Liturgia Niedzieli Palmowej jest rozpięta między dwoma momentami: radosną
procesją z palmami oraz czytaniem - jako Ewangelii - Męki naszego Pana
Jezusa Chrystusa. W ten sposób Kościół podkreśla, że triumf Chrystusa i Jego
Ofiara są ze sobą nierozerwalnie związane.

Bardziej uroczyste niż zwykle rozpoczęcie Mszy św. ma swoją wielowiekową
historię. W Jerozolimie już w IV w. patriarcha dosiadał oślicy i otoczony
radującymi się tłumami wjeżdżał na niej z Góry Oliwnej do miasta.

Zwyczaj ten wszedł w powszechną praktykę na Zachodzie w wieku V i VI.
Zwyczaj poświęcania palm wprowadzono do liturgii dopiero w wieku XI.W
tradycyjnej liturgii jest zwyczaj, że celebrans wychodzi w Niedzielę Palmową
przed kościół, a bramę świątyni zamyka się.

Kapłan uderza w nią krzyżem trzykrotnie, wtedy dopiero brama otwiera się i
kapłan z uczestnikami procesji wstępuje do wnętrza kościoła, aby odprawić
Mszę świętą. Symbol ten ma wiernym przypominać, że zamknięte niebo zostało
nam otworzone dzięki zasłudze krzyżowej śmierci Chrystusa.

Po reformie liturgii kapłan w Niedzielę Palmową nie przywdziewa szat
pokutnych, fioletowych, ale czerwone. Procesja zaś ma charakter triumfalny.
Chrystus wkracza do świętego miasta jako jego Król i Pan, odbiera
spontaniczny hołd od mieszkańców Jerozolimy.

Przez to Kościół chce podkreślić, że kiedy Chrystus Pan za kilka dni
podejmie się tak okrutnej śmierci, to jednak nigdy nie pozbawi się swojego
majestatu królewskiego i prawa do panowania.

Przez mękę zaś swoją i śmierć to prawo jedynie umocni. Godność królewską
Chrystusa Pana akcentują antyfony i pieśni, które śpiewa się w czasie
rozdawania palm i procesji.

W XI w. pojawił się zwyczaj święcenia palm. Wierni przechowują je przez cały
rok, aby w następnym roku mogły zostać spalone na popiół, którym są
posypywane nasze głowy w Środę Popielcową.

Procesja z palmami jest z jednej strony upamiętnieniem wydarzenia sprzed
wieków, z drugiej zaś - naszym kroczeniem wraz z Chrystusem ku ofierze,
którą dzisiaj jest Msza święta. Ogłaszając Chrystusa Królem zgadzamy się w
ten sposób na to, że nasza droga do Ojca prowadzi zawsze przez krzyż.

x. Jan Jenkins, FSSPX

Dnia Sun, 24 Mar 2013 08:02:57 +0100, abc napisał(a):

Liturgia Niedzieli Palmowej jest rozpięta między dwoma momentami: radosną
procesją z palmami oraz czytaniem - jako Ewangelii - Męki naszego Pana
Jezusa Chrystusa. W ten sposób Kościół podkreśla, że triumf Chrystusa i Jego
Ofiara są ze sobą nierozerwalnie związane.

Bardziej uroczyste niż zwykle rozpoczęcie Mszy św. ma swoją wielowiekową
historię. W Jerozolimie już w IV w. patriarcha dosiadał oślicy i otoczony
radującymi się tłumami wjeżdżał na niej z Góry Oliwnej do miasta.

Zwyczaj ten wszedł w powszechną praktykę na Zachodzie w wieku V i VI.
Zwyczaj poświęcania palm wprowadzono do liturgii dopiero w wieku XI.W
tradycyjnej liturgii jest zwyczaj, że celebrans wychodzi w Niedzielę Palmową
przed kościół, a bramę świątyni zamyka się.

Kapłan uderza w nią krzyżem trzykrotnie, wtedy dopiero brama otwiera się i
kapłan z uczestnikami procesji wstępuje do wnętrza kościoła, aby odprawić
Mszę świętą. Symbol ten ma wiernym przypominać, że zamknięte niebo zostało
nam otworzone dzięki zasłudze krzyżowej śmierci Chrystusa.

Po reformie liturgii kapłan w Niedzielę Palmową nie przywdziewa szat
pokutnych, fioletowych, ale czerwone. Procesja zaś ma charakter triumfalny.
Chrystus wkracza do świętego miasta jako jego Król i Pan, odbiera
spontaniczny hołd od mieszkańców Jerozolimy.

Przez to Kościół chce podkreślić, że kiedy Chrystus Pan za kilka dni
podejmie się tak okrutnej śmierci, to jednak nigdy nie pozbawi się swojego
majestatu królewskiego i prawa do panowania.

Przez mękę zaś swoją i śmierć to prawo jedynie umocni. Godność królewską
Chrystusa Pana akcentują antyfony i pieśni, które śpiewa się w czasie
rozdawania palm i procesji.

W XI w. pojawił się zwyczaj święcenia palm. Wierni przechowują je przez cały
rok, aby w następnym roku mogły zostać spalone na popiół, którym są
posypywane nasze głowy w Środę Popielcową.

Procesja z palmami jest z jednej strony upamiętnieniem wydarzenia sprzed
wieków, z drugiej zaś - naszym kroczeniem wraz z Chrystusem ku ofierze,
którą dzisiaj jest Msza święta. Ogłaszając Chrystusa Królem zgadzamy się w
ten sposób na to, że nasza droga do Ojca prowadzi zawsze przez krzyż.

x. Jan Jenkins, FSSPX

Masz coś z głową koleś?