J.K. Dlaczego pan Komorowski tak strasznie obawiał się pytań przed swoim wyborem
na marszałka Sejmu. To dziwna sytuacja, takie pytania zawsze zadawano.

Ł.W.Czemu miał się ich bać?

J.K.Bał się pytań dla siebie bardzo kłopotliwych, takich, które być może mogłyby
nawet postawić jego wybór pod znakiem zapytania.

Ł.W.Proszę teraz zadać te pytania.

J.K. Nie będę ich teraz zadawał, ale zapewniam pana, że one zadane zostaną.
Dotyczą bardzo konkretnych spraw.

Ł.W.Jakiego typu?

J.K.Chodzi o sprawy, które w większości wypadków były opisywane w prasie.
Dotyczyły decyzji, podejmowanych przez Bronisława Komorowskiego w okresie, gdy
był ministrem obrony, przysparzających pewnym bardzo ważnym ludziom czy ich
rodzinom różnych wartości. Te decyzje w świetle prawa, a z całą pewnością w
świetle dobrych obyczajów, były nieuzasadnione. Były też inne kwestie, o których
nie mogę tutaj mówić. I dziwi mnie, że media się tym kompletnie nie zajęły. Nie
zaczęły drążyć, pytać.

Ł.W.Ja dopytuję, a pan nie przedstawia żadnego konkretu.

J.K. Pan się dopytuje, bo ja zacząłem o tym mówić. Sam pan tego pytania nie
zadał. Poza tym - wszystko w swoim czasie. Zadanie tych pytań to niekoniecznie
moja rola.


To fragment wywiadu, jakiego premier Jarosław Kaczyński udzielił Łukaszowi
Warzesze z Faktu w dniu 7 listopada 2007r. Być może dziś, po wielu miesiącach
sprawowania rządu przez koalicję PO-PSL, Kaczyński jest już mniej zdziwiony
postawą dziennikarzy wobec spraw, związanych z Bronisławem Komorowskim.

W pierwszej części wpisu AFERA MARSZAŁKOWA-1 przedstawiłem chronologicznie
zdarzenia z jesieni ubiegłego roku, na podstawie medialnych publikacji. Pomiędzy
27 października 2007r., gdy Wprost podało informację o wezwaniu Komorowskiego
przez Komisję Weryfikacyjną WSI, a 19 listopada, gdy Dziennik opublikował
sensacyjny artykuł Anny Marszałek, opatrzony nagłówkiem –Każdy może kupić tajne
dokumenty, pt. Aneks do raportu o WSI na sprzedaż.

Wiemy, że w tym mniej więcej czasie, Bronisław Komorowski spotkał się z
Aleksandrem Lichockim. Jeśli wierzyć słowom Komorowskiego, trzeba przyjąć, że do
spotkania doszło po dniu 5 listopada, 2007r., czyli po dacie wyboru
Komorowskiego na marszałka sejmu VI kadencji. Sam, bowiem marszałek pytany o
powód wizyty pułkownika WSW, stwierdził:

Ja myślę, że prozaiczna sprawa – po pierwsze sądził, że ja jestem
zainteresowany, bo jak pan Antoni Macierewicz publicznie mówił... moje nazwisko
jest wymieniane w jego Aneksie tajnym, a po drugie nastąpiła zmiana władzy, ja
już byłem marszałkiem Sejmu, więc mógł sądzić, że się przeflancuję, mówiąc takim
językiem polityczno–ogrodniczym, na nową grządkę, na nowy układ sił politycznych.

Jeśli tak byłoby rzeczywiście, trzeba powiedzieć, że płk. Aleksander Lichocki –
szef PRL- owskiego kontrwywiadu wojskowego jest kompletnym ignorantem, a i sam
Komorowski okazał wprost zadziwiającą niefrasobliwość, godząc się na spotkanie z
pułkownikiem. Dlaczego?

