Że wojenka premiera z „bandytami stadionowymi” będzie miała w „Gazecie Wyborczej” gorliwych kibiców, że pierwszą jej reakcją będzie „nareszcie!”, można się było spodziewać. Ale sugestia, że akcja rządu zapobiegła temu, by, jak w Serbii, o wyniku wyborów zdecydowały bojówki organizowane przez kluby kibica, wyznacza doprawdy nowy, wyśrubowany standard lizusostwa. Jeszcze wczoraj gdyby ktoś pod jakimkolwiek względem przyrównał III RP, od trzech lat szczęśliwie rządzoną niepodzielnie przez „siły obliczalne i odpowiedzialne” do Serbii, ta sama gazeta zatrzęsłaby się z oburzenia.

Rachunek jest taki, Ĺźe − cytuję za medium zdeklarowanie „antypisowskim” − na zamkniętych przez rząd stadionach gościło średnio 35 tysięcy widzĂłw. Karty kibica ma w kraju kilkaset tysięcy. A w awanturze w Bydgoszczy, ktĂłra dała asumpt całej akcji, brało udział gĂłra 200 chuliganĂłw. Jeśli to nie jest stosowanie odpowiedzialności zbiorowej, to co nią jest? Oficjalnym powodem − pretekstem − zamknięcia stadionĂłw jest niemoĹźność zapewnienia na nich bezpieczeństwa, ale do wczoraj właśnie te dwa stadiony podawane były za wzĂłr, jako, dzięki trosce włodarzy z PO, najbezpieczniejsze w Polsce. Gdyby więc traktować rządową narrację powaĹźnie, to one akurat powinny zostać zamknięte jako ostatnie, nie pierwsze. Oficjalnie srogość Tuska jest dziś konieczna, by nie dopuścić chuliganĂłw na mecze Euro 2012. Gazeta, ktĂłra to pisze,  jednocześnie tuĹź obok informuje o niewiarygodnym fuksie mieszkańca Opola, ktĂłry wylosował na mistrzostwa aĹź 4 bilety − dla całej rodziny! I w niczym to nie skłania do zastanowienia, jakimi niby cudem mogą w takim razie wejść na te mecze zwartą grupą „stadionowi bandyci”.

Przepraszam za mało błyskotliwą pointę, ale prorządowe media sięgają w swym serwilizmie dna.

Rafał A. Ziemkiewicz