Drodzy Wierni!

Ci, co w pierwszych czasach chrześcijaństwa w Wielką Sobotę zostali
ochrzczeni, przez osiem dni uczestniczyli we Mszy św. w białych szatach.
Dziś, w Białą Niedzielę, składali strój świąteczny i "jako dopiero narodzone
niemowlęta" (Introit) z radością wchodzili w życie, by w świecie dochować
Panu wierności.

Szli z Panem, a Zmartwychwstały jak słońce szedł przed nimi i oświecał im
drogę. My wszyscy mamy się stać "jako dopiero narodzone niemowlęta",
odrodzić się w duchu i łasce, w prawdzie i mocy Jezusa Chrystusa. A chlebem
naszej duszy jest wiara, która zwycięża świat. "Któż jest, kto zwycięża
świat, jeśli nie ten, który wierzy, iż Jezus jest Synem Bożym?" (Lekcja).

Obchodziliśmy uroczyście pamiątkę Zmartwychwstania Pańskiego,
przypomnieliśmy sobie nieskończoną miłość Chrystusa, Jego poświęcenie i
zwycięską potęgę; niech więc w naszych sercach jako dojrzały owoc
wielkanocny, jako świąteczne błogosławieństwa zrodzi się prawdziwe
zmartwychwstanie dusz, dojrzała wiara w wielkość i potęgę Bożą,
przerastającą wszelką ludzką myśl.

Dzisiejsza niedziela głosi nam zwłaszcza tę wiarę, mocną, niezachwianą wiarę
w cuda Boże. Opowiadanie o niedowierzającym Tomaszu chce nam wyjaśnić tę
prawdę: by uwierzyć, by dojść do prawdy i pokoju, nie trzeba, byśmy na
własne oczy widzieli i własnym, słabym rozumem wszystko zrozumieli,
wystarcza wiara, wystarcza głębokie, wewnętrzne przekonanie.

"Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli." Tomasz był smutny i
zrozpaczony; coś się w nim załamało. Od chwili pojmania Chrystusa aż do
złożenia Go w grobie w jego duszy nagromadziło się za dużo ciemności.
Bolesny widok na Golgocie wstrząsnął nim do głębi i zasłonił mu obraz
Boskiego cudotwórcy; przed oczami miał tylko poniżenie mistrza,

Jego ludzkie cierpienia i haniebną śmierć. Boleść i żal, gorzkie uczucie
zawodu, zamęt myśli i uczuć sprawiły, że był jak liść oderwany od drzewa, że
jeszcze w Wielkanoc unikał towarzystwa apostołów, że przyszła na niego
godzina głębokiego zwątpienia.

Kiedy więc uczniowie powiedzieli mu z radością: "Widzieliśmy Pana", nie
chciał czy nie mógł uwierzyć. Kochał swego Mistrza nie mniej, niż inni
apostołowie, szukał prawdy może uporczywiej od innych, ale pragnął jasnych i
niezaprzeczonych dowodów, chciał prawdę poznać z gruntu, przekonać się na
własne oczy, by nie było ani cienia wątpliwości.

Dlatego wypowiedział te twarde słowa: "Jeśli nie ujrzę w ręku Jego przebicia
gwoździ, a nie włożę ręki mojej w bok Jego, nie uwierzę".

Niemało wśród nas jest Tomaszów; niemało ludzi, którzy kochają prawdę i z
całej duszy jej pragną. Ale żaden dowód nie jest im dosyć jasny i dosyć
przekonywający; pragną zupełnej i całkowitej oczywistości, chcieliby dotknąć
się prawdy rękami, ujrzeć ją niejako na własne oczy.

Zapominają, że wiele jest rzeczy, które należy raczej wyczuć sercem,
zapominają, że należy wsłuchać się w głos swojej duszy. Chcą widzieć oczami
ciała, gdzie należałoby otworzyć oczy ducha. Żądają wciąż nowych znaków,
chociaż tyle ich znajdują naokoło siebie, w sumieniu, w własnym życiu, w
Kościele Bożym i w dziejach Odkupienia.