Dlatego, że 18 października 2007r. Gazeta Polska zamieściła artykuł Leszka
Misiaka pt. Komorowski i WSI, nawiązujący do wcześniejszej publikacji Wprost.
Misiak ujawnił w nim fakt wieloletniej znajomości Komorowskiego z Lichockim i
zakończył swój artykuł zadając intrygujące pytania:

Jaki interes miał wysoki rangą oficer WSI, by występować jako rzecznik
Bronisława Komorowskiego? Co łączy czy łączyło obu panów? Czy była to znajomość
prywatna czy też miała inny charakter? Te pytania chcieliśmy zadać marszałkowi
Komorowskiemu.

Niestety, nie znalazł czasu, by porozmawiać z GP, jego asystent kilkakrotnie
przekładał termin wywiadu. Asystent marszałka odesłał nas do sekretariatu
Bronisława Komorowskiego w Sejmie. Sekretarka zapisała mój numer telefonu i
powiedziała, że połączy mnie, gdy marszałek skończy spotkanie. Nie połączyła.
Więc zadaję te pytania publicznie.

Wynika stąd, że Komorowski przed spotkaniem z Lichockim wiedział już, że tą
znajomością interesują się dziennikarze, wiedział, że zadają w tej sprawie
pytania, a mimo to, zdecydował się przyjąć Lichockiego w swoim biurze poselskim.
Również Lichocki miał świadomość, że jego związki z Komorowskim zostały
ujawnione i stanowią przedmiot dziennikarskiego zainteresowania, a jednak waży
się na spotkanie z marszałkiem w miejscu publicznym.

Zadziwiająca niefrasobliwość, wprost nieprawdopodobna u oficera kontrwywiadu i
doświadczonego polityka, na którego media poszukują haka Mało tego – Lichocki,
po publikacji Gazety Polskiej przychodzi do Komorowskiego z dosyć dziwną taką
ofertą, którą trudno nazwać korupcyjną, ale niewątpliwie sugerował możliwość
uzyskania przeze mnie wglądu w Aneks do raportu o likwidacji WSI, – jak twierdzi
sam marszałek sejmu.

 Wydaje się mało prawdopodobne, by w tych okolicznościach i w tym właśnie czasie
doszło do spotkania według scenariusza, jaki przedstawił mediom Komorowski. Nie
posądzę nigdy płk. Lichockiego o podobną lekkomyślność, ani pana marszałka o tak
jawną ignorancję.

Chyba, że przyjmiemy, że panowie musieli się spotkać, a ich spotkanie,
odnotowane przez Wprost było jednym z wielu już odbytych. Jeśli do tej
aktywności, wielce lekkomyślnej, zmusiła ich publikacja Gazety Polskiej, byłaby
to logiczna i uprawniona reakcja.

Załóżmy, więc nieco poprawioną wersję zdarzeń.

Na długo przed wyborem Komorowskiego na marszałka sejmu, pojawiają się wobec
niego zarzuty o udział w aferach, z czasów, gdy był ministrem obrony narodowej,
w których pojawiają się ludzie Wojskowych Służb Informacyjnych. Poseł Komorowski
wydaje się łatwym obiektem do mocnego i celnego ataku.

Należy przypuszczać, że mają w tym udział politycy PIS-u i ludzie służb, lojalni
wobec ustępującej ekipy rządowej. Efektem tych działań są m.in. publikacje
prasowe, jak te z 14 października 2007r we Wprost, na temat inwigilacji posłów z
sejmowej komisji obrony, w czasie, gdy Komorowski był ministrem ON, czy z 27
października.2007r o wezwaniu Komorowskiego przed Komisję, a wreszcie z 18
października, o związkach Komorowskiego z WSI i Lichockim. Do wściekłości
doprowadza polityków PO i ich przyjaciół ze środowiska WSI fakt sprzątnięcia
sprzed nosa archiwum Komisji i przeniesienia jej siedziby do BBN –u. Trzeba
zwrócić uwagę, jakiż żal przebija z publikacji Dziennika z początków grudnia
2007r. – Jednego dnia zabrakło, by premier Donald Tusk i wicepremier Grzegorz
Schetyna mogli przeczytać aneks do raportu o weryfikacji Wojskowych Służb
Informacyjnych. Jest to o tyle ciekawe, że w aneksie, według prasowych
przecieków, mają być opisani politycy Platformy, tacy jak: Bronisław Komorowski,
Radosław Sikorski czy Grzegorz Schetyna. Jednak 15 listopada, dzień przed
objęciem władzy przez Tuska, dokumenty zostały zwrócone przez kancelarię
premiera do szefa komisji weryfikacyjnej WSI. Aneks ma w tej chwili tylko
prezydent i od prawie półtora miesiąca nie podjął decyzji, kiedy go ujawni.

