Drodzy wierni,

Zaledwie kilka miesięcy temu, dwa tygodnie po Wielkanocy, Pan Jezus mówił
nam o Dobrym Pasterzu, który oddaje swoje życie za owce. Dzisiaj natomiast
Zbawiciel przestrzega nas przed fałszywymi prorokami, czyli tymi, którzy
przychodzą w imię Boże, a jednak nie czynią Jego woli.

"Attendite a falsis prophetis - Strzeżcie się fałszywych proroków". Co
dziwne, w wersji łacińskiej Pan Jezus nie mówi w zasadzie: "miejcie się na
baczności przed fałszywymi prorokami" ale "spodziewajcie się ich".

Chrystus Pan sugeruje w ten sposób, że pojawią się fałszywi prorocy, że ich
wystąpienie jest po prostu znakiem czasów. Jest to niebiański realizm, który
uwzględnia, że natura ludzka  po upadku bardzo odbiega od ideału i że nawet
po otrzymaniu od Zbawiciela wszystkich sakramentów, wszystkich środków,
jakie daje nam Bóg, znajdą się tacy, którzy usiłować będą zniszczyć życie,
jakim nas obdarzył.

Pan Jezus opisuje nam ich dokładnie: przychodzą oni do nas w owczej skórze,
ale w istocie są drapieżnymi wilkami. Zauważmy, że Chrystus Pan nie mówi, że
"posiadają oni w pewien sposób zarodki Ewangelii", nie wygłasza żadnego z
nonsensów lansowanych przez współczesny ekumenizm.

Fałszywy prorok jest drapieżnym wilkiem. Są oni drapieżnymi wilkami,
ponieważ niszczą przez swe błędy nadprzyrodzony ład w naszych duszach, a
nawet ład naturalny.

Wszystkie istoty ludzkie kierują się w swym postępowaniu pewnym
światopoglądem. Dany człowiek nie będzie kradł, czy przynajmniej starał się
będzie być uczciwy, ponieważ wierzy w prawo do własności prywatnej, wierzy,
że inni ludzie również ma prawo do tego, co posiadają. Nie będzie zabijał,
ponieważ uważa, że jest to zło etc.

Wszystko, co czynimy, zależy od tego, co uważamy za ważne lub co wedle nas
stanowi o naszym szczęściu. Tak więc zmiana wyznawanych przez nas idei
prowadzi z konieczności do zmiany naszego zachowania.

Fałszywy prorok jest drapieżnym wilkiem przede wszystkim dlatego, że chce
zmienić nasz światopogląd, chce, byśmy wyrzekli się tego, co uważamy za
prawdę i co prowadzi nas do prawdziwego szczęścia.

Wszystkie upadki ludzkie których dziedzicem jest ciało (Hamlet, II) są
niczym w porównaniu z jedną jedyną herezją.

Zło, jakie spowodowali Marcin Luter czy Mahomet polega nie tyle na ich
osobistym upadku, co na fakcie, że wprowadzili na ten świat błąd. Obrócili
prawdę Bożą w kłamstwo.

Są drapieżnymi wilkami, niszczącymi w innych zdolność do osiągnięcia
wiecznego szczęścia, są drapieżnymi wilkami i jako tacy muszą być
traktowani.

Herezja jest jak trąd, który zaraża i niszczy zdolność duszy do trzymania
się prawdy i czynienia tego, co sprawiedliwe - tak więc należy unikać nie
tylko samych twórców herezji, ale i tych, którzy są nią zarażeni, tak jak
dla bezpieczeństwa należy zawsze trzymać wilki z dala od domostw.

W ten sposób Zbawiciel jednym zdaniem potępia dzisiejszy fałszywy ekumenizm,
poszukujący "dialogu" z wyznawcami błędu. Nie dialoguje się z kimś, kto nie
posiada prawdy, powinno się go raczej pouczać, odwodzić od błędu i
doprowadzać do prawdy.

Zauważmy, że Pan Jezus mówi, iż są oni "w owczych skórach". Nie każdy, kto
wyznaje błąd, musi być z konieczności nieszczery.

Wielu ludzi błądzi jedynie dlatego, że nikt nie ma odwagi czy chęci ich
pouczyć - są takimi samymi ludźmi jak wy czy ja, ale nie odpowiedzieli
jeszcze na łaskę Boga. Podobnie jak wy czy ja są owcami, mającymi swe zalety
i wady, mogą nawet być w kontaktach z innymi ujmujący i mili.

