Kiedy Jarek był małym chłopcem, to prawie niczego się nie bał.
Śmiało wchodził do ciemnego pokoju. Nie lękał się, kiedy opowiadano straszne bajki. I w ogółe bardzo rzadko płakał.
A miał brata bliźniaka, Leszka, ładnego i dobrego chłopca. Lecz Leszek odznaczał się niezwykle czułym ser­cem.
Wystarczyło, by ktoś zanucił smutną piosenkę, a Leszek zaraz łzy płynęły z oczu. Szczególnie zaś gorzko płakał, kiedy dzieci śpiewały piosenkę "O koziołeczku".
Mnóstwo dzieci zna tę piosenkę o babuleńce, która miała szarego koziołeczka.
W piosence mowa jest o tym, że babuleńka kochała bardzo szarego koziołeczka. Nie pozwalała mu chodzić do lasu, ale koziołeczek nie usłuchał babuleńki i wybrał się do lasu na spacer. W lesie napadły na niego szare wilki, rozszarpały go i zjadły. A babuleńce zostawiły różki i nóżki koziołka.
Jest to naprawdę bardzo smutna piosenka. Ale rzecz jasna, nie ma powodu do płaczu. Przecież to jest tylko piosenka. Wszystko w niej jest zmyślone, wcale tak nie było. Prawda, że koziołeczka żal. Ale sam był sobie winien: dlaczego poszedł do lasu bez pozwolenia.
Leszkowi zawsze drżał głos i wargi, kiedy razem z dziećmi  śpiewał piosenkę o szarym koziołeczku. A gdy dochodził do smutnych słów: "Napadły na koziołeczka szare wilki" - za każdym razem zaczynał płakać.
Pewnego dnia dzieci zebrały się przy fortepianie i za­nuciły piosenkę o babuleńce i jej koziołeczku.
Odśpiewano spokojnie dwie zwrotki. Ale gdy przyszła kolej na smutne słowa o tym, że koziołeczek poszedł do lasu, Leszek rozbeczał się.
Wówczas mały Jarek zrobił straszną minę, zwrócił się do Leszka i umyślnie, jak tylko mógł najgłośniej i naj-groźniej, zaśpiewał:
"Na-pad-ły na-a ko-zio-łecz-ka sza-a-re wil-ki..."
Oczywiście, Leszek dopiero teraz rozszlochał się na dobre.
Starsza dziewczynka zaczęła strofować Jarka za to, że drażni się z Leszkiem.
A na to mały Jarek odpowiedział:
- To dlaczego Leszek się boi? Ja nie chcę, żeby Leszek beczał ze strachu. Dzieci powinny być odważne. Wówczas Leszek rzekł:
- No, to już nie będę.
Dzieci od nowa zaśpiewały tę samą piosenkę. A Leszek razem z wszystkimi odważnie odśpiewał ją aż do końca. Tylko jedna łza spłynęła mu przez policzek, kiedy za­brzmiały ostatnie słowa piosenki: "Zostawili babuleńce różki i nóżki".
Mały Jarek ucałował braciszka i po­wiedział:
- No, teraz zuch z ciebie.
--
saluto
SB dr angelologii apokryficznej
-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --
"Szanowny Prezydencie. Błogosławione łono, które Ciebie nosiło i piersi, które ssałeś" (Szczecin).