6 listopada, ten sam Dziennik wyraźnie sygnalizuje, jakie obawy żywią ludzie
Platformy, przy czym można już zauważyć dziennikarską retorykę, wyraźnie
inspirowaną przez służby:

 Według informatora DZIENNIKA, który widział dokument, liczy on co najmniej
kilkaset stron. Politycy Platformy, z którymi rozmawialiśmy, spodziewają się, że
aneks będzie wymierzony w ich partię i zostanie opublikowany przed powołaniem
rządu Donalda Tuska. Spodziewamy się, że w raporcie padną nazwiska Bronisława
Komorowskiego, Grzegorza Schetyny i Radka Sikorskiego. Czy będą bomby? Gdyby
mieli bomby, to zrzuciliby je na nas w kampanii wyborczej - opowiada rozmówca
DZIENNIKA z Platformy.

Komorowski wie, że musi podjąć kontrakcję lub obciążające go materiały mogą
zostać ujawnione. Ma dwa wyjścia: dowiedzieć się, co znajduje się w aneksie i
jaką wiedzą na jego temat dysponuje Komisja Weryfikacyjna lub nie dopuścić do
publikacji dokumentu, skompromitować pracę Komisji i wyprzedzić ewentualny atak
na swoją osobę. Oba można połączyć w skomplikowaną, lecz w przypadku powodzenia,
niezwykle skuteczną kombinację operacyjną. Lichocki wydaje się człowiekiem
idealnym do jej zainicjowania. Ma pełne zaufanie Komorowskiego, z którym łączy
go wieloletnia, zażyła znajomość i bardzo dobre kontakty z wieloma
dziennikarzami, szczególnie związanymi z prasą prawicową, dla których stanowi
wiarygodne źródło informacji. Oni zaś i ich kontakty, mogą się okazać pomocne w
uzyskaniu wiedzy o aneksie.

Poprzez swoje znajomości Lichocki ma się zorientować, czy istnieją jakiekolwiek
szanse na poznanie treści aneksu, a szczególnie fragmentów dotyczących
Komorowskiego oraz jaką wiedzą dysponują weryfikatorzy z Komisji. Jeśli takie
możliwości będą, Lichocki ma zdobyć aneks lub go kupić. Sądzę, że tę misję
Lichocki wypełnia na długo, przed wyborem Komorowskiego na stanowisko marszałka
sejmu.

Groźną dla obu zapowiedzią zbliżających się kłopotów jest publikacja Gazety
Polskiej, która ujawnia, że Komorowskiego łączy z Lichockim długoletnia
znajomość. Dziennikarze próbują pytać Komorowskiego o jej kulisy. Na razie można
ich pytania zignorować, lecz co będzie, gdy zaczną się ponawiać, a sprawa
zostanie nagłośniona?

Panowie muszą, zatem spotkać się jak najszybciej i być może jedno z tych spotkań
jest przedmiotem informacji, opublikowanej przez Wprost w czerwcu br.
Prawdopodobnie tylko tej wyjątkowej okoliczności, zawdzięczamy, że dochodzi do
jawnego spotkania w biurze poselskim Komorowskiego i wiedza o nim dociera
później do opinii publicznej.

Powstała sytuacja może zagrozić interesom obu zainteresowanym – Lichockiemu,
który działa wśród dziennikarzy, jako wiarygodne źródło informacji i szuka
możliwości dotarcia do aneksu i Komorowskiemu, którego kompromitacja tuż po
wyborze na marszałka sejmu, byłaby ogromnym ciosem dla PO i wspierającego rząd
układu WSI. Istnieje również realna możliwość, że prezydent będzie chciał
ujawnić aneks do Raportu, a zapowiedź wezwania przed oblicze Komisji oznacza, że
znajdują się w nim mocne dowody obciążające.

