze
słonecznych parasoli.
Co prawda, na zewnątrz leje i jest bardzo wietrznie, ale połowa pasażerów
zawija się w koce, zakłada sztormiaki i.wychodzi na pokład, by kapitan był
zadowolony, a wieczorne komunikaty optymistyczne.
U części pasażerów, wracających wieczorami do swych kajut, pojawiają się
pewne wątpliwości, bo są zmarznięci na kość i przemoknięci do suchej nitki.
Ale wszystko mija, gdy wieczorem kaowiec znowu cieszy się z kolejnego
słonecznego dnia i nabija się z ponuraków i pesymistów.
Wszyscy wtedy radośnie rechoczą.
Pełne zadowolenie psuje im jedynie to, że od wczoraj chodzą wszędzie ze
swoimi walizkami.
Wiadomo - nawigator i ci z maszynowni są zdolni do wszystkiego.
źródło http://www.niezalezna.pl/blog/show/id/1401

#
W filmie “Wejście smoka” Bruce Lee, odpowiadając na zaczepki jednego z uczestników turnieju karate, oświadczył, że jego styl walki to “walka bez walki”.

Ponieważ natręt napraszał się i wyraźnie szedł na zwarcie, a rzecz działa się na statku, Lee wsadził go na łódkę i spuścił na otwarte morze. Pogoda była sztormowa i agresor, tknięty morską chorobą, wkrótce prosił Bruce’a o wybaczenie i wciągnięcie na pokład.

Polski rząd wobec kryzysu wybrał tę samą taktykę co słynny mistrz kung-fu. Najpierw przez kilka miesięcy w ogóle unikał wspominania o jakiejkolwiek konfrontacji, twierdząc, że nas cała sprawa nie dotyczy. W końcu, gdy dane gospodarcze nie pozostawiały już żadnych wątpliwości, że coś jest nie tak, rząd przygotował działania antykryzysowe. W dużej mierze okazały się one jednak bublem prawnym, drogim i skomplikowanym w użyciu.

Można by oczywiście podnieść alarm w tej sprawie, gdyby nie to, że wyziera z tego głęboko przemyślana filozofia walki bez walki. Skomplikowane procedury skutecznie odstraszyły przedsiębiorców, którzy w przeciwnym razie mogliby się rzucić na pomoc i doić deficytowe pieniądze z budżetu. A tak udało się jakoś przeczekać, światowa gospodarka odbiła od dna, Chińczycy trzymają się mocno, a i w Polsce wszystko idzie dobrze. Nawet nie mieliśmy recesji.

Zaniechanie działania, gdy wokół wszyscy domagają się energicznych kroków, np. zwiększania wydatków budżetowych, jest rzeczą wymagającą silnych nerwów. Jeżeli prowadzi do wygranej - jest sztuką. Na razie ekipie Donalda Tuska udaje się ona znakomicie. Jest tylko jedno “ale” - bezrobocie, któremu miał zapobiegać pakiet antykryzysowy, ciągle rośnie. Najbliższe pół roku pokaże, czy i ten problem uda się wziąć na przeczekanie.
#

http://blog.rp.pl/blog/2009/10/21/lukasz-rucinski-kung-fu-donalda-tuska/

matador.