Cóż dopiero powiedzieć o tych, którzy wątpią niejako z zasady, którym o
prawdę nie chodzi, lecz o puste gadanie, o to, aby się nie urwał wątek
dyskusji? Bo są i tacy, których nigdy nie można przekonać, ponieważ wolą
szukanie, niż prawdę, ponieważ wygodniej im prawdy nie znaleźć, aby nie
przyjąć na siebie obowiązków, wypływających z poznania prawdy.

Tacy nie budują, lecz niszczą; tacy chcą podważyć i zburzyć fundamenty
każdego poznania, gdyż prawda i ludzkie szczęście są dla nich tylko pustą
igraszką.

Ale Tomasz do nich nie należał; z krwawiącym sercem i z całej duszy pragnął
jasności i oświecenia. Dlatego ukazał mu się Jezus i pełen dobroci
powiedział: "Włóż sam palec swój i oglądaj ręce Moje..., a nie bądź
niewierny, ale wierny". Tomasz zaś, zamiast odpowiedzi, szczęśliwy i
przekonany rzucił się do stóp ukochanego Mistrza, wołając przez łzy: "Pan
mój i Bóg mój!"

Nie trwóżmy się więc, jeżeli nieraz ciemności zalegają nam duszę, jeżeli
wątpliwości podnoszą swą głowę i zaciemniają jasne poznanie. Mało jest
takich, którzy by nigdy nie mieli godziny wątpienia, którzy by zawsze
zachowali niezachwianą wiarę lat młodości albo nawrócenia się. Walcząc i
ucząc się, musimy utwierdzać swą wiarę; wiele musimy przejść, wiele szukać,
aby zbudować mocne i trwałe fundamenty niezachwianej wiary.

Ale kto szuka, ten znajdzie. Jezus objawi mu się jak Tomaszowi, przemówi do
niego głosem łaski, a dusza ujrzy jaśniejącą, nieskażoną prawdę i zawoła:
"Pan mój i Bóg mój". Wiele mamy porywających przykładów, jak dusze, długo
błądzące, wróciły do żywego Boga, ponieważ Go szczerze szukały.

Jeżeli zaś kto umyślnie zamyka oczy na prawdę, temu najczęściej można
powiedzieć, że jego serce jest chore, nie głowa, że jego wątpliwości nie
pochodzą z rozumu, lecz z nieprawości życia. Pewien młodzieniec powiedział
raz do słynnego pisarza duchowego Pascala: "Gdybym miał wiarę, jak święcie,
jak uczciwie ułożyłbym swe życie!" A ów odpowiedział: "Zacznij żyć po
Bożemu, a wiara zrodzi się z twojego życia". Tak jest rzeczywiście:

Pan nie opuści nikogo, kto szczerze Go szuka i pragnie Mu wiernie służyć.
Mamy świadectwo naocznych świadków, którym możemy wierzyć: nasza wiara nie
jest nierozumna. Wiara ta jest nam pociechą i podporą, uszczęśliwia nas i
bogaci, daje życiu treść i siłę. Nasza wiara opiera się na powadze Boga
trójjedynego: "Jeśli świadectwo ludzkie przyjmujemy, świadectwo Boże większe
jest".

Szukajmy prawdy, utwierdzajmy wiarę, ale potem z dziecięcą pokorą powiedzmy:
"Pan mój i Bóg mój". Bo Chrystus powiedział: "Błogosławieni, którzy nie
widzieli, a uwierzyli". Amen.

x. Edmund Naujokaitis, FSSPX

Dnia Sun, 7 Apr 2013 10:38:08 +0200, abc napisał(a):

x. Edmund Naujokaitis, FSSPX

Niedziela Przewodnia została w Kościele zniesiona po Soborze Watykańskim
II:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Niedziela_Przewodnia


--
"Niech będzie przeklęty bóg ojciec i syn i duch i matka najświętsza i całe
królestwo niebieskie!"