Wbrew oficjalnej propagandzie, na rynku brak jest przecieków, o czym Komorowski
i Lichocki doskonale wiedzą, a medialne spekulacje opierają się wyłącznie na
plotkach pochodzących od przesłuchiwanych przez Komisję żołnierzy WSI.
Przeprowadzona w ostatniej chwili ucieczka Olszewskiego do BBN-u i udane
sprzątnięcie sprzed nosa jedynego egzemplarza aneksu z Kancelarii Rady
Ministrów, sprawiają, że politycy Platformy i ich agenturalne zaplecze nie ma
realnych możliwości na poznanie treści dokumentu.

Warto spojrzeć z tej perspektywy na reakcje polityków PO z listopada ubiegłego
roku. Oni wiedzą, czemu przypisać ucieczkę z archiwum, nie potrafią jednak
znaleźć punktu zaczepienia. Oto 18 listopada Dziennik donosi:

Nowy minister spraw wewnętrznych Grzegorz Schetyna nie wierzy, że dokumenty
komisji weryfikacyjnej WSI zostały przeniesione z powodów organizacyjnych. Te
informacje są absurdalne i nieprawdziwe - twierdzi Schetyna. Będziemy tę sprawę
wyjaśniać już od jutra - zapowiedział w TVN24. Szef MSWiA nie daje wiary w
wyjaśnienia polityków Prawa i Sprawiedliwości, że przewiezienie dokumentów, o
którym w sobotę pisał DZIENNIK, było zgodne z prawem i nie ma w tym niczego
nadzwyczajnego. Informacje, że to chodzi o organizacyjne zmiany i udostępnienie
lokali dla komisji weryfikacyjnej WSI w Kancelarii Prezydenta czy BBN, są
absurdalne - oskarżał Grzegorz Schetyna.

Gdyby było inaczej i PO miała dostęp do treści aneksu, cała kombinacja
operacyjna, związana z Komisją Weryfikacyjną byłaby zbyteczna. Dysponując
dokumentem Platforma i podległe jej media potrafiłyby wykorzystać każde, zawarte
w nim zdanie przeciwko politycznym przeciwnikom, inicjując odpowiednie przecieki
i gry operacyjne. Zabezpieczono by wszystkie osoby, których nazwiska pojawiają
się w dokumencie i odpowiednio ukierunkowano informacje medialne, tak by
uprzedzić reakcje społeczeństwa na publikacje dokumentu.

Aneks utajniony u prezydenta, lecz jawny dla Platformy - byłby bronią bezużyteczną.

Gdyby nawet prezydent go opublikował, łatwo można wyobrazić sobie, z jakim
odbiorem społecznym należałoby się liczyć, gdyby środowisko PO znało wcześniej
jego ustalenia

Temu właśnie celowi – poznaniu treści tajnego dokumentu miał służyć pierwotny
pomysł Platformy – wymiany 12 członków Komisji Weryfikacyjnej, mianowanych przez
premiera.

Sam tytuł publikacji Dziennika z 18 listopada 2007r. nie pozostawia wątpliwości
- Platforma dobierze się do archiwum WSI. Znajdujemy tam jednoznaczną zapowiedź
posła Grasia: Pół komisji weryfikacyjnej Wojskowych Służb Informacyjnych idzie
do wymiany, W tym tygodniu zbadamy, na jakim etapie są prace komisji i jak długo
potrzebuje czasu do ich zakończenia. Niewątpliwe jest, że 12 członków zostanie
zmienionych - tłumaczy Paweł Graś, minister z kancelarii premiera.

Jeśli zrezygnowano z tego pomysłu, wolno przypuszczać, że powodem była już
prowadzona i coraz lepiej rokująca kombinacja operacyjna skierowana przeciwko
Komisji. Być może też, informacje pochodzące od Lichockiego sugerowały, że aneks
jest na tyle mocno zabezpieczony przed ujawnieniem, że nawet wymiana członków
Komisji nie przybliży możliwości poznania treści dokumentu. Trzeba pamiętać, że
sam aneks znajdował się wówczas u prezydenta, a Komisja Weryfikacyjna mogła
prowadzić prace w sprawach zupełnie różnych, od tych, które poruszono w
zamkniętym już aneksie. Jeśli pomysł porzucono, oznacza to, że wkrótce po dacie
zapowiedzi Grasia zaszły na tyle istotne zmiany sytuacji, że zdecydowano się na
uderzenie w Komisję, skompromitowanie jej i sparaliżowanie prac. Posyłanie tam
własnych ludzi, czyli uwiarygodnianie prac Komisji, byłoby w tej sytuacji
absurdalne.