Jednak wewnętrznie są chorzy na straszliwą chorobę błędu, błędu , którym
zarazić moglibyśmy się i my sami, gdybyśmy nie strzegli zdrowia naszego
duchowego organizmu.

Następnie Zbawiciel mówi nam, w jaki sposób mamy ich rozpoznawać: po ich
owocach ich poznacie. Tak jak nie jemy z trujących pnączy, tak też nie
powinniśmy przyjmować duchowego pokarmu od tych, którzy trwają w błędzie.
Pan Jezus podaje nam ważniejszą jeszcze zasadę: nie może dobre drzewo
przynosić dobrych owoców, ani złe drzewo owoców dobrych.

Drzewo rodzi owoce czerpiąc nie tylko z tego, co je otacza: powietrza,
słońca, wody i gleby, rodzi je również stosownie do swej natury. Można
pielęgnować winorośl dowolnie długo, jednak nigdy nie zrodzi ona jabłek.
Również herezja ma swój psujący aspekt, przez który nawet dzieła podejmowane
w dobrej intencji stają się nieskuteczne i bezowocne.

Wystarczy rozejrzeć się wokół, by zobaczyć mnóstwo podejmowanych w
najlepszej wierze przedsięwzięć, będących narzędziami strasznego zła. I
przeciwnie - widzimy, że nawet najmniejsza prawda owocuje dobrymi skutkami,
kiedy przedstawiana jest wytrwale i cierpliwie.

Fundamentalna zasada, której pragnie nauczyć nas dziś Zbawiciel, brzmi, że
prawda jest obiektywna. Rzeczy są dobre lub złe niezależnie od tego, co
moglibyśmy o nich pomyśleć. Bóg uczynił wszechświat takim, jakim jest i
żadne poglądy człowieka nie są w stanie zmienić praw natury.

I tak, jak istnieje prawo grawitacji, istnieje też obiektywne prawo moralne,
któremu podlegamy wszyscy bez wyjątku.

Nasze szczęście nie zasadza się na próbach "wynalezienia" odpowiedniej dla
nas moralności, ale na dostosowywaniu naszego życia do prawa moralnego
objawionego przez Boga. Tak jak inżynier musi projektować samolot  - o ile
chce, by ten latał - w zgodzie z prawami aerodynamiki, podobnie i my  -
jeśli chcemy osiągnąć wieczną szczęśliwość - musimy dostosować się do Bożych
przykazań.

Oczywiście rzeczywistość duchowa jest znacznie trudniejsza do zrozumienia
niż świat materialny, który nas otacza, nie zmienia to jednak natury prawdy.
Z pewnością wielu ludzi błądzi ze słabości, nie zmienia to jednak natury ich
uczynków. Każde drzewo, które nie przynosi dobrych owoców będzie wrzucone w
ogień wieczny - mówi Chrystus Pan.

Buddysta nie będzie pod koniec swego ziemskiego życia sądzony przez Buddę,
ani muzułmanin przez Mahometa. Jest tylko jeden sędzia: nasz Pan i Zbawiciel
Jezus Chrystus, który sądzi żywych i umarłych. Ci, którzy nie są posłuszni
prawom prowadzącym do szczęśliwości, cierpieć będą wieczne odrzucenie.

"Ci tylko, którzy czynią wolę Ojca Mojego wejdą do Królestwa Niebieskiego".
Szczęście wieczne osiągamy przez nasze uczynki - dobre intencje nie
wystarczą.

Tak więc, drodzy Przyjaciele, módlmy się dziś szczególnie za tych, którzy
znajdują się daleko od prawdy. Dzisiejsza Lekcja przypomina nam, że wszyscy,
przynajmniej w czasie niemowlęctwa, byliśmy kiedyś daleko od Boga.

Św. Paweł mówi chrześcijanom  w Rzymie o ich nawróceniu od służby bożkom do
służby prawdziwemu Bogu. Powinno to być dla nas powodem do nadziej - również
ci, którzy dziś są drapieżnymi wilkami, mogą pewnego dnia nawrócić się i
strzec owczarni, jak sam św.

Paweł, niegdyś Szaweł i prześladowca Kościoła, drapieżny wilk, stał się
przez łaskę Boga potężnym Apostołem, którego praca przynosi dobre owoce po
dziś dzień.

Oby dzięki wstawiennictwu Matki Najświętszej wszystkie dusze mogły nawrócić
się do prawdy, którą jest nasz Pan Jezus Chrystus. Amen.

x. Jan Jenkins, FSSPX