Niewykluczone, że decydujące znaczenie miała świadomość, że Lichocki nie jest w
stanie zdobyć dostępu do aneksu, zatem należy przejść do drugiego etapu kombinacji.

Czego potrzebowano, by skutecznie przeprowadzić dalszą akcję?

Odzyskanych służb, dyspozycyjnych dziennikarzy i oficjalnego przykrycia kombinacji.

Nie przypadkiem, więc największe znaczenie od początków rządów położono na
natychmiastowe i gruntowne czystki w służbach specjalnych, w szczególności ABW i
SKW. Nie przypadkiem do akcji zaangażowano Dziennik i Gazetę Wyborczą, jako
media rozprowadzające akcję, a rolę wiodącą powierzono, sprawdzonej już w takich
sytuacjach Annie Marszałek.

Domyślam się, że pewnych problemów mogło nastręczać przykrycie kombinacji, czyli
jej legalizacja – tak, by efekty można było przełożyć na sytuacje procesowe. O
tym, że problemy takie mogły zaistnieć, świadczą różniące się znacząco wersje
zdarzeń, odnośnie powodów wszczęcia śledztwa w sprawie rzekomej korupcji lub
przecieków, podmiotów ( w tym Gazety Wyborczej), które miały złożyć
zawiadomienie czy liczby miejsc (11), w których dokonano przeszukań w dniu 15
maja br.

Te tematy - dość obszerne, warto już jednak poruszyć w dalszej części. Tym
bardziej, że rola dziennikarzy w samej kombinacji, ale też ich obecne
zachowanie, warte jest dokładnej analizy. Warto, bowiem pamiętać, że płk.
Lichocki był człowiekiem doskonale znanym w środowisku dziennikarskim i z usług
byłego oficera WSW korzystano zapewne często i chętnie. W momencie, gdy jego
rola została zakończona i wystawiono go, (niczym płk. Pietruszkę, w sprawie
zabójstwa ks. Jerzego) na ludzi, kontaktujących się z Lichockim padł strach.
Trwa zresztą do dziś i jest dodatkową zdobyczą kombinacji operacyjnej. Ten
strach trzyma dziś w szachu znaczącą część środowiska medialnego.

Nie mam też najmniejszej wątpliwości, że płk. Lichocki jest tzw.oficerem pod
przykryciem, a zwolnienie ze służby w roku 1991 było jedynie konieczną
formalnością. Zakres jego kontaktów i środowisk, w których się obracał przez
następne lata, mogą dawać pewne pojęcie o faktycznej roli i zadaniach, jakie
wypełniał Lichocki.

Na koniec tego wpisu, wszystkim tym, którzy nadal żywią przekonanie, tak mocno
ugruntowane przez dyspozycyjnych dziennikarzy Dziennika i Gazety Wyborczej o
rzekomych przeciekach treści aneksu i nieudolności weryfikatorów Macierewicza,
dedykuję słowa premiera Jana Olszewskiego, wypowiedziane w dniu 30 maja br.
podczas obrad sejmowej Komisja Sprawiedliwości i Praw Człowieka:

Otóż ja wszystkim tym osobom i czynnikom, które od wielu miesięcy starannie i
gorliwie zabiegają, żeby dowiedzieć się czegoś o treści aneksu do raportu
komisji weryfikacyjnej, który w tej chwili spoczywa na biurku pana prezydenta,
który jest jedynym uprawnionym do nadania temu dokumentowi klauzuli jawności,
chcę oświadczyć, że dopóki nie będzie decyzji prezydenta, nikt z państwa i nikt
z czynników zainteresowanych nie dowie się na temat ani jednego zdania, które
jest w tym aneksie. Ja za to odpowiadam i ja za to daję słowo – słowo przeciwko
słowu. --